Diin
Dark
Essence Records/Plastic Head
Kon
je ze met hun debuut ‘Monolith’ nog onderbrengen in de categorie
stoner rock dan ligt de nadruk bij hun tweede worp, getiteld ‘Diin’,
toch meer op post metal. Deze Noren schuwen ook het experiment niet.
Meest in het oog springende figuur is toch gitarist en zanger René
Misj. Vocaal heeft hij heel wat progressie gemaakt en hij kan zowel
heerlijk helder als rauw en grollend uit de hoek komen.
Openingsnummer 'Hymn To The Winds' is een veelbelovende, monumentale
track. 'Future Pass' klinkt dan weer een stuk heftiger met heavy
metal gitaarriffs. Eerder teleurstellend is het trage, overwegend
instrumentale 'Termination Of Origin'. Een nummer dat originaliteit
mist. 'Mound' duurt twaalf minuten, doch schiet nooit echt uit de
startblokken. Het lijkt een eindeloze intro waar geen eind aan komt.
Pas tijdens de laatste drie minuten verandert enigszins de toon en
het tempo. Toch heeft het repetitieve van deze song een
onheilspellend en bezwerend effect. 'Mark Of Cain' wordt opgediend
met prog, space rock en post rock ingrediënten wat leidt tot
sfeervol vertier. Heel wat harder en agressiever zijn 'Possessed' en
'Into The Distant Sky'. Het occulte 'Omen' brengt verschillende
stijlen samen onder één dak, net als de zweverige afsluiter 'Sense
Of Space'. De grote verscheidenheid in het aanbod op 'Diin' is de
grootste troef van dit album. Het verhult voor een stuk het gebrek
aan fantasie en scheppend vermogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten