Deine Lakaien

Deine Lakaien

De ogen zijn de spiegel van de ziel

De laatste keer dat ik met Alexander Veljanov sprak was ter gelegenheid van zijn soloalbum ‘Porta Macedonia’ van eind 2008. Intussen zijn we weer bijna twee jaar verder en ligt de bal weer in het kamp van de hoofdact Deine Lakaien waar hij samen met Ernst Horn deel van uitmaakt. De darkwave act vierde drie jaar geleden zijn 20 jarig bestaan en koppelde daaraan een uitgebreide tournee en de release van een luxueze dvd en cd set. Voor op hun lauweren te rusten was er voor Horn en Veljanov geen tijd. Begin 2009 begon men met het schrijven van materiaal voor een nieuw album. ‘Indicator’ is nu een feit en dat gaf ons de mogelijkheid om nog eens een gesprek te hebben met de zanger met de mooie bariton.

De nieuwe plaat kreeg als titel ‘Indicator’. Alexander: ‘We hadden totaal geen inspiratie en niet genoeg tijd dus hebben we het album maar ‘Indicator’ genoemd. Nee, grapje hoor. Het is een interessante term. Het is een woord dat emoties kan oproepen. In het Duits is het ‘Anzeige’, een woord met verschillende betekenissen. Wij wilden een verklaring, een verduidelijking geven. Waar kom je vandaan en waar wil je naartoe? Het is belangrijk voor een muziekgroep om af en toe een balans op te maken en een nieuwe route uit te stippelen, ook als je al twintig jaar of langer bestaat. Wie ons al langer kent kan het huidige Deine Lakaien vergelijken met hoe we in het verleden klonken’.

In welk opzicht is het nieuwe album anders dan jullie vorige studioalbum ‘April Skies’ (2005)?
Alexander: ‘Indicator’ sluit nauwer aan bij elektronische muziek. Er wordt minder gebruik gemaakt van akoestische instrumenten. Soms neigt het zelfs naar minimalistische muziek zoals bijvoorbeeld in ‘Gone’ of ‘Six O’ Clock’. Wat de teksten betreft: we gebruiken minder metaforen dan vroeger. Het is een meer directe aanpak, politiek is een belangrijk item. We willen de mensen en meer bepaald de jongeren aansporen om de problemen in de wereld aan te pakken. Zij hebben het voordeel van de jeugd. Ze zijn vitaal, sterk en moeten er nu maar eens hun schouders onder zetten’.

Wanneer zijn jullie begonnen met het schrijven van nieuw materiaal en hoe gaan jullie te werk?
Alexander: ‘Begin 2009 dacht ik. We gaan niet methodisch te werk. Ernst schrijft teksten, ik schrijf teksten… er zit niet echt een lijn in. Meestal is het Ernst die de muziek componeert. Mijn bijdrage bleef beperkt tot de muziek van ‘Blue Heart’ en Along Your Road’. Soms schrijf ik verschillende teksten voor eenzelfde nummer en bijvoorbeeld voor ‘Without Your Words’ in vier verschillende talen en toevallig was het dan de Engelse versie die het heeft gehaald. ‘Europe’ is dan weer deels in het Frans, deels in het Engels. We benaderen alles met een open geest en zijn niet bang om te experimenteren. Ernst en ik komen samen op een regelmatige basis. Voor het maken van ‘Indicator’ zijn we een achttal keer samen geweest en dat voor periodes van één tot twee weken. Dan wordt er wel intensief gewerkt. We verliezen geen tijd. Druk van een platenmaatschappij hoeven we niet te vrezen, want we hebben er geen. We hebben zoveel slechte ervaringen met majors dat we besloten om in 1991 zelf de touwtjes in handen te nemen. We stichtten toen Chrome Records. Wij kiezen nu zelf de mensen waar we mee willen samenwerken zoals nu met het Duitse label Ministry Of Sound. Zij zijn een betrouwbare partner en alles is klaar en duidelijk gestipuleerd. Alleen de distributie gaat via Warner Music en tot nu verloopt dat perfect. Nog vertellen dat we nooit hebben toegestaan – ook niet Sony en EMI – om een platenmaatschappij te laten bepalen welke songs er zouden gekozen worden om op een album te verschijnen of als single te worden uitgebracht. Artistiek zijn we altijd al onafhankelijk geweest en dat zal altijd zo blijven. Voor ‘Indicator’ hadden we helemaal geen gebrek aan inspiratie. Alles liep gesmeerd. Meestal neemt het maken van een album meer tijd in beslag. Op het eind hadden we een twintigtal afgewerkte nummers. Eigenlijk hebben we nog nooit eerder zoveel songs voor één album bij elkaar gekregen. Het was dan ook moeilijk kiezen welke liedjes er op de plaat zouden komen. De rest gaat niet verloren hoor. Van ‘Indicator’ verschijnt naast de reguliere cd een gelimiteerde versie in beperkte oplage met zeven bonus tracks plus twee video’s en ook de single ‘Gone’ krijgt met ‘Kraken’ en ‘Prince’ een toemaatje. Er is dus voor elk wat wils.’ (lacht)

Is de professionele relatie tussen jou en Ernst nooit onder druk komen te staan? Nooit gevreesd dat Deine Lakaien zou ophouden te bestaan?
Alexander: ‘Ja natuurlijk. We hebben onze ups en downs gekend. Welke samenwerking ook kent moeilijkheden en spanningen. Het is dan zaak er op een volwassen manier mee om te gaan en te proberen om een oplossing te vinden. Gelukkig hebben we ook veel mooie en leuke momenten gedeeld. Een project als het onze is niet louter zakelijk. Het kan er erg emotioneel aan toe gaan. Soms moet je compromissen sluiten en dat is niet altijd evident.’

Er zijn al duizenden liefdesliedjes geschreven. Wat maakt van een liefdeslied een goed nummer en kan je over de liefde schrijven zonder zelf liefde te hebben gekend?
Alexander: ‘ Het is heel moeilijk om een overtuigend liefdeslied te schrijven. Ik blijf het maar proberen en ik denk dat ik maar een klein stukje meer ben verwijderd van de perfecte ‘love song’. Nummers als ‘Without Your Words’, ‘Along Your Road’, ‘One Night’ en ‘Gone’ dragen stemmingen als hoop, geluk, droefheid, tragiek in zich, maar dan gemeend en oprecht. Dat is het moeilijkste: geloofwaardigheid. Ik denk wel dat je kan schrijven over dingen die je zelf niet hebt ervaren. Bijvoorbeeld Gustave Flaubert schreef zijn roman ‘Madame Bovary’ zonder dat hij zelf de kans had gezien om zoiets te beleven. Het werd een bestseller.’

Geloof je in de multiculturele samenleving?
Alexander: ‘Absoluut. Ik geloof in de innerlijke kracht, in de schoonheid en creativiteit die iedere mens bezit. Het moet mogelijk zijn om in een maatschappij te leven waar niemand wordt onderdrukt, waar de scheppingsdrang van de mens niet wordt beknot, waar iedereen zichzelf kan zijn en waar we alles met elkaar delen. Daar zijn we vandaag ver van verwijderd en dat vind ik vreselijk. Is er sprake van overbevolking? Dat is een moeilijke vraag. Ik denk dat er nog genoeg grondstoffen zijn om het leven op aarde aangenaam te maken en in iedereen zijn behoeften te voorzien. Het grote probleem vandaag de dag is profijt. Er is een minderheid die de andere mensen uitbuit en zich zo verrijkt. Men gelooft niet meer in de christelijke gedachte van naastenliefde. Het is trouwens niet alleen in de christelijke wereld dat het scheef zit. Er heerst zoveel radicalisme binnen alle godsdienstige strekkingen. De toestand is dramatisch. Door de eeuwen heen zijn er altijd botsingen geweest tussen culturen en godsdiensten en toch zeg ik: blijf geloven in de goedheid van de mens. Iedereen leeft naar zijn eigen vermogen. Voor mij is dat als zanger. Het is voor mij een manier om te overleven’.

Als commentaar bij ‘Six O’ Clock’ schrijf je dat kinderen en vrouwen dikwijls het slachtoffer worden van discriminatie zowel op maatschappelijke, economische als religieuze gronden. Kan je daar een voorbeeld van geven?
Alexander: ‘Eén van de meest verwerpelijke toestanden is wel het seksueel misbruik van kinderen, maar op een bepaalde manier toch ingeburgerd. Hoeveel Westerlingen trekken er niet elk jaar naar Azië, Zuid-Amerika of waar dan ook ter wereld om hun lusten op kinderen bot te vieren. De macht van het geld nietwaar. Kijk ook naar kinderarbeid of vrouwen en mannen die in erbarmelijke en gevaarlijke omstandigheden zich te pletter moeten werken voor een dagloon van 1 euro of voor een kom rijst of een bord soep. Wij vragen ons niet af hoe de producten die we hier in de winkel kopen worden gefabriceerd. Als bewuste en kritische consument kan je daar iets aan doen. Het is een kwestie van het nemen van verantwoordelijkheid. Het overgrote deel kijkt alleen naar de prijs en wil zijn jeansbroek, sportschoenen, dressoirkast of exotisch fruit zo goedkoop mogelijk en daar maken de grote bedrijven en multinationals handig gebruik van. Je ziet het ook in de wereld van de muziek. De grote mediaketens gooien cd’s op de markt aan dumpingprijzen. Mensen verwachten vandaag dat je cd’s kan kopen voor 5 of 6 euro en zo nek je de kleinere spelers die voor hun artistieke arbeid een eerlijke prijs vragen. Hetzelfde met het downloaden van het internet. Dit betekent de doodsteek voor creativiteit en artisticiteit. Het is diefstal. Je gaat toch ook niet naar de bakker, neemt een brood uit het rek en gaat naar buiten zonder de betalen’.

Je zegt ook dat muziek op zich soms meer zeggingskracht heeft dan woorden. Kan je dat even toelichten?
Alexander: ‘ Ik zal het duidelijk maken via een voorbeeld. De zomer is voorbij en de herfst komt er aan. Dat kon je gisteren merken; het regende pijpenstelen in Berlijn. Het was echt een grauwe, triestige dag. Wel ik luisterde naar een sonate van Bach en die muziek verwoordde - zonder woorden, want het is een instrumentaal stuk – op perfecte wijze mijn gemoedsgesteldheid, mijn gevoelens. Dat bedoel ik met de uitdrukking ‘sometimes music speaks louder then words’.

Onlangs heeft de Duitse regering bij monde van kanselier Angela Merkel besloten om de oude kerncentrales toch langer open te houden dan gepland. Hoe sta je tegenover die beslissing?
Alexander: ‘Ik ben kwaad, want andermaal draait het om geld en profijt. Het is een schande. Men houdt geen rekening met de huidige en toekomstige generaties die nog voor tientallen jaren met kernafval zitten opgescheept. Het is een desastreuze en foute keuze. Er zijn nochtans alternatieven genoeg voor handen. Zonne-energie, waterkrachtcentrales, windturbines. Dit vraagt natuurlijk politieke moed, want je zal de macht van de grote petroleummaatschappijen en energiereuzen aan banden moeten leggen. Het is toch te gek dat we ons nog altijd verplaatsen in voertuigen die op fossiele brandstof rijden, terwijl het al jaren mogelijk is – mits een extra inspanning - om auto’s te bouwen met een elektrische motor of gebruik te maken van zonnecellen of waterstof. Maar men kiest voor de gemakkelijkste en minst pijnlijke oplossing, maar ten koste van wat? Onze gezondheid, een leefbaar perspectief voor onze kinderen en kleinkinderen? Dat zijn zaken die je niet kan uitdrukken in sommen geld’.

Wat zijn behalve muziek, je andere interesses?
Alexander: ‘Politiek vind ik heel belangrijk. Dat houdt me wel bezig en daarnaast hou ik van alles wat met cultuur te maken heeft. Opera, literatuur, dans, theater maar ook sport. Ik ben gek van voetbal. Het is de perfecte uitlaatklep. Zaterdagavond de Bundesliga op televisie. Meer heeft een mens niet nodig om zijn zinnen te verzetten. Mijn favoriete team is FC Nürnberg waar nu de Belg Timmy Simons (ex-PSV Eindhoven) speelt. Ik kook ook graag. Of ik een verzamelaar ben? Ja, in mijn platenkast zitten toch meerdere duizenden platen. Het merendeel nog op vinyl. Mijn eerste elpee kocht ik toen ik zes jaar oud was. Van jongs af aan was ik gebeten door de muziekmicrobe. Het dreef mijn ouders soms tot wanhoop, want mijn kamer was altijd tot de nok gevuld met stapels platen. (lacht) Later ben ik dan begonnen met het kopen van cd’s. Mijn boekencollectie is niet zo groot en telt slechts een paar honderd exemplaren’.

Wat is het meest excentrieke/dure item dat je voor jezelf hebt gekocht?
Alexander: ‘Ik hecht niet zoveel belang aan luxe, maar als professioneel muzikant vind ik het belangrijk om je publiek te verwennen en mooie kleren zijn daar een onderdeel van. Daarom heb ik me ooit eens een schitterend, maar heel duur pak gekocht van de in februari dit jaar overleden mode ontwerper Alexander McQueen. Tegen een goede fles rode wijn zeg ik ook niet nee. Dat hoeft daarom niet altijd dure wijn te zijn, doch aan wijn durf ik af en toe wel wat geld aan spenderen’.

Als artiest ontmoet je waarschijnlijk veel andere beroemdheden. Welke ontmoeting heeft op jou het meeste indruk gemaakt?
Alexander: ‘Meestal blijf ik ver weg van allerlei celebratie feestjes en society evenementen, maar af en toe kan je er niet onderuit en word je verwacht van aanwezig te zijn. Toen ik zes, zeven jaar was had ik een grote bewondering voor Vicky Leandros, je herinnert je misschien nog haar overwinning van het Eurovisie songfestival in 1972 met het liedje ‘Après Toi’ waarmee ze uitkwam voor Luxemburg. Enkele jaren geleden was Deine Lakaien genomineerd voor de Echo Deutscher Musikpreis in de categorie alternatieve rock en Vicky Leandros was daar ook. Op een gegeven moment kwam ze naar me toe en was blijkbaar zeer geïnteresseerd in mijn kapsel. Het was heel vreemd en tegelijk grappig om één van je jeugdidolen te ontmoeten. Ik voelde me even terug kind en wist niet goed wat ik moest zeggen’. (lacht)

Als je terugblikt op je carrière welk advies heb je ooit in de wind geslagen, maar had je beter wel ter harte genomen?
Alexander: ‘Een serieus beroep aanleren. Eigenlijk wou ik tandarts worden. Somtijds mis ik wel de structuur en indeling van iemand die alle dagen gaat werken. Nu moet ik altijd voor mezelf beslissen wat ik ga doen en het klinkt misschien raar, maar af en toe wens ik dat iemand anders dat besluit voor me maakt. Ach, dat is het leven. Het is belangrijk dat je de nieuwsgierigheid die je had als kind blijft behouden. Anders wordt alles maar een saaie en dooie boel’.

Laatste vraag: Mocht je de keuze kunnen maken op welke manier zou je willen sterven.
Alexander: ‘Zonder pijn te voelen en zonder angst. Met ouder worden ga je meer aan de dood denken, zeker als er mensen uit je naaste omgeving sterven. Ik vergeet nooit de dag dat mijn vader stierf. Het zet je aan het denken over de zin van het leven en de weg die je aflegt van de wieg naar het graf. Je weet niet wanneer je gaat sterven dus komt het erop aan om een waardig leven te leiden. Misschien ken je dan ook een waardig einde’.

http://www.deine-lakaien.com/
http://www.myspace.com/deinelakaien

Discografie

First (1986)
Dark Star (1991)
2nd Star (EP) (1991)
Dark Star Live (live) (1992)
Forest Enter Exit (1993)
Mindmachine (EP) (1994)
Acoustic (live) (1995)
Winter Fish Testosterone (1996)
Kasmodiah (1999)
White Lies (2002)
Live In Concert (2003)
1987 (The Early Tapes) (destijds niet uitgebracht tweede album) (2003)
April Skies (2005)
20 Years Of Electronic Avantgarde (2007)
Indicator (2010)

Deine Lakaien
Indicator
Chrome Records/Ministry Of Sound
Het duo Alexander Veljanov en Ernst Horn hebben doorheen hun meer dan twintigjarige loopbaan steeds een haat-liefde verhouding gehad met een potentiële achterban. Door steeds consequent de artistieke vrijheid als hoogste goed te ambiëren sloot je als muziekliefhebber Deine Lakaien in de armen of je liet ze meteen vallen. Het tweetal was niet van plan om ook op hun nieuwe plaat maar enige toegeving te doen en hanteert als credo ‘of je gaat mee in ons verhaal of helemaal niet’. Met ’20 Years Of Electronic Avantgarde’ werd in 2007 een hoofdstuk afgesloten. Met ‘Indicator’ neemt men een nieuwe start. Het is een veel gelaagd album geworden dat de diversiteit in de wereld probeert te ontsluiten. De songs behandelen zowel politieke thema’s als verhalen over de liefde. Die laatste zijn geen sentimentele draken van liederen, maar composities die de emoties in taal omzetten. Vertellingen over hoop, toekomst, tegenslagen, dromen en nachtmerries. Men spreekt de luisteraar op een directe manier aan. De muziek is voornamelijk opgebouwd rond elektronische instrumenten. Slechts sporadisch komen de warme klanken van viool of cello aangewaaid. Het geeft het geheel een koele, afstandelijke, afgemeten invulling. Daartegenover staat lijnrecht de mooie bariton van Veljanov die de menselijkheid in het totale concept van Deine Lakaien letterlijk een stem geeft. ‘Indicator’ is een prachtig werkstuk dat de perfectie benaderd. Het is ontegensprekelijk één van de hoogtepunten op muzikaal gebied dit jaar. Zeker in het darkwave en electro genre. Met deze plaat nodigt Deine Lakaien iedereen uit om kennis te maken met hun wereld van schitterende melodieën en bevlogen teksten. Stel uw hart open en laat u overdonderen en betoveren.
Paul Van de gehuchte - 95