Voor een select publiek gaf Dirk Serries
gisteren een concert in Huis 23. Het mooie zaaltje voorzien van een knusse
zithoek met aan de muur een reeks prachtige, sfeervolle foto’s oogt
uitnodigend. Net als de setting op het podium. Een houten bijzettafel met een
zacht licht verspreidende tafellamp zijn naast de benodigdheden om te kunnen
musiceren de enige attributen. Serries bracht voor de gelegenheid uitsluitend
nieuw werk en lichtte daarmee een tip van de sluier voor wat de opvolger moet
worden van het ‘Microphonics XXI-XXV’
album uit 2013. Als je in de beslotenheid van je huiskamer luistert naar zijn
meest recente album ‘The Origin Reversal’ ben je even weg van deze wereld. Een
effect dat met het spelen van deze nieuwe composities voor een stukje verloren
gaat. De intensiteit en doorleving blijft. Dirk wordt één met zijn instrument.
In uiterste concentratie gaat hij helemaal op in zijn op dat moment eigen
universum. Tijdens de voorstelling is de stilte – op een paar keer zacht gekuch
en een glas dat wordt neergezet na - bloedstollend. De muziek is dat op sommige
momenten ook. Vooral wanneer de harde, dreunende drones de bovenhand nemen is
het rustgevende en warme gevoel dat ‘The Origin Reversal’ typeert niet meer aan
de orde. In verschillende fragmenten gebruikt Serries een strijkstok en het
valt op hoe door middel van loops en het opwekken van trillingen de gradatie
kan veranderen; van heel subtiel tot wervelend. Na precies een uur stierf de
laatste noot weg. Exacte timing, want dit soort muziek eist al je aandacht op
en heeft enige tijd nodig om te bezinken Achteraf waren de meningen verdeeld.
Persoonlijk vond ik het een unieke belevenis om van zo dichtbij een artiest te
mogen meemaken waarbij men zich kan inleven in de creatie van het moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten