End Of Green

End Of Green

Passie en pijn: de laatste twee constanten in het leven van de mens

De Duitse groep End Of Green heeft met ‘The Painstream’ een achtste album uit. Sinds ‘Dead End Dreaming’ van 2005 zoekt het gezelschap naar de ideale balans tussen verschillende muziekstijlen als alternatieve rock, metal, gothic en poprock. Met iedere  nieuwe plaat lijken ze een stukje dichter bij het volmaakte model te komen. In hun thuisland blijven ze populair. Alleen de rest van Europa en de wereld springt niet mee op de End Of Green trein. Tijd dus om daar verandering in te brengen en End Of Green nog eens een forum te geven in uw lijfblad. Gesprekspartner van dienst was net als vijf  jaar geleden gitarist Sad Sir.

Paul Van de gehuchte

Tussen ‘The Painstream’ en jullie vorige plaat ‘High Hopes In Low Places’ zit een periode van drie jaar. Wat hebben jullie in die tussentijd uitgespookt? Even stoom afgeblazen en er tussenuit geknepen?

‘Nee, net het tegenovergestelde. We hebben ons twintigjarig bestaan gevierd met een groots opgezette tournee. Elke avond speelden we een drie uur durende show. Daarnaast werkten we aan nieuwe nummers. Het was een intense tijd waar we met volle teugen hebben van genoten. Vrijaf nemen was er niet bij en is voor End Of Green nooit een punt van discussie geweest.’

Thema’s voor het nieuwe album zijn pijn en passie. Waarom precies die twee: een drijfveer en een symptoom? Hoe ervaar je dit zelf en hoe ga je er mee om in je eigen leven?

‘Echt kiezen was het niet. Ze hebben zich gewoon gemanifesteerd (lacht). Ik denk dat pijn en passie twee constanten zijn in het leven. Van zodra er passie is, komt ook de pijn. Mijn ervaringen zullen wel identiek zijn aan die van de meeste mensen. Je probeert er mee om te gaan, er het beste van te maken en indien nodig weerwerk te bieden. Soms helpt dit, soms niet.’

Jullie werkten opnieuw samen met Corni Bartels. Verander nooit een winnend team?

‘Het heeft niet zozeer te maken met winnen (lacht). De laatste jaren is er tussen ons en Corni een hechte vriendschapband ontstaan. Hij heeft een bijzonder gehoor en dan in het bijzonder voor wat wij als groep op muzikaal gebied willen bereiken. We werken graag met hem en de sfeer is altijd goed. Hij is een prima kerel met een groot hart. Gedreven en geestdriftig als het over muziek gaat.’

 Jullie vermengen verschillende muzikale stijlen tot een persoonlijke en geheel eigen mix. Is dat gegroeid uit een natuurlijk proces of is dit speciaal uitgedokterd en maken jullie gebruik van een methode waarbij alles in balans blijft en geen enkele stijl gaat overheersen?
‘Het eerste en dat typeert ons wel. We zijn vijf individuen elk met een persoonlijke muzikale smaak en voorkeur. We worden End Of Green wanneer we samen spelen en het creatieve proces gewoon zijn gang laten gaan. Vooraf wordt er geen lijn of richting uitgestippeld. We hebben er ook geen nood aan. Onze kracht ligt juist in het onvoorspelbare en het natuurlijke beloop.’

Wat is je muzikale achtergrond? Naar welke muziek luisterde je als kind?

Welke muziek heeft je sterk beïnvloedt?

‘Als kind luisterde ik naar The Beatles. Simpelweg omdat mijn tante geen platen van andere artiesten in huis had. Als ik wat ouder was kwamen Kiss en Ramones aan bod. Bepalend en de grootste impact hadden punkrock en metal. Persoonlijk hecht ik geen belang aan genres. Laatst ben ik naar een concert geweest van Eyehategod en bijvoorbeeld The National vind ik gewoon briljant. Als de onderliggende gedachte maar die is van hart gedreven werk. Dat is voor mij het belangrijkste.’

Wat zijn de nadelen aan het leven van een muzikant en wat als de verveling toeslaat tijdens een tournee?

‘De roofbouw die je soms pleegt op je eigen lichaam en meer specifiek een gebrek aan conditie (lacht). Er zijn nog meerdere oorzaken die een leuke dag kunnen verpesten je niet goed informeren is er één van. Ik ben graag een beetje voorbereid op wat komen gaat en als we op tournee gaan zamel ik informatie in over de plaatsen die we aandoen. Ik probeer alles wel in de juiste context te plaatsen. Overdrijven in iets is nooit goed. Op tournee aan de verveling ontsnappen is een makkie. Je stapt het podium op en laat de muziek bezit van je nemen.’

Heb je zelf een grote verzameling albums en koop je ook vandaag nog platen? Wat is je top drie aller tijden?

‘Op dit gebied ben ik ben een beetje wereldvreemd (lacht). Meestal koop ik vinyl en ik deins er niet voor terug om de ‘red splatter’ versie van een plaat te kopen ook al heb ik reeds een ‘marbeled brown’ exemplaar in mijn collectie staan. Mijn top drie? Wel ik ben al iets ouder en ga gewoonlijk voor meer. Als je aandringt en ik echt moet kiezen dan hou ik het op deze:

‘Gentlemen’ van Afghan Whigs – passioneel, intens en psychotisch

‘Houdini’ van The Melvins en deze mag zeker niet ontbreken:

‘Holy Diver’ van Dio.’

In welke landen zijn jullie populair als je kijkt naar de platenverkoop en het aantal verkochte concerttickets?

‘Toch vooral Duitsland waar we ook het meest optreden. Maar ik heb er niets op tegen dat daar andere landen bijkomen (lacht).’

Wat zijn je favoriete bestemmingen enerzijds om op te treden en anderzijds om je vakantie door te brengen?

‘Eerlijk gezegd, het maakt  niet zoveel uit waar we spelen. Voor mij is elk land en stad oké. Mijn laatste twee vakanties hadden als bestemming Tel Aviv en Edinburg. Prachtige steden met elk een rijke historie en talrijke bezienswaardigheden. Plaatsen die cultuur uitademen en waar je vriendelijk en respectvol wordt bejegend.’

Naast zijn rood gekleurde baard heeft Sad Sir ook een paar opvallende tatoeëringen. Hebben alle groepsleden van End Of Green tatoeages? Van wanneer dateert bij  jou de eerste en waarom doe je het?

‘Nee, alleen drummer Lusiffer, zanger Michelle Darkness en ikzelf hebben tatoeages. Ik ben een laatbloeier, want mijn eerste is de cover van onze elpee ‘The Sick’s Sense’ van 2008. Ik ben wild enthousiast als het over tatoeëren gaat, maar probeer me ook niet te veel te laten meeslepen. Soms overvalt het me en laat ik een nieuwe zetten die dan verband houdt met een speciaal moment of een gebeurtenis in mijn leven waar ik blijvend aan herinnerd wil worden.’

Is het moeilijk om je privé leven af te schermen van je publieke leven als muzikant? Zijn jullie beroepsmuzikanten?

‘Binnen een groep als End Of Green wordt er geen onderscheid gemaakt tussen de twee. Iedereen werkt, heeft een baan en zijn eigen gezinsleven. Toch is End Of Green daar een belangrijk onderdeel van. Dikwijls overschaduwd het groepsgebeuren het familieleven. Iets wat altijd heel gevoelig ligt en waar je steeds spijt van hebt is dat iemand van je huisgenoten zijn verjaardag viert en dat je er niet bij bent omdat je op rondreis bent met End Of Green. ‘

Als je terugkijkt op je carrière tot nu toe: wat was het meest memorabele moment? Je reist veel en ontmoet veel mensen. Welk treffen met een bekend persoon is je bijgebleven?

‘Wat voor jou gedenkwaardige voorvallen zijn lijken meestal saai en stomvervelend eenmaal je erover begint te vertellen.  Als je een volgepakte toerbus tot tranen toe aan het lachen kunt brengen is bijvoorbeeld iets waar ik jaren later nog met plezier aan terugdenk. Eens heb ik negentig minuten naar de kont van Dave Lombardo zitten staren tijdens een concert van Slayer op Wacken. Telt dat ook? (lacht) En onvergetelijk voor mij zijn de uren die ik met Shane en Mitch van Napalm Death heb doorgebracht, liggend in het gras en maar leuteren over Britse indie muziek en postpunk. En ik was de ijverige ‘Fanboy’ die Mike Ness van Social Distortion maar sullige vragen bleef stellen over ‘Like An Outlaw (For You)’, de derde track  van hun tweede langspeler ‘Prison Bound’.’

End Of Green werd opgericht in 1992. Hoelang denk je nog door te gaan in de veronderstelling dat je gezond blijft, fysiek en mentaal?

‘Kom op man, niet overdrijven zeg. We zijn geen ploeg profvoetballers (lacht). En zo oud zijn we nu ook weer niet.’

Hoe is de relatie tussen de groepsleden onderling?
‘We zijn echt vrienden van elkaar en dat is waarschijnlijk de reden waarom we na al die jaren nog steeds samen zijn en muziek spelen.’

Wat fascineert je aan het leven?

‘Het leven zelf. Meer moet dat niet zijn.’

Aan wie of wat heb je een hekel?

‘Racisten. Ik haat dat soort mensen en dat zal altijd zo blijven.’