‘L’heure
entre chien et loupe’: leven tussen hoop en vrees
Paul Van de gehuchte
Hoe verschillend
is ’Between Dog And Wolf’ van het vorige studio album ’Today Is A Good Day’?
‘Als je ‘Between Dog And Wolf’ zuiver geluidstechnisch bekijkt is dit ons
beste werk ooit. Daar zijn twee redenen voor: primo, we hebben veel nagedacht
en overlegt hoe deze plaat moest klinken voor we met de opnames begonnen en
secundo, we speelden al veel langer met het idee om gebruik te maken van veel
gelaagde drums. Typerend voor New Model Army muziek zijn de complexe
drumpatronen, de laag gestemde gitaren en de lage toonaard waarin ik zing. Daar
zijn we min of meer van afgestapt door terug te grijpen naar de essentie van de
muziek zonder daarbij elementen als kracht, diepgang en ruimte uit het oog te
verliezen. Het biedt ook meer mogelijkheden. Een extra troef was dat we de
drumpartijen op band konden inspelen in plaats van op de computer. Wat het
geluid van bij het begin ten goede kwam.’
‘Naar
het einde toe zochten we een technicus die de finale mix in goede banen kon leiden. We hadden een drietal
namen op ons verlanglijstje waaronder die van Joe Barresi. Die had de muziek
gehoord en zag het helemaal zitten om met ons samen te werken.’
Nochtans staan op Joe zijn palmares
groepen die meer hardrock en metal gericht zijn als Soundgarden, Queens Of The Stone
Age, Tool en Bad Religion.
‘Dat klopt, maar ik heb veel met Joe gepraat en hij
heeft echt wel een brede muzikale smaak. Hij is bijvoorbeeld een fan van The
Beatles en hij houdt van heel uiteenlopende genres en artiesten. Joe kent en
kan dus veel meer dan alleen datgene waarmee hij bekend is geworden en een
reputatie heeft opgebouwd.’
En dan heb
je nog delicate verwijzingen naar allerlei wereldmuziek. Je hebt het koor, de
muzikale invloeden van anderen continenten…
‘Ja, maar die zijn niet dominant. Ze geven de
desbetreffende songs meer kleur. Onze vorige drie platen waren rockgericht,
zonder franjes. Daar is niets mis mee, want we zijn nu eenmaal een rockband.
Voor ‘Between Dog And Wolf’ vonden we tijd rijp om een andere benadering, een
andere invalshoek te zoeken. Wanneer je creatief omgaat met muziek dan is er de
drang om iets anders te proberen en dat is juist de kern van je bestaan als
muziekgroep. Je gaat uitdagingen niet uit de weg. Wat het bijzonder interessant
maakt: we zijn nu volop aan het repeteren en zoals ze op plaat klinken kunnen
we deze songs live niet spelen. Dus hoe gaan we dit aanpakken? Tegelijk brengt
dit ons in euforie. We scheppen iets nieuw, we moeten vernuftig zijn en
kunstzinnig. We weigeren om met tapes te werken. Als we live spelen dan is het
echt live. Dus gaan we de arrangementen aanpassen. Het lijkt me ook
verschrikkelijk saai om iedere avond hetzelfde te moeten spelen. Voor ons zou
dat de doodsteek zijn. Nu gaat ieder concert verschillend zijn. De ene keer
speel je wat sneller, de andere maal trager, je creeërt wat ruimte voor
improvisatie, de ingeving van het moment en dat maakt het toch allemaal meer
spannend dan als je gebruik maakt van voorgekauwde kost.’
Turbulente
tijden
De laatste
jaren waren heel hectisch. Er waren blijde gebeurtenissen – dertig jaar NMA, de
release van box sets, dvd’s, zelfs een tijdschrift – en er waren droevige
momenten – het plotse overlijden van jullie manager, de brand die jullie studio
vernielde, de diefstal van jullie materiaal in juni 2012 tijdens een tournee.
Hoe ben je daar mee omgegaan?
‘Wat ons bijzonder heeft aangegrepen was het plotse
overlijden op 23 december 2008 van onze manager en vriend Tommy Tee. Eigenlijk
was hij veel meer dan manager. Hij was onze vertrouwenspersoon waarop we
blindelings konden vertrouwen. Tommy runde Attack Attack Records ons
platenlabel, hij beheerde de financiële zaken, de website, was onze
tourmanager… . Je kan je voorstellen dat we verweesd achterbleven. We stonden
voor enkele moeilijke beslissingen en hebben dan alles zelf in handen genomen.
Het heeft toch wel een hele tijd geduurd voor alles terug naar wens verliep. Al
die gebeurtenissen die je opsomde hebben ‘tijd gestolen’. Het is één van de
redenen waarom we nu pas – vier jaar na ‘Today Is A Good Day’ – een nieuw album
kunnen uitbrengen.’
‘Nee, eigenaardig genoeg niet. Vorig jaar in augustus
stopten we alle andere activiteiten en concentreerden ons volledig op de nieuwe
langspeler. Begin dit jaar in februari was de klus helemaal geklaard tot en met
de finale mix. Het ging dus allemaal erg snel.’
Naar welke
concertzaal gaat je voorkeur uit?
‘Eén van onze favoriete locaties is de Markthalle in
Hamburg. Het is een eerder kleine club en de opbouw doet denken aan die van een
amfitheater. Vanaf het podium zie je de toeschouwers in een boog voor je staan.
Aan de zijkanten loopt het opwaarts. Je hebt ook rechtstreeks contact met het
publiek. Dus het is heel gemakkelijk om een soort van wisselwerking tot stand
te brengen en als één grote familie de muziek te beleven.’
Hebben
jullie speciale wensen wat betreft eten of drank?
‘Niemand in de groep drinkt alcohol en als het op eten
aankomt dan zien we wel wat de pot schaft. Nee, bij ons heeft er niemand
kapsones of excentrieke trekjes. Voor ons geen magnum champagneflessen, geile
tangodanseres of roodgekleurd wc papier op de rider.’
Luister je
soms naar oude New Model Army albums?
‘Heel zelden. Alleen als we van plan zijn om tijdens
een concert een oud nummer te spelen. Je moet je van je eigen werk kunnen
distanciëren. Nu ben ik met ‘Between Dog And Wolf’ nog te veel verbonden. Het
zal zeker twee jaar duren voor ik deze plaat nog eens ga opzetten. Dan kan je
de songs ook beter beoordelen en naar waarde schatten. We kijken ook altijd
vooruit, nooit achterom. We gaan een vreemde periode tegemoet, want ze gaan een
film maken over New Model Army. Daardoor waren we wel verplicht om terug te
keren in de tijd en ons verleden onder ogen te zien. ’
Je hebt
ooit een bijna doodservaring gehad en dat heeft je overtuigd van het bestaan
van een betere wereld. Maar stel dat je overlijdt, hoe zou je willen dat men je
op deze aardkloot herinnert?
‘Daar lig ik niet wakker van. Ik kan best leven met
het vooruitzicht van tot stof te vergaan. Ik ben niet geïnteresseerd in het
nageslacht, noch in een vermelding, hoe klein of groot, in de geschiedenis van
de rockmuziek. Het laatste nummer van ‘Between Dog And Wolf’ gaat over de dood.
Je leeft verder in de gedachtenis van je vrienden, geliefden en familie. Zo
werkt het en dat is fijn zo.’
Drie favoriete albums aller tijden van Justin Sullivan:
Various Artists: Motown Chartbusters
Justin: ‘Tamla Motown heeft een schitterende reeks uitgebracht. Ik weet
niet precies hoeveel, maar schat een twintigtal volumes met al hun grote hits.
Het is een indrukwekkende serie. Hun piek kende Tamla Motown in de periode
1966-1970. De mix van gospel, soul en pop was uniek en is één van de
hoogtepunten in de geschiedenis van de popmuziek. Mijn favoriete muzikant is
bassist James Jamerson. Hij was lid van The Funk Brothers, een groep
sessiemuzikanten en te horen op de meeste Motown hits opgenomen in de jaren zestig
tot begin de jaren zeventig.
‘Quadrophenia’ van The Who
Justin: ’Het mooie en verrassende van dit album is het laten versmelten van
uiteenlopende stijlen en stemmingen als schoonheid en pracht met gewelddadig en
ruig. Niemand had het hen ooit voorgedaan. Keith Moon en John Entwistle blijven
zichzelf en houden de typische Who stijl in eer. Fantastische dubbelelpee,
donker en mysterieus met het aan en afrollen van witschuimende golven als rode
draad.’
Kate Bush ‘Hounds Of Love’
Justin: ‘En dan kies ik nog voor ‘Hounds Of Love’ van Kate Bush. Muzikaal
perfect, wonderbaarlijk en van een buitenaardse dimensie. Al staat mijn
favoriete Kate Bush song ‘This Woman’s Work’ op ‘The Sensual World’, toch kies
ik voor ‘Hounds Of Love’. Voor mij is het een meesterwerk.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten