Serries Verhoeven Webster Trio
Cinepalace
New Wave Of Jazz
Twijfelend, breekbaar, versplinterd zo begint
de contrabas van Martina Verhoeven aan dit in cinéPalace in Kortrijk live
gespeelde concert. Samen met haar wederhelft gitarist Dirk Serries en de Britse
saxofonist Colin Webster vormt ze die avond een gelegenheidstrio. Het drietal
kiest voor een minimalistische aanpak en brengt een abstract en geïmproviseerd
werk. Dat ze hiervoor kiezen kan ook wel te maken hebben met hetgeen vooraf
werd gebracht door het Franse free jazz trio Vocuhila. Webster gebruikt
speciale technieken, gaande van zacht gefluister tot happende, gierende ademstoten.
Serries plukt aan de snaren of speelt in een voor hem bevrijdende stijl, soms
redelijk hard, maar meestal zacht. Men speelt ook naast elkaar; bijna
solostukken waarbij telkens één van de instrumenten probeert het verhaal naar
zich toe te trekken. Soms blijven de andere muzikanten op de achtergrond of
gaan net de uitdaging aan en mengen zich in de strijd. Net als op ‘Sluimer’ van
Fantoom draait alles rond de structuur en hoe de instrumenten zich met elkaar
kunnen meten, hoe de onderlinge verhoudingen zijn en hoe een vorm van cohesie
bereiken, zonder daarom echt tot een samenspel te komen. Het hangt er van af
hoe je dit als luisteraar ervaart, maar hoe dan ook lijkt het mij geen werkstuk
dat je gemakkelijk absorbeert. Daarvoor lijkt alles me te veel verhakkeld of zo
komt het toch over. ‘Cinepalace’ is een onbuigzame, stugge eenakter. Het is
moeilijk in te schatten welke inwerking deze improvisatie heeft gehad op de
drie muzikanten zelf. Waren ze hartstochtelijk en gretig of eerder koel en
berekend?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten