zaterdag 16 maart 2013

Komatsu


Komatsu

Stormt als een pletwals over alles heen
Komatsu is de nieuwe rijzende ster aan het Nederlandse rockfront en afkomstig uit Eindhoven, een stad die ondertussen bekend staat als de ideale kweekvijver voor aanstormende, talentvolle rockbands. Hun debuut ‘Manu Armata’ kwam uit op 24 februari en wordt alom op applaus en gejuich onthaalt. Rock Tribune was er als de kippen bij om Komatsu eens aan de tand te voelen. We hadden een gesprek met zanger/gitarist Mo en Martijn die bas en ook zang voor zijn rekening neemt.
Paul Van de gehuchte

Wanneer is het voor Komatsu allemaal begonnen?
Mo: ‘Erik speelde bij The Goods en kende Miriam van Repomen al langere tijd en zij besloten, halverwege 2009 en nadat hun bands uiteenvielen, om samen muziek te maken. Miriam bracht haar maatje Mo(ex-Repomen) mee die toen ook geen band meer had. Na één repetitie werd er rondgekeken voor een bassist. Deze vond men eind 2009 in Martijn (speelde toen in SQY), ook een muzikant die ze al persoonlijk kenden, want in het verleden deden Martijn, Miriam en Mo met hun toenmalige bands samen een tour door Duitsland. Vrij snel was er voldoende materiaal om live te gaan spelen en in juni 2010 deed Komatsu haar eerste optreden in café Alstadt te Eindhoven.’

Zwaar geschut

Waarom kozen jullie als groepsnaam voor Komatsu?
Mo: “Toen er een naam voor Repomen gekozen moest worden, kwam Piet van Peter Pan Speedrock met twee namen op de proppen: Repomen en Komatsu. Toen Repomen uiteenviel bleef de naam Komatsu over. Komatsu is een Japanse producent van bouwmachines opgericht in 1921. Sinds 1967 is hun Europese zetel gevestigd in het Belgische Vilvoorde. Het bedrijf produceert heftrucks, bulldozers en graafmachines. Dit sluit goed aan bij de zware en ‘machinale’ sound van onze band.’

En de titel van het album?
Martijn: ‘Manu Armata’ is Latijn en betekent ‘gewapenderhand’. De betekenis erachter is dat onze muziekinstrumenten de wapens zijn waarmee wij onze nummers op het publiek afvuren. Daarnaast vonden we de titel mooi klinken, ook in combinatie met de bandnaam. Het artwork van onze debuutplaat sluit hier volledig op aan. Het ontwerp van Igor van Vijfeyken staat bol van de symboliek. De elf pijlen op de voorkant staan bijvoorbeeld voor de elf songs op de plaat en elke ring voor een track. En er valt nog meer in het artwork te ontdekken!’

Hoe zou je zelf jullie muziekgenre/groepsgeluid omschrijven?
Mo: “We spelen een mix van stoner, sludge en metal en maken hierbij gebruik van samples. We voelen niet de noodzaak om hiervoor een hippe, nieuwe term te verzinnen. Die zijn er immers al genoeg. We willen ons niet richten of vastpinnen op één genre. Juist de verschillende invloeden typeren Komatsu. We merken dat sommige mensen moeite hebben om onze muziek te duiden. Men heeft de neiging om alles ‘in een hokje’ te willen stoppen. Daar leent onze muziek zich niet gemakkelijk voor en dat is maar goed ook. Het bandgeluid is grof, zwaar en smerig voornamelijk vanwege de specifieke,en verschillende stemmingen.’

Zoals gezegd: jullie maken gebruik van samples. Waar komen die vandaan en wanneer is een sample geschikt voor Komatsu gebruik?
Martijn: ‘We bekijken ook hier wat een song ‘nodig heeft’. Het ene nummer is instrumentaal spannend genoeg en hoeft noch zang noch tekst. Het andere nummer laat ruimte voor geluidsfragmenten. In onze ogen moet een klankflard iets toevoegen aan een song, anders gebruiken we deze niet. We hebben geen audiotheek en vinden de samples op uiteenlopende manieren. Een goed voorbeeld van een geschikte sample is in onze ogen ‘The Mountain...’. Dit instrumentale nummer staat op onze eerste EP (2011) en er zit een sample in van de bekende en grootse speech van bokser Muhammad Ali. Zijn grootspraak sluit perfect aan bij de grootsheid en het gevoel dat we met dit nummer willen oproepen, waardoor het aan stootkracht wint. Sorry voor de flauwe woordspeling! (lacht)’

Handtekeningen op lichaamsdelen

Rond trekken en optreden… zijn er al leuke anekdotes of gebeurtenissen die het vertellen waard zijn?
Mo: ‘Zonder specifieke anekdotes te vertellen kun je wel nagaan dat de combinatie van band, crew, bier, en een oude bus voor spannende avonturen en gebeurtenissen zorgt. Dat is ook het leuke aan spelen in een band. Je stapt met zijn allen de bus in en zie wel waar je uitkomt. Je ontmoet nieuwe mensen en het is nooit voorspelbaar of saai.’
Martijn: ‘Schiet me toch een grappige anekdote binnen. Toen we afgelopen zomer op een festival in Etten-Leur speelden, wilden diverse toeschouwers een handtekening van de bandleden. Op hun blote bast, of borsten. Vooral de handtekening van onze drumster Miriam was populair bij de mannen. Maar ook de mannelijke bandleden mochten enkele damesborsten van een handtekening voorzien.. Aan het einde van het festival kwam een dronken man op ons afstappen. Hij wilde weten hoe ‘dat lekkere wijf op drums’ ook al weer heette? Wij wezen hem lachend op zijn borstkas, waar met zeer grote letters duidelijk ‘Miriam’ stond geschreven.(lacht)’

Wat brengt de nabije toekomst en hebben jullie een lange termijnvisie? Of bekijk je het dag aan dag?
Mo: ‘We zijn nu ‘genoodzaakt’ om verder vooruit te denken nu we de samenwerking met een boekingskantoor aan zijn gegaan en een platendeal hebben. Dat zien we wel degelijk als voordeel. Nu de plaat uit is willen we dit jaar zo veel mogelijk gaan spelen in Nederland maar ook daarbuiten. Omdat de plaat ook in België en Duitsland uitkomt, willen we mooie shows bij onze zuider- en oosterburen spelen. We hebben nog niet veel shows in België gespeeld, dus Belgische organisatoren kom maar op!.’
Martijn: ‘De muziek van Komatsu moet je in onze ogen toch gaan ervaren en voelen. Dat kan het beste bij onze live shows. Er staan nog tal van leuke festivals op ons verlanglijstje, zoals onder andere Pukkelpop, Roadburne en Speedfest om er een paar te noemen. We hebben weinig verwachtingen. We hopen dat ons debuutalbum positief wordt ontvangen (de eerste besprekingen zijn alvast zeer lovend!) en dat we hierdoor veel mensen live met onze muziek kennis kunnen laten maken.’

The Night Marchers


The Night Marchers
Allez! Allez!
Swami Records/Sonic Rendezvous
John Reis alias Speedo heeft alle vele watertjes door zwommen en was onder meer actief in Pitchfork, Drive Like Jehu, Rocket From The Crypt, The Hot Snakes en The Sultans. Sinds 2007 werkt hij voor eigen rekening en is de trotse bezitter van een eigen bar, platenlabel en zijn eigenste band: The Night Marchers. Hun debuut 'See You In Magic' dateert al van april 2008. Het was dus een tijdje wachten op hun tweede schijf. Het feit dat de creatieve momenten bij Reis zich heel onverwacht aandienen en dat het dan gebeurt dat hij niet altijd een gitaar bij de hand heeft om het idee gestalte te geven, zal daar wel voor iets tussen zitten. Hoe dan ook 'Allez! Allez!' verzacht van bij de eerste noten meteen de pijn van de lange wachttijd. Reis en zijn kompanen Gar Wood, Tommy Kitsos en Jason Kourkonis gaan er meteen vol tegenaan. Waar ze overal hun inspiratie uit putten; de lijst is bijna eindeloos. Iedereen kan voor zichzelf uitmaken waar The Night Marchers zoal de mosterd haalden. Wij houden het simpelweg op prima garage rock. Feit is dat uit de mengelmoes doortimmerde songs worden gepuurd. Het maakt van 'Allez! Allez! een heerlijke plaat met voldoende afwisseling en pakkende gitaarriffs, beklijvende zangpartijen en een ritmesectie die heerlijk knalt. Afspraak voor nummer drie ergens in 2018?

The Good, The Bad & The Zugly


The Good, The Bad & The Zugly
Anti World Music
Fysisk Format/Suburban
Noren met gevoel voor humor en levensvreugde; ze bestaan. Neem nu het punk combo The Good, The Bad & The Zugly. Onder auspiciën van producer Tommy Manboy (Turbonegro) lanceert de groep zijn eerste langspeler ‘Anti World Music’. Seks, drugs en een medemens in de zeik zetten zijn hun favoriete onderwerpen. Al moet je de teksten niet te ernstig nemen, de muziek des te meer. Je krijgt een heilzame variatie aangeboden met ouderwetse punk, rauwe garage rock en een streep pure metal. Eindelijk nog eens een act die met de spierballen rolt, zich in het zweet werkt en gezwind de valstrik van de clichés ontwijkt, net door ze uit te vergroten en ze recht in je bakkes te gooien. De nummers zijn kort, spits en erg welluidend. Het tempo wordt af en toe gedrukt via gesproken samples, doch dat doet geen afbreuk aan het geheel. Het meest in de smaak vielen opener ‘Reaction Formation’, het meeslepende ‘One Kidney Man’, ‘Call The Cops’ het grappige ‘Please Kill Me’ en het stomende 'Socks And Shoes'. Luid meebrullen is hier de boodschap.

The Blackout


The Blackout
Start The Party
Cooking Vinyl
De lange, koude winteravonden, de achteruitgang van uw koopkracht, de lage rente op uw spaarboekje, goedkoop Roemeens paardenvlees in uw lasagne, geen wonder dat menigeen in een dipje zit. Voor de positieve noot in deze donkere periode zorgt The Blackout met hun nieuwe cd ‘Start The Party’. De groep houdt er de moed in met elf energieke songs die moeten meehelpen om u uit uw depressieve toestand te halen. Meerstemmige zang, pakkende refreinen, swingende melodieën, laten je heupwiegend en luid meezingend nieuwe moed putten om er nog eens tegenaan te gaan en uw verdere leven – toch tot de volgende tegenslag – lachend tegemoet te zien. Voor ongecompliceerd vertier zorgen lijkt het enige doel voor de mannen van The Blackout. Verwacht geen diepgaande teksten of levens beschouwende overpeinzingen. Het is een knallend feestje en de schreeuwerige zangstijl - alleen in ‘Keep Singing’ en de ballad ‘You’ kiest men voor een helder klaterend stemgeluid - maakt het allemaal nog wat rauwer en wilder. ‘Start The Party’ zal wel nooit de tijdloze honderd halen, maar voor een vette en leuke portie rock ’n roll ben je hier aan het juiste adres.

Komatsu


Komatsu
Manu Armata
Suburban
De vier leden van het Nederlandse Komatsu waren al een aantal jaren actief in andere bands voor ze elkaar vonden en in deze nieuwe bezetting aan de slag gingen. Na een eerste ep in 2011 is er nu hun volwaardige debuut. De jaren opgedane ervaring en muzikale verscheidenheid komt hen hier goed van pas en zorgt voor de juiste balans tussen stoner, sludge en psychedelica, de verschillende stijlen die Komatsu tot een massief geheel smeed. Extra pigment zijn de ingenieus geïnfiltreerde samples. Met opener 'A New Low' voel je meteen aan dat het goed zit. De grove stem van zanger/gitarist Mo past perfect bij de logge, vette, dubbele gitaar muur die hij samen met Stephan optrekt. Voeg daar aan toe het stevige en solide werk van bassist Martijn en drumster Miriam en je zit helemaal geheid. De songs zijn erg gelijkmatig en ook een instrumentale nummers als 'Blackwater' en het geweldige 'Kamikaze' zijn van hetzelfde hoge niveau als de overige gezongen tracks. 'Beat You To The Punch' klinkt commercieel genoeg om het als single te maken. Het refrein kan je zo meezingen. 'Lean On Me' vertoont progressieve en psychedelische trekjes en het fenomenale 'Too Rare To Die' zalft en slaat, beukt en cajoleert. 'Under Your Skin', 'When The Wolves Cry Wolf' en 'Motherload' zijn gewoon beestig goed. Afsluiter 'Evil Be Gone' springt helemaal uit de band, maar houdt je toch bij de les. 'Manu Armata' is een ijzersterk debuutalbum waarmee Komatsu moeiteloos de lage landen zal veroveren en ik vermoed dat de rest van Europa en andere continenten snel zullen volgen.

Black Rebel Motorcycle Club


Black Rebel Motorcycle Club
Specter At The Feast
Abstract Dragon Records/Coop Music
Black Rebel Motorcycle Club debuteerde in 2001 met ‘B.R.M.C.’ en heeft intussen vijf studioplaten en twee live dvd’s op de teller staan. Sinds de komst van drumster Leah Shapiro (Raveonettes) in 2010 als vervangster van oudgediende Nick Jago hebben een aantal ingrijpende gebeurtenissen alles omgegooid. Zo kwam het onverwachte overlijden van Michael Been, de vader van bassist/zanger Robert Been en het onofficiële vierde lid van BRMC, als een schok. Het trio zette daarna een stap opzij en was aan herbronning toe. Het duurde even, maar uiteindelijk konden ze de draad terug oppikken. Het tragische verlies werd omgezet in positieve energie en gebruikt als katalysator en inspiratiebron om gestalte te geven aan de nieuwe songs voor hun zesde langspeler ‘Specter At The Feast’. Het is ook een terugkeer naar de bron, de kern van hun ontstaan. Het drietal staat bekend om zijn doortastende, eigenzinnige aanpak en rijk geschakeerde, muzikale bagage. 'Let The Day Begin' is één van de meest harde en snelle nummers en meteen ook de eerste single. De overige songs zijn een staalkaart van wat en waar BRMC voor staat. Een unieke mix van garage rock, blues, hardrock, inclusief invloeden van psychedelische en traditionele, Amerikaanse muziek. Het gaat van melancholisch, dromerig en gevoelig tot lekker ruig en gruizig. Zelf zien ze deze plaat als een tweede kans en men kijkt er naar uit om deze songs live aan het publiek voor te stellen (een eerste aanzet is een zes dagen durende rondreis door Engeland die begint op 24 maart in Manchester). Voorlopig moeten we het in onze contreien stellen met de mooie liedjes van deze 'Specter At The Feast'. Een feest voor elke rechtgeaarde rocker.