Manfred Mann’s Earth Band, Melnik

Manfred Mann’s Earth Band, Melnik
ArtCube @ Galveston, Gent
08/03/2010

Het had heel wat voeten in de aarde gehad om de legendarische Manfred Mann’s Earth Band naar Gent te krijgen. Niet minder dan vier jaar zijn Frank Bauwens en Rock Factory in de weer geweest om dit exploot rond te krijgen. De avond er voor had MMEB nog gespeeld in een uitverkochte Spirit Of 66 in Verviers. Het stond in de sterren geschreven dat ook de avond in Gent een voltreffer zou worden. De verbouwde fabriekshal die nu bekend staat als ArtCube was niet helemaal uitverkocht, maar toch zeker voor driekwart vol gelopen. Als voorprogramma mocht het lokale Melnik opdraven. Frontman is Peter Arnout, in een vorig leven actief bij de Dry Livers. Met ‘Melnik City’ had het viertal een eerste cd uit en dit was voor hen de ideale gelegenheid om hun debuut voor te stellen aan een groot publiek. Wat Melnik brengt valt nog het best te omschrijven als rootsrock waarbij Peter Arnout profileert zich als een Vlaamse versie Neil Young. Hun optreden werd genekt door een barslecht geluid en deed ons al het ergste vermoeden voor wat nog komen moest. Daardoor gingen ook de liedjes van Melnik helemaal de mist in. Het meeste lawaai in de zaal kwam er na het wegsterven van de laatste noot van Melnik en dat zegt genoeg.
Manfred Mann (ondertussen 69) begon zijn muzikale carrière met Mike Hugg bij de Mann Hugg Blues Brothers. In 1963 veranderden ze de naam in Manfred Mann en had de vijf man sterke formatie verschillende top hits. De groep splitte in 1969 en in hetzelfde jaar was Manfred Mann’s Chapter Three , een experimentele jazzrock band een feit. Het combo was slechts een kort leven beschoren, maar Mann was niet iemand die lang bij de pakken bleef zitten en in 1971 werd de Manfred Mann’s Earth Band boven de doopvont gehouden. Een eerste album verscheen een jaar later en inmiddels staat de teller op een twintigtal. De laatste studioplaat dateert van 2004 en kreeg de wat vreemde titel ‘2006’. Gedurende zijn bestaan passeerden er heel wat groepsleden de revue. De huidige bezetting bestaat naast toetsenist Manfred Mann zelf uit zanger/gitarist en oorspronkelijk lid Mick Rogers, drummer Jimmy Copley, bassist Steve Kinch en als nieuwste aanwinst zanger Peter Cox (ex-Go West). Het was uitkijken naar de keuze van de songs, want het kon eigenlijk alle kanten uit. De set begon uitstekend met ‘Spirits In The Night’ van Bruce Springsteen, terug te vinden op de elpee ‘Nightingales & Bombers’ uit 1975. Daarna volgden een paar minder bekende songs, maar met Martha’s Madman’ uit ‘Watch’ (1978) en een opmerkelijke versie van alweer een Springsteen song ‘Dancing In The Dark’ sloeg de vlam weer in de pan. Behalve Mick Rogers nam de rest van de band toen een pauze. Rogers bracht in zijn eentje een korte instrumental en een persoonlijke interpretatie van een door het publiek luidkeels meegebruld ‘Shake, Rattle And Roll’. Pas daarna werden alle registers opengetrokken en was het tijd voor de nummers waaraan Manfred Mann’s Earth Band zijn onverwoestbare reputatie te danken heeft zoals onder meer: ‘Father Of Day, Father Of Night’, ‘Don’t Kill It Carol’, ‘Blinded By The Light’ en ‘Davey’s On The Road Again’. Een goed gezinde Manfred gaf nog één toegift: ‘Mighty Quinn’ in medley vorm waar tussendoor ‘Smoke On The Water’ en ‘Do Wah Diddy Diddy’ in doorklonken. Op een paar schoonheidsfoutjes na – wie er de dienst uitmaakt bij MMEB bleek uit de soms iets te lange solo’s van Rogers en Mann – was dit een uitermate gesmaakt concert, te meer daar drummer Copley een paar dagen voor aanvang van de tournee zijn voet had gebroken. Stappen kon hij alleen met krukken, maar aan zijn indrukkenwekkende riffs en roffels was dat niet te merken. Een pluim ook voor Rock Factory voor het op poten zetten van dit evenement. Hopelijk blijft het niet bij deze ene keer.