woensdag 22 september 2010

The Birthday Massacre


The Birthday Massacre

Voodoo praktijken dringen door tot in Canada

Sinds de release van ‘Walking With Strangers’ (2007) werkt dit Canadese zestal zich langzaam maar zeker op naar een hogere divsie. Op ‘Pins And Needles’ wordt het groepsgeluid verder uitgediept en geperfectioneerd. Het is een aangenaam werkstuk en dat was voor ons reden genoeg om een interview op poten te zetten. Als gesprekspartner van dienst werd zangeres Chibi naar voor geschoven.

Waarom kreeg het album als titel ‘Pins And Needles’?

Chibi: ‘De uitdrukking ‘waiting on pins and needles’ betekent met spanning op iets wachten of ook nog dat er een zekere vorm van nervositeit in de lucht hangt. Het verwijst ook naar gevoelloosheid, zoals de gewaarwording die je krijgt wanneer je arm of je been ‘slaapt’. Een bekend fenomeen dat ook onder de context valt van dit gezegde is het met naalden bewerken van een voodoo pop. Alles bij elkaar is het een accurate opsomming die aardig de mentaliteit en gevoelstoestand omschrijft waarin we ons bevonden tijdens het stand komen van onze nieuwe plaat.’

In hoeverre is dit album verschillend van ‘Walking With Strangers’?

Chibi: ‘We zijn zowel gegroeid als muzikanten, performers en individuen. Dus je kunt het zien als de volgende logische stap in onze ontwikkeling als groep, zowel op het persoonlijke vlak als op het muzikale platform. Wat het groepsgeluid betreft: op ‘Walking With Strangers’ was er een grotere diversiteit met het invullen van drumpatronen en gitaarlijnen. Deze keer hebben we getracht te streven naar meer cohesie en de songs meer op elkaar af te stemmen zodat je kunt spreken van een soort uniformiteit. Dat komt ook de herkenbaarheid ten goede.’

Hoe verloopt het schrijfproces? Is iedereen van bij het begin erin betrokken?

Chibi: ‘Het muzikale compartiment nemen Rainbow en Mike voor hun rekening. Die krijgen dikwijls hulp van OE die op die manier ook zijn steentje bijdraagt. Eenmaal de muziek zo goed als klaar is begint mijn werk met het invullen van het vocale gedeelte het schrijven van de teksten. Rhim en Owen komen pas in actie wanneer er live shows worden gepland.’

Ben je voortdurend in de weer met het schrijven van teksten of ga je componeren tijdens bepaalde periodes?

Chibi: ‘Het is noch het een, noch het ander. De laatste jaren hebben we heel intensief getoerd en nieuwe liedjes schrijven tijdens het reizen is moeilijk. Aan de andere kant staan er op ‘Pins And Needles’ een aantal nummers die al lang lagen te sudderen, maar nooit in een definitieve plooi vielen. We hebben dan maar een rustpauze ingelast om ons helemaal te kunnen concentreren op het schrijfproces. We hadden ons zelf een deadline gesteld. Dat zorgde voor wat stress, maar dan in de positieve zin, want door het brainstormen kwam de bezieling en dit liet ons toe op een creatieve manier de klus te klaren.’

Wat gebeurt er met de songs die het album niet hebben gehaald?

Chibi: ‘Er zijn er verschillende die het om uiteenlopende redenen niet hebben gehaald. Die zullen mettertijd wel worden uitgebracht. Al blijft het een goed idee om enkele nummers achter de hand te houden. Voor een speciale gelegenheid of een extra release. We zien wel wat het wordt.’

Alle liedjes hebben een korte titel. Je houdt het graag simpel en direct?

Chibi: ‘Ik denk het. Eigenlijk hebben we daar nooit bij stil gestaan. De titels hebben altijd een onmiddellijk verband met de teksten. Ze zijn kernachtig en toch een juiste afspiegeling van de songs.’

Waar halen jullie de inspiratie, zowel wat betreft de muziek als de teksten?

Chibi: ‘We hebben allen een brede, muzikale smaak en de inspiratie komt via al die verschillende kanalen. Dat gaat van muziek waar we zijn mee opgegroeid tot de muziek die we vandaag de dag leuk vinden. Sommige van de elementen in onze muziek richten zich op het sentimentele. Wat de teksten betreft: het klinkt als een dooddoener, maar we kijken gewoon naar de dingen die om ons heen gebeuren, kijken naar onszelf en hoe we het leven ervaren. We durven metaforen gebruiken en onze verbeelding om iets onder woorden te brengen. Dat maakt het aangenamer en spannender om naar te luisteren. Liever dat dan iets dat te veel lijkt op een dagboekfragment.’

Als producer werkten jullie opnieuw samen met David Ogilvie. ‘Never change winning team’?

Chibi: ‘Toch niet hoor. David heeft deze keer het album niet geproduceerd. Rainbow en Mike hebben voor ‘Pins And Needles’ de productie voor hun rekening genomen. Dave heeft wel meegeholpen met de mix en het was goed om hem erbij te hebben. Door de jaren heen zijn we vrienden geworden en het is leuk om met hem samen te werken. Een paar kritische oren die onbevooroordeeld meeluisteren geven een andere kijk op je muziek, maar als je zelf de controle hebt en alle beslissingen kunt nemen is het toch nog iets anders.’

In Europa is er weinig geweten over de Canadese rockscene. Hoe ging het eraan toe voor The Birthday Massacre? Kregen jullie bijvoorbeeld steun van de overheid?

Chibi: ‘Al jarenlang probeer ik wat er gebeurt in Canada op een objectieve manier te benaderen, ik ben er fier op Canadese te zijn en we zijn erg verknocht aan onze Canadese fans. Maar om eerlijk te zijn; we krijgen weinig of geen steun van de Canadese muziekindustrie. In feite doen ze net alsof we niet bestaan. Onlangs hadden we show om onze thuiskomst na een tournee te vieren en er was de release party voor ‘Pins And Needles’ en in de lokale pers werd daar amper aandacht aan besteed. Ook de cd kreeg geen bespreking. Het is alsof we onzichtbaar zijn. Het is allemaal erg frustrerend, maar tegenwoordig lachen we het weg.’

Zijn jullie professionele muzikanten en indien niet wat voor werk doe je?

Chibi: ‘Als groep is het niet eenvoudig om het hoofd boven water te houden. Het muziekaanbod is enorm en het is verdomd moeilijk om aan de bak te komen. Om wat extra geld te verdienen werk ik soms deeltijds in een koffieshop. Tijdens tournees komt er het meeste geld in het laatje. Tenslotte moeten de rekeningen elke maand betaald worden, ook als je niet thuis bent. Alles bij elkaar genomen boeren we niet slecht, al blijft het een ‘struggle for life.’

Waarom heb je er voor gekozen om rockmuzikant te worden?

Chibi: ‘Het was niet wat je noemt een carrièrezet. Niemand van ons dacht dat het samen in een groep spelen ergens toe zou leiden. Het was een gelegenheidsproject, vrienden die tijdens het weekend vertier zochten. Het begon onschuldig met wat nummers op te nemen, een eerste concert geven en plots ging de bal aan het rollen. Als ieder kind stond ik destijds met mijn haarborstel als microfoon mijn ding te doen voor de spiegel, doch dan denk je niet bewust om later ooit op een podium te staan met een massa mensen voor je. Wonderlijk genoeg zijn we wel op dat punt aanbeland.’

Wat zou je op nog willen bereiken in je muzikale loopbaan?

Chibi: ‘Ik weet het niet zo goed. We hebben een paar heerlijke en onvergetelijke ervaringen achter de rug. We hebben pas een nieuwe plaat uit waar we echt heel trots op zijn. We zijn net terug van een korte rondreis en nu genieten we van een paar weken vakantie. Ik leef een beetje op een wolk en geniet met volle teugen van elk moment. Voorlopig kan me echt niets beter wensen.’

Is muzikaal talent genetisch bepaald of kan het aangeleerd worden? Hoe heb je dat zelf ervaren?

Chibi: ‘Ik heb geen muziek gestudeerd, noch zangles gevolgd. Ik ben gewoon beginnen zingen. Veel oefenen helpt en zoveel mogelijk optreden. Ik ben sterk geëvolueerd als zangeres sinds we met de groep zijn begonnen. Ik heb veel meer zelfvertrouwen. Er is ook een groot verschil tussen een goede zanger zijn en een goede entertainer. Ik probeer beide te combineren. De beste leerschool krijg je tijdens shows die doorgaan in totaal van elkaar verschillende plaatsen voor mensen van allerlei slag, zeg maar met vallen en opstaan.’

Gedurende de jaren ’50 en ’60 van de twintigste eeuw was rockmuziek een levensovertuiging en een vorm van rebellie tegen maatschappelijke tendensen. Hoe kijk je vandaag naar het fenomeen van rock en metal en hebben deze muziekstijlen nog een sociale functie?

Chibi: ‘Tegenwoordig wordt alles uitgebuit. Rebelleren is er vandaag niet meer bij. Niets kan de mensen nog uit hun lood slaan. Iedereen raakt ook zo snel verveeld. Het kan allemaal niet vlug genoeg gaan. Niemand heeft nog de juiste instelling. Alles is afgesteld om op een bijdehandse manier zoveel mogelijk geld op te strijken en daarvoor zijn alle middelen goed. Wie beleefd is en zich deftig gedraagt wordt als een rare snuiter aanzien. Je wordt echt scheef bekeken. Nee, de betovering en verheerlijking van rock als maatschappelijk verschijnsel komt nooit terug.’

Wat zijn de nadelen van het leven als muzikant?

Chibi: ‘Je leidt een publiek leven, dus automatisch komt je privacy in het gedrang. Het vraagt soms opofferingen en toegevingen. Toeren kan fysiek heel zwaar zijn. Het is een harde leerschool, want de muziekindustrie zit vol haaien. Je leert welke mensen te vertrouwen zijn en wie je om raad kan vragen. Sommigen kijken op je neer en beschouwen je als een idioot. De helft van de tijd twijfel ik aan mezelf en toch heb ik geen spijt van mijn keuze.’

Wat is je mening over het illegaal downloaden van muziek?

Chibi: ‘Men moet beginnen beseffen dat als je niet echt de muziek aankoopt van de artiesten die je graag hoort, die in geen tijd van het toneel zullen verdwijnen. Het aanbod en de diversiteit is nu al drastisch aan het verkleinen. Wat overblijft is dan de rommel die je door de platenmaatschappijen wordt opgedrongen en wat men op de radio draait. Twee dagen na de officiële release datum van ‘Pins And Needles’ werd het album al aangeboden op een website als gratis download. Het was al negenhonderd keer gedownload. Negenhonderd! Ongelooflijk dat er zoveel mensen zijn die het album willen hebben. Alleen willen ze er niet voor betalen. Je zou blij moeten zijn dat er zoveel belangstelling is, maar tegelijk wou ik mijn tranen de vrije loop laten.’

Verschillende leden van TBM kennen elkaar al van op de lagere school. Wat houdt jullie samen? Waren er nooit spanningen die jullie vriendschap op de proef heeft gesteld? Hebben emoties nooit de bovenhand gekregen en is jullie ‘muzikale’ relatie daardoor nooit onder druk komen te staan?

Chibi: ‘Tijdens de jaren dat we elkaar kennen zou het raar zijn geweest mochten er nooit spanningen zijn geweest. Die kwamen zelfs regelmatig voor, maar je kunt het vergelijken met het leven in een gezin. Daar is er ook vaak ruzie, maar die zijn ondergeschikt aan de liefde tussen de gezinsleden onderling. Dat gevoel hebben we ook, ik bedoel we zijn al zolang samen dat het lijkt alsof we een familie zijn. Gelukkig hebben we een gezonde zin voor humor en dat vind ik essentieel in elke relatievorm. Als er al eens strubbelingen zijn dan komt alles toch op zijn pootjes terecht.’

Door plaats- of geldgebrek moesten in jaren zeventig bijvoorbeeld zangeressen als Sonja Cristina (Curved Air) en Grace Slick (Jefferson Airplane) de kleedkamer delen met hun mannelijke bandleden. Gaat het er nu anders aan toe en mocht dit niet het geval zijn hoe denkt zangeres Chibi hierover?

Chibi: ‘Er is niets veranderd hoor! We delen altijd hetzelfde kleedhok en ook op de tourbus is er geen afgesloten ruimte of sectie voor dames ingericht. Ik zou dat laatste zelfs niet willen. De jongens behandelen me met eerbied en gedragen zich voorbeeldig. Ik mag van geluk spreken, want er doen veel verhalen de ronde over enge, slijmerige types van mannen in muziekgroepen. Wat het omkleden betreft: ik ken de kunst om me op een niet aanstootgevende manier in en uit mijn kleren te werken. Mijn bandmaten heb ik al allemaal in hun onderbroek zien rond hossen, maar dat deert me niet. We zijn al zolang samen dat ze me niet meer als een vrouwelijk wezen zien, maar een lid van de band en ik beschouw hen niet als levenskrachtige mannetjes om mee te paren. Er zijn natuurlijk ogenblikken dat ik mijn privacy op prijs stel. Een behoefte die ook de jongens hebben, want daarin verschillen we niet.’

Wat is het meest bevredigend: een stomende vrijpartij of een schitterend concert spelen?

Chibi: ‘Ik geef de voorkeur aan het eten van een grote pizza.’

Mocht je mogen kiezen: hoe zou je willen sterven?

Chibi: ‘Vlug en pijnloos of wat dacht je.’

En wat mag er op je grafsteen staan?

Chibi: ‘Ik denk dat ik kies voor crematie.’

http://thebirthdaymassacre.com/
http://www.myspace.com/thebirthdaymassacre

Geen opmerkingen: