Jethro Tull
Live At Avo Session Basel
Avo Session/Edel/Ear Music
Ian Anderson (62) is nog altijd de onbetwistbare frontman van de legendarische act Jethro Tull. De groep bestaat ondertussen 43 jaar, gaat nog altijd op tournee en speelt zo een honderd concerten per jaar. Naast Anderson zijn gitarist Martin Barre (sinds 1969) en drummer Doane Perry (vanaf 1984) de twee oudgedienden. David Goodier (basgitaar) is actief bij Tull sinds 1995 en meest recente aanwinst is de in 2007 aangeworven toetsenist John O’Hara. Het is in die bezetting dat Jethro Tull acte de présence gaf in Basel. Daar waar deze pioniers van prog en folkrock in het verleden clubs, zaaltjes, stadions en arena’s wist te vullen zit het opgedofte publiek in dit chique etablissement aan rijk gevulde, mooi gedekte, ronde tafels. Eerst dachten we te zijn beland op de Zwitserse versie van Rimpelrock en na afloop van het bekijken van de dvd was er nog altijd twijfel. Tull’s laatste studio album ‘The Jethro Tull Christmas Album’ dateert van 2003 en bevatte vooral herwerkte versies van oude Tull songs, interpretaties van bestaande kerstliederen en een paar nieuwe nummers. Het was dus geen verrassing dat er bijna uitsluitend werd geput uit de catalogus van het eind jaren zestig en jaren zeventig decennium. In vergelijking met vroeger, behalve dat de jaren hun tol beginnen te eisen, is er niets veranderd. Ian Anderson heeft nog altijd dezelfde speelstijl en gelaatsexpressie. De overige groepsleden zijn elk op hun terrein uitstekende musici. De uitvoeringen van nummers als ‘My Sunday Feeling’, ‘Living In The Past’, ‘Nursie’ en ‘A New Day Yesterday’ zijn dan ook vlekkeloos. Alleen in ‘Too Old To Rock & Roll, Too Young To Die’ is het gezelschap even het noorden kwijt. Gelukkig herpakt het combo zich met magistrale uitvoeringen van ‘Bouree’ en ‘Dharma For One’ (inclusief de obligate, maar fantastische drumsolo). Het beste komt uiteraard naar het einde toe met ‘Heavy Horses’, ‘Thick As A Brick’, ‘Aqualung’ en de traditionele uitsmijter ‘Locomotive Breath’. Tijdens het optreden kijkt de camera af en toe in de zaal en zie je soms een enthousiaste enkeling met de handen in de hoogte. Het was dan ook even schrikken toen bij de intro van ‘Locomtive Breath’ de zaal als één man rechtveerde en wild in de handen begon te klappen. Het kwam me allemaal als onecht over, doch dat zal wel alles te maken hebben met de beleefde terughoudendheid de Zwitsers eigen wanneer er buitenlanders op bezoek zijn. Jethro Tull heeft misschien een deel van zijn glans uit zijn glorie periode verloren, doch aan de andere kant hoef je een oude meester geen nieuwe kunstjes leren. Leuk concert voor retrorockers en prog/folk liefhebbers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten