vrijdag 18 april 2014

Blood Runs Deep


Blood Runs Deep
Into The Void
Bret Hard Records/Bertus
In vergelijking met hun debuut ‘These Thoughts About Suicide’ (2009) dompelt het Zwitserse Blood Runs Deep zich helemaal onder in een op doom metal afgestemde biotoop. De songs zijn trager, slomer, duren langer en de grunts zijn verdwenen. Na een paar luisterbeurten is de eerste impressie die bij blijft het monotone karakter van dit album. Zanger Stefan Vida kent zo zijn beperkingen en zijn manier van zingen versterkt alleen maar het gevoel van eentonigheid. Sommige nummers als ‘Nothing Ever Cured’, ‘The Inner Gods’ en ‘Never Let Me Down’ neigen naar gothic metal. Dat zorgt voor toch een beetje variatie. Algemeen gezien weet deze langspeler noch muzikaal, noch vocaal echt te boeien. Sommige gitaarriffs zijn goed zoals in het al eerder genoemde ‘The Inner Gods’, het theatrale ‘Fading Away’ en in de tweede helft van ‘Lullaby’. Het is echter wachten tot de titelsong die ons uit de plots opkomende aandrift van lethargie laat ontwaken en de aandacht trekt. Een opstoot van korte duur, want met ‘December Depression’ grijpt het combo al snel terug naar zijn zeurderige en sombere modus operandi. In de leegte, de vlag dekt wel helemaal de lading. 

Geen opmerkingen: