Joe Bonamassa
Driving Towards The Daylight
Mascot Label Group/Provogue
Voor het inblikken van zijn dertiende studio
album is super gitarist Joe Bonamassa niet over één nacht ijs gegaan. Voor
eerst was er de keuze van Kevin ‘Caveman’ Shirley die andermaal als producer
aan het roer stond. De twee kennen elkaar inmiddels door en door en vormen
sinds 2006 een tandem die niet is stuk te krijgen. Ook de structuur en
samenstelling van de speellijst is herkenbaar en bestaat gewoontegetrouw deels
uit eigen nummers en deels uit covers. Er werd gekozen voor enkele traditionele
blues songs van Robert Johnson en Howlin’ Wolf. Die kregen een modern
(blues)rockjasje aangemeten zoals alleen Bonamassa dat kan. Het zijn twee van
de vele hoogtepunten op dit album. Daarnaast liet Joe zijn oog vallen op
composities van artiesten met uiteenlopende achtergronden als Tom Waits, Bennie
Marsden, Bill Withers en Jim Barnes die als uitsmijter zijn eigen hit uit 1987
‘Too Much Ain't Enough Love’ mag inzingen. De door Joe Bonamassa geschreven
nummers kunnen schouder aan schouder staan met het gecoverde werk. Opener is
‘Dislocated Boy’ en na de veelbelovende, warme hammond orgelklanken als intro
wordt je onmiddellijk meegezogen door de onweerstaanbare, swingende groove en
het uitmuntende gitaarspel. Ook de titelsong klinkt fantastisch. Bij de
muzikanten die Joe rond zich wist te verzamelen zitten vertrouwde namen als
Anton Fig, Blondie Chaplan, Arlan Schierbaum, Carmine Rojas en Michael Rhodes.
Daarnaast wist Bonamassa vader en zoon Brad (gitarist bij Aerosmith) en
Harrison Whitford , Pat Thrall en Jeff Bova en zijn Bovaland Brass band te
strikken. Die laatste leveren schitterend werk in het adembenemende ‘A Place In
My Heart’. Net als op zijn vorige langspelers weet de stergitarist – die zich
ook als zanger meer en meer een eigen stijl aanmeet - zich de nummers van
anderen eigen te maken en er zijn persoonlijke accenten aan toe te voegen. Dat
zijn zelf geschreven materiaal met de tijd aan kwaliteit wint is mooi
meegenomen. Dikwijls zegt men van een nieuwe plaat dat het de beste is die de
artiest in kwestie ooit heeft uitgebracht. Zo ver gaan we niet, maar ‘Driving
Towards The Daylight’ is minstens de evenknie van ‘Dust Bowl’, ‘The Ballad Of
John Henry’, ‘Black Rock’ of ‘Sloe Gin’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten