New Model Army

New Model Army

Terug aan de frontlinie

Met ‘Between Dog And Wolf’ (2013) bracht de oude garde van New Model Army hun best verkopende album uit van de afgelopen twintig jaar. Een onverwachte meevaller. Dat smaakte naar meer en het reeds bestaande plan om live versies uit te brengen van de songs op ‘Between Dog And Wolf’ werd in daden omgezet. Een kleine donderwolk wierp een schaduw over het succesverhaal. Drummer Michael Dean lag voor een tijd in de lappenmand. Gelukkig niet voor al te lang en sinds begin deze zomer is er weer geen vuiltje meer aan de lucht. Een paar uur voor hun aantreden op de Lokerse Feesten hadden met zanger/gitarist Justin Sullivan een gesprek over ‘Between Wine And Blood’, hun zesde live album dat verschijnt op 5 september.

Paul Van de gehuchte

Bloedklonters

Jullie hebben de concertreeks van begin dit jaar moeten annuleren omdat Michael indisponibel was. Wat was er met hem aan de hand?

‘Enkele jaren geleden had hij een routine operatie ondergaan aan zijn linkerknie. Nu was zijn rechter aan de beurt. De nochtans kleine ingreep liet helemaal fout en hij werd wakker met een paar bloedklonters (trombose) in de knieholte. Eigenlijk wel gevaarlijk, want als die meegevoerd worden naar de longen kunnen die longembolie veroorzaken. Hij kreeg medicatie voorgeschreven en een het verbod om te spelen. De bloedverdunners moet hij waarschijnlijk nog verscheidene jaren slikken. Tot wanneer de bloedklonters helemaal verdwenen zijn. Met op de festivals te spelen neemt hij een risico, maar hij is vastbesloten om er mee door te gaan. In maart waren we dus genoodzaakt om onze concerttournee in af te lasten. De tickets bleven weliswaar geldig en de  nieuwe data zijn nu bekend. We starten de rondreis op twee oktober in Nederland, meer bepaald Heerlen.’ 

Van tegenslag gesproken. Maar jullie hebben wel van de gelegenheid gebruik gemaakt om vroeger dan verwacht opnieuw de studio in te duiken en een aantal nieuwe nummers op te nemen…

‘Ja, zo bekeken was dit een onverwachte opportuniteit die zich aanbood. Michael kon gewoon deelnemen aan het schrijfproces en heel vlug eigenlijk hadden we zes nieuwe songs bij elkaar gepend. Dus dachten we: ‘Wat voor de donder waarom wachten. We brengen die meteen uit samen met de live plaat’. ‘Between Wine And Blood’ is dus een dubbel album geworden; een eerste schijfje met de zes nummers en een tweede met elf live tracks.’

Wat mij betreft zou je de nieuwe liedjes kunnen opdelen in twee categorieën. ‘Angry Planet’, ‘Guessing’ en ‘Sunrise’ lijken me meer gedreven en rock georiënteerd. ‘According To You’, ‘Devil’s Bargain’ en ‘Happy To Be Here’ meer mijmerend, hypnotiserend en delicaat. Was je op zoek naar een bepaald soort geluid of stemming?

‘Nee totaal niet. Op ‘Between Dog And Wolf’ vormen ze meer een eenheid. Zie het als een onbekende ruimte waar je een eerste keer binnenstapt en gaat verkennen. Deze zijn meer eclectisch. Daarom ook dat ik zo een hekel heb aan het onderbrengen van muziek in hokjes. We zijn gewoon begonnen met schrijven en jammen. Het is een heel natuurlijk proces eigenlijk. Een echte verklaring heb ik er niet voor. Je kunt het niet definiëren. Je hoort bijna automatisch wat goed is en waar je verder op kan bouwen. Het ging allemaal vrij snel en moeiteloos. Misschien omdat we ook nog wel in het momentum zaten van ‘Between Dog And Wolf’.’

Een tijdperk afsluiten

Zes jaar geleden, om precies te zijn op 23 december 2008, overleed jullie manager en vriend Tommy Tee. Hoe moeilijk was het om hem te vervangen?  

‘Niet. Hij was en is onvervangbaar. Tommy was zoveel meer dan manager. Je kon alles aan hem vragen. Hij zorgde voor alles. Dat het financiële plaatje klopte. Hij rende voor je van hot naar her. Je kon hem blind vertrouwen en hij was bovenal een goede vriend. Eén die we nog alle dagen missen. Jonathan (Green) is nu onze manager. Een echte gentleman en heel aimabele man, doch het zal nooit meer hetzelfde zijn. Het Tommy Tee tijdperk is voorbij. Alleen hebben we er moeite mee en was het een klap die we nog altijd niet helemaal te boven zijn gekomen.’

In december, in de aanloop naar kerstmis, hebben jullie grootse plannen met de ‘Between Wine And Blood’ toer. Jullie zijn dan van plan om een dubbele set te spelen. Met ‘Blood’ brengen jullie een mix van oude en nieuwe nummers. Daarbij blikken jullie onder meer terug op de elpee ‘Vengeance’ die dertig jaar geleden verscheen. Voor het ‘Wine’ luik gaan jullie gastmuzikanten uitnodigen en speciale versies brengen van bestaande NMA songs…

‘Klopt. We zijn heel opgetogen dat we dit kunnen doen. Spannend ook, want het verplicht me om nog eens naar onze oude platen te luisteren, met in het bijzonder ‘Vengeance’, iets wat ik in een eeuwigheid al niet meer gedaan heb. We hebben er vertrouwen in dat de oude en nieuwe liedjes niet voor elkaar moeten onderdoen. Voor de tweede set ‘Wine’ spelen we met het idee van een symfonische benadering. Vorig jaar rond kerstmis hebben we al eens, zij het eenmalig, het podium gedeeld met een violist en cellist in Keulen. De NMA songs klinken dan helemaal anders en het was een aangename en leuke ervaring. Een heel orkest is wat te hoog gegrepen, maar een strijkersensemble moet mogelijk zijn. Maar we zien wel. Er is nog niets vastgelegd en nee ik ga nog geen namen bekend maken van muzikanten die als gast zijn uitgenodigd. Trouwens; we zijn er nog niet uit wie we willen vragen. Ik heb wel al een paar namen in het achterhoofd, maar die houd ik voorlopig voor mezelf.’

Hoe was jullie festivalseizoen tot nu toe?      

‘Eerder rustig. We hebben niet zoveel festivals gespeeld. Vreemd, ik weet niet hoe het komt. Een zaak van vraag en aanbod zeker. Op 12 september doen we er nog eentje in Polen en dan zit het festivalseizoen er op. Drie en vier september trekken we naar Sao Paulo in Brazilië. Dat beloofd ook iets speciaals te worden.’  

Tijdens het reizen gebeurt er altijd wel iets. Kan je een paar anekdotes vertellen of is iets dat je altijd is bijgebleven?

‘Zoals bij andere bands behoort het meeste van wat gebeurt op een tour bus tot de private sfeer, ook bij ons, dus ik ga je moeten teleurstellen… . Elk van ons is erg op gesteld op privacy en niemand heeft de behoefte om iets aan de grote klok te hangen. Het vreemde aan toeren is dat je bij de start met zijn allen over van alles en nog wat zit te praten. Eindeloze gesprekken voeren we. We hebben ook allemaal een andere levensstijl en achtergrond, grote verschillen in leeftijd ook. Sommigen van ons hebben universitaire studies gedaan, anderen zijn amper naar school geweest. Dus er valt wel veel te vertellen. Na een maand of zo neemt dit langzaamaan af en gaat iedereen meer op zijn eentje zitten.’

Veertien muzikanten

In 2007 na de release van ‘High’ vertelde je me dat het moeilijk zou zijn om de bezetting van toen bij elkaar te houden. Als ik de bandleden vandaag bekijk dan valt dat allemaal nog wel mee. De meeste van toen zijn nog aan boord.

‘Ja, behalve één nieuwkomer, Ceri Monger die Nelson kwam vervangen, is iedereen er nog. Als je terugblikt, de afgelopen vierendertig jaar hebben er een veertiental mensen in New Model Army gespeeld. Dan vind ik dat er relatief weinig verloop is geweest. En telkens als er een nieuwe man aan boord kwam dan bleek dat wel altijd goed te zijn voor de dynamiek binnen de groep. Ik zie mezelf niet dertig jaar lang met dezelfde mensen optrekken. Ik denk dat het gaat vervelen, altijd diezelfde gezichten te zien.’

Je hebt een paar weken vrij voor de tweedaagse reis naar Brazilië. Wat ga je doen in die periode? Veel slapen en rusten, de eetkamer herinrichten, een romantisch weekend?

‘Wat de anderen van plan zijn weet ik niet, maar zelf neem ik twee weken vakantie. Waar we naartoe trekken is nog niet beslist. Ik kijk er wel naar uit. Lekker ontspannen en genieten. Het wordt meer dan een romantisch weekend. Eerder een romantische veertiendaagse. (lacht) En toch muzikant zijnde heb ik altijd een gitaar en een notaboekje mee, ook als ik bijvoorbeeld op het strand in de zon ga liggen. Want je weet maar wanneer een goed idee zich aandient en dan moet je op voorbereid zijn. Ik beschouw wat ik doe niet als werken, maar als een manier van leven.’

Elektronisch roken

Je bent al een paar jaar gestopt met roken en overgestapt naar de elektronische sigaret?

‘De uitvinding van de elektronische sigaret is een briljant idee en voor mij een zegen. Ik ben beginnen roken toen ik veertien jaar oud was. Ik heb van alles geprobeerd om te stoppen, doch niets baatte. Mijn gezondheid ging er echt op achteruit. Ik had geen adem meer en kreeg stemproblemen bij het zingen. Ik was een beetje ten einde raad. Tot men met deze vondst uitpakte. Ik kan nu volop genieten van het roken zonder me zorgen hoeven te maken over de schadelijke gevolgen, want die zijn er niet meer.’

Naast roken, waar kan je nog van genieten?

‘De geneugten van het leven… . Zwemmen in de zee…, gewoon buiten kunnen zijn… . Reizen, ik hou van reizen. Gewoon het besef dat je gaat vertrekken. Daar kan ik volop van genieten.’

Ik heb je proberen opzoeken, maar tevergeefs. Je bent niet actief op sociale platforms als Facebook, Twitter of Instagram?

‘Nee, helemaal niet. Ik sta er op om privé strikt gescheiden te houden van de rest. De wereldbevolking hoeft ook niet te weten wat ik vandaag ga doen of gedaan heb. Men heeft daar geen boodschap aan. Ik heb mijn uitlaatklep. Ik schrijf liedjes. Dat is mijn manier om te communiceren met de buitenwereld. Meer heb ik niet nodig.’  

Hoe staat het met de opnames van de documentaire over New Model Army?

‘Die is al een tijdje afgewerkt. De prent is verkocht en zal in de herfst te zien zijn. De regisseur is Matt Reid en het is helemaal zijn film. Om een overzicht te krijgen van onze carrière zijn we er wel bij betrokken geweest, maar we kregen geen inspraak of wat dan ook. Ik sta er nogal sceptisch en met gemengde gevoelens tegenover. Eerst leek het me een leuk idee, een documentaire maken over New Model Army, maar nu heb ik zo mijn twijfels.’

Voorouders

Ben je geïnteresseerd in genealogie en bijvoorbeeld de betekenis van je familienaam?

‘Ja, ben daar af en toe wel mee bezig en heb wat dingen opgezocht. De naam Sullivan is Iers van oorsprong en is in Ierland de derde meest voorkomende naam. Het betekent ‘haviksoog’ of ‘donker, zwart geoogd’. Toevallig heb ik donkere ogen. Mijn betovergrootvader verliet Ierland aan het eind van de negentiende eeuw en werd in Canada bisschop van een diocese of bisdom in een streek waar voornamelijk indianen woonden. Mijn grootvader, die ik spijtig genoeg, nooit heb gekend werkte als ingenieur bij de spoorwegen en voor de mijnindustrie. Hij was ook schrijver. Hij heeft Noord-Amerika doorkruist en een paar sterk geromantiseerde boeken - een beetje in de stijl van Rudyard Kipling - geschreven over de Inuit, de Eskimo’s die in Canada en Groenland wonen. Ik denk dat het rondzwervende prediken voor mensen, wat mijn betovergrootvader deed in Ierland en Canada, ook nog een beetje in mij sluimert. (lacht) Mijn vader is geboren in Canada. Ik in Engeland. Mijn moeder is Engelse. Mijn afkomst interesseerde me wel en na de dood van mijn vader ben ik naar Canada geweest om mijn familiegeschiedenis een beetje in kaart te brengen. Ik heb trouwens veel broers en zussen. We waren met zijn zevenen thuis. Ik was de vijfde oudste. We hebben veel gemeen met elkaar.’

Jullie zijn begonnen in 1980. Welke momenten in je carrière koester je en welke zijn nog altijd een pijnlijke herinnering?

‘(Moet even nadenken) Er zijn er zoveel, maar ik zal er eentje uitpikken. Het meest voldoening geeft  nog altijd het schrijven van een uitstekende song. Je droomt en hoort in gedachten die mooie klanken en woorden vol gevoel en beleving en wanneer je het dan opneemt dan klinkt het toch niet echt zoals je het in je hoofd hoorde afspelen. Maar af en toe lukt het wel en ik herinner me het tot stand komen van ‘Green And Grey’, één van onze meer bekende nummers. Voor de opnames van ‘Thunder And Consolation’ (1989) waren we naar de Sawmills Studio getrokken in Cornwall. De enige manier om er te komen is er naartoe varen met een boot. Een vreemd en magisch oord. Wijlen Robert Heaton, had een muziekstuk geschreven en alle instrumenten zelf ingespeeld en opgenomen. Hij liet het me horen en ik vond het niet slecht, maar niet echt geschikt voor New Model Army en stelde voor om het instrumentaal te laten. Maar daar was hij niet mee akkoord en bleef aandringen dat ik er een tekst voor zou schrijven. Zo gezegd zo gedaan. Na een paar uur kwam ik terug naar beneden en zong het voor hem. Rob keek me diep ongelukkig aan en leek diep teleurgesteld. We waren het dus totaal oneens. Ik was niet blij met zijn muziek en hij niet met mijn tekst. We lieten het voor wat het was en trokken naar een kroeg of zo. De volgende ochtend kwamen we terug naar de studio om te luisteren naar wat we de dag ervoor hadden op band gezet. We luisterden naar ‘Green And Grey’ keken elkaar in de ogen en knikten goedkeurend en kwamen tot het besluit: dit is een vrij goede song. Het is nog altijd één van onze beste nummers. De keerzijde van de medaille de pijnlijke momenten. Dat kan je letterlijk nemen, want je loopt over en weer op een podium en ik ben al een paar keer gestruikeld en gevallen. Dat was smartelijk en tegelijk redelijk gênant.’

Slijtage

Voor mijn werk moest ik soms bewoners van een rusthuis bezoeken. Daar zie je oudere mensen in verschillende stadia van het aftakelingsproces; zij het nu fysiek of mentaal. Wanneer ik dan terug op kantoor kwam had ik altijd wat tijd nodig om te bekomen en die ervaring te verwerken. Ik vrees het moment wanneer ikzelf niet meer in staat zal zijn om zelf te kunnen beslissen waar en hoe ik zal leven en wonen. Heb jij dat ook?

‘Ik heb het meegemaakt met mijn ouders. Mijn vader is ooit gevallen en daarna was hij nooit meer goed te been, kreupel eigenlijk. Hij kon dit moeilijk verwerken en wou zo niet verder leven. Hij haatte het dat hij zich niet meer vrij kon verplaatsen op de manier die hij wou en hij is naderhand vrij snel overleden. Zomaar. Bij mijn moeder gebeurde net het omgekeerde. Fysiek heel sterk, maar ze leed aan dementie. Merkwaardig, want eerst weet je niet meer wat er gisteren gebeurde, dan twee weken geleden en naargelang de ziekte vordert ga je terug in de tijd. Op het einde herinnerde ze zich nog haar kindertijd en dat ze een meisje was. De herinneringen van de overige tachtig jaar waren gewist. Ik weet niet welke van de twee me het meest schrik inboezemt. Ik heb nu al een slecht geheugen. Dat beloofd voor de toekomst’. (lacht) Ik probeer er niet teveel aan te denken. Wat me wel verontrust is het gevoel dat ik tijd tekort kom. Iedereen in mijn omgeving die je als oud kan bestempelen – zelf ben ik bijna zestig – vertelt hetzelfde. Alsof ze weten dat hun geest en/of lichaam het zal gaan begeven. Doch ze zijn er niet klaar voor. Het is een vreselijk gevoel, maar zo gaat het nu eenmaal. Er valt moeilijk aan te ontsnappen.’

2 oktober – Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen (NL)

21 december – Melkweg, Amsterdam (NL)