Throwing Muses
Handelsbeurs, Gent
27-10-2011
Van indie rock grootheid Throwing Muses verscheen in
september dit jaar een somptueus verpakte ‘Anthology’ dubbel cd met een
selectie, een retrospectieve van vijfentwintig jaar Throwing Muses en een
tweede schijf met moeilijk te vinden opnames en rariteiten. Om het album te
promoten is het gezelschap nu op tournee en een passage in de Handelsbeurs
stond op het programma.
Eerst mocht Newtown, een vijfkoppige band uit het Antwerpse,
de debatten openen. De groep heeft een eerste ep uit en kwam die aan het Gentse
publiek voorstellen. Het gezelschap brengt actuele indie rock en integreert een
diversiteit aan invloeden. De keyboards en de hoge stem van zanger Geert
Laenens geven het geheel een groter popgevoel. En daar ligt - live dan toch –
ook de zwakte van de band. De zang staat soms in fel contrast met de stevige
gitaar uithalen van Philip Huysmans en Fre Duran die afwisselend de
solopartijen voor hun rekening nemen, de donkere baslijnen van Tijl De Ridder
en de felle drumroffels van Lode Arnouts. Newtown is een getalenteerd combo.
Toch bleven we na hun korte set achter met gemengde gevoelens.
Daarna was het even wachten op de hoofdact aangevoerd door
de immer adorabele Kristin Hersh.
De frontdame had met drummer David Narcizo en bassist Bernard Georges twee oudgedienden meegebracht die
jarenlang de dienst hebben uitgemaakt bij Throwing Muses. Speelde de
geluidsbalans Kristin nog wat parten tijdens openingsnummer ‘Shark’ dan werd
dat meteen goedgemaakt met een overtuigende versie van ‘Shimmer’, één van hun
meer bekende tracks. Throwing Muses hebben nooit echte hits gehad, maar dat is
op zich geen obstakel om een gevarieerde en memorabele speellijst samen te
stellen. Het is een band die het moet hebben van persoonlijkheid. Zo is er de
unieke stem van Hersh, haar poëtische teksten en specifieke gitaarstijl en de
grenzen aftastende wisseling van geluidsterkte en tempi. Toonaangevend zijn ook
de fantastische drumpatronen van trommelaar Narcizo, die het ritme van de set
bepaalde en het melodieuze, inventieve spel van Georges op zijn vijfsnaren
basgitaar. Hersh was verbaasd dat het toch talrijk opgekomen publiek zo stil
was. Ze heeft het zelfs een paar keer herhaald. Ze had wel een punt, want
buiten enthousiaste reacties en applaus tussenin de songs bleef iedereen intens
luisteren. Throwing Muses is een groep die muziek ademt. Het zit deze
muzikanten in de genen en de impressie die ze nalaten is gewoon indrukwekkend.
De liedjes lenen zich helemaal tot zo een hevige beleving. Het zijn geen
slappe, hersenloze dingetjes die je achteloos kan laten passeren. Niet altijd
even goed in het gehoor liggend, maar het zijn stuk voor stuk nummers met
inhoud. Een zeldzaamheid in het huidige muzikale landschap. Het trio kwam nog
terug voor twee bisrondes, waarbij tijdens de laatste de elektrische gitaar
werd ingeruild voor een akoestisch exemplaar om in stijl te eindigen met
‘Devil’s Roof’ en het prachtige ‘White Bikini Sand’. Het was alleszins een
concert dat je een tijdje bijblijft. Throwing Muses zou binnen afzienbare tijd
de studio induiken en beginnen aan de opnames van een nieuwe langspeler. Wie er
dus nu niet bij was krijgt in een nabije toekomst misschien wel een herkansing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten