Thine
The Dead City Blueprint
Peaceville
Het laatste wapenfeit van deze Britten dateert
van 2002 met hun toen tweede album ‘Therapy’. Een plaat die toen trouwens goed
werd ontvangen. De reden waarom ze zolang van de radar zijn verdwenen ligt in
de persoonlijke sfeer (ingrijpende veranderingen in hun individuele
levensomstandigheden). Men kwam nog wel regelmatig samen en door de jaren heen
bleef het vijftal demo’s maken. Dit duurde tot 2011. Toen besloot men om
opnieuw te beginnen met repeteren. Eerst begon men met ouder materiaal terug in
te oefenen. Dit maakte de weg vrij voor het tot stand komen van het nieuwe
songmateriaal. Dat resulteerde eerst in een drie tracks tellende ep ‘Scars In
Limbo’ (2012) en nu een derde volwaardige langspeler, ‘The Dead City
Blueprint’. Qua stijl was Thine destijds en eigenlijk nog altijd blijven hangen
in het tijdperk van de progressieve rock zoals die werd beoefend in de jaren
zeventig van de vorige eeuw. Dit vullen ze aan met folk rock invloeden, muziek
die symfonische trekjes vertoont en hedendaagse (doom) metal elementen. Om ze
muzikaal te duiden zijn groepen waar je naar kan refereren bijvoorbeeld
Anathema, Katatonia en sporadisch My Dying Bride. Tekstueel verwerkte men de
eigen levenservaringen, gaande van alledaagse probleempjes tot echte tragedies.
Voor Thine was dit de katalysator die zorgde voor nieuwe impulsen en de verwezenlijking
van dit werkstuk. Illustratief en heel pakkend zijn onder meer ‘Scars From
Limbo’, het theatrale ‘Flame To The Oak’, het wat zwaarmoedige ‘The Rift’ en het
meer pittige tweeluik ‘To The Precipice’ en ‘A Great Unknown’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten