Lindemann

Lindemann

In de echt verbonden

Wat doe je als je roemrijke band een tijdje op zijn lauweren gaat rusten en je weet niet hoe je de vrijgekomen tijd moet invullen? Misschien eens bellen naar één van je ouwe maten die toevallig ook muzikant is en eens kijken of die het ook niet te druk heeft. Waarom die eens niet polsen als die het ziet zitten om samen iets op poten te zetten. Till Lindemann, zanger van Rammstein en Peter Tägtren (Hypocrisy, Pain) kwamen in die situatie terecht en uit die twee toch wat verknipte breinen ontsproot een album dat als titel ‘Skills In Pills’ meekreeg. De muziek werd omgeven door een waas van mystiek en geheimzinnigheid en dat alles om te voorkomen dat ook maar één nummer zou ‘gelekt’ worden via internet. Over beide heren doen veel wilde verhalen de ronde en ze genieten een bedenkelijke reputatie en zijn van geen kleintje vervaard. Het was dan ook even de kat uit de boom kijken van hoe spraakzaam ze zouden zijn tijdens een verplicht nummer waarbij ze hun geesteskind aan de pers zouden voorstellen.

Paul Van de gehuchte

 

Begin januari was het Pär Hulkoff, frontman van het Zweedse industrial combo Raubtier de kat de bel aanbond en als eerste zijn mond voorbij praatte. Het pocherige ventje sloeg zichzelf op de borst en pakte uit met het feit dat hij tot het selecte kransje van uitverkorenen behoorde dat de gelegenheid had gekregen om te mogen luisteren naar enkele korte fragmenten van het duo hun op stapel staande cd.

Er was eens …

Anderhalf jaar geleden hadden de twee protagonisten en eerste keer gepraat over een gezamenlijk project. Bij Rammstein waren ze van plan een pauze in te lassen. Een live dvd zou in afwachting van nieuw werk het doekje voor het bloeden zijn. De fans kunnen trouwens op beide oren slapen, want Till wist te vertellen dat nog dit jaar het Duitse industrial paradepaardje terug de sporen zou krijgen.

Even recapituleren

We zijn in het jaar 2000 na Christus. Rammstein was in Stockholm om er de laatste hand te leggen aan hun nieuwe album ‘Mutter’. Zanger Till Lindemann en toetsenist Christian Lorenz hadden op een avond zin om de bloemetjes buiten te zetten. Vergezeld van enkele knappe grieten trokken ze naar een club die voornamelijk werd bezocht door motorrijders. Till zijn vriendin voor die avond bleek het oud lief te zijn van een van de stamgasten en een gewelddadige confrontatie leek in de maak. Toen verscheen in de deuropening als een soort van reddende engel Peter Tägtren. Hij kon de gemoederen bedaren en sindsdien zijn hij en Till de beste vrienden. Niet dat ze van dan af elkaars deur platliepen, maar ze bleven regelmatig contact houden.

In de door henzelf opgelegde rustpauze kreeg iedereen in Rammstein de kans om de vrijgekomen tijd naar eigen wens invullen.  Zo nam gitarist Richard Kruspe de gelegenheid te baat om een tweede Emigrate album uit te brengen. Sinds hun eerste ontmoeting kwam het elke keer ter sprake dat Peter en Till samen een plaat zouden moeten maken. Eén van de pistes was een nieuwe Pain cd waarop Lindemann enkele nummers zou inzingen. Maar het bleef al die tijd bij vage plannen en dito beloftes. Nu echter zag Lindemann zijn kans schoon en nam contact op met Peter. Ze zagen elkaar op één van de laatste zomerfestivals waar Rammstein op de affiche stond en kort daarna begonnen ze met ideeën uit te wisselen. Ze namen rustig de tijd. Er was geen druk van buitenaf. Behalve hun onmiddellijke entourage wist niemand dat er iets in de pijplijn zat. Eerst was het de bedoeling om een of twee liedjes op te nemen. Al vlug hadden ze er vijf of zes en na een onderbreking van drie maanden kwamen er nog meer. Nu hebben ze een platendeal op zak en komt er met ‘Skills In Pills’ een heuse langspeler uit.

De kerk is verboden terrein

In het nummer ‘Fat’ hoor je een kerkorgel. Geen wereldschokkend gegeven. Alleen ging men in de goede oude tijd effectief in een kerk achter het orgel zitten en werd alles ter plaatse opgenomen. Hier is een kerkbezoek niet aan de orde geweest. Peter is in die middens persona nog grata. Enkele technische knepen in de studio zorgen hier voor het kerkorgel effect.

Grotesk en burlesk

De eerste woorden die opborrelen bij het luisteren naar ‘Skills In Pills’ zijn grotesk en burlesk. De muziek heeft iets groots, een gezwollen retoriek. Alles wordt dik in de verf gezet en uitvergroot. Het is allemaal buitensporig en theatraal. Lindemann kiest voor actuele thema’s en zijn aanstootgevende  teksten volgen in grote mate de muzikale opzet. Zo krijg je een bontgekleurd palet met dolkomische en potsierlijke extravaganza waarbij men alles en iedereen tegen de schenen schopt. Hun werkwijze blijft over het algemeen dezelfde. Men vertrekt vanuit een instrumentale passage en Till probeert daar een passende tekst bij te verzinnen. Af en toe wijkt men daar toch van af en is het Lindemann die iets inzingt – over het algemeen gebeurt dat dan in de badkamer – en Tägtren componeert daar dan de muziek onder.

De ‘Honecker Harley’

Dat ze elkaar tegen het lijf liepen in een bar die veel wordt gefrequenteerd door motorrijders is niet zo bijzonder. Beide heren zijn of waren motorliefhebbers. Peter is van het type ‘hoge snelheidsduivel’, een liefhebber van snelle machines en naar eigen zeggen zou hij zich vroeg of laat met zijn motor te pletter rijden. Daarom heeft hij al zijn motorfietsen van de hand gedaan. Till woonde in het vroegere Oost-Duitsland. Als je daar een auto wou kopen dan kwam je op een wachtlijst te staan en kon het ettelijke jaren – tot vijftien jaar! - duren vooraleer men zich een wagen kon aanschaffen. Voor jonge kerels was een motorfiets het enige alternatief. Het meest populaire merk was MZ, voluit Motorradwerk Zschopau. Later, na de val van de muur, was Till één van de eersten om zich een degelijke auto aan te schaffen. Als hij op tournee is met Rammstein durft hij nog wel eens een motorfiets te huren om een ritje mee te maken. Als hij bijvoorbeeld in Italië is scheurt hij graag met een supersnelle Ducati over het wegdek.

Party time!

Als het er op aankomt een feestje te bouwen dan hebben deze heren een reputatie hoog te houden. Een losbandige levensstijl en de leeftijd begint echter zijn tol te eisen en tegenwoordig zijn ze overgeschakeld van alcoholische dranken – het Jägermeister debacle en de ‘kaarswedstrijd’ indachtig - naar rode wijn. Ook de katers duren alsmaar langer en ze hebben meer tijd nodig om te recupereren. Van binnenin hebben ze nog altijd de attitude van jonge snaken en drinken ze zich lazarus alsof er nooit meer een volgende ochtend komt. ’s Morgens bij het ontwaken begint dan toch die lijdensweg waarvan je vooraf wist dat die eraan zat te komen. Dan is het een zaak van gewoon effe door te bijten. Het staat nog niet vast of er een tournee of concertreeks tot de mogelijkheden behoort. Indien dit wel het geval is dan wordt het in elkaars gezelschap verkeren voor beide een ware nachtmerrie. Ze willen als het op zuipen aankomt voor elkaar niet onderdoen. Ze denken er aan om zich te laten vergezellen door een medisch team. Elke avond voor en ochtend na een optreden aan het infuus. Dat zal wel volstaan hopen ze om deze toer te overleven. Over het kaarsincident – waarbij je om ter langst je arm in de vlam van een brandende kaars houdt - kan Peter zich weinig of niets meer herinneren. Hij was te straalbezopen en weet alleen dat hij de uitdaging heeft verloren. Het enige wat hij en Till zich altijd zullen herinneren is de penetrante en alles doordringende geur van brandend mensenvlees.

Entertainer versus God  

De teksten gaan hete hangijzers en actuele thema’s als de miljardendans in de farmaceutische industrie, vrouwen met een maatje meer, genderbeleving, de vluchtige aard van ons bestaan, onze fysieke kwetsbaarheid, seksuele uitspattingen, de overbevolking - maar ook een immens respect voor de natuur - niet uit de weg. Opmerkelijk, want de laatste jaren zijn het religieus gelieerde gebeurtenissen die het wereldnieuws beheersten en toch worden godsdiensten niet op de korrel genomen. Voor beide telt alleen het leven in het hier en nu. Ze proberen om er zoveel mogelijk van te genieten. Geen enkel geloof spreekt hen aan. Ze zijn entertainers en kunstenaars en dan blijft hun hoofddoel: creatief bezig zijn en een leuke tijd hebben. Rammstein heeft een paar nummers op zijn repertoire staan met religie als thema. Net als in zovele andere landen kende Duitsland een groot schandaal over misbruik van kinderen door priesters en dat heeft Till sterk aangegrepen. Voor de rest hechten ze er geen belang aan. Het leven is zo al kort genoeg om je ook nog vragen te gaan stellen over een leven na de dood.

Iedereen biseksueel

Over ‘Ladyboy’ zegt Lindemann: ‘If you’re into this stuff, you’re probably a happy guy. Just dicks and holes, with no drama! Homosexuals are laid-back about sex: there’s none of this living-together shit and being responsible about the family.’ Voor hem is het meer een uitdrukking van hoop. Hij wil komaf maken met liefdesverdriet, op de klippen gelopen relaties en familiedrama’s. Iedereen is op zoek naar geluk en wil dit delen met zijn of haar partner, maar dat brengt zoveel complicaties en problemen met zich mee. De mens is niet geschapen om lief te hebben. We zijn en blijven beesten. Dieren kennen geen liefdesleven. Alleen primaire behoeftes. De mens legt zichzelf tegennatuurlijke beperkingen op. Met partners van hetzelfde geslacht die meestappen in deze opgelegde maatschappijvorm van huwelijk en kinderwens lijkt het ook algemeen meer en meer aanvaard als norm. We kunnen er maar best leren aan wennen. Wie er toch in slaagt zoals in ‘Ladyboy’ het liefdesaspect in een relatie weg te cijferen heeft hoe dan ook heel wat minder kopzorgen.

Biseksualiteit sluimert in ieder van ons. Als iedereen eerlijk is tegenover zichzelf dan zal men moeten toegeven dat het je wel eens is overkomen dat je je aangetrokken voelt tot iemand van hetzelfde geslacht. Zo is het aangetoond dat tachtig procent van de jongens in de leeftijdsgroep van vijf tot tien jaar homoseksuele gedachten hebben of erover fantaseren. Tussen twaalf en zestien jaar komt het haantjesgedrag meer op de voorgrond, men beweegt zich meer in groep (jeugdbeweging, sportclub). Men krijgt een beeld voorgeschoteld van wat als ‘normaal’ moet worden beschouwd en dan verdwijnen die gevoelens of worden ze op zijn minst teruggedrongen. Het is dan ook geen toeval dat de meeste mannen pas uit de kast komen op latere leeftijd.

Nieuwe bekeerlingen

Volgens een priester van de Presbyteriaanse kerk beperkt de verlossing van Jezus Christus zich niet tot de mensheid. Daarop lanceerde hij een oproep om de bestaande generatie van robotten te bekeren tot het christendom. Till verschiet van niets meer. Als je ziet wat we nu allemaal kunnen doen met bijvoorbeeld een smartphone of via een domotica systeem; dertig jaar geleden was dit allemaal nog science fiction. Volgens Peter gaan we pas de laatste honderd jaar met rasse schreden vooruit? Nu gaat alles zelfs razendsnel. Het zou hem niet verbazen dat we ergens van buitenaf een duwtje in de rug krijgen. De mens doorloopt verschillende fasen. De voorspelling van het einde van de wereld in 2012 betekende eigenlijk de start van een nieuwe cyclus die de evolutie van de mens nog zal versnellen. Er lopen nu al mensen rond met chips ingeplant, dus waar gaat het eindigen? De transmutatie van mens naar een mens/machine ligt niet meer zo ver af.

De Apocalyps       

Als we alle voorspellingen mogen geloven dan ziet het er voor onze planeet aarde en zijn bewoners niet goed uit. Zijn we tussen nu en vijftig jaar van de aardbodem verdwenen? Volgens Peter niet. De aarde bestaat al miljoenen jaren en het leven past zich telkens aan, aan de nieuwe omstandigheden. Om de zoveel honderden jaren komt er automatisch wel een ‘correctie’ die het geheel weer leefbaarder moet maken. Misschien komen er grote rampen op ons af die de mensheid zullen decimeren in aantal, maar dat er altijd overlevenden zullen zijn daar is hij rotsvast van overtuigd.

Plannen op lange termijn

Het soort werk dat Peter doet dwingt hem ertoe om alles secuur te plannen. Hij heeft nog verschillende productieopdrachten lopen. Dan zijn er nog zijn eigen projecten, Hypocrisy en Pain. Neem dat allemaal bij elkaar en dan is het absolute vereiste om daar het overzicht over te bewaren en de controle in handen te hebben. Voor het komende jaar zit zijn agenda al vol. Voor Till geldt net het tegenovergestelde. Hij kijkt niet verder vooruit dan een paar weken en focust zich op het hier en nu. Iedere dag is voor hem een nieuw begin, terwijl Peter nu al weet waar hij zal zijn en wat hij van plan is te doen op 6 maart 2016.

Een dag zonder muziek

Op het menu van een dag zonder muziek staat bij Peter eten, seks en wijn. Het hoeft niet altijd in de volgorde te zijn. Soms worden er al eens een paar zaken omgezet in een gezonde mix van één of twee van de drie. Zijn grote voorbeeld is George Costanza van de sitcom ‘Seinfeld’. Die heeft seks, terwijl hij aan het eten is en tegelijk luistert hij naar een verslag van een sportwedstrijd. Zelf is hij ook geïnteresseerd in sport, maar beoefent er zelf geen. Behalve dan seks, want voor Peter is dat ook sport. In feite sport nummer één.

Een leven als bruid

Bijzonder uitdagend en grotesk is de eerste foto die werd vrijgegeven. Hierop wordt Peter afgebeeld als de bruid van Till. Als we Peter mogen geloven dan doet het ook nu nog een beetje pijn aan zijn poep. Was Peter niet degene geweest met lang haar dan had ook Till de bruid kunnen zijn. Provoceren is ook hier de kerngedachte. Het duo wou op een artistieke en kunstige manier verrassen, aanstoot geven, ergernis opwekken. Daar zijn ze helemaal in geslaagd. Wie oog heeft voor de details ziet heel wat referenties naar de songs. En dit is nog maar het begin. De release van de cd gaat samen met een heus fotoboek, annex modern sprookje, bizar beeldverhaal. Een echt kunstwerk, uniek in zijn soort. De enkele insiders die het al mochten aanschouwen waren sprakeloos en stonden perplex.    

A celebration of the flesh

Vrouwen met een maatje meer, daar is de laatste tijd veel rond te doen. Voor Till is het duidelijk: dikke vrouwen zijn sexy. Alleen zijn die vrouwen zelf zich er niet van bewust of geloven ze niet in de erotiserende kracht die ze uitstralen. Voor hem telt: hoe meer vlees, hoe liever. Voor zijn favoriete one night stand kiest hij geen voluptueuze, maar wel een vrouw met mooie, gewelfde rondingen: de jonge versie van Brigitte Bardot, het Franse sekssymbool van de jaren zestig. Peter ziet het niet als de nacht doorbrengen met één specifieke vrouw. Voor hem mogen het er gerust zes of zeven zijn. Hun uiterlijk is voor hem niet zo belangrijk. Zolang ze maar goed zijn in bed.

Verzamelwoede

Peter verzamelt allerhande koopwaar voor kinderen uit de jaren zeventig. Hij heeft een kamer vol met speelgoed, spelletjes, attributen, afbeeldingen, … het is ongelooflijk wat er in de seventies niet allemaal werd geproduceerd om zowel de kindjes als de papa’s en mama’s zoet te houden. Till heeft een kleine, maar fijne collectie van dieren op sterk water. Hij is er echt door gefascineerd. In Berlijn is er een museum waar een grote verzameling is tentoongesteld. De dieren zijn dood en toch krijgen ze op die manier een soort van voortbestaan, een eeuwig leven. Hij ziet zichzelf zo wel eindigen, maar dan geconserveerd in wodka. In ‘Fish On’ is er een verwijzing naar ‘Moby’s dick’. Het IJslands Fallologisch Museum in Reykjavik bezit met 280 stuks de grootste verzameling penissen. Moet hij zeker eens gaan bezoeken. Zo een exemplaar van een reusachtige penis van een walvis zou ook niet misstaan in zijn verzameling. Het museum zoekt ook nog donoren van menselijke penissen. Lijkt me echt iets voor Till. Dan komt zijn eigen lid op sterk water te staan en krijgt dan toch een deel van hem het ‘eeuwige leven’.