Minsk

Minsk

Kennis voor de ingewijden

Op een korte tournee na in 2013 was het lange tijd stil rond de Amerikaanse formatie Minsk. Daar komt nu verandering in met de release van ‘The Crash And The Draw’. Een groots opgezet werk, een vijfenzeventig minuten durend epos dat de pil van het lange wachten moet vergulden. Over het nieuwe album en het reilen en zeilen van Minsk hadden we een gesprek met gitarist, componist en tekstschrijver Christopher Bennett.

Paul Van de gehuchte

Sinds de release van ‘With Echoes In The Movement Of Stone’ zijn er zes jaar verstreken. Er moet in die tijd heel wat gebeurt zijn?

‘Wel, na het verschijnen van ‘With Echoes … ‘ zijn we ongeveer twee jaar de baan op geweest met afwisselend twee tournees in Europa en eentje hier in de VS. Eenmaal terug thuis voelden we aan dat alles niet zo vlekkeloos was verlopen als we hadden gehoopt. Enkele wijzigingen in de bezetting drongen zich op. We zijn niet over één nacht ijs gegaan en hebben er lang over nagedacht, maar uiteindelijk was het drummer Anthony Couri die werd vervangen door Ryan Thomas. Geen kwaad woord over Anthony, maar muzikaal zaten we niet meer op dezelfde golflengte. Eind 2012 is Aaron Austin ons dan komen vervoegen als tweede gitarist. Vooral ikzelf was blij met zijn komst. Twee gitaristen kunnen altijd meer dan één. Je kunt ook gemakkelijker ideeën uitwisselen. Langzaamaan begonnen we dan aan nieuw materiaal te werken. In het begin ging dat met mondjesmaat, want het leven staat niet stil. Soms verhuist er al eens iemand of wordt opgeslorpt door zijn werk, heeft een gezin om voor te zorgen of nog andere bezigheden. Sanford Parker had zijn handen vol met zijn baan als producer en na een lang gesprek kwamen we tot het besluit dat het beter was om ook een nieuwe bassist aan te trekken. Dat werd dan Zachary Livingston. Sanford bleef wel nog actief meewerken, maar meer in de luwte, achter de schermen. In 2014 zagen we dan Ryan vertrekken. Die ging in een andere staat wonen en Kevin Rendleman was zijn vervanger. Nu, Ryan is niet helemaal van de radar verdwenen. Het kan zijn dat hij occasioneel ons live komt vervoegen. Hij heeft nog een aantal drumpartijen ingespeeld op het nieuwe album, dus we zien wel.’ 

Een nieuw begin

Hoe moeilijk is het voor de nieuwelingen om zich in te werken?

‘Dat valt allemaal goed mee. Ieder van ons speelt ook nog in andere groepen of werkt mee aan andere projecten. Het zijn geen onbekenden die ergens uit het niets opdoken. Iedereen binnen de lokale muziekscène kent iedereen. Dus echt aanpassingsproblemen, noch op het muzikale, noch op het persoonlijke vlak waren er niet. We zijn eigenlijk één grote familie. Dat is van bij het ontstaan van Minsk heel belangrijk geweest. Dat iedereen er een goed gevoel aan overhoudt. Dat we op elkaar kunnen vertrouwen en kunnen terugvallen, ook als het wat minder goed gaat. In de zomer van 2013 zijn we dan en paar keer opgetreden om een aantal van de nieuwe nummers eens uit te proberen. We voelden dat het goed zat en dan zijn we in een iets hogere versnelling geschakeld, zijn we meer beginnen repeteren en uiteindelijk hebben we de opnames voor ‘The Crash And The Draw’ dan aangevat in de zomer van vorig jaar. Het heeft zijn tijd geduurd, maar er was nu eenmaal geen druk van buitenaf. We konden het ons permitteren om de tijd te nemen die we dachten nodig te hebben om een nieuwe plaat af te leveren waar we zelf voor de volle honderd procent tevreden over waren.’

Bestaat het gevaar niet dat als je te lang wacht met het uitbrengen van nieuw materiaal dat niemand zich nog Minsk herinnerd?

‘Ja, daar hebben we aan gedacht, maar we leven nu eenmaal in een wereld waar er elke dag nieuwe muziekhelden worden geboren en de dag nadien alweer zijn vergeten. We zijn nuchter genoeg om te beseffen dat er misschien maar een kleine groep muziekliefhebbers zich de vraag stelde: wat is er met Minsk gebeurt? Bestaan die nog? (lacht) Maar we zijn blij met de eerste, positieve reacties op het nieuwe album en de aandacht die we krijgen. Als ik nu terugblik dan ben ik er van overtuigd dat deze manier van werken de enige juiste was om tot dit resultaat te komen. Persoonlijk beschouw ik Minsk als een verlengstuk, een voortvloeisel van ons leven en het is er tegelijk mee verweven. We zijn meer dan een groepje mensen die muziek spelen. Was Minsk er niet, mijn leven zou minder zin hebben.’

Laat je dat ook tot uiting komen in je teksten?

‘Laat me het zo stellen: het is een middel om ons uit te drukken over het leven, maar op een minder voor de hand liggende manier. Tim, Aaron en ikzelf brengen teksten aan en het blijft verwonderlijk dat als we alles wat we geschreven hebben samen leggen dit uitmondt in doortimmerde en steekhoudende songs. Dus ja, sommige tekstfragmenten zijn uit leven gegrepen. Daarnaast neemt literatuur een voorname plaats in. Wat we lezen dient zich soms aan als inspiratiebron. Dat is al zo sinds onze eerste demo. Zelf heb ik een grote interesse voor esoterie, spiritualisme, occultisme en alchemie. Ergens maken die altijd deel uit van wat ik schrijf. In vergelijking met ons vorige album denk ik dat we nu nog dieper zijn ingegaan op deze thematiek. De intentie was er om dit meer tot uiting te laten komen. Die lijn werd verder doorgetrokken in de creatie van het hoesontwerp en het cd boekje. Als luisteraar kan je het geheel vanuit verschillende invalshoeken bekijken en interpreteren.’

Het ontstaan van een microkosmos

‘Onward Procession’ klinkt heel ambitieus. Opgedeeld in vier bewegingen krijgt het symfonische allures …Wanneer weet je dat een compositie af is, wanneer besef je dat een nummer in zijn ultieme fase zit?

‘Het eerste nummer waarmee we van start gingen was net ‘Onward Procession’. Naarmate het vorderde groeide het tenslotte uit tot een twintig minuten durende compositie. Het was ook voor ons een verrassing, want het was nooit de bedoeling om een dergelijk stuk te schrijven. De opdeling in vier bewegingen kwam ook vanzelf tot stand. Het idee om het te laten samenvallen met de vier seizoenen in een hemels jaar kwam pas toen we beseften dat dit in overeenstemming was met de muzikale dynamiek van elk onderdeel. Dat ‘Onward Procession’ ergens halfweg het album zit versterkt het gevoel dat het zich gedraagt als een microkosmos, iets wat een eigen leven is gaan leiden’.

Kan je de overige songs dan zien als een soort van satellieten of manen die in een baan rond ‘Onward Procession’ draaien?

‘Ja, dat is één van de standpunten van waaruit je het concept kan bekijken. De indeling die we voor ogen hadden was lineair, maar als je het zo aanbrengt heeft ‘Onward Procession’ wel alle eigenschappen van een cyclus. Als een geheel kan je het zien als een reis door de tijd, maar als microkosmos kent het ook zijn eigen evolutie en ontwikkelingsproces.’

Met een duur van vijfenzeventig minuten maak je ook optimaal gebruik van de cd als muziekdrager. Een bewuste keuze?   

‘De intentie voor het uitbrengen van de vinyleditie was er wel om die te spreiden over twee platen en vier plaatkanten. Dat de cd zolang duurt is toeval. Naarmate het schrijfproces vorderde is het zo geëvolueerd. We voelden ook aan dat als we stukken zouden gaan schrappen dit afbreuk zou doen aan het concept. Het album zou de eigenschap van een entiteit verliezen en dat wilden we absoluut vermijden. Het is mooi om het geheel als een totaalspektakel te ervaren. Aan de andere kant is het geen verplichting om de plaat in één ruk uit te zitten. Je kunt die opdelen en afspelen in fasen. Voor een plaat als deze moet je sowieso in de juiste stemming zijn.’

Drie weken van constant toeren

Op 9 april start jullie Europese tournee en treden jullie aan op het Roadburn festival. Ook het al even prestigieuze Desertfest in London (24 april) mag jullie verwelkomen en de laatste stop is Antwerpen op 25 april. Kijken jullie er naar uit en wat zijn de verwachtingen?

‘Wel we zijn uiteraard blij met het feit dat we opnieuw doorheen Europa kunnen reizen. Onze vorige Europese tournees waren telkens op alle gebied een succes. De inzet, de passie, de drang om te participeren, het engagement, de ontmoetingen en gesprekken. Alles is hier veel intenser en de mensen lijken me meer oprecht dan als we in de VS toeren. Roadburn zijn we al eens geweest en er mogen terugkeren is echt een privilege voor ons. Naast bekende, staan er ook een aantal nieuwe bestemmingen op het programma en ook dat is iets om naar uit te kijken. We zijn samen op rondreis met Floor. Onze boekingsagent legde de eerste contacten. Bleek dat ons reisschema gelijk liep met dat van hen, dus het leek logisch om dit samen te doen. Muzikaal zijn er ook wel enige parallellen te trekken en gitarist Steve Brooks kennen we van bij Torche.’

Jullie moeten elke dag de baan op, want er is in het rooster geen enkele rustdag voorzien. Dat moet toch erg belastend zijn, zowel fysiek als mentaal?

‘Meestal valt het wel mee. Sommige van de reistijden zijn vergelijkbaar met het van de ene naar de andere stad rijden langsheen de westkust van Amerika. We komen aan een gemiddelde van zes à zeven uur en daar kunnen we best mee leven. We genieten er zelfs van. Het is leuk en verrijkend om nieuwe steden te bezoeken. En zo heb je telkens iets om naar uit te kijken. Dat maakt het ook minder vermoeiend en stresserend en het voorkomt dat je helemaal uitgeput je bestemming bereikt. We zijn niet echt sportief ingesteld, maar brengen wel allemaal veel tijd door in de natuur. Wandelen, kamperen, trektochten maken, dus dat houdt ons wel fit.’

Heb je speciale eisen als het op eten en drinken aankomt?

‘We maken er een punt van om van zoveel mogelijk lokale gerechten en streekdranken te kunnen proeven. Dat hangt voor ons samen en maakt deel uit van de kennismaking met een nieuwe stad of regio. Voor de rest hebben we geen specifieke verlangens.’

Ben je voltijds muzikant?

Nee, van opleiding ben ik bakker. Ik werk nu ongeveer twintig jaar in een bakkerij. Naast Minsk ben ik ook nog betrokken bij een aantal andere muzikale projecten. Werk, familie en muziek, al die facetten wisselen elkaar af. Minsk is wel de formatie waar ik de meeste tijd aan besteed en energie insteek. Het vraagt een inspanning, maar als je dan ziet wat het eindresultaat is dan is het echt wel de moeite waard. Maar het is goed dat het gewone leven verweven is met het bestaan als muzikant.’

Het is bekend dat jullie zijn vernoemd naar Minsk, de hoofdstad van Wit-Rusland. Hebben jullie een connectie met die stad, heb je er bijvoorbeeld familie wonen?

‘Nee, dat niet. Timothy Mead en ik zijn opgegroeid tijdens de koude oorlog in de jaren zestig . Het was toen eerder ongewoon dat je als Amerikaan interesse toonde voor Russische literatuur, kunst en de geschiedenis van Oost-Europa in het algemeen. Het werd een beetje beschouwd als heulen met de vijand. Als kind leerde ik viool en piano spelen en zo leerde ik ook de grote Oost-Europese  componisten kennen. Hun manier van muziekbeleving sprak me erg aan. Tim studeerde toen filosofie en ook dat had zijn weerslag en versterkte nog de band met Rusland en zijn toenmalige satellietstaten. De geschiedenis van de stad Minsk fascineerde ons omdat dit het archetype is van de feniks die telkens uit zijn as herrijst. De stad lag ook aan de andere kant van de wereld en de naam had voor ons een krachtige en mystieke betekenis. Minsk is door zijn ligging ook geografisch van belang en verbindt  Europa met Azië. De president Alexander Lukashenko is ook een geval apart. Al twintig jaar aan de macht en het ziet er niet naar uit dat hij de eerstkomende jaren een stap opzij gaat zetten.’

Ben je ooit in Minsk geweest?

‘Nee, nog niet. We zouden er dolgraag  naar toe gaan en er eens optreden, maar voorlopig is dat niet aan de orde. Met de huidige crisis in Oekraïne, een buurland van Wit-Rusland, lijkt een bezoek aan Minsk verder weg dan ooit. In 2009  zijn we wel tot in Moskou geraakt. Dat was ook een unieke belevenis, maar het uiteindelijke doel blijft toch Minsk. Ideaal zou een tournee zijn waarbij we verschillende landen in Oost-Europa doorkruisen.’

Ik heb nog een laatste vraag voor je. Welke zijn je goede eigenschappen en welke zijn voor verbetering vatbaar?
‘Ik vind het een interessante vraag, maar hoeveel tijd heb je? (lacht) Als je me morgen dezelfde vraag stelt krijg je misschien een verschillend antwoord, één dat enigszins afwijkt van dat van vandaag, maar wat ik in mezelf wel apprecieer is mijn soms passionele koppigheid om bepaalde zaken gedaan te krijgen. Andere facetten in het leven moeten dan de plaats ruimen. De kans bestaat dat je andere personen daardoor kwetst, maar ik ken geen andere manier. Je moet er wel blijven aan werken. Je kunt creatief zijn en erover nadenken, doch het effectief doen is nog iets anders. Je moet je gedachten omzetten in actie, want anders bereik je nooit iets. Of het nu gaat over gitaar spelen, componeren of brood bakken. Het is vooral tijdens de minder productieve periodes dat de twijfel binnen sluipt en je jezelf in vraag begint te stellen. Mijn motto is ‘Constantia et labore’. Alleen door werk en volharding word je een beter mens. Daarom prijs ik me ook gelukkig dat ik mijn werk graag doe. En het is nuttig. Je mengt bijvoorbeeld bloem met water en daarmee maak je iets voedzaam. Als ik helemaal eerlijk ben dan zou ik uiteraard liever de hele tijd bezig zijn met muziek. Maar zoals ze zeggen: Het gras is altijd groener aan de overkant. Toch is het ongelooflijk dat we via onze muziek zoveel kunnen teweeg brengen en langs die weg zelfs nieuwe vriendschapsbanden smeden. Ik ben dan ook gelukkig en tevreden met wat we tot nu toe hebben bereikt.