Planks
Perished Bodies
Golden Antenna Records
Met de opnames van ‘Perished Bodies’ begon men
halfweg 2014. In december beslisten Benjamin, Marcel en Ralph echter om te
stoppen met Planks, maar niet zonder datgene waaraan ze begonnen waren ook af
te maken. Dit is dan ook Planks hun finale album, het vierde in de acht jaar dat
ze hebben bestaan. In hoeverre de beslissing om er het bijltje bij neer te
leggen een invloed heeft gehad op de inhoud van ‘Perished Bodies’ valt moeilijk
in te schatten. Het lijkt erop dat men gewoon de richting is uitgegaan die men
altijd al voor ogen had. Het doom metal en hardcore gehalte primeert nog
steeds, maar er sijpelen meer invloeden door van alternatieve artiesten als
Swans, My Bloody Valentine en Therapy?.
Frontman Ralph Schmidt is een groot bewonderaar van The Cure en
vergelijkt de langspelers van Planks graag met baanbrekende platen van The Cure
als ‘Three Imaginary Boys’, ‘Pornography’ en ‘Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me’.
‘Perished Bodies’ ziet hij als Planks hun ‘Disintegration’. ‘Perished Bodies’
is ook het laatste luik van een trilogie die begon met The Darkest Of Grays’,
gevolgd door ‘Funeral Mouth’. Als concept beschrijven ze telkens een episode
uit het leven van een bepaald individu met zijn wisselende emotionele
stemmingen. Gemoedstoestanden die kunnen leiden tot verbanning en uitsluiting.
‘Perished Bodies’ beschrijf het laatste traject. Wat houd je nog overeind als al
de rest om je heen bezwijkt? Op Planks hun zwanenzang staan een aantal heel
sterke composities zoals ‘Nothing Will Ever Change’, ‘She Is Alone’ met
gastzangeres Leonie Marie Lölmann van Svffer, ‘Bliss In All Sorrows Found’ en
‘Sadness In Our Ignorance’. De titelsong en afsluiter ‘The Sacrifist, Pt II (What
Does Walking Away Leave Us) zijn instrumentaal en beide ongelooflijk imposant. Dit
album kan dan ook gezien worden als een waardig afscheid, eentje in stijl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten