Mono

Mono

The Last Dawn / Rays Of Darkness
Pelagic Records

Ik moet het eerlijk toegeven: de laatste tien jaar ben ik Mono compleet uit het oog verloren. Vraag me niet waarom, maar het Japanse viertal hun laatste drie platen, ‘You Are There’, ‘Hymn To The Immortal Wind’ en ‘For My Parents’ zijn me onmerkbaar gepasseerd. Die laatste, uitgebracht in 2012, was de eerste zonder geluidstechnicus Steve Albini waarmee ze de vorige acht jaar hadden samengewerkt. Het was de beurt aan Henry Hirsch om de honneurs waar te nemen. Voor de huidige dubbel release ‘The Last Dawn / Rays Of Darkness’ gingen ze in zee met Fred Weaver. De reden waarom het kwartet nu uitpakt met een tweeluik komt naar eigen zeggen omdat de muziek twee uitersten belicht en toch één geheel vormt. Het is zalven en slaan; het zijn twee werelden van verschil met aan de ene kant ‘The Last Dawn’, de luchtige versie van het verhaal en als tegenpool ‘Rays Of Darkness’, een broeierig en meer agressief werkstuk. Als gastmuzikant werd in het nummer ‘The Hands That Hold The Truth’ beroep gedaan op post hardcore pionier Tetsu Fukagawa, bekend van Envy. Zijn zangpartijen zijn meteen de eerste ooit op een plaat van Mono. Sinds mijn laatste kennismaking is zo te horen Mono toch wel enigszins geëvolueerd. Zo werd voor de opnames van ‘Hymn To The Immortal Wind’ een heus orkest ingehuurd, waarmee het instrumentale post rock landschap plots een andere dimensie kreeg. Die lijn werd op ‘For My Parents’ verder doorgetrokken en ook op ‘The Last Dawn’ zijn georkestreerde passages ingebouwd. Ik had eerlijk gezegd en naar analogie met de bijgeleverde info een meer uitgesproken breuk en antipode verwacht tussen de twee albums, maar bij ‘Recoil Ignite’, de eerste track van ‘Rays Of Darkness’ komt pas halfweg een zwiepende golf, een storm van gitaren opzetten, waarbij meteen al het voorgaande wordt weggeblazen. Ook in ‘Surrender’ mis ik toch het aangekondigde contrast. Goed, de sfeer is iets meer beladen en de strijkers ruimen baan voor een trompet, maar daar blijft het bij. ‘The Hands That Hold The Truth’ is klassiek van opbouw, waarbij langzaam wordt toegewerkt naar een climax. Pas in de afsluiter, het door drones gedomineerde ‘The Last Rays’ komt eindelijk die contradictie waar we al die tijd op zaten te wachten. Waarschijnlijk ontbreekt het me aan inzicht en vat ik niet de essentie van Mono hun concept of ik was niet in de stemming, maar deze dubbele portie was voor ondergetekende een lange, weinig tot de verbeelding sprekende ervaring.