Kerretta

Kerretta

Pirohia

Golden Antenna

In september 2011 werden we helemaal weggeblazen door ‘Saansilo’ van dit uit Nieuw-Zeeland afkomstige trio. Een nog altijd massief en furieus werkstuk. Op ‘Pirohia’ gaat het drietal iets subtieler te werk. Kerretta heeft door de jaren heen een eigen dynamische gitaarstijl ontwikkelt die op deze ‘Pirohia’ nog verder is verfijnd. In opener ‘Ossein Trail’ zorgt het handgeklap in de intro voor een catchy invalshoek die al snel wordt teniet gedaan door zware bas- en drumritmes en het donkere timbre van de gitaarriffs. In ‘The Roar’ gaat men flitsend van start om dan over te vloeien in een rustiger middenstuk waarna men opnieuw schakelt naar een hogere versnelling. Een drukkende en benauwende stemming neemt ‘His Streets Of Honey, Her Mouth Of Gold’ helemaal in zijn bezit. In ‘Iron Hall’ neemt hun metal attitude de bovenhand en worden de snaren en drumvellen niet gespaard. Afgewisseld met wazige, psychedelische fragmenten krijg je zo een monumentale track. De oorspronkelijke bevolking de Maori krijgen met het tragisch klinkende ‘Kawea Tātou Ki Ngā Hiwi’ een klankbord. Op zich helemaal een opmerkelijke song, ook al omdat dit het allereerste nummer is van Kerretta waarin er wordt gezongen. ‘Sister Come Home’ wordt gekenmerkt door een amalgaam aan percussie, verfrissend en luchtig, om dan gecounterd te worden door laag gestemde metal gitaren. In ‘The Last Rivers’ beschrijft Kerretta andermaal de overweldigende fauna en flora die Nieuw-Zeeland rijk is. Qua afwisseling moet dit Kerretta’s beste werk zijn tot nu toe. Acht composities die blijven intrigeren en dat voor een instrumentale band. Een markante prestatie.