NeroArgento
Underworld
Coroner Records/Suburban
Als we de eerste noten hoorden dachten
we terecht te zijn gekomen op een lokale Sensation White Dance Party.
Dat bleek niet echt het geval, want het vervolg van ‘Out Of
Control’ diende zich aan als een kruising van grunge, industrial en
metal. Een tendens die zich doorzet in ‘The Silent Man’. Helemaal
anders gaat het er aan toe in de titelsong en tot eerste single
gebombardeerde ‘Underworld’. Commerciële techno dreunen krijgen
hier de bovenhand. Als we moeten verwijzen naar andere bands om u
een idee te geven in welk segment(en) NeroArgento kan ondergebracht
worden dan denken we aan The Birthday Massacre en Pitchshifter.
Manusje-van-alles is Alessio Nero Argento. Die probeert de gulden
middenweg te vinden tussen populaire deuntjes en meer bij metal
aanleunend geweld. De man hinkt op twee gedachten en zet zo zichzelf
buitenspel. De combinatie breakbeats, synth pop en hees geschreeuw
afgewisseld met gewone zang, werkt nefast en er zit ook veel te
weinig diepgang in zijn songs. Dit album is dan ook overwegend zwak
te noemen. Zo zijn ‘Edwank’s Drunk Story’ en ‘Never Back
Down’ zelfs rot slecht. En eigenlijk is de rest van het aanbod niet
veel beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten