Mono, Microphonics

Het Japanse Mono kan in België bogen op een ruime belangstelling. De concertzaal van de Vooruit was dan ook goed vol gelopen. Voorprogramma was Microphonics het nieuwe soloproject van Dirk Serries (Vidna Obmana, Fear Falls Burning, 3 Seconds Of Air). Serries heeft al meer dan 50 keer als Microphonics gespeeld. In de Vooruit was het pas de tweede keer met het nieuw materiaal dat afkomstig is van het tweede album dat volgend jaar verschijnt op 16 maart 2013 met de mooie titel 'microphonics xxi-xxv : mounting among the waves, there's a light in vein, the burden of hope across thousands of rivers'. Geen gemakkelijke opgave, want de minimalistische, traag opgebouwde geluidssculpturen voor een grote menigte vertolken bleek geen godsgeschenk. Bij de start was er veel geroezemoes dat pas verstomde toen Dirk het geluidsvolume optrok en een uit veel lagen bestaand gordijn van melancholische gitaarklanken de bovenhand nam. Een pluspunt was de prima geluidskwaliteit waardoor de langzaam naar een climax van drone geluiden uitgewerkte stukken konden imponeren.

Na een korte pauze verscheen dan hoofdact Mono. De drie heren mochten zitten, bassiste Tamaki stond frontaal heen en weer te wiegen. Het viertal heeft zich door de jaren heen een eigen geluid toegeëigend. Drummer Yasunori Takada maakt veelvuldig gebruik van een mallet set voor pauken. In combinatie met de lage tonen en de bekkens en cimbalen krijg je niet alledaags drumwerk dat mee het groepsgeluid bepaalt. Het complexe gitaarspel mixt typische shoegaze riffs met fijnbesnaarde solo fragmenten en epische uithalen met overstuurde gitaarversterkers en kunstmatige galmen die door merg en been gaan. Hun muziek refereert naar soundtracks – niet alleen van Japanse prenten, maar ook Europese - en groots opgezette orkestraties. Piano en xylofoon zorgen regelmatig voor rustpunten. Soms was het wat te veel van hetzelfde, maar dat is nu eenmaal eigen aan deze post-rock band. Een beetje hinderlijk was de voor de rest sobere belichting waarbij soms felle schijnwerpers het publiek verblinden. Het gevolg was dat de muzikanten niet meer waren dan schimmen, maar op hun beurt verschillende impressies kregen van de talrijke toeschouwers. Stipt om middernacht was het amen en uit. Ondanks aanhoudend geklap, gefluit en geroep kwam er geen toegift. Achteraf bekeken was deze avond toch bijzonder. En dat was te danken aan beide acts.