Stahlmann
Quecksilber
AFM/Rock Inc./Bertus
Voor Stahlmann is dit na hun titelloos debuut uitgebracht in
2010 al het tweede album. Uitgangspunt voor ‘Quecksilber’ is de mens als kille
machine, als robot die overdag de emoties onderdrukt en pas ’s nachts tot leven
komt en aan het feesten gaat. Stahlmann is een volgeling van het Neue Deutsche
Härte concept en stapt daarmee in de voetsporen van Oomph!, Die Krupps,
Eisbrecher en uiteraard Rammstein. Hun muziek verschilt lichtjes van voornoemde
bands en het merendeel van de songs heeft een eigentijds karakter. Dit laatste
is te danken aan de prima productie van producer Jose Alvarez Brill (Wolfsheim,
Blutengel). Door de beperkingen van het subgenre blijven echte verrassingen uit
en klinkt het geheel toch voorspelbaar. Vreemd genoeg is het tot single
verkozen ‘Tanzmachine’ één van de zwakste nummers. Opener ‘Engel Der
Dunkerheit’ verdrinkt in een zee van pathos en dramatiek, doch krijgt hier het
voordeel van de twijfel. Net als voor de dansvloer bestemde, bombastische
tracks als ‘Spring Nicht’, ‘Mein Leib’ en ‘Goetter’. Voor ‘Asche’, ‘Am Grunde’
en ‘Diener’ zijn we iets milder wegens minder doorzichtig en clichématig. ‘Quecksilber’
van Stahlmann mist wat het aan merendeel van de releases ontbreekt: durf en
visie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten