zondag 5 september 2010

Anathema


Anathema

Een collectief van twee families versmolten tot één geheel en met hetzelfde doel voor ogen: muziek maken die de pracht van een juweel uitstraalt

Sinds ze de death/doom metal uit hun begindagen hadden afgezworen was Anathema begonnen aan een ware queeste en die brengt hen dichter en dichter bij hun uiteindelijke doel, want met hun achtste studio album ‘Were Here Because We’re Here’ zetten de Britten alweer een stap voorwaarts richting het ultieme progrock epos. Over het tot stand komen van hun nieuwe plaat en nog veel meer hadden we een gesprek met gitarist/zanger Danny Cavanagh.

Een lange weg afgelegd
Al in november 2005 startte men met de voorbereidingen voor ‘We’re Here Because We’re Here’. Waren er geen stokken in de wielen gestoken dan was men met de opnames begonnen in de lente van 2006. Om allerlei redenen werden zaken steeds maar uitgesteld en uiteindelijk kon men pas de studio in begin 2008. Men wou niets aan het toeval overlaten. Alles moest perfect zijn. Daarom dat alles zijn tijd nodig had. Het schrijven van nieuw materiaal gebeurde in verschillende periodes. Danny: ‘Soms laat de inspiratie op zich wachten, maar als je genoeg geduld hebt en er voldoende tijd en energie insteekt komt de muze wel langs.’ Cavanagh gebruikt de akoestische gitaar en piano als improvisatie instrumenten. Via die weg komen de songs tot stand. Na het demo stadium is het de beurt aan de andere groepsleden om in te springen. Iedereen mag en kan zijn mening ventileren. Hoe de nummers tenslotte op plaat verschijnen is een groepsbeslissing, al zijn het vooral Vincent Cavanagh, John Douglas en Danny zelf die wanneer het moet de knopen doorhakken. Danny: ‘In principe is het zo dat de liedjesschrijver het laatste woord krijgt, maar als er iemand met een goed idee of voorstel op de proppen komt wordt daar wel naar geluisterd. Ik schreef bijvoorbeeld het nummer ‘Dreaming Light’. Vincent heeft het met drie minuten ingekort en hij had gelijk, want zijn versie klonk veel beter. Het zijn beslissingen die je als team moet nemen, zeker als je zelf de productie in handen hebt.’

Hun allerbeste
Veel artiesten beschouwen hun meest recente plaat als hun beste, iets wat ook labels en promotoren iedereen wil doen geloven. Bij Anathema zijn ze er rotsvast van overtuigd dat ‘We’re Here Because We’re Here’ echt wel hun allerbeste album is. Als muzikanten hebben de heren en dame van Anathema er alles aan gedaan om dit project tot een goed einde te brengen. Er is ontzettend veel tijd en geld aan gespendeerd. Elk detail werd onder de loep genomen. Niets werd aan het toeval overgelaten. Danny: ‘Het is niet aan ons om de nieuwe cd te beoordelen. De beslissing ligt bij mensen als jullie en de muziekliefhebbers. Zelf vind ik dat de nummers meer volwassen klinken, rijper. We zijn gewoon beter geworden als songwriters.’

Dezelfde manager
Na de opnamesessies nam het nog drie à vier weken in beslag om alles te mixen. Voor die mix van ‘We’re Here Because We’re Here’ werd beroep gedaan op niemand minder dan Steven Wilson van Porcupine Tree. Danny: ‘Steven is iemand waarmee het leuk werken is. Een echte professional, luisterbereid en een innemende persoonlijkheid. We waren heel blij dat hij die taak op zich wou nemen.’ Hoe ze bij Wilson terecht kwamen was heel eenvoudig. Beide groepen hebben toevallig hetzelfde management. Voor de orkestrale passages werkte Anathema voor het eerst met een echt orkest. Om de arrangementen te schrijven had men liefst ook een vakman ingehuurd. Zo kwam men terecht bij de gerenommeerde Dave Stewart, bekend van zijn werk met Bruford, National Health, Hatfield And The North en Barbara Gaskin. Danny: ‘Ik heb de opnames bijgewoond en het gaf me een ongelooflijk warm gevoel. Dit zijn de momenten die je als mens moet koesteren.’

Een eigen collectie
De eerste paar maanden na de release luistert Danny dikwijls bijna dagelijks naar de meest recente Anathema plaat, maar eenmaal men de nummers live gaat spelen moet je er ook afstand van kunnen nemen en begint de belangstelling te tanen. De vroegere albums blijven dus opgeborgen. Al blijft volgens Danny iedere elpee die je uitbrengt een mijlpaal in de geschiedenis van je band. In het verleden was de meest beluisterde ‘Judgement’ uit 1999 en natuurlijk is nu ‘We’re Here Because We’re Here’ een veel gedraaide cd. Wat zijn eigen collectie betreft put Danny uit de iTunes catalogus. Het laatste jaar spendeerde hij zo een duizend pond aan muziek en boeken. Zijn laatste aanwinst is ‘Hounds Of Love’ van Kate Bush uit 1985. Hij vraagt zich nog altijd af waarom hij zich dit plaatje niet eerder heeft aangeschaft, want hij vindt het een briljante langspeler.

Zijn favoriete gitaar
Danny: ‘Om songs te schrijven moet je een goede akoestische gitaar hebben. Laatst las ik nog een interview met Mikael Åkerfeldt van Opeth en die beweerde dat als je thuis nieuwe dingen uitprobeert op een elektrische gitaar je eindigt met bluesnummers en eindeloos jammen (lacht). En gelijk heeft ie. Als het op componeren aankomt is ook een piano onmisbaar. Voor mijn zijn er twee gitaarmerken die mijn voorkeur krijgen: Gibson en Fender. Ik heb verschillende instrumenten, maar ben geen echte collector. Mijn favoriete gitaren zijn een wijnrode Gibson Les Paul en een eveneens wijnrode Fender Stratocaster. Ik ben een groot bewonderaar van de gitaarstijl van Mark Knopfler. Ik wou absoluut een zelfde Fender Strat als die waarop hij speelde.’

Muzikale achtergrond
Op school leerde Danny wat over muziek en toen hij veertien, vijftien jaar was nam hij elke woensdag deel aan een soort van muziekstudiegroep. Danny: ‘Ik heb daar heel wat geleerd, want van die groep maakten heel wat goede muzikanten deel uit. Twee personen zijn vandaag heel succesvolle muziekleraars. Eén sprak me altijd heel bemoedigend toe en was altijd enthousiast. Hij vertelde me dat ik ooit een heel goede muzikant zou worden en ik geloofde hem. Als je op jonge leeftijd iemand hebt die zo geestdriftig reageert op wat je doet, dan is dat een echte opsteker. Voor de rest was ik vooral een autodidact en speelde alles na van Dire Straits over Iron Maiden tot Metallica. Tijdens mijn schooltijd leerde ik ook piano spelen en al die jaren van oefening hebben mijn muzikale horizon verruimd.’

Andere interesses
Naast muziek houdt Danny van lezen en luisteren naar (audio)boeken. Hij interesseert zich en leest al eens een naslagwerk over psychologie, wetenschap, geschiedenis, natuur, magie of religie. Daarnaast zijn er nog zijn andere muzikale projecten, onder meer Agua de Annique van ex-The Gathering zangeres Anneke van Giersbergen en Leafblade. Een pot voetbal vindt hij ook wel leuk, vooral dan als zijn favoriete ploeg Liverpool aan de bak moet. Mocht Danny geen rockmuzikant zijn geworden dan was hij nu waarschijnlijk een therapeut. Danny: ‘Ik heb geleerd om mijn eigen psyche te doorgronden en heb in het verleden zelf veel therapiesessies meegemaakt. Het kan niet zo moeilijk zijn om de geest van iemand anders te analyseren. Ik weet niet of ik het zou kunnen opbrengen om echt psychologie te studeren, maar is dat wel echt nodig om een goede zielenknijper te worden? (lacht) Of ik zou aan de slag kunnen bij het meteorologisch instituut en mee het weer voorspellen. Dat lijkt me ook zeer interessant om te doen.’

Seks, drugs en alcohol
In het verleden hebben de jongens van Anathema zich wel eens bezondigd aan de typische uitspattingen die met rockmuziek verbonden zijn, maar altijd met mate. Danny: ‘De laatste vijf jaar heb ik geen druppel alcohol gedronken of drugs gebruikt. Af en toe lusten we nog wel een glaasje, doch Anathema is niet het type rockband zoals een Mötley Crüe. We hebben geen behoefte aan dat soort excessen. We zijn er voor elkaar en we proberen vooral plezier te beleven aan wat we doen en een leuke tijd te hebben. Dat houdt ons overeind, want op tournee gaan eist veel van je zowel mentaal als fysiek. Het enige wat ik doe om in conditie te blijven is een beetje op mijn voeding letten. Af en toe ga ik naar de fitness. Mijn favoriete land is Noorwegen, de steden waar ik het meest van hou zijn London en Parijs. De concertzaal waar ik het liefst optreed is de 013 in Tilburg. De zalen in Nederland zijn trouwens de beste in Europa.’

Een bijna dood ervaring
In een paar maanden tijd heeft de rockwereld met het overlijden van Peter Steele en Ronnie James Dio enkele grote performers zien heengaan. Hoe is hun dood overgekomen? Danny: ‘Ronnie James Dio heb ik ooit eens ontmoet. Een zeer aimabele man, fantastische zanger en een echte vakman. Het bericht van zijn overlijden kwam als een verrassing, want iedereen dacht dat hij zijn ziekte (maagkanker) zou overwinnen. Peter Steele is letterlijk een groot man, maar duidelijk iemand met een destructieve levensstijl. Wanneer je roofbouw pleegt op je lichaam dan bestaat altijd de kans dat de motor stil valt. Wat in zijn geval spijtig genoeg gebeurt is. Eenmaal als je tijd is gekomen kan niemand daar iets aan veranderen. Sterven maakt nu eenmaal deel uit van het leven. Zelf wordt ik zelden geraakt door iemands dood. Of het moet een tragische dood zijn; bijvoorbeeld van een kind. Ik heb veel gelezen over bijna dood ervaringen en in alle rapporten die je er over leest komt telkens naar voor dat het een van de mooiste belevenissen is die een mens kan ervaren. De sensatie van het overstappen van het leven naar de dood lijkt me onwaarschijnlijk aantrekkelijk, niet in woorden te vatten. Als dit echt zo is wat is dan het probleem? Niet dat ik uitkijk naar mijn sterfdag. Daarvoor leef ik nog te graag. (lacht) Ik ben alleen niet bang om te sterven.’

Dit jaar staat Anathema op Graspop. Wat mag het publiek verwachten?
Danny: ‘Er komt een ruim aanbod uit onze nieuwe plaat, maar ook het oudere werk wordt niet geschuwd. Jullie krijgen zeker een aantal klassiekers op je bord. Op het ogenblik komen de repetities traag op gang, maar daar proberen we iets aan te doen. Zeker nu het festivalseizoen eraan komt. We kijken er alvast naar vooruit.’

http://www.anathema.ws/
http://www.anathemaband.com/
http://www.myspace.com/weareanathema

Concerten:
Graspop Metal Meeting: vrijdag 25 juni
Summer Breeze Festival: vrijdag 20 augustus

Huidige bezetting:
Daniel Cavanagh – zang en leadgitaar
Vincent Cavanagh – zang en gitaar
Jamie Cavanagh - basgitaar
John Douglas - drums
Lee Douglas - zang
Les Smith - toetsen

Discografie:
The Crestfallen (EP) (1992)
Serenades (1993)
Pentecost III (1995)
The Silent Enigma (1995)
Eternity (1996)
Alternative 4 (1998)
Judgement (1999)
A Fine Day To Exit (2001)
A Natural Disaster (2003)
We’re Here Because We’re Here (2010)

Compilaties:
Resonance (2001)
Resonance 2 (2002)
Hindsight (2008)

Geen opmerkingen: