Monomyth
Monomyth
Burning World Records
Nederlandse band die zich dit jaar in de belangstelling speelde tijdens festivals als Roadburn, Parkpop en Misty Mountain waarbij men een totaalconcept brengt inclusief een overweldigend lichtspektakel. Wat de muziek betreft brengt het vijftal jaren zeventig kraut, space en psychedelische rock aangevuld met eigentijdse stoner en metal invloeden. Het openingsnummer ‘Vanderwaalsekrachten’ begint stil en stemmig. Langzaam aan wordt de geluidssterkte opgevoerd en komt men tot korte en felle erupties. Alles wordt hier in goede banen geleid door de vaste hand en de aangehouden cadans van drummer Sander Evers en bassist Selwyn Slop. Ook in ‘Vile Vortices’ bepalen zij het tempo. Het is een traag, dromerig nummer waarbij orgel en gitaar voor fraaie accenten zorgen. Na vijf minuten haalt men plots de sloophamer boven en gaat gitarist Thomas van den Reydt helemaal loos. Naar het einde toe zijn het kille drone geluiden die overnemen en de song laten uitdoven. ‘The Groom Lake Engine’ begint lekker psychedelisch, maar is uiteindelijk qua opbouw bijna identiek aan de vorige tracks. Dat is ook het geval met ‘Loch Ness’ en ‘Huygens’. Monomyth slaagt erin om telkens met een repetitief en gestaag ritme een hypnotiserend effect te creëren. Zo ga je helemaal op in de songstructuur en als een hardere, luidere passage eraan komt dan kan je niet anders dan meedeinen op de geluidsgolven. Wat we hier wel missen is de aandrang en drift om uit te pakken met wat meer gedurfde nuances en schakeringen. Meteen een punt waar kan aan gewerkt worden voor de release van hun volgende album. Al heeft Monomyth voor zichzelf een kosmische speeltuin geconstrueerd waarin het ook voor de luisteraar aangenaam vertoeven is.
MonomythBurning World Records
Nederlandse band die zich dit jaar in de belangstelling speelde tijdens festivals als Roadburn, Parkpop en Misty Mountain waarbij men een totaalconcept brengt inclusief een overweldigend lichtspektakel. Wat de muziek betreft brengt het vijftal jaren zeventig kraut, space en psychedelische rock aangevuld met eigentijdse stoner en metal invloeden. Het openingsnummer ‘Vanderwaalsekrachten’ begint stil en stemmig. Langzaam aan wordt de geluidssterkte opgevoerd en komt men tot korte en felle erupties. Alles wordt hier in goede banen geleid door de vaste hand en de aangehouden cadans van drummer Sander Evers en bassist Selwyn Slop. Ook in ‘Vile Vortices’ bepalen zij het tempo. Het is een traag, dromerig nummer waarbij orgel en gitaar voor fraaie accenten zorgen. Na vijf minuten haalt men plots de sloophamer boven en gaat gitarist Thomas van den Reydt helemaal loos. Naar het einde toe zijn het kille drone geluiden die overnemen en de song laten uitdoven. ‘The Groom Lake Engine’ begint lekker psychedelisch, maar is uiteindelijk qua opbouw bijna identiek aan de vorige tracks. Dat is ook het geval met ‘Loch Ness’ en ‘Huygens’. Monomyth slaagt erin om telkens met een repetitief en gestaag ritme een hypnotiserend effect te creëren. Zo ga je helemaal op in de songstructuur en als een hardere, luidere passage eraan komt dan kan je niet anders dan meedeinen op de geluidsgolven. Wat we hier wel missen is de aandrang en drift om uit te pakken met wat meer gedurfde nuances en schakeringen. Meteen een punt waar kan aan gewerkt worden voor de release van hun volgende album. Al heeft Monomyth voor zichzelf een kosmische speeltuin geconstrueerd waarin het ook voor de luisteraar aangenaam vertoeven is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten