pvdg's studio ekz: The Walkabouts

maandag 17 oktober 2011

The Walkabouts

Chris Eckman: ‘Het belangrijkste personage is deze keer het landschap.’

Deze Amerikaanse band uit Seattle werd opgericht in 1984 door Carla Torgerson en Chris Eckman. De naam ontleenden ze aan de titel van een film uit 1971 van regisseur Nicolas Roeg: ‘Walkabout’. Sinds begin de jaren negentig van de vorige eeuw kan je spreken van een vaste bezetting. Naast kernleden Carla en Chris bestaat de groep uit Michael Wells (basgitaar), Glenn Slater (toetsen) en Terri Moeller (drums). Hun laatste elpee ‘Acetylene’ dateert van 2005. Zes jaar na datum is er nu met ‘Travels In The Dustland’ een opvolger. Over het album en nog veel meer hadden we in Brussel een gesprek met de twee protagonisten.

Terri Moeller is naast The Walkabouts ook actief in The Transmissionary Six samen met haar man Paul Austin die op zijn beurt medestichter is van Willard Grand Conspiracy. In 2010 werd hij het zesde lid van The Walkabouts. Waarom hebben jullie er Paul bijgehaald?

Carla: ‘Hij pretendeerde dat hij zijn vrouw kwam brengen, maar Paul bleef rondhangen in de studio en we kregen hem met geen stokken meer buiten (lacht). Nee, zoals Chris het zo mooi kan uitdrukken: we houden ervan om voordat we aan een nieuw project beginnen de speelkaarten te schudden of als het kan met nieuw pakje speelkaarten het spel te spelen. Op die manier haal je creativiteit in huis en sta je voor nieuwe uitdagingen. Paul is intelligent en heeft een totaal ander muzikaal inzicht dan de rest van ons. Zoals elk persoon is hij enig in zijn soort. Het is de eerste keer dat iemand die nieuw is voor ons een dergelijke impact heeft op de composities. Hij was er tijdens de repetities en de opnames, hielp mee nummers schrijven en gaat met ons mee op tournee.’

Chris: ‘We hadden in lange tijd niets nieuws gemaakt en als overlevingsreflex was het gemakkelijk geweest om de draad gewoon weer op te pikken en op veilig te spelen. Iemand van buitenaf heeft niet de bagage die wij meezeulen en kan zich niet verschuilen achter een Walkabouts verleden, want voor hem bestaat het niet. Het was een leuk experiment en het resultaat komt erg dicht bij wat wij hoopten te kunnen verwezenlijken.’

Carla: ‘Iedere muzikant bespeeld zijn instrument op een andere manier. Wij kunnen niet op gitaar wat Paul Austin kan en voor iemand die ons al een tijdje volgt zal dat één van dingen zijn die opvallen.’

Maakt hij het verschil met vroegere Walkabouts platen?

Chris: ‘Voor een stuk is de inbreng van Paul significant, maar het grote verschil met voorgaande albums vind je eerder terug in het feit dat er een leegte is van bijna zes jaar. Voorheen werkten we gewoon van plaat naar plaat met telkens in het achterhoofd de gedachte om niet in herhaling te vallen. Nu ligt de laatste - ‘Acetylene’ - zo ver achter ons. Het is een vage herinnering en het had geen zin om daar nog een vergelijking mee te maken. We zochten eerder naar nieuwe invalshoeken en ook wel aansluiting bij ouder werk, maar dat laatste onbewust en niet met de bedoeling om terug te klinken zoals in pakweg 1996. Nee, we streefden wel naar een groepsgeluid anno 2010, het jaar waarin we ‘Travels In The Dustland’ hebben opgenomen. Ieder van ons heeft de afgelopen zes jaar nu ook niet stil gezeten en waren betrokken bij heel uiteenlopende projecten. Die muzikale invloeden zijn eveneens niet weg te denken en alles bij elkaar krijg je zo veel interactie.’

Carla: ‘En dan heb je nog de inbreng van nieuwe instrumenten, andere opnametechnieken … . Wat je leert van anderen probeer je dan zelf in praktijk te brengen.‘

En de teksten?

Chris: ‘Tekstueel is de stemming van het album akelig, grimmig, verdrietelijk en somber. Ik zou niet zo ver gaan alsof er geen sprankel hoop in doorsijpelt. Er zijn zeker twee hoopvolle momenten aanwezig (lacht). De liedjes draaien rond bepaalde figuren en hun omgeving, in dit geval ‘the dustland’ dat refereert naar de titel. De ene heeft het al wat moeilijker dan de andere, maar wat ze verbindt is dat ze allemaal een vechtersmentaliteit hebben en proberen er terug bovenop te komen. Ze dromen nog van een toekomst ook al gaat dat met vallen en opstaan. Iets wat voor de meesten van ons geldt. Of je nu in een godvergeten oord woont of in een luxueuze villa; je dromen najagen doe je altijd.’

Schrijf je voortdurend nieuw materiaal of hangt het meer af van inspiratievolle momenten?

Chris: ‘Het hangt ervan af. Sommige van onze albums bevatten een collectie nummers die geschreven zijn over een periode van twee of drie jaar. Andere gingen erg snel. ‘Acetylene’ bijvoorbeeld schreef ik in twee weken. Ik trok me in de winter terug in een huisje bij de Noordzee in Denemarken. Ik zat in de woonkamer met mijn elektrische gitaar en een recorder en klaarde de klus. Later zijn er nog een paar kleine dingen aangepast, maar in principe was het album toen klaar. Het was erg gevat en direct. Met ‘Travels In The Dustland’ liep het anders. Een paar nummers schreef ik in 2009. ‘My Diviner’, de openingstrack is zelfs al van 2007. De andere songs schreef ik in de periode van juni tot augustus 2010.’

Carla: ‘Hij heeft er nog veel meer geschreven, maar die hebben het niet gehaald op dit album. Chris is erg productief. We krijgen altijd een ruim aanbod om uit te kiezen.’

Wanneer raakt de rest van de groep betrokken bij het proces?

Chris: ‘Carla is altijd de eerste. In dit geval kwam ze in september naar Ljubljana waar ik woon. Een paar maanden dus voor de echte opnamen zijn gestart. We hebben een week samengewerkt.’

Carla: ‘We hebben samen wat tijd nodig om over veel zaken te beslissen. Welke toonaard is de beste, wie gaat wat zingen, enzovoort. Ik nam alles met me mee naar Seattle en daar hebben we een paar keer gerepeteerd voor Chris arriveerde. Dan hadden we nog negen repetities samen en de eigenlijke opnames namen amper tien dagen in beslag.’

Jullie hebben niet geopteerd voor een externe producer?

Chris: ‘ Nee, deze keer niet. We waren het er allemaal over eens dat ik die taak op mij zou nemen. Tijdens ons verblijf in Seattle kwamen we tijd te kort en aangezien ik van bij het begin nauw betrokken was bij het concept en thuis nu een eigen studio heb was het een logische beslissing.’

Carla: ‘Chris heeft door de jaren heen veel bijgeleerd over opnametechnieken en is daar nu heel goed in.’

Hebben de andere groepsleden inspraak?

Carla: ‘Absoluut. De eersten die meestal iets aanbrengen zijn onze drummer en bassist. Zij zijn de grondleggers, het startpunt van waaruit een song tot stand komt. Maar elkeen mag ideeën aanbrengen. We luisteren naar iedereen en gaan altijd voor de beste optie.’

Chris: ‘Vanuit mijn positie als liedjesschrijver ga ik niet aan iemand anders vertellen wat en hoe hij moet spelen. Ik breng wel suggesties aan, maar die zijn niet te nemen of te laten. Ik ga nu ook niet beweren dat binnen de constellatie van The Walkabouts je kan spreken van een democratisch bestel, maar ik ben ook niet de alleenheerser of autocraat. We zitten ergens tussen de twee in.’

Jullie hebben er lang over gedaan. Onder meer omdat het levenstempo alsmaar versneld en bijna niet valt te beheersen. Hoe moeilijk is het om je gezinsleven te combineren met het leven als muzikant?

Chris: ‘We hadden daar geen problemen mee tot 2005. Plots kwamen op een leeftijd dat familiekwesties belangrijker werden.’

Carla: ‘We hebben wel nog in 2007 als Chris & Carla ‘Fly High Brave Dreamers’ uitgebracht.’

Chris: ‘Daar is buiten ons twee niemand anders bij betrokken en dat maakt het wel een stuk gemakkelijker. Vroeger leek de weg eindeloos. Tot we plots die hobbel tegen kwamen.’

Carla: ‘Toen zijn we van ons rijtuig gedonderd. Het nam ons bij verrassing. Het was de eerste keer dat het zinnig leek om even halt te houden en alles te beschouwen.’

Zien jullie The Walkabouts als jullie voornaamste project?

Carla: ‘The Walkabouts is leuker dan al het andere, maar niet het meest bevredigend. Ik hou ervan om snel en voor de vuist weg te werken. Dat kan je bijvoorbeeld met zijn tweeën. En dat is ook wel plezant, maar het is toch niet hetzelfde dan de interactie, de chemie tussen een groep muzikanten.’

Chris: ‘De afgelopen zes jaar heb ik met heel wat andere mensen samengewerkt en wanneer je dan terug samenkomt met degenen waarmee je al zolang musiceert dan hangt er iets onbestemd in de lucht dat het musiceren vanzelfsprekend maakt; daar waar het met andere muzikanten toch moeilijker ligt om iets nieuws te creëren. Niet dat al die andere projecten oninteressant zouden zijn.’

Carla: ‘Je steekt veel op en je leert van anderen, doch met The Walkabouts zijn we niet bang om gedurfd, wild en uitzinnig iets uit te proberen. En daar gaan we dan voor zonder er lang over na te denken.’

Chris: ‘We hebben die onderlinge band, het vertrouwen en daar kunnen we altijd op terugvallen voor als een formule niet werkt. Zo hebben we ooit enkele reggae versies van songs uitgeprobeerd, maar even snel weer afgevoerd (lacht).’

Hou je ook rekening met hoe de buitenwereld, de fans zouden reageren op muziek van The Walkabouts?

Chris: ‘Het is heel belangrijk om de juiste intonatie en manier weer te geven van wat ik nu ga zeggen: we houden daar nooit rekening mee. Uiteraard zijn we de mensen die onze muziek kopen en ons al die jaren zijn trouw gebleven erg dankbaar, doch we hebben nooit verwachtingen van fans ingemengd terwijl we een album maakten. Als je dat doet teken je als groep je eigen doodvonnis. Het is niet omdat je geen respect hebt voor je publiek. Integendeel, het is juist omdat je net achting wil betonen. Ik ben natuurlijk niet immuum voor dergelijke denkpistes en heb wel die gedachten en twijfels nadat het album is gemaakt. Klinkt dat echt zo? Wat gaat men daarvan zeggen?‘

Heb je tijdens je muzikale loopbaan een goede raad gekregen die je beter had opgevolgd, maar toch naast je heb neergelegd?

Chris: ‘Mijn vader vroeg me in 1986: Chris, kan je me wat uitleg geven over populaire rockmuziek als bedrijfstak? Ik legde hem alles uit en na ongeveer een half uur met hem te hebben gepraat was zijn besluit: Voor mij lijkt me dat geen echte zakelijke activiteit. Hij zei me niet wat ik moest doen, maar ik had toen voor mezelf een paar conclusies kunnen trekken. Bijvoorbeeld op de loop gaan (lacht).’

Carla: ‘Het was ergens in 1995 dat we - op eigen initiatief - speelden met het idee om naar Europa te verhuizen, maar er was wat onenigheid binnen de groep en het ging niet door. Ik denk dat het voor ons een goede zaak zou geweest zijn om het te doen. Temeer omdat we toen meer in Europa verbleven en werkten dan in de States. Zelfs onze manager was het met me eens.’

Chris: ‘Alles in acht genomen denk ik dat we het niet beter hadden kunnen doen dan waar we vandaag staan. Er heeft zich nooit een grote kans voorgedaan die we hebben gemist of een opportuniteit die voor onze neus bengelde en die we hebben genegeerd. Intuïtief namen we bijna altijd de juiste beslissing. Toen het allemaal een beetje begon te lopen voor ons begin de jaren negentig waren we al een tijd aan de slag en maakten we geen beginnersfouten meer. Je hebt jonge bands die plots succes hebben. Sommige gaan daar goed mee om, andere niet en die worden daarvoor afgestraft. Op de leeftijd van 22 waren we er ook niet klaar voor. Als je ouder bent kan je daar beter mee omgaan. Dan ga je minder snel opscheppen of naast je schoenen lopen. Het belangrijkste is dat je nooit met de angst leven dat het op een dag kan gedaan zijn. Voor we professionele muzikanten werden hadden we allemaal een baan. Op die kennis en ervaring kan je altijd terugvallen. Er was ook geen drang om beroemd te worden. Het platvorm van het kunstzinnige heeft altijd geprimeerd. Natuurlijk moet je tot op een bepaald punt wat bekendheid genieten, want anders luistert er niemand naar je muziek en zaten we hier nu niet te praten.’

Carla: ‘We waren ons bewust van wat en hoe het er in de muziekwereld aan toeging en toch zijn we altijd op een mooie manier naïef gebleven. Hoe meer vooruitgang we maakten, hoe meer en harder we werkten om nog beter te doen. Dat maakte het zo leuk. Onlangs heb ik geluisterd naar digitale opnames van The Walkabouts omdat we een nieuwe website hebben en onze bassist Michael wou dat ik checkte of alle links van albums en songs werkten. Ik herkende direct alle nummers, maar wat me het meest frappeerde is dat het er zoveel zijn. Je staat er nooit bij stil, doch we zijn echt wel druk in de weer geweest.’

Chris je woont nu in Ljubljana en Carla je wou ooit verhuizen naar Europa. Wat zijn de verschillen tussen Europa en de Verenigde Staten?

Chris: ‘Midden de jaren negentig was het meer uit zakelijke overwegingen dat we overwogen om te emigreren naar Europa. We hadden toen bijvoorbeeld een contract met Virgin in Duitsland en we speelden er veel concerten. Mijn vrouw is afkomstig van Slovenië en in 2002 zijn we in b Ljubljana gaan wonen. We hadden geen plannen op lange termijn en ik wist helemaal niet hoelang we daar zouden blijven. Zes maanden, een jaar … . Het zijn er nu negen. Wat ik wil duidelijk maken is dat ik de States niet heb verlaten omdat ik er ongelukkig was en een leven in Europa zou verkiezen boven de VS. Maar na die negen jaar zie ik me ook niet opnieuw naar daar vertrekken. De manier van leven in dit stadium van mijn bestaan zint me wel en voorlopig wil ik dat zo houden. Wat ik nog aangemaan vind aan het leven hier is dat iedereen op vakantie gaat, de tijd neemt om te eten en dat er een echte eetcultuur bestaat met aandacht voor lokale producten en kookkunst. En dat je niet voor de kleinste verplaatsing de auto neemt. In Seattle bijvoorbeeld leeft het besef dat je zonder wagen nergens geraakt. Je kan er niet wandelen, want overal rijden auto’s. Hier woon ik pal in het centrum. Ik fiets of wandel en gebruik misschien één keer per week de auto. Ik probeer geen politiek statement te maken of een groene jongen te zijn. Ik gebruik gewoon de meest efficiënte middelen om me te verplaatsen. In Amerika heb je nog de geest van het Wilde Westen. Op zich is het geen goede eigenschap en het is een thema dat dikwijls opduikt in onze songs. Veel mensen hebben wapens in huis, nemen eigenzinnige beslissingen zonder rekening te houden met hun buren of de gemeenschap, enzovoort. Maar het is een mentaliteit die ook een positieve kant heeft. Je ziet dat in Amerikaanse kunst en muziek. Niemand wacht op toestemming en onderneemt zelf actie. Het is een individuele kracht die eigen is aan de cultuur. Je ziet het ook wel in Europa, maar minder uitgesproken, meer wazig. Op sociaal vlak staan jullie dan weer veel verder, doch dit brengt ook meer bureaucratie met zich mee en op een vreemde manier is het systeem conservatiever. Je moet geregistreerd zijn, je moet een adres hebben, identiteitspapieren. In de VS geeft niemand geen ene moer om waar je woont, ook de overheid niet. Je kan er ook met een licensie van veertig dollar een eigen zaak beginnen. In Europa is dat ondenkbaar. Daar moet je startkapitaal en bankgarantie hebben of het feest gaat niet door.’

Wat is er bijzonder aan België?

Chris: ‘Dat ondanks alle problemen en tegenstellingen tussen de landsdelen jullie er telkens in slagen om de boel draaiende te houden. Jullie blijven op een geciviliseerde manier zoeken naar oplossingen. Het multiculture aspect is eveneens boeiend. Ook daar heb je die positieve en negatieve impulsen en mijn indruk is dat er meer goeds uit voortkomt dan omgekeerd en dat is voor mij doorslaggevend.’

Hoe kijk je naar de huidige ontwikkelingen in de muziekindustrie?

Chris: ‘Zoals mijn vader al zei 1986: welke industrie (lacht)?’

Carla: ‘Zoals bij iedere muzikant hebben de ontwikkelingen in de muziekwereld een weerslag gehad op de carrière van The Walkabouts. De situatie vandaag is een triest gegeven, maar het is aan de artiesten om er tegen te vechten en door te zetten.’

Chris: ‘Elke dag komen er jonge muzikanten naar buiten met nieuwe muziek, zij het op cd, vinyl of via het internet. Verbazend als je rekening houdt met wat er gebeurt. Het laatste decennium gaat de verkoop er elk jaar met tien of vijftien procent op achteruit en dat heeft ook zijn invloed op alles wat verband houdt met muziek. Opnamestudio’s moeten hun deuren sluiten, technici en studiopersoneel verliezen hun werk, labels hebben geen budgetten meer. Met de dag wordt het moeilijker. Er dreigt ook veel ervaring en kennis verloren te gaan en ik denk dat we na verloop van tijd aan kwaliteit gaan inboeten. Er is niks mis mee om een plaat op te nemen in de slaapkamer, in de kelder of de garage, want voor sommige acts werkt deze formule wonderwel. Wie streeft naar een perfect geluid heeft wel een goed uitgeruste studio nodig en dat kost uiteraard geld, veel geld.’

Luisteren jullie nog naar oudere Walkabouts albums en heb je die thuis in de platenkast staan?

Chris: ‘Ik heb het merendeel.’

Carla: ‘Ik heb ze allemaal. Soms luister ik ernaar als we van plan zijn om bepaalde nummers live te brengen. Zeg maar om mijn geheugen op te frissen. Met de start van onze Facebook pagina word ik herinnerd aan oude songs, want ze zweven daar in het rond en ik hou ervan om op de links te klikken en te luisteren. Het is een vorm van opnieuw thuisbrengen.’

Je vermeldde Facebook. Zijn jullie actief op andere sociale netwerken als MySpace, Linkedin, Twitter, …?

Chris: ‘Twitter klinkt als een of andere ziekte. The man is suffering from the twitters (lacht). Nee, ik gebruik alleen Facebook. Zoals Aristoteles zei: doe alles met mate en dat is zeker van toepassing op het dagelijkse gebruik van je computer. Zelf check ik één keer per week mijn Facebook pagina en mijn Inbox op emails. Zolang je zelf de controle behoudt is alles oké. Sommige mensen hechten er belang aan 2300 vrienden te hebben of een groep op te starten ‘vrienden van de Ancienne Belgique’ of zo, maar ik zie daar het nut niet van in.’

Carla: ‘Ik ben ook een Facebook gebruiker. Van de rest heb ik echt geen kaas gegeten. Wat ik wel positief vind is dat meer en meer mensen overal hun laptop mee naartoe nemen. Dat schept wel nieuwe banden. Je ontmoet iemand op een feestje en die heeft nog nooit gehoord van The Kinks kan je dat direct laten zien. Het heeft zelfs een educatieve waarde.’

Zijn jullie verzamelaars?

Chris: ‘Ik mag zeggen dat ik een grote platencollectie heb. De laatste vijftien jaren koop ik vooral vinyl.’

Heb je nog genoeg opslagruimte?

Chris: ‘Dat begint een probleem te worden. Vroeger, voor ik in Slovenië kwam wonen, had ik weinig spullen. Al mijn bezittingen kon ik opbergen in drie koffers. Nu staat mij appartement volgestouwd met dingen. Zo heb ik ook massa’s boeken. Het is onvoorstelbaar hoeveel een mens in een periode van negen jaar kan verzamelen.’

Carla: ik verzamel planten, bepaalde boeken, meubels, antiek, … . Ik woon in een groot huis en het staat ook vol. Ik hou ervan om in een mooi huis te wonen. Mooi in de zin van bevallig, comfortabel en ongekunsteld. Dat is belangrijk voor me. Ik woon er ook niet alleen. Het is een soort van collectief. Het huis is mijn eigendom, ik bepaal wie bij me mag wonen en die bewoners betalen huur. Voorlopig zijn we met zijn achten. In Seattle is dat het maximum aantal personen zonder familiebanden, dat je mag huisvesten. Vorig jaar heb ik verbouwingen gedaan en heb nu drie extra slaapkamers. Ik heb van de grootste kamers twee kleinere gemaakt en in totaal zijn er vier badkamers. Financieel wordt het alsmaar moeilijker. De laatste tijd zit minstens één van mijn huurders zonder werk. Als de ene werk vindt is er een andere die zijn job verliest. Het is een harde tijd.’

Veel landen hebben financiële en economische problemen en er komen er steeds bij. Bestaat er een manier om dit op te lossen? Moeten we anders gaan denken? Een nieuw systeem ontwikkelen?

Chris: ‘Er is geen kantklare oplossing voorhanden. In de meerderheid van de landen wordt het verschil tussen rijk en arm alsmaar groter. De middenklasse verdwijnt. Veel heeft te maken met hoeveel de overheid verplicht de bevolking bij te dragen aan de gemeenschap: de belastingen. De hoogste aanslagvoet in de VS in de jaren zestig kon gaan van zeventig tot negentig procent. Dat was al zo sinds de jaren dertig. Niemand wil daar nu nog aan herinnerd worden omdat de propagandamachine al jaren verkondigt dat weinig belastingen betalen een goede zaak is voor de economie. Dat is koeterwaals. Dayna Kurtz schreef me ooit een email waarin ze alle grote verwezelijkingen in de States opsomde zoals ons onderwijssysteem, de ruimtevaart, wegeninfrastructuur en die waren allemaal tot stand gekomen tijdens de periode van die hoge aanslagvoeten. En wat doen we nu? Men betaalt maximum dertig procent. Warren Buffett, de tweede rijkste man van de wereld, schreef in een editoriaal dat hij minder belastingen betaalt dan zijn secretaresse. Zijn aanslagvoet bedroeg amper zeventien procent. Mochten alle superrijken op een redelijke manier belast worden dan waren er al veel problemen opgelost. Dat heeft niets te maken met klasse oorlogvoering, maar een eerlijke verdeling van de lasten. De politieke moed ontbreekt omdat politici zelf behoren tot die topklasse van grootverdieners en die gaan dergelijke, onpopulaire maatregelen nooit invoeren. Onze democratische instellingen zijn op dat gebied verdampt, in rook opgegaan.’

Wat was de eerste plaat die je kocht met je eigen geld?

Chris: ‘Crosby, Stills, Nash & Young: Déjà Vu.’

Carla: ‘Simon & Garfunkel: Sounds Of Silence.’ Mijn tweede aankoop was The Jackson Five. En dan The Monkeys, The Beatles en The Doors.’

Zijn jullie bijgelovig en behalve opstaan hebben jullie een dagelijks terugkerend ritueel?

Chris: ‘Ik loop recht naar de keuken voor een kop koffie. Ik kan de dag niet beginnen zonder eerst koffie te hebben gedronken.’

Carla: ‘Soms laat ik de koffie bewust achterwege om mezelf te laten geloven dat ik niet elke dag moet beginnen met een kop koffie. Daarna ga ik buiten in de tuin kijken, zeker als het mooi weer is. Elke ochtend ga ik ook direct mijn emails checken. Zien of er geen nieuws is uit Europa. Er is een tijdsverschil van negen uur en de mails bepalen mee hoe mijn dag er zal uitzien.’

Overbevolking, het milieu, nucleair afval, rampen, zijn dat onderwerpen die je ’s nachts wakker houden?

Chris: ‘Ik denk daar wel aan al ben ik geneigd om meer aandacht te besteden aan wat er dichter bij huis gebeurt, maar toch. De laatste jaren heb ik veel in Noord- en West-Afrika gereisd en ik las ooit iets van Damon Albarn van Blur waarin hij stelde dat alles daar verandert en zich ontwikkelt op verschillende en andere niveaus dan landen als China en India. Die spiegelen zich en gaan meer in de richting van het Westers model. Wat wij verstaan onder vooruitgang gaat in Afrika aan een trager tempo en Damon denkt dat wij eerder op het Afrikaanse peil belanden dan dat het zwarte continent ons ontwikkelingspeil zal bereiken. Nu heb je daar een vreemde mix. Je ziet er een splinternieuw benzinestation oprijzen naast een buurt waar de mensen op straat leven, in combinatie met de koloniale echo van een destijds door de Fransen opgetrokken gebouw dat nu verlaten is en staat te verkommeren. Als we niet opletten en gepast reageren op crisissen zoals nu met de Euro zou dit wel eens ons lot kunnen zijn in niet zo verre toekomst.’

Carla: ‘Het houdt me ook bezig en ik vind dat waar mogelijk de mensen op een zelfstandige of een kleinschalige manier voor hun eigen behoeften van energie en water zouden moeten kunnen instaan in plaats van afhankelijk te zijn van kernenergie en grote krachtcentrales. Er zijn genoeg alternatieven voorhanden zoals wind- of zonne-energie. Het grote probleem wordt de watervoorziening. In Seattle hebben we Lake Washington, één van de grootste meren van Amerika en voor een tijdspanne kun je daarmee een grote stad wel voorzien van drinkbaar water. Feit is dat Seattle op een punt ligt waar tektonische platen over elkaar kunnen schuiven en zo een aardbeving veroorzaken. Ooit zal het gebeuren. ik probeer om altijd voorbereid te zijn op het ergste. Soms is het uitputtend om op die manier te leven, maar ik kan het niet helpen. Het is sterker dan mezelf.’

Is er nog iets dat je wilt bereiken of verwezenlijken, zowel op muzikaal vlak als privé?

Chris: ‘Je probeert telkens een project tot een goed einde te brengen. Ons laatste doel was deze plaat ‘Travels In The Dustland’. Met ieder nieuw album zet je een stap, maar zoals het meeste wat de mens onderneemt is het niet volmaakt. Tegelijk is het net dat streven naar perfectie dat maakt dat we blijven doorgaan met muziek maken. Gisteren kreeg ik voor het eerst onze nieuwe cd in handen. Ziet er prachtig uit en ik was er echt blij mee, maar na veertig seconden dacht ik al: oké met deze zijn we klaar. Ik had er naar uitgekeken, doch er viel geen last van mijn schouders of ik nam niet opgelucht adem, ging niet onderuit zakken in een fauteuil om na te genieten met een dikke sigaar en een glas whisky en de gedachte: yes, we did it. Nee, er zitten nog meer platen in de pijplijn en dat moet ons doel zijn. Deze was goed, maar we kunnen nog beter.’

Carla: ‘Ik heb de aspiraties om een film te maken over het leven met en als The Walkabouts. Onze historie en daar hoort uiteraard onze muziek bij.’

Chris: ‘Ik kan moeilijk mijn privé leven gescheiden houden van mijn muzikaal traject. Geld was altijd ondergeschikt aan de muziek. Al zou ik maar vijf Euro hebben verdiend dan nog zou ik kiezen voor een muziekcarrière. Ik probeer nu wel wat geld opzij te zetten en denk wel eens aan mijn oude dag, maar het belangrijkste blijft toch de volgende plaat of muziekproject. Voor mij is muziek een bizarre combinatie van geloof, levensstijl, hobby. Het bestrijkt een heleboel, wellicht wel te veel. Mogelijks ziet een buitenstaander me als een grijze mus en een saaie vent. Ik ben de eerste om dat toe te geven.’

Carla: ‘Het is ook een sociaal gebeuren. Je maakt vrienden. Het is zo alles omvattend.’

Chris: ‘Voor mij is het onmogelijk om te zeggen dit is mijn bestaan als muzikant en dit mijn privé leven. Ik zou niet weten hoe ik de twee van elkaar moet scheiden. Voor mij telt alleen het volledige pakket.’

Carla: Ons kantoor kent geen sluitingsuren. Het is open 24 uur en dat iedere dag. En dat is onveranderd gebleven sinds de laatste dertig jaar.’