Delain

Delain

 

Het sprookje duurt voort

Sinds 2012 gaat het snel voor het  Nederlandse Delain. Naast de vele optredens en tournees bracht de groep de albums ‘We Are The Others’ en ‘Interlude’ uit en nu is er hun vierde studioplaat ‘The Human Contradiction’. Over het nieuwe werkstuk en nog veel meer hadden we gesprek met de beeldmooie zangeres en rijzende ster Charlotte Wessels.

Paul Van de gehuchte

Jullie zijn de laatste jaren erg productief. Zit Delain in een stroomversnelling en hoelang denk je dit tempo aan te houden?

‘Ja, dat mag je gerust stellen. Alles gaat de laatste tijd pijlsnel. Ik kan me niet herinneren dat we het ooit zo druk hebben gehad. Het gaat echt heel goed met Delain. Hopelijk kunnen we dit een hele tijd volhouden. Veel hangt af van de individuele bandleden zelf. We hebben allemaal nog een leven naast onze groepsbezigheden en je moet je prioriteiten stellen. Ik ben nu afgestudeerd en kan me helemaal concentreren op Delain. Daar voor lukte het ook wel, maar nu is het toch anders. Wat mij betreft denk ik niet meteen aan afremmen.’

Jullie hebben, behalve het mixen en masteren, resoluut alles in eigen handen genomen tot en met de productie. Was de achterliggende gedachte wat ik zelf doe, kan niemand anders beter?

‘Nee toch niet. Wat we wel hadden met onze vorige cd ‘We Are The Others’ is dat we heel veel, ik ga niet zeggen bemoeienissen van buitenaf, maar toch een aantal mensen hadden die inspraak kregen. Zo hadden we een team van drie producers. Die schreven ook mee aan de nummers. Dat ging zo enkele dagen over en weer en er volgden nog meer schrijfsessies plus het definitieve uitwerken van de songs. Dat was een heel toffe ervaring, heel intensief ook. We dachten: voor deze plaat nemen we een inwaartse blik en we kijken waar die ons brengt. Voor Martijn is het niet de eerste keer, want voor ‘Lucidity’ en ‘April Rain’ zat hij ook al in de producersstoel. Deze werkwijze is heel goed meegevallen. Er blijft nu meer spontaniteit over dan als je alles zes keer gaat herschrijven.’

Je doet elke keer beroep op gastzangers. Waarom eigenlijk? Hoe is dat gegroeid? Is het een traditie geworden waar je niet meer wil van afstappen?

‘Het eerste album van Delain ‘Lucidity’ was bedoeld als een eenmalig studioproject. Martijn had een aantal gastmuzikanten met naam en faam in het metal circuit uitgenodigd, waaronder Liv Kristine, Sharon Den Adel, Marco Hietala en George Oosthoek. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling dat ik de meeste zangpartijen voor mijn rekening zou nemen. Ik schreef de teksten en zanglijnen en zong die dan voor. Blijkbaar viel mijn stem in de smaak en van het een kwam het ander en plots was ik zangeres van Delain. Nu is het zo dat de inbreng van gastvocalisten niet echt meer hoeft, want we hebben intussen bewezen dat we het ook op ons eentje kunnen. Toch zit het een beetje in ons DNA. Voor ‘The Human Contradiction’ hebben we de mensen gevraagd die we graag wilden hebben en het was geen probleem om hen te overtuigen om mee te doen. We zijn natuurlijk heel blij dat ze bereid waren om hun medewerking te verlenen.’

Alleen al in Nederland zijn er naast Delain heel wat bands die in dezelfde niche hun plaats opeisen. (Within Temptation, Epica, ReVamp, Stream Of Passion, Autumn). Hoe zwaar is de concurrentie en hoe moeilijk is het om je te profileren?

‘Dat profileren daar maak ik me niet erg druk om, want heel vaak vinden mensen die van dat soort muziek houden meerdere bands leuk. Dus ik denk als je doet waar je echt achter staat en je probeert dat zo goed mogelijk te doen dat nog altijd beter is dan te denken van: nou die doet dit of dat, dus ik moet zorgen dat ik iets anders doe. Nee, daar liggen we niet wakker van. Volgens mij nekt dat juist je creativiteit. Of er sprake is van concurrentie? Op een indirecte manier wel. Zo heb je de talrijke festivals en de organisatoren kiezen dan voor één zo gothic bandje. Ja en als dat dan een ander is, dan ben jij dat niet. Zo simpel is het. Toch heerst er tussen de bands onderling geen sfeer van rivaliteit. Sterker nog volgens mij is er een grote collegialiteit. We spelen veel met elkaar, we vragen elkaar te gast bij shows. Voor mij is dat een veel belangrijker element dan het feit dat we vissen in dezelfde vijver.’  

Voor de teksten heb je je laten inspireren door de Xenogenesis trilogie van Octavia Butler, ‘Lilith’s Brood’. Ben je daar mee bezig met het toekomstbeeld van de mensheid, de mogelijkheid van het bestaan van buitenaards leven?

‘Nee, buitenaards leven daar ben ik niet mee begaan. In de trilogie zit dat facet er wel in. Wat mij wel interesseerde is dat de mensheid ten onder gaat door de twee conflicterende eigenschappen die we hebben. De mens en hoe die zich in het centrum van de wereld plaatst en dat dit een heleboel negatieve gevolgen heeft. Dat zit in mijn hoofd en dat komt in de teksten naar voren. Dit drieluik is niet het eerste sciencefiction boek dat ik heb gelezen, maar wel het eerste dat me zo aanspreekt. Het is tegelijk een van mijn favoriete boeken ooit. Het is geschreven door een vrouw die heel bekend is voor haar genderstudies en die heel wat af weet over sekse en etnische kwesties.’

Ik heb de indruk dat alles uit zijn voegen barst. Zijn we bezig onszelf de das om te doen?

‘Laat ik het zo zeggen: de mensheid is niet heel erg hard bezig om in zijn eigen belang te werken. Ik denk dat we op een heleboel manieren het negatieve belichamen in plaats van het positieve. Wij allemaal.’

Ben je erg actief op de sociale media? Hoe sta je daar tegenover? Wat met je privacy?

‘Ja toch redelijk. Ik hou me bezig met de facebook pagina van Delain en Delain op Twitter. Met mijn eigen pagina, daar deed ik niet zoveel mee, maar daar komt verandering in. Ik zag dat die nu meer dan zestigduizend ‘vind-ik-leuks’ heeft, dus dacht ik daar moet ik wat actiever mee omgaan. Een paar jaar geleden was ik heel erg Twitter verslaafd. Tweeten deed ik zo een tien tot twintig keer per dag, dat is nu wel verleden tijd. Wat moet je ook blijven vertellen? Ik ben gestopt met dat intensief twitteren toen Roadrunner werd verkocht aan Warner. Dat was nog voor de release van ‘We Are The Others’. Dan hadden we wat problemen in de zin van komt de plaat uit of niet. Ik ben niet het type dat zijn sores online gaat gooien, maar op dat moment zaten we echt wel met de handen in het haar en vroegen we ons af van hoe we met deze situatie moesten omgaan. En dan voelt het heel leugenachtig aan om berichtjes te posten van het gaat goed, we hebben een leuke tijd. Dus dan moet je kiezen. Ik wou geen negatieve dingen brengen, maar ook niet liegen. Ben ik er dan maar grotendeels mee gestopt. De toestand is nu gestabiliseerd en met ons gaat het al een hele poos opnieuw de goede richting uit. Ik hou uiteraard rekening met mijn privacy. Je zal nooit op één van de foto’s mijn partner zien. Ik zal ook nooit melden waar ik naartoe ga of een bericht de wereld insturen van: dikke ruzie in de band. Nee dat soort dingen regelen we binnenskamers.’

Heb je al alle continenten bezocht? Aan welk land of plaats heb je de leukste herinneringen?

Waar ben je nog niet geweest en zou je graag naar toe gaan?

‘We hebben al heel wat afgereisd. Zo hebben we een Noord-Amerikaanse toer gehad, Zuid-Amerika, Japan, zijn we in Rusland geweest. Dat laatste vind ik persoonlijk toch wel bijzonder. Australië zou ik nog graag doen. Ja, we hebben al veel plaatsen bezocht, maar er zijn toch nog een aantal landen waar we nog niet geweest zijn. Ook met ‘The Human Contradiction’ gaan we volop toeren. Zo gaan we voor zes weken naar Amerika. De beste herinneringen heb ik aan Japan. Suriname was ook helemaal te gek, maar het leuke aan Japan was dat we daar waren om twee shows te spelen. We beslisten om er een paar dagen langer te blijven. Vanuit Osaka zijn we dan doorgereisd naar Kyoto en ook nog naar Nara. Een stadje met veel boeddhistische tempels. In de buitenwijken en vooral dan het Narapark lopen er veel tamme herten vrij rond. Deze werden vroeger gezien als boodschappers van de goden en ze hebben de status van heilige dieren. Overal in het park worden zogenaamde ‘shika sembei’ (hertenkoekjes) verkocht die mensen dan aan al die dikke, luie en verwende herten kunnen voeren. Schattig en prachtig. Dat beeld blijft me altijd bij. Suriname was ook heftig. Onze bassist Otto die heeft er vrienden wonen. We werden er heel hartelijk ontvangen. We hebben er een paar dagen door de moerassen gepeddeld in een bootje en ja, het was heel imponerend. We reizen de wereld rond en dan moet je, als je de kans krijgt, van de gelegenheid gebruik maken om ook zoveel mogelijk te zien.’

Hoe staat het met de accommodaties? Zijn tegenwoordig alle voorzieningen aanwezig?

‘Het hangt er van af hoe veeleisend je bent. Als je bijvoorbeeld in een bus zit heb je geen douchecel. Maar over het algemeen zijn de faciliteiten goed. Het ligt er ook aan waar je bent. Hier in Nederland zijn we heel erg verwend. Alle zalen zijn hier fantastisch. Je hebt backstage keurige, gezellige en grote kleedkamers met douche en toilet, er is catering voorzien. Donderdag 6 februari waren ik en Martijn te gast bij de opening van het vernieuwde Hedon hier in Zwolle. Prachtig gewoon, echt een paleisje. Als je dan in het buitenland het moet stellen met een kelder als backstage ruimte, zonder douche, zonder toilet en waar je met drie bands de hele dag zit te wachten tot je mag optreden, dan weet je het wel. Gelukkig gebeurt dat niet te vaak.’

Hebben jullie speciale wensen of stellen jullie bepaalde voorwaarden waar organisatoren moeten aan voldoen?

‘Nee we vragen geen rare dingen. Ik ben praktisch veganist en dat is soms wel lastig voor de catering, maar die hebben ze vandaag wel meer. Ik ben nog maar überhaupt een jaar vegetariër en ergens halverwege dit jaar heb ik beslist om totaal geen dierlijke producten meer te eten, maar aangezien me dat niet zelf altijd lukt heb ik op de rider staan veganistisch en als dat niet kan vegetarisch. Ik ga daar niet moeilijk over doen.’

Toeren is fysiek en mentaal belastend. Wat doe je om fit te blijven?

‘De afgelopen toer in Amerika heb ik voor mezelf ontdekt dat gezond eten belangrijk is. Sporten; in de meeste hotels heb je wel een fitnesszaaltje, al is het maar een loopband. Het klinkt helemaal niet rock-‘n-roll, maar genoeg rusten en slapen is ook een noodzaak. Voor mij is dat soms lastig, want in een toer bus kan ik niet slapen. Af en toe een uurtje, maar een echte nachtrust lukt niet en dat is echt wel vermoeiend. Thuis ga ik in de ochtend drie keer in de week hardlopen, telkens een vijftal kilometer. Ik ga ook wel eens naar een sportschool. Daar is mijn favoriete sport boksen. En een beetje met gewichten werken, krachttraining is ook wel nodig vind ik.’

Als je toch wakker bent, wat doe je dan om de tijd te doden?

‘Bij de laatste concertreeks heb ik de ‘Hunger Games’ trilogie gelezen op mijn e-reader. En tussendoor luister ik naar muziek. Als de hoop op slaap helemaal weg is kies ik bijvoorbeeld voor System Of A Down. Ik ben ook een fan van Radiohead of de Australische zangeres Sia Furler. ‘Night Of Hunters’ van Tori Amos is één van mijn favoriete albums. De muziek waar ik van hou beperkt zich niet tot een bepaald genre.’

Hoeveel belang hecht je aan kleren?

‘In het dagelijkse leven ben ik niet iemand die in de hipste, tofste dingen gezien wil worden. Op het podium mag dat wel en dan mag het ook wat extravagant zijn. Ik heb dan ook wel extensies in mijn haar, valse wimpers, make-up. Dat hoort bij mijn ‘stage act’. Dat is een masker dat je opzet en daar voel me goed bij. Kleding is daar een onderdeel van: hoge hakken, korsetten, ik vind het allemaal cool. Voor de fotoreportages werken we met een styliste. Samen bepalen we dan de keuze van de kleren. Ik heb ook samengewerkt met Rosanna van Rosies Art. Die ontwerpt zelf outfits. Voor een ‘These Are The Others’ rondreis heeft ze ons allemaal uitgedost. Soms koop ik ook dingen bij elkaar. Ik ben daar niet elitair in. Het is leuk als iets speciaal voor je wordt gemaakt, maar voor mij mag het ook uit de winkel om de hoek komen.’

Wat vind je het meest fascinerende aan het leven en waarom?

‘Ik ben meer onder de indruk van natuurlijke fenomenen dan van wat de mens zelf creërt. Het leven in al zijn vormen, de fauna en flora. Liefde vind ik ook prachtig. Dat dit zo maar bestaat. De natuur heeft dit allemaal geregeld. De genegenheid die ouders voor hun kinderen voelen is heel instinctief. Mijn echte momenten van verwondering heb ik als ik over straat loop en je ziet toevallig hoe de lucht mooi roze kleurt of je kijkt naar de gezichten van de mensen om je heen. Iedereen kan in zijn eigen gedachten verzonken zijn. Dat vind ik altijd heel relativerend. We leven in een toffe wereld en het is goed om daar even bij stil te staan en je te realiseren dat we het nog zo slecht niet hebben.’