maandag 14 december 2015

Seven That Spells

Seven That Spells
Superautobahn
Sulatron Records

Psychedelisch rock combo afkomstig uit Kroatië dat nogal agressief uit de hoek komt. ‘Superautobahn’ dateert eigenlijk al van 2012 – de opnames zijn zelfs al van 2007 - en wordt nu opnieuw uitgebracht door Sulatron op zwart vinyl, in een beperkte oplage van 500 stuks. De heren zijn productief en hebben al een tiental releases op hun naam staan, maar voor ondergetekende is dit een eerste kennismaking. Het gezelschap heeft met Kawabata Makoto, frontman van Acid Mothers Temple, een connectie met Japan alwaar ze mogen bogen op redelijk wat bekendheid. Zelf omschrijven ze zich als een commune van psychedelisch geinspireerde zielsverwanten die de uitgestrekte en onmetelijke kosmos verkennen. Ze hebben een voorliefde voor heftige, psychedelische muziek, naakte vrouwen én hoge verwachtigen wat betreft het bereiken/ontvangen van Boeddha’s zegen. De hoestekening is wat die blote meiden betreft niet echt subtiel te noemen. Een intentie die gelijke tred houdt met de muziek. Voor de opnames van ‘Superautobahn’ werd een zes man sterke bezetting opgetrommeld met onder meer Kawabata Makoto als gastmuzikant. Op deze langspeler staan slechts drie lang uitgesponnen songs, telkens opgetrokken rond één riff. De repetitieve aard en de dito monotone, ritmische chants hebben een bezwerend en hypnotisch effect. Het zijn vooral de freaky elektrische gitaren die het spectrum uitdiepen en onconventioneel alle remmen los gooien. In opener ‘The Wall’ krijgen de drums ook even het podium voor zich alleen, maar voor de rest zijn het dus Makoto en stichter/gitarist Niko Optocnjak die het heft in handen nemen. In ‘The Pyramid’ scheppen de snarenplukkers er plezier in om uit te pakken met eindeloos durend, chaotisch gefriemel. Dertig seconden met ‘storingen’ maken een einde aan hun excessen. ‘The Colossus’ start rustiger, maar al snel komen de gitaar uithalen in onstuimige golven aangerold en barst de hel los. Een geestesverruimende trip van iets meer dan twintig minuten met als finale een drone/ambient slotakkoord. ‘Superautobahn’ mist naar mijn gevoel finesse en variatie om de volledige duur te blijven boeien, maar dat hoeft geen beletsel te zijn om eens kennis te maken met deze langspeler van Seven That Spells.    

Geen opmerkingen: