Dikeman / Serries
Cult Exposure
Tonefloat Records/A New Wave Of Jazz
De Amerikaanse saxofonist John Dikeman vestigde zich na jaren van
omzwervingen in 2007 in Amsterdam.
Hij groeide op in de geïsoleerde en diep gelovige gemeenschap van Kemmerer,
Wyoming. Op jonge leeftijd maakte hij al snel kennis met de muziek van John Coltrane,
Cecil Taylor, John Zorn en Albert Ayler. Later, naast tal van andere
improvisatie en free jazz muzikanten waren zijn belangrijkste mentors Stefan
Dill en Jack Wright. Zijn religieuze achtergrond bepaalde mee zijn manier van
spelen. Gedreven en met totale overgave de weg plaveien naar het ultieme doel:
transcendentie, het bovenzinnelijk bewustzijn. Tijdens het laatste concert in
februari 2014 van The Void Of Expansion – een collaboratie tussen gitarist Dirk
Serries en drummer Tomas Järmyr - vervoegde Dikeman het tweetal op het podium. De
aanwezigen spraken achteraf van een uniek concert, een aparte belevenis. Dikeman
en Serries hadden voorheen elkaar nog nooit ontmoet. Toch was hun appreciatie
voor elkaars werk wederzijds. Het tweetal was dan ook vast van plan om ooit
samen een plaat te maken. Deze is nu een feit. Het album ‘Cult Exposure’
bestaat uit vier improvisatiestukken. Bij aanvang van ‘The Monolith Song I’
voert Dikeman meteen het hoge woord. Zijn saxofoon brengt een klaagzang, waarin
gospel, blues en jazz zijn verwerkt. De gitaar van Serries nestelt zich op de
achtergrond. Donker, repetitief, minimalistisch en experimenteel. In de
titelsong treden de gitaar drones, eerst nog aarzelend en fragmentarisch, meer
op de voorgrond. De twee muzikanten ontmoeten elkaar ergens halverwege in een
soort van ultieme verwevenheid. Een track waarin beide muzikanten de unieke
symbiose tussen saxofoon en elektrisch gitaar beklemtonen. Met ‘Whisper Edge’
klinkt de gitaar van Serries ingetogen, doorweven van krakende, vervormde
effecten als een slechte, door storingen geteisterde radio uitzending. De sax
van John Dikeman gaat mee in het minimalistische verhaal en biedt pas in de
tweede helft een iets meer gevarieerd aanbod, maar het is toch Dirk Serries die
het laatste woord krijgt en de luisteraar op een bezwerende manier in een soort
van trance brengt. ‘The Monolith Song II’ is de meest uitgesproken
experimentele en avant-garde jazz improvisatie. Impressies van samenhang en
dualiteit wisselen elkaar af terwijl het volume gestaag de hoogte ingaat.
Sommige muzikanten en onrustige zielen zijn steeds op zoek naar uitdagingen en
het uitbreiden van hun en uw universum. Dikeman en Serries zijn van dit
kaliber. Met deze langspeler voegen ze een nieuw hoofdstuk toe aan de reeks van
platen met instrumenten als saxofoon en gitaar in duo vorm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten