Saints Of Ruin
Glampyre
Echozone
Je hoeft geen talenwonder te zijn om te achterhalen waar de titel van het Amerikaanse kwartet Saints Of Ruin zijn nieuwe cd naar verwijst. Een benaming met de symptomen van één of andere ziekte en tegelijk een voorbode die weinig goeds beloofd. Men opent met de titelsong en die kan er nog mee door. ‘Fire’ is andere koek en deze compositie bevat ongeveer alles wat fout kan zijn aan een song. Stereotiep, slechte tekst, niet goed gezongen en ga zo maar door. Je hoopt op beterschap, doch ook de overige nummers zijn in hetzelfde bedje ziek. De teksten zijn van een ondermaats niveau en op het muzikale vlak is het ook huilen met de pet op. Saints Of Ruin schippert constant tussen glam, gothic rock en zoutloze heavy metal. Zangeres Ruby Ruin – what’s in a name! - en haar gezellen slagen er zelfs in om een schitterende song als ‘Rain’ van The Cult naar de verdoemenis te helpen. Het gebeurt zelden, maar dit schijfje is een aaneenschakeling van anticlimaxen. ‘Love Dies’, ‘Father Vengeance’, ‘Certain Doom’, ‘Labyrinth MMXI’, ‘The Son’: ze steken elkaar de loef af als het gaat om de wansmaak gestalte te geven. Release die zonder twijfel in aanmerking komt voor de prijs van pulpplaat van het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten