zondag 23 maart 2014

Lacuna Coil


Lacuna Coil

De harde realiteit van het leven

Het voorbije jaar kregen de groepsleden van Lacuna Coil een aantal tegenslagen te verwerken. Het is nu eenmaal een feit: wanneer ziekte en dood je pad doorkruisen dan bekijk je het leven op een andere manier. Dat is voor hen niet anders. Het relativeerde ook het succes van hun vorige album ‘Dark Adrenaline’. Toch begon men met goede moed te werken aan een opvolger. ‘Broken Crown Halo’ is nu een feit. En het is een avontuurlijke plaat geworden. Aan de ene kant donker en grimmig, aan de andere zijde zwoel en fantasierijk. Nieuw werk brengt ook zijn verplichtingen mee. Het promoten is daar een onderdeel van en op een regenachtige en winderige namiddag in februari hadden we een gesprek met zangeres Cristina Scabbia.
Paul Van de gehuchte

2013 was voor jullie een moeilijk jaar. Hoe zwaar was het om de draad terug op te pikken?
‘Hoe triestig en verdrietig je bent, je kunt niet bij de pakken blijven zitten. Je moet vooruit en de beste manier om je hartzeer te verwerken is terug aan de slag gaan, er keihard invliegen. Het is nu eenmaal zo dat je verder moet met je eigen leven, ook al word je emotioneel heen en weer geslingerd en is er de onzekerheid van hoe het nu eigenlijk verder moet.’

Italiaanse horror, speelfilms en sprookjes
Met ‘Dark Adrenaline’ legden jullie de link tussen jullie meer op gothic afgestemde beginjaren en jullie meer recente, op metal gerichte insteek. Hoe ontwikkelt zich dan de volgende stap? Of zijn jullie gewoon verder gegaan op die ingeslagen weg?
‘De muziek nu wijkt niet zoveel af van wat we op ‘Dark Adrenaline’ brachten. ‘Broken Crown Halo’ is misschien iets meer aangrijpend en heftig, donkerder ook. Komt omdat we deels onze inspiratie haalden bij Italiaanse griezelfilms. Ze zijn niet altijd zo bekend, maar veel van die prenten genieten een internationale cultstatus. Plus het door elkaar laten vloeien van wat er omgaat in het reële leven met het duistere aspect in de wereld van de sprookjes. Het resultaat is een spervuur van impressies en tegenstellingen. Van vechtlust, bloederig en manmoedig tot louter verwondering, verwarring, weemoed en weelderigheid.’

Tijdens opnamesessies blijven er na de definitieve afwerking soms nog wat nummers op de plank liggen. Is dat bij jullie het geval en zo ja wat doe je ermee? Bewaren en eventueel achter de hand houden voor de volgende plaat?
‘Het zijn er een karrevracht, maar nooit echt uitgewerkt of voltooid. We focussen ons op de liedjes waarvan we denken dat die het meest geschikt zijn. Degene die echt in aanmerking komen om finaal op het album terecht te komen. De rest wordt al snel vergeten, want wat voor ons op dat moment het beste was, hebben we behouden. Wat de toekomst gaat brengen weten we niet. Daarom dat we ons altijd concentreren op het heden. Als het vandaag niet representatief is, heeft het niet veel zin om er later nog iets mee te doen.’

Wie neemt de eindbeslissing wat betreft de keuze van de songs?
‘We zijn op dat gebied een klein democratie. Iedereen mag zijn zeg doen, ideeën aanbrengen. Een voordeel is dat we allemaal dezelfde muziek appreciëren en een hecht blok vormen. Dat maakt het misschien iets gemakkelijker om een nummer op zijn kwaliteiten te beoordelen en de knoop door te hakken.’

Hoe komen de liedjes tot stand?
‘Soms beginnen we met tekstfragmenten, maar het valt niet altijd mee om die aan te passen aan de muzikale structuur. Dus, is doorgaans de werkmethode eerst de muziek, dan hoe we de stemmen gaan invullen en finaal de adaptatie van de teksten.’

En repeteren, hoe zit het daarmee?
‘Omdat we zoveel concerten spelen, komen we niet aan repeteren toe. Voor het nieuwe materiaal hebben we nu drie repetitiedagen ingelast. Dat moet volstaan. Met de oudere songs zijn we zo vertrouwd geraakt dat we die blindelings spelen.’

‘Losing My Religion’ van R.E.M. was na jullie interpretatie van Depeche Mode hun ‘Enjoy The Silence’ pas de tweede cover die daadwerkelijk werd opgenomen. Een andere artiest coveren, moet het iets speciaal blijven? Jullie hadden er tijdens het maken van ‘Broken Crown Halo’ geen behoefte aan?
‘Nee, dat heeft nooit meegespeeld. Het is niet iets wat moet. De covers die we tot nu toe kozen waren een beetje een uitdaging. Ook al omdat die liedjes helemaal niets te maken hebben met onze stijl en zelfs onze muzieksmaak. We gaan er dus geen gewoonte van maken. Het moet leuk blijven om te doen.’

Gaan jullie ze live brengen?
‘In het verleden hebben we ‘Enjoy The Silence’ wel eens live gespeeld, maar ‘Losing My Religion’ niet, nee. We zijn het ook niet van plan. We hebben zoveel eigen songs die mensen ons vragen om te spelen dat er geen ruimte overblijft om covers te brengen.’

Naar welk muziek luister je zelf?
‘Ik heb zelf geen mp3 speler of iPod. Ik luister weinig naar muziek. Er kruipt zoveel tijd in andere dingen. Ik heb altijd wel iets te doen. Ik heb ook geen specifieke voorkeur. Ik ben wat ik zelf omschrijf als een willekeurige luisteraar (lacht)’.

Lacuna Coil bestaat vijftien jaar. Wat zou je in je muzikale carrière nog willen verwezenlijken?
‘Dat vind ik een moeilijke vraag. Ik heb wel het gevoel dat we met Lacuna Coil nog een groeimarge hebben. Het einde is nog niet in zicht. Je kunt nog steeds aan jezelf blijven werken en nieuwe dingen leren. Alles blijft voor verbetering vatbaar. Er is een project dat ik graag zou willen doen en dat bovenaan mijn verlanglijstje staat: dat we de kans krijgen om de muziek te maken voor een film. Niet een regisseur die enkele Lacuna Coil liedjes kiest, maar een echte zelf geschreven klankband. Eerst het script lezen en fragmenten bekijken en dan de soundtrack componeren.’

En wat voor film moet dat dan zijn?
‘Er moet toch enige connectie zijn met onze stijl van muziek. Misschien een actiefilm. Mag zelfs een donker randje aan zitten. Eerst moet de gelegenheid zich aanbieden en dan zien we nog wel.’

De opkomst van rock-‘n-roll in de jaren vijftig van de vorige eeuw bracht een echte revolutie teweeg en was een vorm van rebellie tegen de geldende regels en de samenleving in het algemeen. Heeft de huidige rock en metal beweging überhaupt nog een maatschappelijke functie?
‘Het heeft zijn vroegere betekenis verloren, maar levensbeschouwelijk heeft het wel nog zijn nut. Niet dat het als individu een noodzaak is om tegen iets of iemand te zijn. Je moet in de eerste plaats jezelf zijn en goed in je vel zitten. Dat kan door af te wijken van de norm en je een beetje anders te gedragen dan de grijze middenmoot. Je eigen keuzes maken en gelukkig zijn blijft het belangrijkste. En als je voorliefde voor een muziekgenre je daarbij helpt, waarom niet?’


Jullie reizen enorm veel en ik veronderstel dat je onderweg zijnde dan heel wat beroemdheden tegen het lijf loopt?
‘Ja, we zijn muzikanten en dan is het logisch dat je in de eerste plaats andere musici ontmoet. We zijn iedereen die naam en faam heeft al wel ergens tegen gekomen: de mannen van Iron Maiden, Ozzy Osbourne, Lemmy van Motörhead, Alice Cooper, te veel om op te noemen. Als je andere beroemde personen bedoelt, bijvoorbeeld filmsterren dan was onze ontmoeting met Nicholas Cage wel degene die me het langst is bijgebleven. Het was Rob Zombie die hem backstage naar onze kleedruimte bracht. Hij introduceerde hem als ‘my friend Nick’ en als hij binnenkwam dan dacht ik: ‘Jesus Christ that’s Nicholas Cage’. We hadden net gespeeld en hij kwam ons feliciteren met ons optreden. Dat vond ik echt wel cool.’   
 
Sport en politiek
Behalve muziek, waar heb je nog voeling mee?
‘Sport? Ik hou van voetbal. Ik ben een fan van AC Milan. Ik ben geen supporter die tot in de kleinste details de historie van de club kent, maar als ik in de mogelijkheid ben ga ik kijken. Boeken lezen? Nee, heel weinig, daarvoor ontbreekt me de tijd. Ik probeer wel op de hoogte te blijven van de actualiteit en kijk naar het nieuws op televisie. Politiek interesseert me niet zo. Ik heb ook geen uitgesproken politieke voorkeur. Elke partij heeft wel een paar goede programmapunten.’

In mei zijn er Europese verkiezingen. Ga je stemmen? 
‘Het hangt er van af of ik op dat moment in Italië ga zijn. Voor hetzelfde geld zijn we in die periode op rondreis. Maar anders, ja. Zoals het er nu voorstaat ziet het er voor de Europese Unie en dan meer bepaald de landen in de Eurozone, waaronder Italië niet goed uit. Een reeks van onvoorziene gebeurtenissen, zoals de bankencrisis lijken onmogelijk om te overwinnen. Toch op korte termijn. Er wordt ons voorgespiegeld dat het ergste achter de rug is en alles vanaf nu beter zal gaan, maar dat is niet zo. De werkloosheid blijft hoog, de economie staat stil. Politici beloven veel, doch fundamentele veranderingen laten op zich wachten. Trouwens niet alleen in Europa. In de Verenigde Staten is het precies eender. Misschien is het wel beter dat elk land op zijn eigen manier de crisis gaat aanpakken in plaats van ons de les te laten spellen door het grote Europa. Mocht bijvoorbeeld iedereen belastingen betalen zoals het hoort, dan waren we al een flink eind opgeschoten.’


Hoe ziet een doordeweekse dag er voor jou uit?
‘Ik woon nog altijd in mijn geboortestad Milaan en als ik thuis ben dan probeer ik zoveel mogelijk tijd door te brengen met familie en vrienden. Ik geniet van de kleine dingen. Ik ben geen fuifbeest. Uit eten gaan, winkelen, naar de bioscoop of gewoon gezellig in de huiskamer voor de televisie hangen. 95 procent van mijn tijd breng ik door in het buitenland. Dat kan heel hectisch en zenuwslopend zijn en dan is het goed om eens lekker te kunnen relaxen omringd door mensen die je nauw aan het hart liggen.’

Wat als je kinderen op een dag komen vertellen dat ze rockmuzikant willen worden? Zou je ermee instemmen en ze steunen?
‘Ik heb geen kinderen en denk niet dat ik er ooit ga hebben, maar mochten er kinderen zijn en als het dat is wat ze willen doen, dan zou ik ze zeker aanmoedigen. Het wordt soms veel rooskleuriger voorgesteld dan het is. Je moet het in je hebben. ’s Morgens opstaan en zeggen: hey, vanaf vandaag ben ik een rockster, nee zo werkt het niet. Het vraagt grote inspanningen, opoffering en toewijding. Je bent soms maanden van huis weg, slapen in een toer bus is geen cadeau… . Het is harder en moeilijker dan je denkt. Maar je moet je hart volgen en als dat het pad is dat je wil volgen dan mag je niet twijfelen en er voor gaan.’

Jij was heel jong toen het voor jou allemaal begon? 
‘Nee, toch niet. Ik was al twintig of eenentwintig. Ik zong wel al als kind. Zelf heb ik nooit zanglessen gevolgd. Je kunt je wel bijscholen, maar het blijft toch een gave, een talent. Ik kan ook geen noten lezen. Ik heb eigen tekens, een persoonlijke code ontwikkelt om muzieknoten te herkennen.’   

Vind jij me leuk?
Je bent erg actief op de sociale media. Bijna iedere dag post je een nieuwe foto via Instagram. Is dat belangrijk voor je?
‘Het is vandaag dé manier om op grote schaal en snel contacten te onderhouden met je fans. Je hebt mensen die om de vijf minuten een nieuwe kiekje posten, dus één of twee foto’s per dag is eigenlijk nog heel bescheiden. Ik vind het belangrijk om wat ik doe en hoe ik me voel met de mensen die me volgen te delen. De reacties op onze muziek zijn een bron van informatie en het is goed om weten hoe onze muziek wordt ontvangen. Ook al maken we die in de eerste plaats voor onszelf en niet voor iemand anders. Ik pas er wel voor op om niemand tegen de borst te stoten of mijn privé leven te grabbel te gooien.’

Cristina, je hebt meer dan 300.000 vind-ik-leuks op facebook, wat ik fantastisch veel vind. Lady Gaga heeft er 63.000.000… een hallucinant cijfer.
‘Het gaat niet zo zeer om aantallen, wel om hoeveel van die volgers er effectief op je berichten reageren of aan een discussie deelnemen. Hoeveel bezoeken er jouw pagina, hoeveel laten er een berichtje achter of sturen een foto? Dat is wat telt.’

Koken met Cristina Scabbia
Op je Twitter account noem je jezelf ‘a romantic psychotraveller and food worshipper’. Kan je dat misschien wat meer toelichten?
‘Zoals ik eerder al zei, ik reis erg veel, ben bijna constant onderweg en dat vind ik echt te gek. Al moet ik dan wel mijn familie en vrienden missen. Soms valt dat wel zwaar. En ik ben dol op koken. Ik eet graag en veel. Thuis maak ik altijd het eten klaar. Het is een liefhebberij voor me.’   

Heb je in Italië ook zoveel kookprogramma’s op televisie?
‘Ja, ongelooflijk veel. Het loopt een beetje de spuigaten uit. Het gaat zelfs zo ver dat men nu in elke denkbare show aan het koken slaat. Iedereen die aan een programma wil deelnemen vragen ze eerst of die wel iets te eten kan klaarmaken. Maar dat zal ook wel overwaaien zeker?’   

Bij ons heeft zowat iedere bekendheid of zelfs iedereen die denkt dat hij min of meer bekend is een boek met recepten gepubliceerd. Ben jij nooit gevraagd?
‘Jawel hoor, bij wijze van spreken hangen ze elke week aan de telefoon met de vraag of ik geen boek wil schrijven. Dat hoeft niet per se een kookboek te zijn. Het kan om het even wat zijn. Ik mag het onderwerp vrij kiezen. Maar daar heb ik echt geen zin in. Ik zie er het nut niet van in.’

Wie zou je inviteren voor een etentje als ideale genodigde en wat zou je hen voorschotelen?
‘Moeilijke vraag. Ik denk dat ik me niet zo goed in mijn vel zou voelen bij iemand die ik niet ken, dus hoogstwaarschijnlijk zou ik mensen kiezen uit mijn vriendenkring. Of ik nodig mijn vriendje Jim (de boomlange James Root van Slipknot en Stone Sour) uit, want ik zie hem veel te weinig. Met zijn groep toert hij nog meer dan wij met Lacuna Coil. En ik zou zeker een Italiaans gerecht serveren. Wat precies daar ben ik nog niet uit.’

Stormtrooper als kunstobject
Wat is het duurste of meest excentrieke dat je ooit gekocht hebt?
‘Ik hou van de ‘Star Wars’ films en een bevriende kunstenaar heeft voor mij een buste ontworpen, een afbeelding van een Stormtrooper gemaakt van honderden en honderden rietjes. Als bescherming zit het beeld in een doorzichtige hard plastic doos. Het is een uniek stuk, enig in de wereld. Dat alleen ik dat heb vind ik wel bijzonder ja.’

Welke van je persoonlijke eigenschappen vind je positief en welke negatief?
‘Ik ben eerlijk en oprecht. Ik ben tegelijk erg emotioneel. Wanneer iemand verdriet heeft of pijn dan voel ik echt met hem mee. Daar moet ik wel mee oppassen, want als je overdrijft kan dat soms een negatief effect hebben. Ik ben heel communicatief, ik sta open voor iedereen. Leer graag nieuwe mensen kennen. Ik ben zeker niet bedeesd of verlegen. Wat ik minder leuk vind aan mezelf; soms neem ik bepaalde zaken te ernstig. In mijn vak ben ik op en top professioneel en ik verwacht dat ook van anderen en dat is niet altijd het geval. Altijd heb ik alles tot in de kleinste details voorbereid en gepland. Ik zou moeten leren om iets meer ontspannen te zijn en iets op zijn beloop te laten. Wel het overzicht bewaren, maar me niet druk maken om een of andere bagatel.’   

Je bent geboren en getogen in Milaan en je woont daar. Nooit gedacht aan verhuizen? 
‘Ja toch wel. Soms denk ik er aan om naar de States te verhuizen. Mijn partner Jim woont daar en als het Lacuna Coil betreft: het merendeel van onze activiteiten vinden daar plaats. Zo vertrekken we volgende week, want het eerste luik van onze Amerikaanse tournee start op 20 februari in Wilmington. Eindigen doen we op 20 maart in Anaheim. Aan de andere kant ben ik eigenlijk altijd onderweg en ik zou gelijk waar kunnen wonen, want veel ‘thuis’ zou ik sowieso niet zijn.’

Hoe gaat de speellijst er uit zien? Veranderen jullie soms iets aan de set tijdens een reeks van concerten?
‘We houden meestal vast aan de vooropgestelde speellijst. Die concentreert zich op het nieuwe album. Je moet ook rekening houden met het show element. Je kan niet zomaar alles door elkaar beginnen gooien. Alles hangt ook af van hoelang je mag spelen. Op een festival kan dat amper een half uur zijn, als hoofdgast anderhalf tot twee uur. Deze zomer doen we uiteraard veel festivals en in het najaar komt er nog een uitgebreide, Europese toer. Alle data worden later dit jaar bekend gemaakt.’

Behalve je geboortestad, heb je ergens een favoriete stek?
‘Nee, niet echt. Overal waar ik kom ga ik wel op verkenning. Ik wil nieuwe plaatsen leren kennen. Een verrassing voor mij was Vietnam waar we ooit eens hebben gespeeld. Ik wist niet dat men daar metal muziek kent, laat staan er een metal beweging bestaat. Dat was wel een heel aparte belevenis. Op mijn verlanglijstje staan nog Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en nog een groot deel van Azië waar we nog nooit zijn geweest. We hebben nog een lange weg te gaan (lacht).’

De laatste zucht
Heb je op persoonlijk vlak nog een doel voor ogen?
‘Ik ben heel gelukkig met wat ik doe. Ik heb mijn sereniteit gevonden, denk ik. Muziek is mijn leven. Ik hou van zingen en wil dit doen voor de rest van mijn dagen. Tot mijn laatste ademstoot.’

Geen opmerkingen: