Back In Time

Paradise Lost

De laatste jaren staat Paradise Lost bekend als één van meest prominente bands in het gothic metal genre. Nochtans begon de groep in 1988 als death/doom act. Samen met Anathema en My Dying Bride stonden ze aan de wieg van de Britse tak van deze muziekstijl. Na hun eerst drie albums – stuk voor stuk klassiekers – kwam er een keerpunt. De langspelers ‘Icon’ en ‘Draconian Times’ lieten een ander geluid horen: gothic metal. Een aanwijzing voor deze ommezwaai viel al te noteren op de elpees ‘Gothic’ en ‘Shades Of God’. Eén van de meest markante veranderingen voerde zanger Nick Holmes door. Die liet de death grunts achterwege en leunde dichter aan bij een meer gewone zangstijl. Het duo Holmes/Mackintosh dat in hoofdzaak instaat voor achtereenvolgens de teksten en de muziek kan men geen gemakszucht verwijten. Voortdurend is/was men op zoek naar nieuwe uitdagingen. In 1997 introduceerde men naast een nieuwe look een nieuwe stijl. Men begon te experimenteren met synthesizers en elektronica. Een goede zet zo bleek, want het album ‘One Second’ vergrootte hun populariteit. De plaat bestormde diverse hitlijsten in verschillende landen. Alhoewel ze veel nieuwe aanhangers wonnen bleek groot succes in eigen land uit. Ook op hun twee volgende cd’s ‘Host’ en ‘Believe In Nothing’ bleef het gezelschap zoeken naar andere invalshoeken. Deze maal vielen die minder in de smaak. De muziek werd een stuk complexer, afstandelijker en algemeen wordt aangenomen dat dit de meest teleurstellende releases zijn in het oeuvre van Paradise Lost zowel wat betreft verkoopcijfers als de artistieke inbreng en ontwikkeling. In 2002 luidde de release van ‘Symbol Of Life’ een terugkeer in naar Paradise Lost hun metal roots. Met nummer tien, ‘Paradise Lost’ en opvolger ‘In Requim’ bewees Paradise Lost dat zij en zij alleen tegelijk de pioniers én vaandeldragers zijn van de gothic metal muziekstijl. Dit zetten ze nog eens extra in de verf met het vorig jaar verschenen, uitstekende album ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’. Sinds hun oprichting is de line-up met Nick Holmes, Gregor Mackintosh,, Aaron Aedy en Stephen Edmondson constant gebleven. Naar eigen zeggen is het vooral de vriendschap en het onderlinge respect voor elkaar dat hen samen houdt. Alleen in het drummers compartiment kende men doorheen de geschiedenis van Paradise Lost af en toe problemen die al dan niet samenhingen met personeelswissels. Matthew Archer, de oorspronkelijke trommelaar, werd in 1994 vervangen door Lee Morris. Tien jaar later was het de beurt aan Lee om op te stappen en werd zijn drumzitje ingenomen door Jeff Singer. Het duurde tot 2007 voor die laatste als volwaardig lid werd geaccrediteerd. Leuk detail: Singer had in ’94 al voor de job gesolliciteerd, maar omdat hij op een roze drumstel speelde koos men toen uiteindelijk voor Morris. Om redenen van persoonlijke aard - hij had uitzicht op een vaste baan en wou tegelijk meer tijd doorbrengen met zijn familie – kondigde Jeff op 13 augustus 2008 zijn vertrek aan. Men stond aan de vooravond van een Zuid-Amerikaanse tournee en gelukkig vond men in de persoon van Mark Heron (Oceansize) een vervanger. Andermaal begon de zoektocht naar een vaste, nieuwe drummer. Ondertussen was men klaar om de studio in te duiken voor de opnames van ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’. Voor de drumpartijen werd de Zweed Peter Damin, op voordracht van producer Jens Bogren, ingehuurd. Pas nadat de plaat was ingeblikt werd officieel aangekondigd dat Adrian Erlandsson (ex-At The Gates en Cradle Of Filth) als nieuwe drummer was ingelijfd. Sinds ze met muziek zijn begonnen heeft elk van de originele groepsleden nog geen dag naar ander werk moeten uitkijken. Ze beseffen zelf maar al te goed dat het ook anders had kunnen lopen en prijzen zich dan ook gelukkig dat ze van hun hobby hun beroep hebben kunnen maken en er genoeg aan verdienen om in het levensonderhoud van hun families te voorzien. Als we de jongste berichtgeving mogen geloven dan ziet hun toekomst er rooskleurig uit. Wat toch een beetje in contradictie is met wereldbeeld dat Nick Holmes in zijn teksten schetst. Volgende maand brengt hun wereldreis hen naar Australië en vanaf 15 februari toeren ze opnieuw door Europa.

http://www.paradiselost.co.uk/
http://www.myspace.com/paradiselostuk

Paradise Lost
Lost Paradise
Peaceville Records

Geïnspireerd door het epische, gelijknamige gedicht van de 17de eeuwse, Engelse poëet John Milton werd in Halifax, West Yorkshire in 1988 Paradise Lost boven de doopvont gehouden. (Vandaag is vooral Greg Mackintosh nog altijd sterk geïnteresseerd in oude boeken en prenten en hij verzamelt ze nog steeds. Deze fascinatie lag mee de basis van het death/doom genre en hun latere evolutie naar gothic metal). In het begin vormden groepen als Kreator, Celtic Frost, Candlemass, Death, Morbid Angel en Repulsion de grootste en voornaamste inspiratiebronnen. Tot in 1989 bleeft het bij het opnemen van demo’s. Die werden vorig jaar nog samen met live opnames uitgebracht op de cd ‘Drown In Darkness – The Early Demos’. Onder meer nummers als ‘Our Saviour’, Paradise Lost’ en ‘Frozen Illusion’ vind je terug op hun debuutplaat. Vandaag klinkt ‘Lost Paradise’ eerder primitief en amateuristisch. Dit valt voor een deel te wijten aan de mindere productie, maar de positieve punten overstijgen nog altijd ruimschoots de negatieve. Terwijl de meeste aan het genre gelateerde groepen altijd maar sneller probeerden te spelen deed Paradise Lost net het omgekeerde. Ook de, zij het bescheiden, introductie van zangeres Kay Field in ‘Breeding Fear’ was in die tijd niet zo vanzelfsprekend. Sterke punten waren onder meer de overtuiging waarmee Nick Holmes zijn levensbeschouwende teksten bracht, de goed onderbouwde, soms imposante ritmesectie en het innoverende gitaarspel van Aaron Aedy en vooral Greg Mackintosh. De verstikkende sfeerschepping en het geheel van denkbeelden en gevoelens drukt genadeloos zijn stempel op ‘Lost Paradise’. Paradise Lost brengt een boodschap van ellende en wanhoop die de mens als wezen en als schepping brandmerkt. De poort van het paradijs is voorgoed gesloten. De sleutel weggegooid.

Tracklist
‘Intro’
‘Deadly Inner Sense’
‘Paradise Lost’
‘Our Saviour’
‘Rotting Misery’
‘Frozen Illusion’
‘Breeding Fear’
‘Lost Paradise’
‘Internal Torment II’

Productie
Hammy

Hoes illustratie
Duncan Fegredo

Fotografie
Porl A. Medlock

Bezetting
Nick Holmes - zang
Greg Mackintosh - gitaar
Aaron Aedy - gitaar
Steve Edmonson - basgitaar
Matthew Archer - drums

Discografie

Albums
Lost Paradise (1990)
Gothic (1991)
Shades Of God (1992)
Icon (1993)
Draconian Times (1995)
One Second (1997)
Host (1999)
Believe In Nothing (2001)
Symbol Of Life (2002)
Paradise Lost (2005)
In Requiem (2007)
Drown In Darkness – The Early Demos (2009)
Faith Divides Us - Death Unites Us (2009

Live
At The BBC (2003)
The Anatomy Of Melancholy (2008)