Into The Void
Bret Hard Records/Bertus
In vergelijking met hun debuut ‘These Thoughts About
Suicide’ (2009) dompelt het Zwitserse Blood Runs Deep zich helemaal onder in
een op doom metal afgestemde biotoop. De songs zijn trager, slomer, duren
langer en de grunts zijn verdwenen. Na een paar luisterbeurten is de eerste
impressie die bij blijft het monotone karakter van dit album. Zanger Stefan
Vida kent zo zijn beperkingen en zijn manier van zingen versterkt alleen maar
het gevoel van eentonigheid. Sommige nummers als ‘Nothing Ever Cured’, ‘The
Inner Gods’ en ‘Never Let Me Down’ neigen naar gothic metal. Dat zorgt voor
toch een beetje variatie. Algemeen gezien weet deze langspeler noch muzikaal,
noch vocaal echt te boeien. Sommige gitaarriffs zijn goed zoals in het al
eerder genoemde ‘The Inner Gods’, het theatrale ‘Fading Away’ en in de tweede
helft van ‘Lullaby’. Het is echter wachten tot de titelsong die ons uit de
plots opkomende aandrift van lethargie laat ontwaken en de aandacht trekt. Een
opstoot van korte duur, want met ‘December Depression’ grijpt het combo al snel
terug naar zijn zeurderige en sombere modus operandi. In de leegte, de vlag
dekt wel helemaal de lading.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten