The Dandy Warhols
This Machine
The End Records/Naïve
Voor hun nieuwe album kiezen The Dandy Warhols
voor een complexe inkleuring. Niets is puur: geen echte power pop, 80’s synthpop,
electro, psychedelische rock uit de jaren zestig of door gitaren gedomineerde
indie rock. Nee, op ‘This Machine’ maken Courtney Taylor-Taylor en co. een
ontspannen indruk en laten in elk nummer één of ander stijlelement domineren. Als
er al een extra geluidje te horen is dan gebruikt men daarvoor saxofoon,
percussie, theremin, trombone, trompet, akoestische gitaar of mondharmonica.
Allemaal wezenlijk primordiaal en basaal. De meeste nummers zijn ook relatief
traag en de zang beperkt zich soms tot een al of niet vervormd gefluister.
Alleen in ‘Enjoy Yourself’, ‘Alternative Power To The People”, ‘I Am Free’ en het licht
psychedelische ‘Seti vs. The Wow! Signal’ zit er echt vaart in. De cover van
‘16 Tons’ van Merle Travis krijgt een respectvolle behandeling, maar vloekt een
beetje met de rest het aanbod. Wat The Dandy Warhols precies in gedachten
hadden valt moeilijk af te leiden uit het aanbod op ‘This Machine’. Op hun
achtste studioplaat wedt het viertal op meerdere paarden tegelijk. Het is alsof
men iedereen een pleziertje wil doen. ‘This Machine’ is een langspeler met overwegend
leuke, relaxte, licht verteerbare muziek. Aantrekkelijk om even alle kopzorgen
te vergeten. Alleen aan het slot in ‘Don’t Shoot She Cried’ en ‘Slide’ reikt
men naar de tweede luchtlaag in de dampkring en vertoeft het gezelschap in
hogere sferen. Desalniettemin blijft het een fijne uitstap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten