Sumia
Until We Shine Again
Secret Entertainment
Het Finse Sumia laat zich aankondigen als een
alternatieve rockband, maar die vlag dekt niet helemaal de lading. De jongens
putten uit een breder gamma aan stijlen zoals progressieve rock, metal,
melodieuze rock met bovenop een geut emocore. Sumia heeft een hang naar tragiek
en dramatiek. De groep heeft ook de neiging om het tempo te drukken. Soms lijkt
het wel of de songs zich voort slepen. De stem van zanger/gitarist Jonni is
goed, doch biedt weinig variatie. Hetzelfde geldt voor het song aanbod. Na
enkele luisterbeurten zou ik zelfs het woord saai in de mond durven nemen. Men
begint nochtans veelbelovend met het mooie ‘Dive’. Welluidend, breed
uitwaaierend en groots opgevat. Een prima song. Daarna komt ‘Sirena’ het enige,
fellere nummer dat wat doet denken aan Tool. Tot daar geen vuiltje aan de
lucht. ‘The White One’ ligt in het verlengde van ‘Dive’, al gaat men hier reeds
meer aan het ‘kabbelen’. Een tendens die in de liedjes die volgen rustig wordt
voortgezet. Compositorisch is er een acuut gebrek aan afwisseling en dat komt
uiteraard het album niet ten goede. Het is wachten op ‘Crystal Plane’ dat nog
voor enige deining zorgt en deze langspeler toch nog waardig weet af te
sluiten. ‘Until We Shine Again’ is het debuut voor Sumia. Niet onaardig, maar
je moet echt wel een fan zijn van zijn dit soort nummers om deze plaat hoger in
te schatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten