Tweak Bird

Tweak Bird

Undercover Crops

Volcom Entertainment

Twee prettig gestoorde heren (de broertjes Ashton en Caleb Bird) hebben aan de vooravond van hun tournee met de Melvins een zeven nummers tellend plaatje in elkaar gebokst. Het broederpaar opent met 'Moans', een soort van rock mantra met als tekst 'everyone is paranoid'. Als je het nog niet was dan zou je het worden, ook al blijft de speelduur beperkt tot twee minuten. Met een stripfiguur stemmetje zet men 'People' in. De tegenstelling met de toch wel scherpe, gruizige gitaarriffs plus het fanatieke drumwerk kan niet groter zijn. Het klinkt grotesk en als je ook nog de psychedelische invloeden meerekent kijk je met andere ogen naar dit kleinood. De zeven songs zijn kort en heftig tot heel catchy en venijnig. Vijf er van krijgen een prima beoordeling: 'Know It All', het eerder genoemde 'People', 'Psychorain', 'Weight' en het knotsgekke 'Bunch O' Brains'. Wie in is voor een kwartiertje dollen weet wat gekocht.

Neurosis

Neurosis

Honor Found In Decay

Neurot Recordings

Het is een tijdje stil geweest rond de Amerikaanse sludge en post metal pioniers van Neurosis. Hun laatste wapenfeit mochten we optekenen in 2007 met 'Given To The Risen'. Maar ze zijn terug en hoe. 'Honor Found In Decay', hun tiende studio album opent een nieuw venster, een visie op de toekomst en biedt een alternatief perspectief op de manier waarmee we de wereld van vandaag overschouwen. Hun muziek bestaat uit een breed spectrum van stijlelementen met een grote diversiteit aan instrumenten, geluiden en samples die de luisteraar moeten helpen bij het tot stand brengen van een dialoog tussen Neurosis en zijn publiek. In sommige van de composities overstijgt de groep zichzelf en 'spreekt' vanuit een transcendent, doch parallel universum soms heel ingetogen of met een verwoestende kracht. Woorden schieten tekort om tracks als 'At The Well', 'Bleeding The Pigs', 'Casting The Ages' en 'Raise The Dawn' te omschrijven. Neurosis is één van die weinige groepen, bijna uniek in zijn soort, die zichzelf en hun bestaan in vraag blijven stellen en dat dwingt hen tot het uiterste in het vinden van nieuwe invalshoeken en om geen muzikale uitdagingen uit de weg te gaan. Dat alles zonder zichzelf te verloochenen en zo op een eerlijke manier te communiceren met de rest van de mensheid en hun muziek met ons te delen. Soms is het eindresultaat van een zeldzame, onwereldse schoonheid. U kunt zich 'Honor Found In Decay' aanschaffen vanaf 29 oktober.

My Sleeping Karma

My Sleeping Karma

Soma

Napalm Records

Dit is de vierde release voor dit Duitse gezelschap. Net als heel wat artiesten uit de vorige eeuw vond My Sleeping Karma zijn verlichting in de spiritualiteit van het hindoeïsme. Het begrip karma omvat de fysieke en mentale acties van een individu die gevolgen hebben voor het leven en volgende levens door middel van reïncarnatie. Het viertal vertaalt dit in eigenzinnige, sfeervolle, psychedelische rockmuziek. 'Soma' is de bedwelmende drank van de goden en men slaagt erin om dit wonderwel om te zetten en als het ware te laten proeven in deze heerlijke, instrumentale composities. Het bewustzijn wordt aangepord door middel van hypnotische, veelgelaagde, betoverende klanken. Het rustige, fijnzinnige karakter wordt nog versterkt door korte interludia. Titels als 'Pachyclada', 'Ephedra', 'Saumya' en 'Somalatha' spreken voor zich. Dat ze af en toe wat feller uit de hoek durven komen bewijzen ze met meerdere heavy riff fragmenten binnen de songstructuren. Tenslotte blijft My Sleeping Karma een rockband. Zuiver instrumentale platen blijven een moeilijke evenwichtsoefening en blijven steken in mateloos gepingel. My Sleeping Karma weet die muzikale valkuil met panache te omzeilen. Enig punt van kritiek is misschien het repetitieve met telkens een herneming van het thematische patroon wat aan de andere kant de herkenbaarheid bevordert. Helemaal superieur zijn 'Saumya' en 'Psilocybe'. In zijn categorie behoort My Sleeping Karma tot de top en is 'Soma' een uitstekend album. Het heeft bovendien een heilzame werking op de gemoedstoestand.

Left Lane Cruiser & James Leg

Left Lane Cruiser & James Leg

Painkillers

Alive Records/Sonic Rendezvous

Na hun bewierookte album van vorig jaar 'Junkyard Speed Ball' komt het duo Frederick “Joe” Evans IV (slide gitaar, zang) en Brenn Beck (drums, harmonica) alweer aankloppen met een nieuwe plaat. Met de steun van zanger/toetsenist John Wesley Myers, alias James Leg van de Black Diamond Heavies, producer Jim Diamond op basgitaar en harmonicaspeler en bluesman Harmonica Shah, pakt het tweetal weer uit met een moddervet werkstuk. 'Painkillers' bestaat uitsluitend uit covers en wat voor covers. Stuk voor stuk klassiekers van onder meer John Lee Hooker, Howlin' Wolf, Junior Kimbrough, Robert Johnson en rockgoden als Jimi Hendrix, Led Zeppelin en The Rolling Stones, zeg maar de allergrootsten uit de blues(rock) wereld. Left Lane Cruiser speelt ze niet klakkeloos na, maar houdt er een eigen persoonlijke visie op na en kleurt de songs in met stijlelementen die hun voorkeur genieten. 'Painkillers' is een mix van gemene, rauwe, keiharde, in azijn gedrenkte blues, rock en punk. Een plaat die je van de sokken blaast. Alleen hun interpretatie van Led Zeppelin's 'When The Levee Breaks' is iets te hoog gegrepen en kan niet tippen aan het origineel. Alle overige negen tracks kunnen gerust een eigen leven leiden dankzij de bijzondere manier waarop de vijf heren elkaar vonden in de studio en de wonderbaarlijke chemie die tijdens de opnames tot stand kwam met als uitkomst de ultieme pijnstiller. Preventief te gebruiken en het soort pilletje waarbij een flink gevuld glas whisky hoort. Zet daarna de luidsprekers op tien en 'let's boogie!'

Leben Ohne Licht Kollektiv/Immemorial

Leben Ohne Licht Kollektiv / Immemorial

Quantum Of Abstract Physics

Cold Matter Records/Frozen Wing Records/Le Crépuscule Du Soir

Split cd waarbij twee Franse acts de handen in elkaar slaan. Immemorial is een echte doom metal en drone band. Toch is een vleugje black metal hen niet vreemd. Hun bijdrage beperkt zich tot 'The Downfall Of Astral Radiance', een dertig minuten durende trip, angstaanjagend, claustrofobisch, loodzwaar en puur, maar met voldoende variaties die gaan van repetitieve loops van drones tot sterk overstuurde gitaren aangevuld met drums en percussie. Leben Ohne Licht Kollektiv levert vier tracks en zoekt het meer in de richting van donkergetinte ambient muziek. Al lijken opener 'The Dust Is Eternal' en 'Dreams Injection' wel losgerukt van de epische Immemorial compositie. 'Behind The Walls' en 'Horizon' klinken meer monotoon waarbij de klankkleur wordt bepaald door huilende synthesizers, vreemde samples, ijle percussie, drumcomputers, koorzang en spookachtige stemfragmenten.

Cannon

Cannon

Burning Love

Meantime Music/GerMusica

Oude rotten in het vak die sinds hun nieuwe start in september 2003 en in de originele bezetting (Walter Mueller ruilde wel de gitaar in voor de drumstoel) regelmatig van zich laten horen. Hun laatste wapenfeit, ‘Metal Style’ dateert van 2008 en na onderdak te hebben gevonden bij Meantime Music pakken ze nu uit met het gloednieuwe ‘Burning Love’. Cannon werd opgericht in 1986 en is één van de typische heavy metal bands – denk aan Accept, Trance, Scorpions, Bonfire of het Zwitserse Krokus - die vooral in eigen land, maar ook daar buiten het mooie weer maakten. Al was destijds Cannon toch het lelijke eendje in dit rijtje en de minst bekende naam. Het voordeel van dit soort acts is dat je weet wat je te wachten staat. Degelijke, lekker ouderwetse, krachtige metal riffs zonder kapsones of tierlantijntjes. Toch twee grappige, onderhoudende intermezzi: ‘Guardian Pipes/Guardian Of The Night’ met zijn Keltische inslag en ‘Bachrock’, klassieke muziek op elektrische gitaar. Het overige songmateriaal is toch zó voorspelbaar, maar wel met overtuiging gespeeld. Sterkste nummers zijn 'Hold Me, Love Me', 'Heads Up With The Devil', de weekhartige ballade 'Goodbye', 'Holy Devil' en 'One World'. De rest is compositorisch matig tot zwak en de houdbaarheidsdatum dateert van een eeuwigheid geleden. Toch moet je het doorzettingsvermogen van Cannon respecteren. Met een hartverscheurende verbetenheid hebben ze een inhaalbeweging ingezet, een waar offensief en misschien halen ze zo toch nog hun slag thuis en forceren ze een doorbraak in heavy metal land.    

Vicious Pink

Vicious Pink

Vicious Pink (Expanded Edition)

Cherry Red Records

Begin de jaren tachtig werd door het duo Brian Moss en Josephine Warden Vicious Pink Phenomenon in het leven geroepen. Hun eerste singles ’My Private Tokyo’ en ‘Je T’Aime’ leverden hen een contract op bij platenmaatschappij Parlophone waarna de naam werd ingekort tot Vicious Pink. Als producer ging men in zee met Tony Mansfield (frontman van New Musik). Hun meest bekende nummer is ‘CCCan’t You See’ dat ooit in de Amerikaanse top 30 belandde. Voor de rest genoot Vicious Pink vooral een cultstatus en kreeg veel bijval in dansclubs. Het is nu de de eerste keer dat hun enige, volwaardige album van 1984 wereldwijd wordt uitgebracht. Naast de negen originele nummers krijg je als extra zeven bonustracks. Vijf daarvan zijn remixen plus de single editie van ‘CCCan’t You See’. Enkele van de songs op 'Vicious Pink' zijn covers: ‘Spooky’ (1967) van Classics IV, Jerry Lee Lewis' ‘Great Balls Of Fire’ en 'Take Me Now' is van de hand van componist John David Williams. De rest is eigen materiaal. Vicious Pink produceert gladde synthipop en in die tijd erg populair. Vandaag klinkt dit echt wel gedateerd en het instrumentale 'The Spaceship Is Over' en het kleffe 'Blue (Love Mix)' vallen hier echt wel door de mand. Meer pit zit er in 'Fetish', 'Take Me Now', 'Always Hoping' en '8:15 To Nowhere'. De zeven extra tracks bieden niet echt een surplus, tenzij je maar niet genoeg kan krijgen van 'CCCan't You See'. Alleen de 12 inch versies van 'Fetish' en 'Take Me Now' en het speelse b-kantje 'I Confess' horen hier thuis. 'Vicious Pink' is een heruitgave waar alleen nostalgische zielen of new wave aanbidders blij mee zullen zijn.   

Sula Bassana

Sula Bassana

Dark Days

Sulatron Records

Sula Bassana is het pseudoniem voor Dave Schmidt. Deze Duitse multi-instrumentalist is een bezige jongen die heel wat diverse projecten en bands heeft opgestart. Zo stond hij mee aan de wieg van onder meer Zone Six, Südstern 44, Alice Dog, Interkosmos, Das Alte Haus en Electric Moon. Als zijn alter ego Sula Bassana moet dit – voor zover we de tel niet zijn kwijt geraakt – de zestiende release zijn van Schmidt. En dan zullen we het hier maar niet hebben over al die andere platen waar hij een vinger in de pap had. Wie zich er wel wil in verdiepen vindt alles terug op zijn website in de sectie 'complete discography'. Op deze 'Dark Days' neemt Sula gewoontegetrouw bijna alle instrumenten voor zijn rekening en kreeg alleen wat hulp van drummer Pablo Carneval in 'Surrealistic Journey' en 'Bright Nights'. In opener 'Underground' is het David Henriksson die de zang voor zijn rekening neemt. Sula Bassana is een heerser en meester op het terrein van psychedelische rock en space rock. Als geen ander weet hij de over vijftig jaar uitgesmeerde tendensen, invloeden, stromingen en factoren uit de rijke geschiedenis van deze subgenres te integreren in zijn muziek. Bassana is een veelvraat die alles tot zich neemt en dan eenmaal gemodelleerd naar eigen inzicht terug uitspuwt. 'Dark Days' is andermaal een schot in de roos, een prachtig album dat garant staat voor een wonderlijke reis naar verre, onbekende bestemmingen in tijd en ruimte.         

Stinking Lizaveta

Stinking Lizaveta

7^th Direction

Exile On Mainstream/Suburban

Groepsnaam die zowel een zekere aantrekkingskracht uitoefent als afkeer oproept. Genoemd naar een personage uit 'De Broers Karamazov' van de Russische auteur Fjodor Dostojevski is het trio al zeventien jaar in de weer om zich een reputatie bij elkaar te spelen in het progressieve metal circuit. Het is maar de vraag of deze ‘7^th Direction’ de weg naar een ruimer publiek gaat vinden. Men koos alvast met Sanford Parker voor een producer die van wanten weet en bekend staat voor zijn werk in de hardere sector met onder meer Brutal Truth, Bible Of The Devil, Lair Of The Minotaur, Pelikan, Rwake en hun vorige album 'Sacrifice And Bliss' (2009) ook al onder zijn hoede had. Om hun verhaal te brengen gebruiken de broers Yanni (gitaar) en Alexi Papadopoulos (bas) plus drumster Chesire Agusta geen woorden. Hun muziek wordt soms gemakshalve omschreven als 'doom jazz', maar dat is wat kort door de bocht. Men laat meerdere stromingen zoals sludge, doom, stoner, prog en post rock op elkaar inwerken en met mekaar versmelten. Dat geeft een breed palet om uit te kiezen met zeer veel verschillen en variaties. Ondanks de puur instrumentale aard bieden de dertien tracks voldoende afwisseling. De groep geeft zichzelf de ruimte om met temperament en bezieling hun door een nimbus omgeven vakmanschap uitbundig te etaleren. '7^th Direction' is een homogeen werk. Geen enkele compositie valt uit de toon, dankzij een pakkende toonzetting en een boeiende ritmiek. Een plaat die de moeite van het ontdekken zeker waard is.  

Sons Of Otis

Sons Of Otis

Seismic

Small Stone Records/Bertus

Je kan moeilijk geloven dat deze Canadese band al twintig jaar actief is. Net zoals bij vele andere acts is het een verhaal van vallen en opstaan. Met tussenpozen van drie à vier jaar brengen ze – kwestie van de buitenwereld te laten weten dat ze nog bestaan – een nieuwe plaat uit. 'Seismic' is de volgende in het rijtje. Sons Of Otis wist zich door de jaren heen een reputatie op te bouwen in het wereldje van heftige, psychedelische subgenres als stoner rock en doom metal. Een donkere, grauwende stem, de laag gestemde, in fuzz gedrenkte gitaren en donderende drums zijn hun handelsmerk. 'Seismic' opent witheet met het majestatische 'Far From Fine'. Je raakt er helemaal buiten zinnen van. 'Lessons' is super sloom en traag, de stem echoot uit de verte, afgewisseld met rauwe keelklanken en een schimmige gitaarsolo. 'Alone' is een overweldigende, radbrakende track. Hiet zit je in de hoek waar de klappen vallen. Met 'PK' kiest het trio voor een echte, psychedelische beleving. Voor de tweede keer brengen ze een cover van het legendarische Mountain: 'Never In My Life'. (De eerste, 'Mississippi Queen' vind je terug op het album 'Templeball' van 1999). En zoals de titel reeds laat vermoeden gaan we de kosmische toer op met het verrukkelijke 'Cosmic Jam'. De titel van Sons Of Otis hun zesde worp verwijst naar aardbevingen. Zo een vaart loopt het niet, maar dat ze één en ander in beweging zetten is met deze 'Seismic' overduidelijk.

Sham 69

Sham 69

If The Kids Are United – The Best Of Sham 69

Anagram Records/Cherry Red Records

Jimmy Pursey was een bezieler en idealist die in 1975 in zijn thuisstad Hersham gestalte gaf aan Sham 69. Het was de eerste groep waar de Engelse jeugd en rebellerende arbeidersklasse zich mee kon identificeren. Ze worden beschouwd als de voorlopers van de Oi! en streetpunk beweging. Sham 69 werd na de release van hun eerste single 'I Don't Wanna' getekend door major Polydor. Toch een controversiële beslissing die haaks stond op het politieke gedachtegoed en het model van maatschappij waar Pursey in geloofde. Ondanks een aantal prima singles bleef commercieel succes uit. Ook al door het agressieve gedrag van hun aanhang die voor het merendeel bestond uit skinheads die tijdens concerten de boel op stelten kwamen zetten. Na een zoveelste vechtpartij gaf een ontgoochelde Jimmy er in juli 1980 de brui aan. Sham 69 werd heropgericht in 1987 en bestaat nog steeds. Zij het in twee versies: eentje met zanger Tim V. als frontman en één met Jim Pursey. Op deze 'Best Of' staan hun bekendste nummers en songs als 'Action Time Vision', 'I Don't Wanna', 'If The Kids Are United', 'Borstal Breakout' en 'I Don't Understand' blijven ook vandaag nog overeind. Van 'Angels With Dirty Faces', 'Hersham Boys' en 'Tell The Children' koos men voor live uitvoeringen. Daar is op zich niks mis mee, al hadden we die liever gezien als aanvullende bonus tracks naast de studio versies van voornoemde nummers.

Play Dead

Play Dead

From The Promised Land

Anagram Records/Cherry Red Records

Eén van de meest tot de verbeelding sprekende gothic rock bands uit de voorbije eeuw is ongetwijfeld Play Dead. De groep werd boven de doopvont gehouden in november 1980. De bezetting bestond uit de met bakken charisma beladen zanger Rob Hickson, bassist Pete Waddleton gitarist Barry Turnball die in juli '81 werd vervangen door Steve Green en achter de drumkit zat Mark 'Wiff' Smith. Deze line-up hield het vol tot de split in januari 1986. Play Dead ontwikkelde een eigen variant in het goth genre dat door heel wat andere acts werd opgepikt. Zelf waren ze destijds helemaal niet tevreden met 'From The Promised Land' en de hele zwik werd na intern beraad opnieuw opgenomen. Toch kwam er in eerste instantie een eerste persing op de markt met de originele, maar inferieure opnames en dat tot grote consternatie van de groep zelf. De verwarring was groot en veel Play Dead fans voelden zich bekocht. Dit verhaal herhaalde zich in 1992 toen Sanctuary de catalogus van het ter ziele gegane Clay Records had opgekocht. Naast vele andere platen werd hetzelfde Play Dead album, zij het met bonus tracks, andermaal uitbracht, doch onder een andere naam: 'Resurrection'. Deze editie van 'From The Promised Land' is dus de vierde in de rij en bevat negen extra nummers. Het album heeft nog niets van zijn glans verloren. De acht oorspronkelijke songs blijven imponeren en vormen een prachtig, kwaliteitsvol geheel. Meest indrukwekkend zijn 'Weeping Blood', 'Holy Holy', 'Pleasureland', 'Walk Away' en 'Isabel'. De extra's bestaan uit singles die via Clay in '84-'85 nog zijn verschenen plus een drietal alternatieve versies van het morose 'Bloodstains', het eclatante 'Solace' en 'Holy Holy'.    

Karma To Burn

Karma To Burn

Slight Reprise

Maybe Records/Bertus

Opgedoken uit de contreien van West-Virginia in 1994 was het trio William Mecum (gitaar), Richard Mullins (basgitaar) en Nathan Limbaugh (slagwerk) vastbesloten om de rest van de wereld te bestoken met logge, psychedelische woestijn- en stoner rock. Men zou zich onderscheiden van de rest door alleen instrumentale songs te brengen. Hun toenmalige platenmaatschappij besliste daar anders over en dwong de groep om een zanger – Jason Jarosz - aan te trekken en de nummers te voorzien van titels en tekst. Vijftien jaar na datum werpt het doorzettingsvermogen van Karma To Burn zijn vruchten af en kunnen ze eindelijk hun originele gedachtegoed in daden omzetten. Laten we er geen doekjes omwinden: 'Slight Reprise' is een monumentaal plaatje. Vergeet dus de editie van 1997 en laat je op sleeptouw nemen voor een psychedelisch tripje door het Amerikaanse achterland. Destijds wou men ook 'Two Times' een nummer ingezongen door John Garcia van Kyuss in de speellijst opnemen. De inspraak van Roadrunner doorkruisten toen die plannen, doch dat is bij deze ook recht gezet. Zoals op hun latere releases kregen, kwestie van het simpel te houden, de composities een nummer. Leuk tijdverdrijf is om de titels van de oude editie te koppelen aan de huidige nummering. De Joy Division cover van 'Twenty Four Hours' valt hier sowieso uit de boot. Ondanks hun leeftijd klinken de liedjes modern. Dit is instrumentale rock op zijn best. We denken zelfs mocht men toen de band zijn zin hebben gegeven, was Karma To Burn misschien wel vlugger een begrip geworden in stoner rock land.

Holy Other

Holy Other

Held

Tri Angle Records/PIAS

Eenmansproject uit Manchester dat met de debuut ep 'With U' de weg plaveide voor een eerste volwaardige album. Het bijzondere aan de helemaal uit elektronische geluiden samengestelde composities zijn de experimenten met stemmen. Onder meer Gregoriaanse koorzang wordt bewerkt en het lijkt soms wel of je zit te luisteren naar een jammerklacht. De sfeerschepping heeft zowel een sacrale, hemelse als spookachtige, jachtige invulling. De muziek klinkt tegelijkertijd abstract, sensueel en broeierig. Een aberratie waarmee Holy Other afdwaalt van het rechte pad en de luisteraar naar het onbekende voert. 'Held' is een zoektocht naar het immanente, het vat van emoties dat elk van ons is. Het album biedt op zijn manier een inzicht in de complexiteit van de relationele verbondenheid en de beperkingen die dit met zich meebrengt tussen individuen onderling. Het muzikale kader blijft sterk omlijnd en afgebakend met als gevolge een wat monotoon en eenzijdig patroon. Sporadisch vallen er druppeltjes van R&B, garage, house en hiphop neerslag te noteren in de overwegend traag opgebouwde stukken. Een in vele opzichten opmerkelijke schijf.

Gatherer

Gatherer

So Be It

Red Tape Records

De Nieuw-Zeelanders van Gatherer kregen het aanbod om van hun thuisstad Wellington de oversteek te maken naar het Australische Melbourne. Daar kregen ze de kans om onafhankelijker te werken, op eigen benen te staan en hun muzikale dromen waar te maken. In deze fase van hun carrière kwam zo ‘So Be It’ tot stand. Opvallend aan het groepsgeluid is de gevarieerde, meerstemmige zang, de naar het voorplan gemixte drums, diepe baspatronen en de tegendraadse, snel wisselende ritmes. Gatherer maakt moeilijk te definiëren muziek. Genres als progressieve rock, hardcore en avant-garde genieten hun voorkeur. Een combinatie die een bijna unieke sound genereert. Dat het ook eenvoudig kan bewijzen ze met de mooi ingezongen, alleen met pianobegeleiding ingespeelde titelsong. Lekker in het gehoor liggende deuntjes zal je op deze ‘So Be It’ niet vinden. Enige nummers met een beetje commerciële inslag zijn ‘Building Houses’ en ‘Cavalier’. Gatherer heeft het soms moeilijk om hun krachten te doseren en te kanaliseren en dat werkt toch enigszins nefast en brengt de luisteraar in verwarring. Dat is bijvoorbeeld het geval met 'Regular Frontier', 'Sinister' en 'Thrive'. Een pluspunt is dat de meeste tracks kort zijn en dat maakt het allemaal iets beter verteerbaar. 'So Be It' is een debuut dat kan tellen. Een speciaal plaatje en wie weet val jij wel voor Gatherer.     

Earthlimb

Earthlimb

Origin

Golden Antenna

Patrick Hagmann (ex-Fear My Thoughts en Pigeon Toe gitarist) nam heel wat hooi op zijn vork tijdens de opnames van 'Origin'. In de beslotenheid van zijn eigen Black Halo Studios bracht hij een twee jaar durend proces op gang waarin hij op zoek ging naar de oorsprong van zijn persoonlijke, muzikale achtergronden en verwerkte al die stimulansen in zijn eigen composities. Als luisteraar zal je ongetwijfeld kenmerken terugvinden van Pink Floyd, Radiohead, King Crimson, Yes, Porcupine Tree, Mogwai, Godspeed You Black Emperor, Sigur Ros, Oceansize, Amplifier, Genesis. Zelf nam Patrick bijna alle instrumenten voor zijn rekening. Voor het betere drumwerk kreeg hij de hulp van trommelaar Norman Lonhard (Triptykon, Pigeon Toe) en als vocalist deed hij beroep op Alex Bleiziffer (The Hellcall en Bowel Function). Alex en Norman blijken de geknipte personen te zijn, want beiden zetten hier een sterke prestatie neer. Met dit solide album brengt Hagmann een krachtige getuigenis waarbij hij zijn muzikale zielenroerselen de vrije loop laat. Niet alle tracks zijn even overweldigend en sommige vallen iets te lang uit. Maar 'Hiding', het instrumentale 'Pulsar', het schitterende 'Oceans Of Astate', het mooi opgebouwde 'The Red Tide' en afsluiter 'Waves' verdienen hoe dan ook een speciale vermelding.   

Dream Into Dust

Derek Rush is een man die van alle markten thuis is. Hij werkte mee of maakte deel uit van diverse acts als A Murder Of Angels, 4^th Sign Of The Apocalypse, Theologian en Thee Majesty. Daarnaast maakt hij filmmuziek, produceert, arrangeert en wordt gevraagd om nieuwe mixen te maken voor artiesten als Joie Noire, Experiment Haywire, Hirsute Pursuit en Blackbombs. Of dat nog niet volstaat is hij ook actief als vormgever en ontwerper van album covers. Naast Derek maken ook Bryin Dall (Thee Majesty) die op onnavolgbare wijze de vreemdste geluiden uit elektrische gitaar en synthesizers kan toveren, toetsenist en geluidstechnicus Scott Reiter en meester bassist Mario Padrón de line up compleet. Dream Into Dust heeft sinds zijn ontstaan in 1997 een divers parcours gelopen. Vandaag brengt het gezelschap een mengeling van industrial, folk, darkwave, dreampop en metal waarbij men oog heeft voor melodie en harmonie en tegelijk het atonale en dissonante niet schuwt. 'So Beautiful And So Dangerous' bevat een schat aan erg uiteenlopende songs. Opener 'Counterfeit' drukt je al meteen met de neus op de feiten. De tegenstellingen zijn soms groot. Men werpt bij wijze van spreken een steen in de kikkerpoel en dat leidt tot het commerciële 'Perfect Vision' dat lijnrecht tegenover de experimentele en duistere titelsong komt te staan. Net als het dromerige 'Secondhand Daylight' in fel contrast staat met het beukende 'Suspended In Fear'. Dit alles maakt van 'So Beautiful And So Dangerous' een interessant en avontuurlijk werkstuk waar je meerdere uren zoet mee bent.      

Dark Karma Soul

Dark Karma Soul

Theory Of Karma

Static Distortion Records

Brits zestal dat na enkele in eigen beheer uitgebrachte ep’s met ‘Theory Of Karma’ een eerste full album uit heeft. De groep hoort thuis bij de industrial metal familie en is daar de zoveelste telg van. Dat maakt het moeilijk om onder de aandacht te komen. Dark Karma Soul probeert dat op te vangen met de elektronische spitsvondigheden van Khan Nage , stevige riffs en catchy melodielijnen. De meeste nummers vallen in de smaak. Een streepje voor hebben 'Warning Signs' met flitsend en heavy gitaarwerk van snarenplukker Brian Glover, het met inventieve samples opgesmukte 'What The', het beukende 'Hate Time', 'Terminated en de fantastische afsluiter 'The Ancient met drummer Andy Scott in een glansrol. Alleen in ‘I Am Judgement’ is Dark Karma Soul het noorden kwijt en 'Found My Reason' klinkt drammerig en mist veerkracht. In een aantal tracks ontbreekt het zanger Chris Westcott ook aan kracht en volume om echt te overtuigen. Een andere verklaring kan zijn de wat matige productie. Daar kan nog aan gesleuteld worden, doch deze band is nog maar twee jaar actief en alle begin is moeilijk. 'Theory Of Karma' is te koop vanaf 15 september.    

Cocks Arquette

Cocks Arquette

Cocks Arquette

OSCL Records/Creative Eclipse

Vijf man sterk collectief dat de luisteraar prangt tussen een kruisvuur van noise, punkrock en grindcore. Hun muziek heeft ook een experimentele kant waarbij een donkere ambient variant, opgewekt door vreemde, elektronische effecten en een vrije vorm van jazz het palet uitbreiden. Een ander aspect is het repetitieve karakter, dat als rustgevende component zij aan zij staat met de chaotische, emotionele en wilde uithalen. Cocks Arquette voelt zich thuis in hun eigen kleine, zelf gecreëerde wereld. Ik kan me niet meteen een andere act voor de geest halen die past binnen dit concept. Op dat gebied lijkt deze groep me uniek. In de teksten schetst men een beeld van de onzekere tijd waarin we vandaag leven. De prikkelbaarheid van het individu. Een turbulente maatschappij waar men zich soms anders voordoet dan men werkelijk is. Een vorm van zelfreflectie die door been en merg snijdt. De bewuste incoherentie tussen gitaar, zang en drones maakt van 'Cocks Arquette' een niet alledaags plaatje dat het uiterste vergt van de luisteraar en tegelijk uitdaagt om het werkje nog een keer af te spelen.    

Alien Sex Fiend

Alien Sex Fiend

R.I.P.: A 12” Collection

Anagram Records/Cherry Red Records

Opgericht in 1982 door het echtpaar Nik en Christine Wade werkte dit death rock en psychobilly gezelschap zich onmiddellijk naar de top in de onafhankelijke Britse hitlijsten met zijn eerste single 'Ignore The Machine' (1983). ASF ontwikkelde een specifieke stijl, een mix van elektronische muziek, industrial, samples en loops, gothic en rockabilly. Hun outfit en teksten zorgden voor extra lugubere, griezelige accenten die hun handelsmerk zouden worden. Een andere specialiteit was het op 12” uitbrengen van meer dan twintig singles. Op deze verzameling staan er achtentwintig tracks gelicht van die 12 inch's, netjes ingedeeld a rato van veertien stuks over twee schijfjes. Alien Sex Fiend was in de periode 1983-1994 zijn tijd vooruit en men schrikte er niet voor terug om allerlei al dan niet provocerende nieuwigheden uit te testen. Al zijn er nu een aantal geluidseffecten en opnametechnieken die vandaag helemaal ingeburgerd zijn of totaal passé klinken. Toch blijft dit een interessante collectie. Over welke specifieke mix nu precies de beste is kan er geredetwist worden, maar zo heeft iedereen wel zijn favoriete versie van een bepaald nummer. Op cd 1 zijn het vooral nummers als 'R.I.P.', 'Death And Buried', 'Attack!!!', 'E.S.T. (Trip To The Moon)', 'In And Out Of My Mind' en 'Smells Like...' die nog fris van de lever klinken. Op nummer 2 zijn het 'Hurricane Fighter Plane', 'It Lives Again', 'The Impossible Mission', 'Now I'm Feeling Zombified', 'Magic' en 'Inferno' die het meest in de smaak vallen en ten dans uitnodigen.           

The Night Terrors

The Night Terrors

Monster / Lasers For Eyes

OSCL Records/Creative Eclipse

Bij dit Australische trio is het instrument theremin de centrum vliedende kracht. Toetsenist Miles Brown treed hiermee in de voetsporen van andere bekende theremin spelers als Fay Lovsky, Jean-Michel Jarre, Celia Sheen en Lydia Kavana. Voor wie niet vertrouwd is met dit elektronische muziekinstrument geven we dit mee: bekende titelmuziek met theremin is die van de Britse detective reeks ‘Midsomer Murder’ en ook ‘trekkies’ zullen het ongetwijfeld kennen van de originele ‘Star Trek’ serie. Het geluid is typerend en wordt meestal aangewend om spookachtige, onheilspellende, griezelige of buitenaardse beelden nog te versterken. Het is iets wat ook doorklinkt in de muziek van The Night Terrors. Hun nieuwe werk heeft een donkerder, meer psychedelische toets. De twee remixes van ‘Monster’ zijn van de hand van respectievelijk de meest bekende synthesizerspeler van Australië, Ash Wednesday en van de Italiaanse discokoning Antoni Malovvi die hen hiermee een wederdienst bewijst voor The Night Terrors hun remix van zijn single ‘Murderfunk’. Met ‘Lasers For Eyes’ komt men in het vaarwater van Zombi en hun cd ‘Escape Velocity’ (2011). ‘Meteor Shower’ en ‘Somnambulist’ zijn twee nummers die steevast live worden gespeeld, maar pas nu voor het eerst op plaat verschijnen. Met deze ep verkennen The Night Terrors de ‘andere zijde’ van hun muziekspectrum. Een boeiend gegeven en een interessante ontwikkeling die hopelijk een vervolg krijgt.