Prong

Prong

Twee jaar na ‘Carved Into Stone’ is de band van Tommy Victor klaar met de opvolger. Een creatieve opstoot bracht het proces voor het maken van ‘Ruining Lives’ snel op gang en na drie maanden hard werken was het album een feit. Naast andere wetenswaardigheden als de op stapel staande tournee en het acute gebrek aan slaap verneem je van frontman Victor zelf hoe het allemaal in zijn werk ging en wat hem op de lever ligt.

Paul Van de gehuchte

Rapper dan rap

Naar eigen zeggen is dit het snelst opgenomen Prong album ooit. Hoelang heb je er eigenlijk over gedaan?

‘Het idee is beginnen rijpen tijdens de laatste concertreeks met Danzig. Ik had wat opnames gemaakt met mijn mobiele telefoon en op mijn iPad. Terug thuis heb ik de nummers verder uitgewerkt en nog een aantal nieuwe songs geschreven. De eerste demo’s waren klaar in november 2013 en een paar weken geleden waren we al klaar met de opnames. Alles bij elkaar heeft het maar drie maanden geduurd. Vond ik zelf erg gaaf dat we de klus in zo een korte periode hebben geklaard.’

Je was toevallig in een erg creatieve bui?

‘Ja, dat kan je wel zeggen. Eenmaal er aan begonnen werd het een beetje een noodzaak om het af te krijgen. Je moet jezelf een streefdatum opleggen. Vroeger ging het er soms anders aan toe. Als je zonder schema werkt kan het jaren duren voor een plaat af is. Deze keer heb ik de tijd optimaal benut en daar ben ik heel blij mee.’

Na de release van ‘Carved In Stone’ heb je nog gezegd dat het moeilijk zou worden om een kwalitatief evenwaardig album te maken. Nu zeg je zelf dat de liedjes op ‘Ruining Lives’ beter zijn dan die op je vorige Prong platen. Is dat niet altijd het geval, dat je je meest recente werk als het beste beschouwd?

‘Ja, waarschijnlijk zegt iedereen wel hetzelfde (lacht). Ik weet het niet. Zelf ben ik er heel tevreden mee. Ik vind het stuk voor stuk solide nummers. Ook de kwaliteit van de opnames is beter dan ooit. Ik ben een gelukkig mens.’ 

Je bent ook heel opgetogen over je zangprestaties. Wat is het verschil met vroeger?

‘Op ‘Carved Into Stone’ werkte ik voor een eerste keer samen met Steve Evetts en daar heb ik veel van geleerd. Daarvoor was het meer van: kom aan Tommy schreeuw je longen uit je lijf en dan zien we wel wat de uitkomst is. Nu is meer aandacht besteed aan het vocale aspect. En ik vind dat ik er als zanger op vooruit ben gegaan. Niet echt wereldschokkend, maar toch een verbetering als je het vergelijkt met vroeger.’

Alweer een nieuwe bezetting

Maken drummer Alexei Rodriguez en bassist Tony Campos nog altijd deel uit van de bezetting? ‘Nee niet meer. Wel Alexei maakt nog min of meer deel uit van de groep, maar door financiële problemen zag hij zich verplicht om een vaste baan te zoeken. Tony Campos is van de radar verdwenen. Bassist Jason Christopher (Stone Sour, Sebastian Bach) speelt nu al een tijdje in Prong. Tony had ik graag in de band gehouden, maar zo gaat het nu eenmaal. Alexei komt ooit nog wel terug, eenmaal de dag komt dat zijn job erop zit (lacht). Art Cruz van Winds Of Plague, ook een steengoede drummer, is zijn vervanger. Deze mannen gaan mee op tournee in Europa. Die gaat van start eind maart.’

Hoe moeilijk is het om telkens op zoek te moeten gaan naar nieuwe muzikanten?

‘Het valt niet mee om muzikanten bij elkaar te houden. Ook al klikt het nog zo goed; het zijn dikwijls externe factoren die meespelen en de boel verpesten. Maar je kan daar niet lang bij stilstaan. Je moet verder en dan ga je zoeken naar nieuwe mensen. Ik heb het geluk gehad altijd met uitstekende muzikanten te mogen spelen en dat is nu niet anders. We kick ass.’

Contractverlenging of niet?

Deze keer moest je niet op zoek naar een nieuw label. Heb je bij SPV een contract voor verschillende albums?

‘Bij SPV hadden we een akkoord voor twee releases. ‘Carved Into Stone’ was de eerste en ‘Ruining Lives’ de tweede en laatste. Er is nog niet gesproken over een verlenging of het sluiten van een nieuwe overeenkomst. Ik maak me daar ook geen zorgen over. Dat komt wel goed.’

Ik heb ergens gelezen dat er plannen zijn voor een vervolg op het remix album ‘Power Of The Damn Mixxxer’?

‘Nee, niet in die richting. Op 20 maart brengen we wel een vinyl single uit met op kant A de openingstrack van ‘Ruining Lives’, ‘Turnover’ en op de B-kant een ‘pig remix versie’ van ‘Revenge Best Served Cold’. Het is een gelimiteerde editie - kleuren wit en groen gemarmerd - van wereldwijd 3.000 stuks. In de VS is het plaatje te koop ter gelegenheid van ‘Record Store Day’ op 19 april, maar we nemen ook een aantal exemplaren mee op tournee, want we willen onze Europese fans zeker niet teleurstellen en ze de kans geven om zich het kleinood aan te schaffen. Ik volg een beetje de lijn die Glenn Danzig uitzet. Die brengt ook regelmatig vinyl singles uit van Danzig nummers. Vinyl is opnieuw populair, dus waarom niet? Van ‘Ruining Lives’ komt er ook een uitgave als dubbel elpee met ‘Retreat’ als bonustrack.’   

Een  verlengd verblijf in Europa

Je vermeldde al de Europese tournee. Heb je een voorliefde voor een bepaald land en/of zaal om te spelen?

‘Ik hou wel van Trix in Antwerpen. Ik weet niet eens of we er deze keer gaan optreden. Ik ben echt hopeloos op dat gebied. Het is te gek voor woorden (lacht). Turock in Essen is ook een favoriet, net als het Lido in Berlijn. Over het algemeen vind ik België en Nederland als landen het meest aangenaam. Plus Engeland en Schotland.’

Is er een land waar je nog niet bent geweest, maar wel naar uitkijkt om er ooit eens op te treden?

‘Er zijn er toch een paar. We hebben nog nooit in Polen gespeeld. Krakow weet je wel. En het is lang geleden dat we nog in Praag zijn geweest. (Beide steden en de voornoemde locaties staan gepland voor deze tournee, maar Tommy weet dus echt niet waar Prong de komende maanden gaat optreden. De verrassing zal des te groter zijn). Er zijn nog tal van landen in Oost-Europa waar we nog niet zijn geweest: Bulgarije, Kroatië, Slovenië, de Baltische staten. Wie weet lukt het ons ooit, want het is niet altijd gemakkelijk om vanuit Amerika dergelijke reizen te plannen.’

Hoe reizen jullie? Met een toer bus? Ik weet dat het vroeger ooit anders was…

‘We vliegen over van de States en ja, dan zetten we onze reis verder met een toer bus die we delen met het Italiaanse Klogr die als support aantreden tijdens deze concertreeks. Voor een aantal optredens in Duitsland en dat van Parijs wordt ook nog Dark Age aan de affiche toegevoegd. Geen bestelwagen deze keer (lacht). We kunnen genieten van de luxe van een stapelbed om in te slapen. In het begin is het wel even wennen. Hangt ook af van hoe snel je je kan aanpassen van je jetlag. Dit jaar zijn we een stuk actiever en zijn er meer optredens. Een beetje meer reiscomfort kan dan zeker geen kwaad.’  

Zijn er grote verschillen qua faciliteiten en publiek tussen de Verenigde Staten en Europa?

‘Ik zie niet direct grote decalages. Vroeger misschien maar nu niet meer. De locaties en zalen in Europa verschaffen wel meer comfort en zijn beter uitgerust dan de meeste plaatsen in de VS. Daar ziet de backstage ruimte er soms uit als een stortplaats. Het getuigt van weinig respect. De omstandigheden gaan samen met de plaats en de zaal waar je speelt en hoelang je de hort op bent. Hier in Amerika is dat meestal drie maanden. Het eerste luik van de Europese toer duurt ongeveer twee maanden. Hoe dan ook, het kan sowieso best vermoeiend zijn.’

Heb je iets bijzonders op je rider staan?

‘De rider? (lacht) Nee, daar staan geen exuberante dingen op. Meestal drink ik alleen maar water en voor het eten ben ik geen moeilijke jongen. Ik eet wat de pot schaft. Staat er een vegetarische schotel op het menu zoveel te beter, maar krijg ik een Duitse braadworst of Belgische frieten voorgeschoteld dan is dat ook goed. Al zou ik beter wat meer kieskeurig zijn. Bier of sterke drank heb ik al lang afgezworen.’

Deze zomer staan er ook een aantal festivals op de agenda? Waar gaat je voorkeur naar uit: een concerttoer of spelen op zomerfestivals?

‘Festivals zijn leuk als alles meezit. Mooi weer, een aangename sfeer. Speel technisch is het grote nadeel dat je op moet zonder een soundcheck te kunnen doen. Dat kan voor stress zorgen. Je wordt bij manier van spreken voor de leeuwen gegooid. Je doet een schietgebedje en je hoopt dat alles naar wens gaat. Oké, als je in een zaal speelt kan er ook van alles mislopen. Dat is nu eenmaal de koers die je moet lopen. Daar moet je leren mee leven. Een belangrijk verschil en voordeel van een festival is dat je voor een groter en ruimdenkend publiek speelt. Een deel zijn fans, anderen kennen je muziek niet en zo krijg je de kans om te laten zien wat je in je mars hebt en ze voor je te winnen. Het zijn telkens andere ervaringen. Het enige wat je in alle gevallen kan doen is het beste van jezelf geven en de mensen een leuke tijd bezorgen.’

Mijn dagboek

Ik heb gezien op de website dat je een dagboek gaat bijhouden. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

‘Het is de bedoeling dat ik dagelijks een overzicht, een soort van verslag breng van de afgelopen 24 uur. Ik start ermee de dag dat we van de luchthaven in Los Angeles vertrekken. Ik ga niets vertellen over wat ik zoal doe in de slaapkamer (lacht), maar er is zeker ruimte voor anekdotes en wetenswaardigheden. Elke dag heeft wel iets verrassends in petto. Als het kan gaat het vergezeld gaan van wat beeldmateriaal. De kwaliteit van de foto’s gemaakt met mijn iPad vind ik niet zo goed, maar ik heb een nieuw mobieltje en het is de bedoeling dat ik daar wat foto’s mee neem en die dan wereldkundig maak via Instagram.’

Ik heb ook naar je postpunk speellijst geluisterd op Spotify en je filmpje bekeken op Google Play. Ben je daar al lang mee bezig?

‘Op Spotify ben ik ongeveer twee jaar actief. Sinds ik te weten ben gekomen dat je speellijsten kunt delen probeer ik regelmatig een update te maken. Ik doe echt mijn eigen ding en het is ook gerelateerd met mijn facebook pagina. Als ik terugkijk op de beginperiode van het hardcore genre dan zie je dat veel mensen niet bekend zijn met pioniers als Breakdown, Sheer Terror of Token Entry. Hetzelfde geldt voor metal. Toen ik jong was had metal met groepen als Montrose, Deep Purple en Bachman-Turner Overdrive een andere connotatie dan nu. En dan heb je postpunk groepen als Gang Of Four, Bauhaus, Killing Joke, … . Het is misschien nostalgisch, maar ik wil dit delen met anderen, dus heb ik mijn oude favorieten opgedeeld in verschillende lijstjes waar iedereen kan naar luisteren. Als je trouwens goed luistert naar ‘Ruining Lives’ dan kan je sommige invloeden herkennen. Het clipje op Google Play is opgenomen tijdens de Golden Gods Awards. Ik was er als genodigde en vond het leuk om te doen. Het waar gebeurde verhaal dat ik vertel vind ik zelf nog altijd grappig.’

Je bent ook actief op Twitter?

‘Ja, maar dat liep niet altijd zoals gepland. Mijn account is ooit gehackt geweest. Dat gaf problemen en die moest dan opnieuw geactiveerd worden en als die heisa vond ik maar niks. Ik heb onlangs de draad terug opgepikt en ook al ben ik geen fervent gebruiker, het blijft toch een interessant kanaal om nieuwtjes te posten en in contact te blijven met je achterban. Mensen weten blijkbaar graag waar je mee bezig bent en als je op tournee bent heb je genoeg vrije tijd om up te daten. Plus het kost niet veel moeite om bijvoorbeeld iets op je facebook pagina te zetten of te tweeten.’

Gezondheid en versieringen van het lichaam

Al wat oudere rockers als Lemmy van Motörhead (suikerziekte) en Wattie van The Exploited (hartaanval) hadden recent ernstige gezondheidsproblemen. Hun shows werden noodzakelijkerwijs afgelast. Hoe is het vandaag met jouw gezondheid gesteld?

‘Och man, (lacht) dat is een goeie vraag. Ik ben daar wel mee bezig, ja. In mijn hoofd ben ik nog altijd 25 jaar jong, maar fysiek ben ik heel wat jaartjes ouder en dat voel je gewoon. Je kunt niet meer dezelfde fysieke inspanningen leveren als voorheen. Anders pleeg je roofbouw op je lichaam en vroeg of laat betaal je daarvoor een prijs. Om mijn conditie een beetje op peil te houden neem ik vitaminesupplementen en ga regelmatig wandelen. Overdag ben ik meestal met muziek bezig en zit ik veelal en dan is genoeg bewegen geen overbodige luxe. Een goede nachtrust vind ik heel belangrijk en de laatste tijd lukt dat niet altijd. Om een voorbeeld te geven: gisteren ben ik mijn dochter gaan oppikken in Phoenix. Ik ben een voorbeeldige burger en hou me aan de maximumsnelheid en dat is 55 mijl of 89 km per uur. En dan ben je toch ongeveer zeven uur onderweg. We waren pas laat op de avond thuis en ik moest tamelijk vroeg uit de veren voor de interviews vandaag en dat kruipt toch in je kleren. Ik heb acht uur slaap nodig en daar kom ik nu niet aan toe. Misschien dat ik terug in mijn ritme kom eenmaal de tournee is begonnen.’

Je hebt verschillende tatoeages Wat was je eerste en gaan er nog bijkomen?

‘Laatst was ik in de verleiding om er nog eentje bij te nemen: een tatoeëring van de L.A. Dodgers, maar heb het dan toch niet gedaan. De allereerste staat op mijn rechterbovenarm. Het is een vampirella tattoo. Ik heb er ook waar ik minder gelukkig mee ben. We waren ooit voor een optreden in Indianapolis en er was daar een kerel die zich voorstelde als een tattoo artiest en hij nodigde me uit om hem te vergezellen naar zijn studio. Die zag er heel professioneel en ordentelijk uit. Hij bood aan om gratis en voor niets een nieuwe tatoeage aan te brengen. Doch we begonnen te drinken en halverwege was hij stomdronken en kon zijn werk niet af maken. Het zag er verschrikkelijk uit. Later heeft een andere tatoeëerder geprobeerd er iets rond te tekenen, maar het is nog altijd niet om aan te zien. Misschien als ik het moest laten inkleuren. Ik kan echter de pijn niet meer zo goed verdragen en dan is er nog het genezingsproces of het gevaar om een huidinfectie op te lopen. Nee, ik ben daar te oud voor geworden. Misschien doe ik ooit nog een laatste stommiteit en laat toch nog een tatoeage van de L.A. Dodgers op mijn onderbeen zetten, maar dan is het welletjes geweest en zet ik er definitief een punt achter.’  

De katholieke leer

Je bent katholiek opgevoed. Heeft dat vandaag nog een impact op je leven?

‘Ja, toch wel. Ik heb moeten leren aanvaarden dat ik zo ben opgegroeid. Ik word niet graag herinnerd aan mijn kindertijd. Die goede, oude tijd waarbij de verkeerde kant opkijken, je haar niet gekamd of je das scheef redenen waren om gestraft te worden. Het was allemaal onverbiddelijk strikt en dan is het normaal dat je je daartegen verzet. Ik heb niets tegen het katholieke geloof, doch koesterde wel wrok tegen de priesters en nonnen die me slecht behandelden. De moeilijkheden en problemen die ik ondervond, bijvoorbeeld met gezagsdragers, zijn voor een deel te wijten aan mijn streng katholieke opvoeding.’

De zeven hoofdzonden zullen je ook niet onbekend zijn. Heb je veel gezondigd?

‘Ja, wie heeft dat niet? Ik heb ze wel allemaal op mijn kerfstok. Je tast grenzen af, je bent op zoek naar jezelf vanuit een egoïstisch perspectief en dan ga je in de fout. En dan kan het moeilijk zijn om wat en wie je bent te accepteren. We maken ons een voorstelling van een ideale wereld, maar je moet de harde realiteit onder ogen durven zien. De hoofdzonden bieden je een uitweg, een vlucht weg van het reële. En dat is het heel verleidelijk en moeilijk om daar aan te weerstaan.’     

Nu we toch op de spirituele toer zijn: welk opschrift mag er op je grafsteen staan?

‘Elke dag is een strijd op leven en dood, dus het zou iets mooi moeten zijn waarop ik kan terugkijken. Ik weet nog niet wat dat is, want mijn tijd is nog niet om. Ik denk bijvoorbeeld de hongersnood bestrijden in Afrika, er de kindersterfte terugdringen. Voor ik sterf een genereuze daad stellen, gul zijn, waarna ik met een gerust gemoed de pijp kan uitgaan. Dat is toch het gevoel dat ik heb en elke dag nog groeit.’

‘Ruining Lives’ verschijnt op 28 april