Von Hertzen Brothers
De Von Hertzen
Brothers zijn al een tijdje aan de slag. In thuisland Finland behoren ze al
lang tot de top van de huidige rock scene. In de overige Scandinavische landen
plus Engeland en Japan hebben ze ook al een voet tussen de deur. In de rest van
Europa en de wereld bleef het al die tijd windstil. Hun zesde album ‘New Day
Rising’ moet daar nu verandering in brengen en daarvoor werd alvast het nodige
geld op tafel gelegd om het nieuwe werkstuk in optimale omstandigheden op te
nemen om zo deze nieuwe langspeler in stelling te brengen. Tijd dus om kennis
te maken met de Von Hertzen Brothers en woordvoerder van dienst was
zanger/gitarist Mikko Von Hertzen.
Paul Van de gehuchte
In zee met GGGarth
Je hebt voor het eerst gewerkt met een bekende producer en
voor de opnames moesten jullie ook naar Canada. Hoe is alles verlopen?
‘Ons vorige album
‘Nine Lives’ werd nog opgenomen in onze eigen thuisstudio en dat bleek toch
verre van ideaal. Een andere aanpak leek meer dan nodig. In samenspraak met
onze manager hebben we dan een lijstje opgesteld met namen van producers
waarmee we graag in zee zouden gaan. Eén ervan was die van Garth Richardson. In
de Verenigde Staten en Canada zijn we nog nobele onbekenden en dat bleek in dit
geval juist een pluspunt te zijn. Toen Garth een aantal van onze nummers hoorde
was hij best wel geïmponeerd en wou onmiddellijk met ons samenwerken. Een
eerste kennismaking gebeurde hier in Finland. Later trokken we dan voor acht
weken naar Vancouver om daar ons nieuwe album op te nemen in de befaamde Farm
Studios.’
Het eerste wat me opviel bij het luisteren naar ‘New Day
Rising’ was de harmonieuze samenzang. Waar komt die liefde voor het meerstemmig
zingen vandaan?
‘Je kunt inderdaad wel
stellen dat dit een van onze sterke punten is. Thuis zijn we opgegroeid met
muziek. We luisterden met ma en pa onder andere naar de Eagles, Abba en Queen. Samenzang
is een gegeven dat altijd deel heeft uitgemaakt van het Von Hertzen
groepsgeluid. Als kind zong ik samen met mijn jongere broer Jonne in het schoolkoor
en als het op samen leren zingen aankomt dan is dat dé plek waar je het kan
leren.’
Bij de intro van ‘You Don’t Know My Name’ dacht ik meteen
aan de Red Hot Chili Peppers.
‘Wel één van de vele
albums waar Garth bij betrokken was is ‘Mothers Milk’ van de Red Hot Chili
Peppers Ik vond dat toen een fantastische plaat, net als ‘Blood Sugar Sex Magik’. Het moet ongeveer dezelfde periode
zijn geweest dat ze opzien baarden door met een sok als enige kledingstuk over
hun lul rond te paraderen. Ik zag ze toen live op een van de eerste festivals
die ik bijwoonde. Het is een van die dingen die je bijblijven. Ik ben lang fan
geweest van de Chili Peppers en onbewust komt dat af en toe nog eens terug aan
de oppervlakte.‘
Geen negen, maar tien songs deze keer, waarmee jullie breken
met een lange traditie. Een bewuste keuze?
‘Toch wel. Het idee
achter ‘New Day Rising’ was om het album te zien als een rondreis een
ontdekkingstocht. Soms zie je dan het landschap veranderen of slaat het weer
om. Dat was de achterliggende gedachte. In Vancouver hebben we zestien nummers
opgenomen, dus er was genoeg materiaal voorhanden om uit te selecteren. Toen we
de speellijst begonnen op te stellen probeerden we eerst de tracks te kiezen
waarvan we vonden dat die absoluut niet mochten ontbreken. De opbouw mocht ook
niet te groots, te zwaarmoedig zijn. Af en toe een rustpunt voorzien, wat
ademruimte geven met een wat meer luchtige song. Tot die laatste categorie
behoren ‘Black Rain’ en ‘Dreams’. De overige composities zijn toch meer heftige
nummers. De variatie en de vele verschillende
elementen zouden een invitatie moeten zijn om meermaals naar ‘New Day
Rising’ te luisteren. Ik denk dat we daarin gelukt.’
Twee arenden en een koord
Voor
de cover hebben jullie opnieuw samen gewerkt met Samuli Heimonen die ook tekende
voor de hoes van ‘Nine Lives’.
‘Samuli Heimonen nodigde me op een dag
uit om zijn atelier te bezoeken en daar zag ik een doek met daarop twee arenden
die samen verbonden waren door een koord dat ze in hun bek vasthielden. Het was
datgene wat ze verbond dat me toen aangreep. Ik zag er ook een verlangen naar
vrijheid in. Ik vroeg hem op de man af of hij voor de nieuwe plaat de hoes wou
ontwerpen en dat zag hij wel zitten. Er ontstond dan een soort symbiose, want terwijl
wij bezig waren met musiceren begon Samuli te schilderen. Naast andere aspecten
vind ik dat als symbool van verbondenheid de ketting nog meer tot de
verbeelding spreekt. Het grote verschil met de hoes van ‘Nine Lives’ is dat we
toen hebbe gekozen voor een afbeelding van een al bestaand schilderij. De twee
zijn zeker niet met elkaar te vergelijken.’
Je bent begonnen als drummer. Waarom ben je overgeschakeld
op gitaar en ben je tegelijk begonnen met zingen?
Ik ben heel jong
gestart met piano spelen. Ik volgde jarenlang een klassieke opleiding. Tot op
een keer mijn vader me meenam naar een concert van John Mayall & The
Bluesbreakers. Ik was toen elf jaar oud en was zo onder de indruk van de
speelstijl van John Hiseman dat ik tegen mijn papa zei dat ik drummer wou
worden. Prompt kreeg ik de eerstvolgende kerst als geschenk een drumstel met
alles erop en eraan. Tijdens mijn carrière als trommelaar speelde ik in
verschillende bandjes. Het was toen nooit bij me opgekomen om zelf nummers te
schrijven. Het was pas na mijn vertrek naar India dat ik aldaar zelf liedjes
ben gaan componeren. Die vind je terug op ‘Experience’, onze eerste elpee uit
2001. Ik speel daarop nog wel drums, maar zing en speel ook gitaar. Ik was toen
ook al tot de conclusie gekomen dat ik als drummer toch mijn beperkingen had en
bij het verschijnen van onze twee plaat ‘Apporach’ had ik definitief de positie
van zanger/gitarist ingenomen.’
Vrijwilligerswerk
Je hebt verschillende jaren in India gewoond. Waarom ben je
naar daar vertrokken?
‘Ik kwam op een
kruispunt in mijn leven dat ik iets anders wou dan in een band spelen en
optreden. Daarom besloot ik als vrijwilliger naar India te trekken om er de
cultuur op te snuiven en mee projecten op te starten. Eerst was het de
bedoeling dat ik er zes weken zou blijven. Dat werden enkele maanden en
uiteindelijk heb ik er zeven jaar gewoond. Ook spiritueel was het voor mij een
verrijking. De keerzijde van de medaille waren de levensomstandigheden van de
lokale bevolking. Veel honger, armoede, analfabetisme en een groot tekort aan
de meest elementaire voorzieningen. We trokken ook naar gebieden die getroffen
waren door overstromingen of aardbevingen en aardverschuivingen. In die regio’s
verleenden we humanitaire hulp, bouwden nieuwe woningen, scholen en
ziekenhuizen. Legden nieuwe wegen aan. Ondanks al die rampspoed zagen de mensen
er op een bepaalde manier gelukkig uit. Ze waren blij met het weinige dat ze
hadden. Ze keken naar de wereld met een open geest en hadden een positieve
ingesteldheid. Dat heeft me toen aan het denken gezet en ik kwam tot het
besluit dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn. Bezit is
niet het grootste goed.’
Een groter contrast als met Finland bestaat bijna niet. Het
is één van de toplanden om te wonen en te werken. Jullie hebben het beste
schoolsysteem, een hoge levensverwachting en -standaard, een uitgebreid sociaal
netwerk. Het klinkt allemaal heel rooskleurig. Kennen jullie dan geen problemen
zoals in de rest van de Eurozone?
‘De bankencrisis
heeft ook Finland niet gespaard. Sinds een aantal jaren moeten ook wij het met
minder stellen. Al die besparingen zijn nefast voor onze verworven levensstijl
en ons als vooruitstrevend beschouwd maatschappelijk model. Langzaamaan wordt
het gehele systeem ondergraven. Vroeger had je veel grote ondernemingen die in
handen waren van de overheid, net als de sector van de dienstverlening.
Vadertje staat zorgde ervoor dat de winst terugvloeide naar de burgers in de
vorm van verbeterde voorzieningen en nieuwe investeringen. Nu zijn het de
aandeelhouders die de dienst uitmaken en het beleid van multinationals en
overheidsbedrijven bepalen. Men denkt, net als in de politiek, op korte
termijn. De winst die men dit en volgend jaar wil maken. De druk op ons
maatschappelijk bestel is daardoor enorm toegenomen. Neem daar ook nog de
gewelddadige conflicten bij elders in de wereld, maar ook in Europa en je kijkt
plots aan tegen een weinig hoopgevend toekomstperspectief.’
Bezit je een uitgebreid arsenaal aan instrumenten?
‘Als beroepsmuzikant
is het een deel van je job om creatief te zijn en te proberen je eigen weg te
vinden. Instrumenten zijn daarbij een goed hulpmiddel. Het zijn werktuigen. Ik
ben nooit op zoek geweest naar de gitaar met het beste geluid. Ik moet er
gewoon een goed gevoel bij hebben. Momenteel bezit ik zeven gitaren. Mijn
favoriet is een Telecaster ’72 Thinline. Het klinkt misschien een tikje
sentimenteel, maar ’72 is ook mijn geboortejaar en dat heeft een beetje mee de
keuze bepaald. Het is een lichte gitaar die goed in de hand ligt en die perfect
past bij mijn speelstijl. Vroeger heb ik ook op Les Paul gitaren gespeeld, maar
die wegen meer en ik kan er niet uithalen wat ik op dit moment denk nodig te hebben.’
Wat doe je of koop je om jezelf eens goed te verwennen?
‘Hm, goeie vraag. Ik
denk dat ik mezelf het grootste plezier doe met me een vliegtuigticket te kopen
en me een reis cadeau te doen. Ik ga heel graag naar de Griekse eilanden. De
zon, de zee, het lekkere eten. Of ik ga nog eens terug naar India. Dichter bij
huis zou ik mijn partner verrassen met een restaurant bezoekje. Haar trakteren
op een glaasje champagne. Ik weet dat ze dergelijke attenties weet te
appreciëren en voor mij is het ook genieten.’
De Hertzen straat
Is Von Hertzen je echte naam? Heb je interesse voor
genealogie?
‘Ja Von Hertzen is onze
familienaam. Mijn vader is al enige tijd gepensioneerd en begonnen met onze stamboom
op te stellen. Hij is kunnen teruggaan tot begin de achttiende eeuw. Daar loopt
het spoor dood. De gegevens toen werden doorgaans verzameld in een doop- of
parochieregister. Maar de kerk waar onze gegevens werden bewaard is helemaal
uitgebrand en de registers zijn mee in vlammen opgegaan. Maar hij is er vrij
zeker van dat onze voorouders afkomstig zijn uit Zuid-Duitsland. Een tak van de
familie is ooit via Zweden - mijn vader zijn moedertaal is Zweeds - tot in
Finland gereisd. De naam Von Hertzen vind je ook terug in Estland, Letland,
Litouwen en Rusland. In Sint-Petersburg is er bijvoorbeeld een Hertzen straat.’
Jullie
zijn al een aantal jaren redelijk populair in Engeland en Japan. Tot nu wou het
in de rest van Europa niet zo goed lukken. Hopen jullie dat daar met ‘New Day
Rising’ verandering in komt?
‘Ja, naast de
Scandinavische landen zijn we in Engeland en ook Japan relatief bekend en daar
gaan we elk jaar ook terug optreden. Daar zou nu inderdaad verandering in
kunnen komen. Spinefarm heeft zichzelf als label meer geprofileerd en op de
kaart gezet. ‘New Day Rising’ krijgt alvast een Europese distributie in onder
meer Duitsland en Oostenrijk als Spanje en Frankrijk. Hopelijk wordt het album
hier en daar opgepikt en kunnen we zo ons territorium uitbreiden.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten