Freebass

Freebass
It’s A Beautiful Life
Haçienda Records

Het was een veelbelovend initiatief. Drie beroemde bassisten die lid waren geweest van zeer bekende en tot de verbeelding sprekende groepen uit de Manchester scene sloegen de handen in elkaar en begonnen in 2005 een samenwerkingsverband. Peter Hook (Joy Division, New Order) Gary Mounfield, Mani voor de vrienden, (The Stone Roses, Primal Scream) en Andy Rourke (The Smiths) vormden dit triumviraat waarna nog Gary Briggs (Haven, Strays) als zanger werd ingehaald. Helaas kwam een paar weken voor de officiële release van ‘It’s A Beautiful Life’ dat de heren wegens onderlinge verwijten naar elkaar toe Freebass al weer hadden opgedoekt. Vijf jaar heeft Freebass gesleuteld aan de songs van hun debuut cd en dan hoop je toch op een uitzonderlijk album. Doch al van bij opener ‘It’s Not Too Late’ moet je de verwachtingen bijstellen. Het is een leuk nummer met een typisch New Order gitaar riffje en als middenstuk een al even typerend mondharmonica intermezzo, maar geen song die je in het middenrif raakt. ‘The Only Ones Alone’ klinkt al een stuk beter en feller en het laat de wat korrelige stem van Briggs helemaal tot zijn recht komen, net als het wat donker gekleurde en broeierige ‘Lady Violence’. ‘World Won’t Wait’ steekt alweer van wal met een New Order gitaar riff en brengt ons tot vaststelling dat het vooral Peter Hook is die de muzikale bakens uitzet. Daar is op zich niks mee, maar hoe dan ook verwacht je dat er toch wat meer vlees aan de kluif zit. Op dat gebied stelt Freebass’ hun eerste (en enige) langspeler toch teleur en daar kan ook een dub uitstapje als ‘Stalingrad’ niets aan veranderen. Alleen ‘The God Machine’ en ‘Plan B’ verzachten nog enigszins het leed.