In deze danstent verwacht je niet onmiddellijk twee bands uit de Relapse stal te zien optreden. Toch was dit het geval met Black Tusk en Howl. Dankzij sterke releases worden beide groepen door Relapse in de spotlights gezet. Er werd dan ook veel van hen verwacht nu ze gezamenlijk een eerste Europese tournee maakten. Het was Black Tusk die de debatten mocht openen. Het drietal uit Savannah combineert sludge metal met thrash, crunk, stoner en post hardcore. Zowel gitarist Andrew, bassist Athon en drummer James nemen een deel van de zang voor hun rekening. Trommelaar James was erg goed op dreef. De ritmes die hij de zaal in joeg waren adembenemend, maar vocaal gezien was hij paradoxaal genoeg de zwakste schakel. Niet dat we hier fijnzinnige koorknapen hadden verwacht; toch bleef men maar rammen in een poging de eigen opgetrokken geluidsmuur te doorbreken. Een beetje afwisseling had hier wonderen kunnen doen. Daarna was het de beurt aan Howl. Het kwartet kwam hier zijn eerste full cd ‘Full Of Hell’ voorstellen. Deze death/black metal band draagt een antichristelijke boodschap uit, maar werd bij de inzet van het eerste nummer monddood gemaakt door de geluidstechnicus van dienst. Geen groter afgang is je deel dan als woest kijkende frontman met opengesperde mond zelfs geen piepgeluid te kunnen voortbrengen. Gelukkig werd dit euvel binnen de kortste keren verholpen. Zanger Vincent had een vinger van zijn linkerhand bezeerd en hij had nog maar net de lokale apotheker alle lof toegezwaaid voor de goede zorgen of zijn pleister kwam los. Deze verplichte adempauze kwam misschien op het goede ogenblik, want Howl speelde een rommelige set. Onder meer het betere drumwerk – wat je hier toch had verwacht – bleef achterwege. Na deze onderbreking kwamen de extreme grunts en gitaarriffs beter tot hun recht.
Na afloop hebben de bandleden zich druk bezig gehouden met het inladen van de instrumenten en het verkopen van merchandise (zoals dat ook hoort!) en konden de gasten bediscussiëren wie van de twee het best was. Dit terwijl jonge meisjes in te korte rokjes (het meer normale publiek van Decadance) binnendruppelde en zich afvroeg wie al die enge mannen toch waren.
Paul Van de gehuchte (met dank aan Maarten Van Leest)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten