zondag 5 september 2010

Graspop 2010


Anathema
Vrijdag 25/06
Marquee 1
15:30 – 16:20
Sinds Anathema death/doom metal heeft afgezworen vond er een gestage ontwikkeling plaats die hen richting progressieve rock stuwde. Die leidde tot een nieuw hoogtepunt met de release van ‘We’re Here Because We’re Here’ een zonder meer prachtige, sfeervolle plaat. Geen muziek die je meteen verwacht op een metal meeting als Graspop. De Anathema nieuwe stijl heeft een heel trouwe en fervente aanhang en die was op de afspraak in de Marquee 1. De groep die bulkt van het vertrouwen opende ijzersterk met een eigentijdse versie van ‘Kashmir’ van Led Zeppelin. Danny Cavanagh is er als zanger de laatste jaren op vooruit gegaan, maar hij is natuurlijk nog geen Robert Plant. Het galm effect om de hoge noten tot hun recht te laten komen was minder geslaagd te noemen. Men zou het tijdens de set nog een paar keer gebruiken. Voor de rest grasduinde men door het meer recente oeuvre, met onder meer een uitstekende versies van ‘Deep’, het nog steeds futuristisch klinkende ‘Closer’ en het door Lee Douglas fraai gezongen ‘A Natural Disaster’. Slechts één nieuwe song uit ‘We’re Here Because We’re Here’ met name het breekbare en gevoelige ‘Universal’. Anathema was voor zo ver mij bekend ook de eerste band die een toegift mocht spelen in de vorm van het bisnummer ‘Sleepless’. Flitsend, maar zonder grunts. Achteraf was Anathema ondanks de niet voor de hand liggende songkeuze voor ondergetekende toch één van de weinige hoogtepunten van de eerste dag.


Billy Talent
Vrijdag 25/06
Main Stage
14:40 – 15:30
De Canadezen die in eigen land de successen aan elkaar rijgen en al heel wat prijzen in de wacht sleepten, maakten een eerste keer hun opwachting op de Graspop Metal Meeting in Dessel. Ze mochten meteen aantreden op het hoofdpodium. Het viertal zat wel in de tang tussen ReVamp, de nieuwe band van Floor Jansen en de oude thrash iconen van Slayer. Billy Talent speelt punkrock, met een viriel emo gehalte en doorspekt met post hardcore elementen. Het kwartet bracht met ‘Billy Talent III’ vorig jaar een niet onaardig vierde album uit. De setlist bestond dan ook hoofdzakelijk uit nummers van die schijf. De karakteristieke stem van zanger Benjamin Kowalewicz, die op plaat een troef is, verloor live op zijn zachtst gezegd heel wat van zijn glans. Van bij het begin kwam hij amper boven zijn medemuzikanten uit, ook al schreeuwde hij zich de longen uit het lijf. Blijkbaar waren de eerste rijen vooral bezet door Slayer fans. Benjamin die aanvoelde dat hij een verloren wedstrijd aan het spelen was begon dan maar zelf de naam Slayer te scanderen en dat tot vijfmaal toe. Het maakte de afgang alleen maar erger. Alleen naar het einde toe slaagde men erin de geluidsbalans enigszins in evenwicht te krijgen, maar dat was slechts een doekje voor het bloeden. Achteraf hoorde ik iemand de vergelijking maken tussen Kowalewicz en een snaterende en kwekkende Donald Duck. Dat zegt genoeg, zo niet alles over de roemloze doortocht van een machteloos Billy Talent.

Paradise Lost
Zaterdag 26/06
Marquee 1
20:00 – 21:00
Paradise Lost zou één van de hoogtepunten van de tweede dag op Graspop moeten worden. Dat lag althans in de lijn van de verwachtingen. De groep die er al een paar opvallende stijlvariaties had opzitten leunde met hun laatste cd ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’ weer dichter aan bij de pure gothic metal stijl. Men gooide er onmiddellijk de beuk in met ‘The Rise Of Denial’ en Pity The Sadness’. Ook ‘Erase’ kreeg een rauwere klank, die beter paste bij het huidige Paradise Lost, dan de originele plaatversie. ‘I Remain’ en vooral ‘Frailty’ werden snoeihard gespeeld. Tussendoor passeerden nog een weinig overtuigend ‘As I Die’ gevolgd door een schitterend gebracht ‘The Enemy’. Vreemd genoeg klonken bekende nummers als ‘One Second’ en ‘Say Just Words’ eerder saai en kleurloos. Helemaal bont maakten ze het toen het fout liep tijdens de intro van ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’. ‘You never can beat live music’ repliceerde zanger Nick Holmes. Daar had hij uiteraard een punt, maar eerlijk gezegd hadden we toch meer verwacht van Paradise Lost. Ondanks de uitgebalanceerde setlist geen slecht optreden, doch ook geen waar je perplex van stond.

Geen opmerkingen: