Black-Bone
Back To
Mayhem
Rough Trade
Drie jongetjes van twaalf, dertien en veertien
stichtten vijf jaar geleden een eigen bandje. Dat ze nu pas een eerste volwaardig album uitbrengen lijkt
me logisch. Eerst hebben ze leerschool moeten lopen en daar plukken ze nu de
vruchten van. Dat ze talent hebben staat buiten kijf, want anders kan je niet
iemand als Oscar Holleman, ongeacht je leeftijd, warm maken om je eerste plaat
te produceren. Ondertussen hebben ze ook al een honderdvijftigtal optredens op
hun conto en verzorgden het voorprogramma van supergroepen als Chickenfoot en
Deep Purple. Dit alles samen kan niet alleen geluk of toeval zijn. Dat ze van
wanten weten hoor je onmiddellijk wanneer de opener ‘Hard Times’ je in de maag
wordt gesplitst. Van bij het begin gaat het drietal er dus vol tegenaan.
Zanger/gitarist Steef heeft een gruizige stem die heel volwassen klinkt en ook de
tien zelf geschreven nummers laten een volgroeide band horen met een potige ritmesectie,
bemand door Sven op basgitaar en drummer Jules, waarbij alles op wieltjes lijkt
te lopen. Black-Bone kiest voor onversneden (hard)rock en moet niet onderdoen
voor meer gerenommeerde acts in het genre. Veel is te danken aan hun
gemotiveerde instelling en no-nonsense attitude. Wat ze doen is niet
vindingrijk, noch apart. Maar wel pienter, want ze spelen de muziek die ze zelf
het liefst van al horen en hun eigen inbreng bestaat uit een brok jeugdige
energie en onbevangen speelplezier. Het tilt de songs naar een hoger niveau.
Vanaf eind april zijn ze op diverse podia te bewonderen en hun feestje gaat nog
de hele zomer lang door. Als u de kans krijgt moet u Black-Bone zeker live aan
het werk zien, want het loont de moeite.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten