Triggerfinger

Triggerfinger

De vinger aan de pols

De dag van het interview was het precies tien jaar geleden dat ik Triggerfinger een eerste keer live zag. Ze stonden toen samen met Fred And The Healers op de affiche. In Vlaanderen was Triggerfinger headliner in Brussel en Wallonië Fred And The Healers. Hun Vlaamse doortocht was in de Handelsbeurs in Gent en er waren slechts een honderdtal aanwezigen. Sindsdien heeft Triggerfinger een heel mooi traject gelopen en is de belangstelling voor de groep van zowel pers als publiek enorm gegroeid. Als Paascadeau komt op 18 april hun vierde studioalbum ‘By Absence Of The Sun’ uit. Naar aanleiding daarvan hadden we op het terras van Café Métropole in Brussel een gesprek met de drie protagonisten, drummer Mario Goossens, bassist Paul Van Bruysteghem en zanger/gitarist Ruben Block.

Paul Van de gehuchte

Het verschil tussen vroeger en nu

Het feit dat ze populairder zijn geworden heeft niets veranderd aan de attitude van het drietal. Ze geven altijd en overal het volle pond. Dat was toen zo en is nu nog altijd het geval. Ze hebben nu ook een uitgebreider repertoire om op terug te vallen en dat geeft een meer comfortabel gevoel. Volgens Paul zit het verschil hem in het feit dat als je vandaag voor een volle zaal staat dit telkens weer een uitdaging blijft. Je moet je elke keer bewijzen, want die mensen komen allemaal speciaal voor Triggerfinger. Dit in tegenstelling met een festival waar je één van de velen bent en de sfeer zo al meer uitgelaten is, aldus nog Paul.

Nieuwe songs schrijven 

Voor Triggerfinger is dit een proces dat nooit stopt. Soms, en dan vooral tijdens het toeren staat deze werkzaamheid op een laag pitje. Sommige nummers zijn tussen de bedrijven door geschreven of blijven over van vorige opnamesessies. Een deel daarvan is niet helemaal af geraakt of paste niet in het beeld dat men had van het album waar men op dat moment aan werkte. Als het ogenblik dan is aangebroken om te beginnen aan een nieuwe plaat wordt eerst een stand van zaken gemaakt. Dat is het vertrekpunt. Tegelijkertijd komt ook het proces op gang met het schrijven van nieuwe nummers. Ruben: ‘Aan ‘All This Dancin’ Around’, onze vorige langspeler, hebben we een aantal maanden heel intensief gewerkt. Een werkwijze die ons goed is bevallen en dit procedé wilden we wel eens overdoen voor ‘By Absence Of The Sun’. Het zou echter zonde geweest zijn om de opportuniteit om langer te toeren te laten liggen, want op die manier lokten we toch meer mensen naar onze optredens in Europa. We hebben toen toch de knoop moeren doorhakken en beslist om in april en mei vorig jaar niet te toeren en ons helemaal te concentreren op het nieuwe werk. Toeren en live spelen is output geven. Dan stuur je je creativiteit uit naar het publiek toe. Als je een plaat maakt of nummers schrijft dan heb je input nodig. Dan gaat het over dingen reflecteren en nadenken. Na een paar weken werken kom je bijna vanzelf in een soort van creatieve concentratie modus. Dat is een heel andere energiestroom. Het is heel moeilijk om de twee te combineren. Daarom de beslissing om die twee maanden helemaal te wijden aan het schrijfproces. De plaat was niet meteen helemaal af, maar we konden ons al een beeld vormen van hoe het zou klinken en welke richting het zou uitgaan. Tijdens de zomer waren we tussen twee festivals in soms eens drie of vier dagen thuis en dan werd er verder aan gewerkt. Toen we dan vertrokken naar Los Angeles voor de opnames was het vertrouwen groot, want op een paar details na stond alles op punt.’

In de studio: het uur van de waarheid

Tijdens het opnameproces werd er toch nog heel wat gesleuteld en gewroet. Men nam de gelegenheid te baat om te experimenteren en dingen uit te proberen. Daar nog een extra gitaarlijn of een stukje piano of wat meer percussie. Het deed hen ook soms beseffen van: nee, zo werkt het niet. Terug naar de basis, want al die tierelantijntjes zijn er te veel aan. Mario: ‘Het een kunst om dit te kunnen toegeven en heel belangrijk; het blijft een plezante manier om zo te werken.’ Volgens Paul lijkt het soms moeilijk te geloven dat voor een rockband als Triggerfinger, kleine dingen zo een belangrijke rol kunnen spelen. Het is zoeken naar de juiste groove, Als het magische moment zich aandient dan klopt het plaatje. Zonder die groove valt alles in duigen. Om dat live over te kunnen brengen staan ze op een podium ook zo dicht bij elkaar, want dan is de akoestische klank veel beter.       

    

Een gewone werkweek

Het aantal keren repeteren wordt aangepast naargelang de behoefte. De periode dat men aan het werken was aan het nieuwe album was het toch vier tot vijf dagen in de week dat het drietal samen doorbracht. Soms werd er maar twee tot drie uur effectief gerepeteerd. De rest van de dag werd besteed aan overleg, luisteren, alles doornemen. Soms trok Ruben alleen met zijn gitaar naar de repetitieruimte om ideeën uit te proberen en stem en gitaar op elkaar afgestemd te krijgen. Het kwam er op neer dat je kon spreken van een ‘nine to five’ job. De repetities verlopen heel efficiënt. ’s Avonds thuis of in de vroege ochtend de volgende dag maakte Paul een ruwe mix van het gedane werk. Dat werd dan voor de repetities terug begonnen doorgestuurd; soms ook naar producer Greg Gordon. Daar werd eerst naar geluisterd en werd het werk ook beoordeeld. Dat zijn ze consequent blijven doen het hele proces door. Ze waren dus optimaal voorbereid toen de eigenlijke opnames moesten beginnen.

By Absence Of The Sun

De titel hoeft niet zo nodig als negatief te worden ervaren. Het is een metafoor die je niet letterlijk hoeft te nemen. Bijvoorbeeld ’s nachts schijnt de zon ook niet, maar dat wil niet zeggen dat er geen leuke dingen kunnen gebeuren. Het nachtleven kan heel plezant zijn. Ruben: ‘Zo zitten er nog wel meer metaforen in verwerkt die je als luisteraar zelf een plaats kunt geven. Ik vind het interessant omdat iedereen ermee op een verschillende manier kan omgaan. Zolang de inhoud er is, er diepgang in zit en het niet oppervlakkig wordt kan je er bij wijze van spreken je eigen film mee maken en die laten afspelen.’ De muziek vertoont inderdaad filmische aspecten en daar zit hun ervaring met het maken van de soundtrack voor de film ‘Offline’ wel voor iets tussen.

Een swingend scala

Volgens Ruben is één van de troeven van Triggerfinger het brede en dynamische spectrum dat ze bestrijken. Heftige stukken worden afgewisseld met heel fijne en delicate liedjes plus alles wat er tussen zit. Zo krijg je een heel groot speelveld wat je beter en completer maakt als muzikant. Door zachte dingen te spelen kun je de stevige fragmenten met meer gevoel brengen. Het zijn geen uithalen meer van lawaai. Het moeilijke is om die onstuimige grooves zo te brengen dat je hele lijf mee beweegt. Het moet zo uitnodigend zijn dat niet alleen het hoofd, maar ook de schouders en de heupen meedeinen op het ritme van de muziek.

Het eeuwige dilemma: is deze plaat nu beter dan de vorige?

Ruben zegt daarop volmondig ja. Voor hem is het gewoon fijn om muziek te maken. Paul is iets meer genuanceerd en omschrijft het als ‘het meest recent opgenomen moment waarop ze op hun best waren’. Ook het feit dat je bij de creatie ervan je er heel emotioneel bij betrokken bent speelt zijn rol. Mario ziet hun vier platen meer als een geheel. Deze is gewoon een deel van hun volledige repertoire en dat maakt het voor hem alleen maar interessanter. Je kunt wel spreken van een evolutie in stijgende lijn en dat is het toffe eraan. Dat de creativiteit, de inspiratie nog steeds aanwezig is. De limiet is nog niet bereikt. Paul: ‘Tijdens een carrière maak je een oeuvre en het is pas daarna dat je kan zeggen van ‘dat was nog eens een goeie plaat’. Naargelang persoonlijke smaak, de artiest in kwestie en de tijdsgeest kan je keuze van ‘beste plaat’ na verloop van tijd zelfs veranderen en geef je bijvoorbeeld  niet meer aan ‘Led Zeppelin II’, maar aan ‘Led Zeppelin III’ de voorkeur.’

Een succesverhaal

Heeft de ongelooflijke hype rond hun cover van ‘I Follow Rivers’ van de Zweedse zangeres Lykke Li alles in een stroomversnelling gebracht? Ja en nee. In België en in Nederland speelde Triggerfinger al voor volle zalen nog voor de release van ‘All This Dancin’ Around’. Bijvoorbeeld de Ancienne Belgique was drie keer op rij in geen tijd uitverkocht. Het heeft ze wel op de kaart gezet in de rest van Europa. Daar hadden ze ook al hun eerste stappen gezet en speelden ze in kleinere clubs voor tweehonderd, driehonderd man en nu plots voor duizend of meer toeschouwers. Ze kregen ook heel enthousiaste en positieve reacties. Dat was niet alleen het geval in Duitsland, maar ook in Griekenland, Turkije en enkele Oost-Europese landen.

Drie jaar bijna onafgebroken op tournee

Of ze daar aan het thuisfront gelukkige mee waren? Financieel was het een opsteker dus op dat gebied hoorde je ze niet klagen, aldus Ruben. Paul: ‘In ons bestaan als muzikant hebben we altijd veel gespeeld. Dus ook voor Triggerfinger. Onze huisgenoten hebben dus niets anders gekend. Het is een levensstijl. Het enige probleem is dat als je een paar maanden naar huis komt je van tempo moet veranderen en je levensritme aanpassen. Dat is voor jou zo, maar ook zo voor de leden van je gezin. ‘Opgepast kinderen de papa is thuis’. Nee, zo werkt het niet (de anderen barsten in lachen uit). Als het ze teveel wordt mag de papa naar boven aan zijn bureau een beetje aan de computer gaan zitten tot de situatie terug genormaliseerd is. Gemis is er altijd, maar dat maakt het des te fijner als ge uw vrouw en kinderen terug in de armen kunt sluiten. Soms gaan ze mee. Vooral als we in België spelen is dat dikwijls het geval. Vannacht is mijn vrouw hier in hotel Métropole blijven slapen. Dat maakt het dan weer romantischer dan als ge elkaar gewoon thuis ziet.’

Favoriete club of zaal

Eén van de plaatsen waar ze graag spelen en terugkeren is de Ancienne Belgique in Brussel. Maar er zijn nog wel meer plaatsen waar het leuk is om op te treden: de Vooruit in Gent en het Depot in Leuven. Bij die laatste is het altijd een beetje thuis komen. Mario: ‘Eigenlijk zijn het gehele clubcircuit in zowel Nederland als België qua condities en mogelijkheden gewoon waanzinnig goed.’ Men kijkt nu ook heel erg uit naar de concerten in Vorst Nationaal en de Heineken Music Hall in december. De voorverkoop is pas gestart het wordt spannend om te zien of ze ook deze grotere rocktempels helemaal gevuld krijgen.

Europa ging al voor de bijl nu nog de rest van de wereld

Vroeger en eerder toevallig zijn ze ooit al eens naar Canada en Zuid-Afrika geweest, maar voor de rest is het reizen buiten Europa beperkt gebleven tot de Verenigde Staten en meer bepaald Los Angeles voor de opnames van hun twee meest recente albums. Gevraagd in welke exotische oorden ze graag zouden optreden staan bovenaan het verlanglijstje: Brazilië, Australië en Japan. En de mogelijkheid dat dit kan is realistischer dan ooit. Het vergt alleen de nodige financiële middelen en logistieke ondersteuning. Mario: ‘Als ge ziet dat Within Temptation, waar we een paar jaar geleden mee getoerd hebben, nu in Zuid-Amerika voor kolossaal veel volk speelt dan denk ik dat dit ook binnen onze mogelijkheden ligt. We zullen er toch eens werk van moeten maken.’

Leuke contacten met andere bands

Al dat reizen en het spelen op festivals brengt het trio in contact met heel wat artiesten, de één al meer bekend dan de andere. Voor echt sociale connecties is er geen tijd of wederzijdse interesse, maar aan sommige ontmoetingen houden ze goede herinneringen over. Bijvoorbeeld de muzikanten van Kaisers Chief, The White Lies en The National konden zich wel vinden in de muziek van Triggerfinger. Een grote fan en ook wel bezorgd om het welzijn van de leden van Triggerfinger zijn de veteranen van Golden Earring. Trommelaar Cesar Zuiderwijk belt regelmatig naar zijn collega drummer Mario om te vragen of alles kits is. We hadden gehoopt dat de heren konden uitpakken met een paar heerlijke - het hoefden zelfs geen smeuïge te zijn - anekdotes, maar dat viel dik tegen. Paul: ‘De tijd van rock, seks en drugs ligt ver achter ons. Dat kunnen we niet meer en dat willen we ook niet meer. Het meeste uit die tijd kan ik me ook niet meer herinneren (algemene hilariteit en gelach). Trouwens waar kijken de mensen nu nog van op of waar vallen ze nog van achterover? Weinig denk ik. Man, in een groepke spelen is gewoon saai (lacht).’

Fit en gezond: een ‘bende selders’

Ruben was de eerste om iets aan zijn conditie te doen door te sporten en gezond te eten. Zijn twee kompanen zijn al een tijdje dezelfde mening toegedaan. Het is zelfs van moeten, want Paul heeft sinds kort suikerziekte en Mario kampt met verteringsproblemen (een gluten intolerantie). Een gezonde levensstijl aanhouden ook als ze op tournee zijn is onontbeerlijk. Ze noemen zichzelf nu een ‘bende selders’. Letten op wat je eet en zorgen dat je genoeg slaap hebt, zijn de twee belangrijkste factoren om het lang te kunnen uitzingen. Paul: ‘Ik word er vijfenvijftig, heb een turbulent leven gehad en probeer nu zoveel mogelijk te rusten om niet helemaal gek te worden. Dagen zoals deze zijn nefast. Alsmaar moeten praten in combinatie met sloten koffie drinken; morgen of overmorgen zal zich dat wreken. Maar dat hoort er nu eenmaal bij en dus doen we dat. Soms moet je echt wel keuzes maken. Wil ik nog lang muziek spelen en het plezant houden dan is gezondheid belangrijk. Zondag ga ik bijvoorbeeld gaan fietsen. Lekker uitwaaien, weg van het geraas. Fietsen doen we trouwens allemaal graag. Je maakt tijd voor jezelf, je kunt alles van je afzetten en daarna met een helder hoofd en frisse moed kan je er weer tegenaan.’

Lack of privacy

Het gebrek aan meer tijd voor zichzelf ligt blijkbaar gevoelig bij de mannen van Triggerfinger. Paul: ‘Ik ben daar super gevoelig voor. Ofwel zit ik samen met de bende van Triggerfinger of ik zit thuis met mijn vrouw en kinderen. Daar is natuurlijk op zich niks mis mee, maar je bent bijna nooit alleen. Iedereen heeft behoefte aan een moment van alleen zijn waarbij je op je eentje alles kunt reflecteren, overschouwen, efkens kunt laten bezinken. Begrijp je?’ Mario: ‘Het kan soms heel vermoeiend zijn en dan word ik kittelorig en kregelig en dan moet ik stoom kunnen afblazen. En dan krijg ik als commentaar: ‘Hier hebt ge twee drumstokjes en ga nu maar een wandeling maken of naar boven om uw ding  te doen (de andere twee liggen in een deuk van het lachen).’

Altijd netjes in pak en das

In het begin was het een soort statement om te bewijzen dat je niet alleen met jeans en leren jekkers rock-‘n-roll kunt zijn en er een lap op geven. Nu is het hun handelsmerk geworden om altijd en overal in kostuum te verschijnen. Als er belangrijke gebeurtenissen op stapel staan, zoals een fotoreportage voor de nieuwe plaat dan komt Ruben zijn vriendin, die bij Dries Van Noten in Antwerpen werkt, mee om alles in goede banen te leiden en de keuze van de kleren mee te bepalen. Voor de rest kiezen ze zelf hun outfit. Soms bellen ze wel eens naar elkaar om te vragen welk pak men aantrekt, maar echt de kledij op elkaar afstemmen doen ze niet. Elk heeft ook zijn eigen collectie om uit te kiezen. Om te spelen hebben ze heel wat exemplaren nodig, want na een Triggerfinger optreden is zo een kostuum niet meer te dragen, letterlijk uit de naad gewerkt. Ieder groepslid heeft zijn eigen bedrijf en boekhouding en bepaalt zelf hoeveel er aan kleren mag worden gespendeerd. Soms zijn ze in voor een gimmick zoals de roze pakken op Pinkpop. Het was een voorstel van een Nederlands bedrijf om zich in het roze uit te dossen en daar waren ze wel voor te vinden. Het bleek een schot in de roos te zijn.

Alles moet kloppen

Niets wordt aan het toeval overgelaten. Zo was ook de keuze van de locatie voor het nemen van de foto’s voor ‘By Absence Of The Sun’ belangrijk. Fotograaf van dienst was de Amerikaan Kevin Westenberg, iemand die Ruben een paar jaar geleden had leren kennen via zijn vriendin tijdens de voorbereiding van Westenberg zijn eerste expositie in Antwerpen. In het begin had Ruben hem schertsend gevraagd of hij voor Triggerfinger foto’s wou nemen. Dat zag hij wel zitten en zo strikten ze één van de beste rockfotografen ter wereld om effectief naar Brussel te komen voor een fotoshoot. Kevin voelde meteen aan welke sfeer het zou doen om de groep tot zijn recht te laten komen, want het is en blijft een delicaat gegeven. Triggerfinger maakt heel intense muziek. Het is geen hardrock, maar ook geen blues. Hun pakken dragen een bepaalde esthetiek uit en dan speelt nog het gegeven ‘headspace’ (vrije ruimte) een rol. De setting was dus heel belangrijk en nog meer de ruimte waar men de foto’s zou nemen. En zo kwam men terecht in die bewuste kamer in het Métropole hotel. Kevin omschreef de uitstraling die de kamer had als een ‘Stanley Kubrick atmosphere’. Ruben: ‘En het gekke is: het nummer van de kamer is 237 en dat is ook het kamernummer in de fantastische film van Kubrick ‘The Shining’. Alleen kwam er hier geen bloed uit de lift gestroomd.’

Hobby’s en vertier

Ruben heeft van zijn hobby zijn werk gemaakt. Paul heeft samen met hun tourmanager een speedboot gekocht. Zelf heeft Paul geen vaarbewijs. Zijn vrouw en de manager hebben er wel een, maar Paul is wel degene die met de boot vaart. In België mag dat, je mag varen van zodra er iemand mee is die in het bezit is van een vaarbewijs. Binnenkort wordt de boot terug te water gelaten en als het mooi weer wordt dan kiest Paul opnieuw het ruime sop. Daarnaast is hij een fervent fietser. Soms is er tijd voor het nemen van een meestal korte vakantie. Het tourschema laat bijna nooit toe om langer dan een week er tussenuit te knijpen. Maar dan kiezen ze bijvoorbeeld voor een weekend- of citytrip, gewoon een paar dagen weg van al het hectische gedoe. Voor zichzelf dure spullen of veel geld uitgeven doen ze niet. De meeste centen worden terug geïnvesteerd in de groep. Nieuwe instrumenten aankopen, de repetitieruimte verder uitbouwen en inrichten. Voor Triggerfinger, hoe je het ook draait of keert blijft muziek hun grootste passie.