maandag 16 mei 2011

Zoroaster

Zoroaster

Het doel is het goede te denken, te zeggen en te doen.

Met de release van ‘Matador’ zit dit uit Atlanta, Georgia afkomstige trio in de lift. Het album wordt overal positief onthaald en ook live is het drietal druk in de weer om zich in de belangstelling te spelen. Dat lukte hen ondermeer op het Roadburn Festival en met de aansluitende Europese tournee als voorprogramma van Weedeater. Tijdens hun passage in Gent hadden we een gezellige babbel met de drie sympathieke muzikanten.
Paul Van de gehuchte

Whisky puur
Het was een warme avond met zomerse temperaturen. De dorst moest gelest worden en voor aanvang van het gesprek haalde iedereen nog een drankje. Bassist Brent kwam aanlopen met wat leek op een pint bier zonder schuimkraag. Het was echter geen bier maar whisky. Om maar te stellen dat het er heel gemoedelijk aan toeging en er al eens uit de nek werd geluld.   

De profeet voor de goede god
De groep werd opgericht in de zomer van 2003. Voorheen was men een aantal jaren actief geweest onder de naam Terminal Doom Explosion. Zarathustra, Zarathoestra of Zoroaster was een Bactrische profeet en de grondlegger van het zoroastrisme, een godsdienst die momenteel haar aanhangers vooral vindt in India. Niet dat de gelijknamige Amerikaanse band religieuze motieven had om die naam te kiezen. Bassist Brent Anderson las veel boeken over spiritualiteit, godsdienst, vrijmetselarij en dat soort zaken. Daarnaast had hij het Acid King album met de dezelfde naam waar hij echt dol op was. Uit de voorstellen van groepsnamen die werd geopperd klonk deze het best. Meer hoef je daar niet achter te zoeken, aldus zanger/gitarist Will Fiore die vreemd genoeg qua uiterlijk veel gemeen heeft met sommige van de van Zoroaster gekende afbeeldingen. Er is nog een DJ met dezelfde naam, maar er is geen belangenvermenging, voegt Dan Scanlan (drums) daar nog aan toe.

Degene die de stier daadwerkelijk dood
Of ‘Matador’ veel verschilt van onze vorige platen? Will: ‘daar hebben buitenstaanders een beter zicht op denk ik. We zijn nu al een aantal jaren bezig met het maken van muziek en het schrijven van songs. Voeg daar het vele toeren aan toe en dat alles samen geeft je meer vertrouwen en al die ervaringen samen bieden een meerwaarde. We durven al iets meer nu dan zeven jaar geleden. Onze eerste release was eigenlijk een demo en als je die vergelijkt met wat we vandaag doen zul je wel het verschil merken.  Hopelijk in positieve zin’. (lacht)

Liedjes in je hoofd
Will en Brent hebben altijd wel ideeën voor nieuwe nummers. Voor het volgende album hebben ze al tien songs klaar. De embryonale fase voor sommige composities op ‘Matador’ gaat tien tot vijftien jaar terug. Will: ‘ik ben eerder traag als het aankomt op het schrijven van songs. Bepaalde riffs of tunes blijven door je hoofd spoken tot plots alle stukjes op hun plaats vallen en dan heb je plots een nieuwe song’. Dan: ‘we werken goed samen. Het komt heel natuurlijk en spontaan over. Sommige nummers komen tot stand door te jammen of ik speel een beat en de anderen pikken daar op in’. Will: ‘Behalve voor onze eerste demo wisten we nooit welk materiaal het zou halen en op plaat zou verschijnen. Voor ‘Matador’ hadden we een pakket songs deels uitgewerkt en daar zijn we de studio mee ingetrokken. Pas daar viel de beslissing en soms klinkt het eindresultaat heel anders dan we ons eerst hadden voorgesteld. Het minimum dat we vooropstellen om te kunnen spreken van een volwaardige cd is zes tracks. Ik ben het altijd oneens met mensen die ‘Voice Of Saturn’ bestempelen als een ep omdat die maar zeven nummers telt. Als er dertig minuten muziek op staat dan spreek je over een echte  langspeler’.   

Het Atomium
Voor Zoroaster is het de tweede keer dat ze een rondreis maken in Europa. Anderhalf jaar geleden waren ze ook al eens in België samen met Absu. Ze traden dan op in Jeugdcentrum De Klinker in Aarschot. Veel tijd voor te genieten van het uitzicht of het bezoeken van toeristische plekjes is er niet. Meestal beperkt het bezoeken van een stad zich tot het zich verplaatsen van het ene punt naar het andere, het verblijf in het hotel en de plaats waar er wordt opgetreden. Dan: ‘het verschilt weinig van de manier van rondtrekken in de States. Je komt in plaatsen waar veel te zien is, maar door gebrek aan tijd of het feit dat je te moe bent om nog iets te doen gebeurt het zelden dat we op ontdekkingstocht gaan’. Will: ‘Tijdens een vakantie heb ik eens Brussel bezocht. We gingen dan naar het Atomium, doch dat was voor dat ze het gerenoveerd hebben. De roltrappen waren defect, je zag overal gaten en roest. Toen dacht ik, ‘man wat doe ik hier’. (lacht) Nu zijn het allemaal glimmende bollen. Misschien ga ik nog wel eens terug’.  

De bruine broek
Will: ‘je kunt het bijgeloof noemen, maar aan het begin van het Amerikaanse luik van deze tournee heb ik voor het eerst in ik weet niet hoeveel jaar opgetreden in een andere dan mijn bruine broek. Iedereen maakte altijd grapjes over dat specifieke kledingstuk. Die was dan ook tot op de draad versleten. Er zaten gaten in, zo groot dat je de kleur van mijn onderbroek kon zien. Ik kreeg opmerkingen van: ‘man draag je nog steeds dat ding’. En nu zeggen ze: ‘hei Will, waar is je bruine broek gebleven?’ De eerste dagen zonder voelden een beetje vreemd aan’. Dan: ‘een reden om een paar pintjes extra te drinken. Ik maak het deels goed met het dragen van een korte bruine broek als het mooi weer is.’ (lacht) Het enige ritueel dat ze in ere houden voor ze het podium opstappen is het nuttigen van alcoholische dranken. Zijn ze dan altijd dronken voor ze starten met spelen? Will: ‘ik denk het. (lacht) Niet dat het bewust gebeurt. Na een lange reis kom je ergens aan, je verveelt je, dus je drinkt een pintje, je eet wat, je drinkt nog een biertje en voor je het weet ben je lichtjes beneveld, in de wind, euforisch’. Brent: ‘voor het concert drink ik slechts één glas’. (het is wel een pint tot de rand gevuld met whisky, pvdg) Will: ‘achteraf gaan we gewoon door met hijsen, zij het aan een gemoedelijk tempo. Wat valt er anders, behalve je materiaal en instrumenten inladen nog te doen?’

Tatoeages zat
Alle drie de heren van Zoroaster hun lichaam is bezaait met tattoos. Waarom kiest men ervoor om zich te laten tatoeëren, wat was hun eerste en wanneer hebben ze die laten zetten. Will: ‘ik denk dat het hier in België was. Brussel of Antwerpen. Ik had een steeds terugkerende droom over een ster en ik heb ze op de binnenkant van mijn pols laten tatoeëren’. Brent: ‘ik was vijftien jaar oud en ik wou een tatoeage, maar ik mocht niet van mijn moeder. Mijn ouders waren gescheiden en hadden co-ouderschap. Het weekend daarop was ik bij mijn vader en zei dat ik een tattoo wou. Mijn pa vroeg: ‘en wat zegt je moeder? Aha het mag niet? Oké kom maar mee, van mij mag het wel’. Brent laat zijn buik zien en daar staat een afbeelding van een stierenkop versiert met lijnen die naar lagere regionen wijzen. Dan: ‘ik was iets ouder, achttien. Ik had een vriend/tatoeëerder, we dronken wat, amuseerden ons en de uitkomst was dit’. Op Dan zijn linkerbovenarm staat een prachtig ingekleurde tekening. ‘ik denk dat de tatoeages die je kiest wel samengaan met je karakter en persoonlijkheid. Soms kiezen ze jou’. Brent: ‘voor mij belichamen ze bepaalde periodes uit mijn leven. Als je ernaar kijkt dan denk je terug aan die episode in je bestaan. Je kunt je opnieuw levendig voorstellen wat je dan deed, waar je toen mee bezig was, waar je woonde, welke gevoelens je had’. Will: ‘een voor jezelf belangrijke belevenis of een sleutelmoment, bijvoorbeeld de release van een nieuwe plaat of de start van een grote toer, laat ik op die manier vereeuwigen. Eenmaal je deel uitmaakt van het circuit leer je mensen kennen die met tatoeëren en tatoeëringstechnieken bezig zijn. Hoe groter de tatoeage en het aantal kleuren hoe duurder het wordt’.

Terug naar de realiteit
Noch Will, Brent en Dan zijn professionele muzikanten. Will is grafisch designer van beroep, Brent is een automonteur en Dan timmerman. Hoe moeilijk is het om zo een Europese rondreis te organiseren? Will: ‘waar een wil is, is een weg. Als je iets gedaan wil krijgen dan doe je het gewoon. Voor alles is er een oplossing. Soms is het leuk en dan weer knudde. Zo gaat het nu eenmaal. Familie en vrienden achterlaten voor een langere tijd is altijd een beetje moeilijk’. Brent: ‘Ik werk samen met een vriend in onze garage. Met hem is er altijd wel een regeling te treffen. Als ik moet kiezen tussen thuis en hier om een tijdje rond te hangen dan kies ik voor hier’.

De digitale snelweg
Door de komst van het internet in al zijn facetten gaat volgens Will de magie en begeestering verloren van het zoeken naar nieuwe bands en hun muziek. ‘Vroeger duurde het soms een paar maanden voor je te weten kwam waar deze of gene plaat kon gekocht worden. Nu tik je een naam in en hops daar verschijnt alles op je scherm. Zelfs concerten hoef je niet meer naartoe te gaan, want terwijl ze aan het spelen zijn kan je alles van thuis uit bekijken via een live stream. Je kunt alleen maar proberen om je aan te passen aan de nieuwe omstandigheden. Bijvoorbeeld vinyl is terug van niet helemaal weggeweest en als band moet je daar op inspelen. Voor mij is het belangrijkste dat ik muziek kan blijven maken, ermee de wereld kan rondtrekken en als het kan er een beetje geld mee verdienen. Hoelang ik er kan mee doorgaan weet ik niet. Sommige groepen waar me mee optrekken hebben een gemiddelde leeftijd van zestien of achttien en dan denk ik soms ‘fuck, wat loop ik hier te doen’, maar eenmaal terug thuis wil ik alweer de baan op. Leeftijd doet er niet toe. Ik hoop ermee door te gaan tot ik er bij neerval’.

Having a good time
Spijt van in de muziekbusiness te zijn gestapt hebben ze niet. Ze nemen zichzelf niet te serieus. Het belangrijkste is dat ze zich amuseren, af en toe een feestje kunnen bouwen. Brent: ‘stel dat ik de kans krijg om opnieuw te beginnen ik zou het niet anders doen. Je bent wie je bent. Ik heb een dochter en als ze wat ouder is zal ik haar zeker aanmoedigen om een muzikale carrière te beginnen. Je leven zit vol verrassingen en niets kan tippen aan de interactie tussen personen onderling, het vele reizen, de nieuwe vrienden die je maakt, het sociale contact. Ik zou zelfs nog meer kinderen willen en ook hen trachten te overtuigen om in de muziek te stappen. The Jackson Five of The Osmonds van de 21ste eeuw en ik zou er nog geld aan verdienen ook. (lacht) Het is zeker de mooiste hobby. Als je jong genoeg begint met muziek stimuleer je bepaalde cellen in je hersenen die je anders nooit gebruikt’.

Een echte verzamelaar
Will is al een hele tijd gestopt met het bijhouden van een echte collectie cd’s. In het verleden is hij er meerdere keren een deel van kwijt gespeeld telkens een relatie stuk liep. Als hij de muziek echt goed vindt koopt hij zich de vinylversie. Dan heeft een kleine collectie (een tweehonderdtal) elpees. Daar zitten platen tussen van zijn ouders. Voornamelijk oude country schijven en rock uit de jaren zeventig. Hij koopt ook de albums van de groepen waarmee Zoroaster op tournee gaat. De echte maniak als het op verzamelen aankomt is Brent: ‘ik heb echt een grote collectie. Overal in huis liggen er stapels cd’s en lp’s. Ik ga echt op zoek naar collector stukken. Bijvoorbeeld Walt Disney’s ‘The Fox & The Hound’ op picture disc of een eerste persing van een Otis Redding album. Ik kijk niet naar de prijs. Als ik het wil hebben dan koop ik het’. Daarnaast heeft hij een grote collectie Mac Donald’s Happy Meal figuurtjes en nog tal van andere actie personages. Brent: ‘Ik ben opgegroeid in een arm gezin. Geld om speelgoed te kopen was er niet, dus koop ik het nu. Op dat gebied ben ik een beetje een neuroot. Overal in huis staan er van die speelgoed poppetjes en modellen. Als ik ze passeer dan kijk ik er naar en dan denk ik ‘jij bent van mij’. 

Hoe begin ik de dag?
Will: ‘als ik thuis ben dan probeer ik juist te slapen om niet te hoeven op te staan’. (lacht) Dan: ‘wakker worden, mijn vrouw porren om te zien of ze zin heeft in ochtendseks. Meestal is dat niet geval. Dan maar douchen met koud water om de teleurstelling weg te spoelen. (lacht) Als ik geluk heb krijg ik wel ontbijt en dan de auto in en gaan werken’.
Brent: ‘opstaan, kleren aantrekken net als alle andere mensen. Soms kom ik met het verkeerde been uit bed, maar dat overkomt iedereen wel eens’.

Een verwenbeurt
Voor Will lijkt Zoroaster min of meer een obsessie. Bij elke vraag komt hetzelfde thema terug. Muziek maken, nieuwe nummers schrijven, een elpee maken en met Zoroaster op tournee gaan. Andere wensen heeft hij blijkbaar niet. Dan: ‘Mijn vrouw het naar de zin maken. Soms kook ik voor haar, maar dat is geen garantie dat ik achteraf van bil mag gaan.’ (lacht) Brent zoekt het bij het sleutelen aan auto’s en motorfietsen. Rijden met een echte Hot Rod vindt hij het einde.

Aan wie of wat hebben ze een hekel?
Will: ‘ik sta niet echt stil bij dat soort vragen. Ik laat me niet gauw uit mijn lood slaan of maak me kwaad over iets of iemand. Ik steek daar geen energie in.  Ik leef in het hier en nu en probeer altijd het positieve te zien in mijn medemensen: ‘live and let live’. Brent: ‘soms krijg ik het wel op mijn heupen als ik sommige politici hun discours hoor afsteken. Waar ik wel van overtuigd ben is als je iets wil veranderen je eerst bij jezelf te rade moet gaan. ‘Wat kan ik zelf beter doen?’. Niet om je heen kijken en met de vinger naar anderen wijzen. Ik ben wel kwaad op Mac Donald’s. In de States staat om het anderhalf jaar de McRib maar voor een drietal weken op het menu en dan halen ze die er terug af. Het is de beste sandwich ooit en daar ben ik dus echt wel pissig om.’ Dan: ‘Ik haat de Green Bay Packers. Ik kan dat American football team echt niet uitstaan. Ik ben een fan van de Chicago Bears. Voor de rest ben ik een heel vredelievend persoon.’

Discography:

2005 Zoroaster
2007 Dog Magic
2009 Voice Of Saturn
2011 Matador

Geen opmerkingen: