Paranoid Android
No Way Out
Echozone
Na ‘Paper God’ hun debuut uit 2010 heeft het
naar de gelijknamige Radiohead song genoemde duo hun groepsgeluid enigszins
bijgestuurd. Naast meer elektronische instrumenten wordt gelijktijdig ook de
gitaar meer naar de voorgrond geschoven. Een interessante ontwikkeling die ruimere
mogelijkheden biedt. Naar eigen zeggen heeft Guido Vortex zich ook als zanger
verder ontplooit, maar daar valt naar mijn mening weinig van te merken. Zijn
timbre is eerder monotoon en vlak en is afgeleid uit de invloedsfeer van gothic
galmen. Het gebrek aan dynamiek in het vocale departement heeft zo zijn
gevolgen voor de expressieve, innerlijke waarde van de electro en/of gitaar
gestuurde songs. Met dertien tracks en een speelduur van een uur krijg je nochtans
waar voor je geld. Na een tijdje slaat echter de verveling toe en snak je naar
het einde. Min of meer interessante tracks zijn ‘Pain’, ‘No Way Out’, ‘One
Thousand’, ‘The Only Friend’, ‘Mindtrap’, doch die wegen niet op tegen de in
aantal talrijker mindere nummers die dit plaatje al snel in de obscuriteit laat
verzeilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten