Klone
Here Comes The Sun
Pelagic Records
Voor
hun eerste langspeler, ‘Duplicate’ moeten we al terug naar 2003. Het Franse
Klone behoorde toen nog tot het alternatieve metal circuit. Gaandeweg kwam er
een evolutie op gang die hen meer in de richting van progressieve rock stuurde.
De eerste echte tekenen daarvan kwamen tot uiting op ‘Here Comes The Sun’ zijn
voorganger ‘The Dreamer’s Hideaway’ van 2012. Als je hun muzikale omwenteling
bekijkt kun je die nog het best vergelijken met het pad dat Anathema bewandelde.
De fans van het eerste uur zullen bij het luisteren naar ‘Here Comes The Sun’
wel even de wenkbrauwen fronsen en in het slechtste geval afhaken. Het mooie
aan Klone is dat ze hun metal roots niet helemaal verloochenen en af en toe nog
met stevige riffs uitpakken zoals in ‘Immersion’ het openingsfragment van deze
‘Here Comes The Sun’ en het monumentale ‘The Last Experience’. Nog een prachtig
voorbeeld van Klone nieuwe stijl krijg je met het mooie ‘The Drifter’ waar
inventieve drumroffels de stuwende kracht zijn. Een ander hoogtepunt is het
fraaie en prachtig gezongen ‘Nebulous’. Die betovering en kracht komt niet in
elke compositie tot uiting en met het tweeluik ‘Grim Dance’, ‘Come Undone’ en
het instrumentale ‘Gleaming’ kent ‘Here Comes The Sun’ toch ook een paar
mindere momenten. Met deze koerswijziging komt Klone in het kielzog van
hedendaagse progrock acts als Steven Wilson, het eerder genoemde Anathema,
Katatonia en Opeth. En dat is verre van slecht gezelschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten