Von Hertzen Brothers

Von Hertzen Brothers

Meerstemmigheid in al zijn glorie

De Von Hertzen Brothers zijn al een tijdje aan de slag. In thuisland Finland behoren ze al lang tot de top van de huidige rock scene. In de overige Scandinavische landen plus Engeland en Japan hebben ze ook al een voet tussen de deur. In de rest van Europa en de wereld bleef het al die tijd windstil. Hun zesde album ‘New Day Rising’ moet daar nu verandering in brengen en daarvoor werd alvast het nodige geld op tafel gelegd om het nieuwe werkstuk in optimale omstandigheden op te nemen om zo deze nieuwe langspeler in stelling te brengen. Tijd dus om kennis te maken met de Von Hertzen Brothers en woordvoerder van dienst was zanger/gitarist Mikko Von Hertzen.

Paul Van de gehuchte

In zee met GGGarth

Je hebt voor het eerst gewerkt met een bekende producer en voor de opnames moesten jullie ook naar Canada. Hoe is alles verlopen?

‘Ons vorige album ‘Nine Lives’ werd nog opgenomen in onze eigen thuisstudio en dat bleek toch verre van ideaal. Een andere aanpak leek meer dan nodig. In samenspraak met onze manager hebben we dan een lijstje opgesteld met namen van producers waarmee we graag in zee zouden gaan. Eén ervan was die van Garth Richardson. In de Verenigde Staten en Canada zijn we nog nobele onbekenden en dat bleek in dit geval juist een pluspunt te zijn. Toen Garth een aantal van onze nummers hoorde was hij best wel geïmponeerd en wou onmiddellijk met ons samenwerken. Een eerste kennismaking gebeurde hier in Finland. Later trokken we dan voor acht weken naar Vancouver om daar ons nieuwe album op te nemen in de befaamde Farm Studios.’

Het eerste wat me opviel bij het luisteren naar ‘New Day Rising’ was de harmonieuze samenzang. Waar komt die liefde voor het meerstemmig zingen vandaan?

‘Je kunt inderdaad wel stellen dat dit een van onze sterke punten is. Thuis zijn we opgegroeid met muziek. We luisterden met ma en pa onder andere naar de Eagles, Abba en Queen. Samenzang is een gegeven dat altijd deel heeft uitgemaakt van het Von Hertzen groepsgeluid. Als kind zong ik samen met mijn jongere broer Jonne in het schoolkoor en als het op samen leren zingen aankomt dan is dat dé plek waar je het kan leren.’

Bij de intro van ‘You Don’t Know My Name’ dacht ik meteen aan de Red Hot Chili Peppers.

‘Wel één van de vele albums waar Garth bij betrokken was is ‘Mothers Milk’ van de Red Hot Chili Peppers Ik vond dat toen een fantastische plaat, net als ‘Blood Sugar Sex Magik’. Het moet ongeveer dezelfde periode zijn geweest dat ze opzien baarden door met een sok als enige kledingstuk over hun lul rond te paraderen. Ik zag ze toen live op een van de eerste festivals die ik bijwoonde. Het is een van die dingen die je bijblijven. Ik ben lang fan geweest van de Chili Peppers en onbewust komt dat af en toe nog eens terug aan de oppervlakte.‘

Geen negen, maar tien songs deze keer, waarmee jullie breken met een lange traditie. Een bewuste keuze?

‘Toch wel. Het idee achter ‘New Day Rising’ was om het album te zien als een rondreis een ontdekkingstocht. Soms zie je dan het landschap veranderen of slaat het weer om. Dat was de achterliggende gedachte. In Vancouver hebben we zestien nummers opgenomen, dus er was genoeg materiaal voorhanden om uit te selecteren. Toen we de speellijst begonnen op te stellen probeerden we eerst de tracks te kiezen waarvan we vonden dat die absoluut niet mochten ontbreken. De opbouw mocht ook niet te groots, te zwaarmoedig zijn. Af en toe een rustpunt voorzien, wat ademruimte geven met een wat meer luchtige song. Tot die laatste categorie behoren ‘Black Rain’ en ‘Dreams’. De overige composities zijn toch meer heftige nummers. De variatie en de vele verschillende  elementen zouden een invitatie moeten zijn om meermaals naar ‘New Day Rising’ te luisteren. Ik denk dat we daarin gelukt.’

Twee arenden en een koord

Voor de cover hebben jullie opnieuw samen gewerkt met Samuli Heimonen die ook tekende voor de hoes van ‘Nine Lives’.

‘Samuli Heimonen nodigde me op een dag uit om zijn atelier te bezoeken en daar zag ik een doek met daarop twee arenden die samen verbonden waren door een koord dat ze in hun bek vasthielden. Het was datgene wat ze verbond dat me toen aangreep. Ik zag er ook een verlangen naar vrijheid in. Ik vroeg hem op de man af of hij voor de nieuwe plaat de hoes wou ontwerpen en dat zag hij wel zitten. Er ontstond dan een soort symbiose, want terwijl wij bezig waren met musiceren begon Samuli te schilderen. Naast andere aspecten vind ik dat als symbool van verbondenheid de ketting nog meer tot de verbeelding spreekt. Het grote verschil met de hoes van ‘Nine Lives’ is dat we toen hebbe gekozen voor een afbeelding van een al bestaand schilderij. De twee zijn zeker niet met elkaar te vergelijken.’

Je bent begonnen als drummer. Waarom ben je overgeschakeld op gitaar en ben je tegelijk begonnen met zingen?

Ik ben heel jong gestart met piano spelen. Ik volgde jarenlang een klassieke opleiding. Tot op een keer mijn vader me meenam naar een concert van John Mayall & The Bluesbreakers. Ik was toen elf jaar oud en was zo onder de indruk van de speelstijl van John Hiseman dat ik tegen mijn papa zei dat ik drummer wou worden. Prompt kreeg ik de eerstvolgende kerst als geschenk een drumstel met alles erop en eraan. Tijdens mijn carrière als trommelaar speelde ik in verschillende bandjes. Het was toen nooit bij me opgekomen om zelf nummers te schrijven. Het was pas na mijn vertrek naar India dat ik aldaar zelf liedjes ben gaan componeren. Die vind je terug op ‘Experience’, onze eerste elpee uit 2001. Ik speel daarop nog wel drums, maar zing en speel ook gitaar. Ik was toen ook al tot de conclusie gekomen dat ik als drummer toch mijn beperkingen had en bij het verschijnen van onze twee plaat ‘Apporach’ had ik definitief de positie van zanger/gitarist ingenomen.’

Vrijwilligerswerk

Je hebt verschillende jaren in India gewoond. Waarom ben je naar daar vertrokken?

‘Ik kwam op een kruispunt in mijn leven dat ik iets anders wou dan in een band spelen en optreden. Daarom besloot ik als vrijwilliger naar India te trekken om er de cultuur op te snuiven en mee projecten op te starten. Eerst was het de bedoeling dat ik er zes weken zou blijven. Dat werden enkele maanden en uiteindelijk heb ik er zeven jaar gewoond. Ook spiritueel was het voor mij een verrijking. De keerzijde van de medaille waren de levensomstandigheden van de lokale bevolking. Veel honger, armoede, analfabetisme en een groot tekort aan de meest elementaire voorzieningen. We trokken ook naar gebieden die getroffen waren door overstromingen of aardbevingen en aardverschuivingen. In die regio’s verleenden we humanitaire hulp, bouwden nieuwe woningen, scholen en ziekenhuizen. Legden nieuwe wegen aan. Ondanks al die rampspoed zagen de mensen er op een bepaalde manier gelukkig uit. Ze waren blij met het weinige dat ze hadden. Ze keken naar de wereld met een open geest en hadden een positieve ingesteldheid. Dat heeft me toen aan het denken gezet en ik kwam tot het besluit dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn. Bezit is niet het grootste goed.’

Een groter contrast als met Finland bestaat bijna niet. Het is één van de toplanden om te wonen en te werken. Jullie hebben het beste schoolsysteem, een hoge levensverwachting en -standaard, een uitgebreid sociaal netwerk. Het klinkt allemaal heel rooskleurig. Kennen jullie dan geen problemen zoals in de rest van de Eurozone?

‘De bankencrisis heeft ook Finland niet gespaard. Sinds een aantal jaren moeten ook wij het met minder stellen. Al die besparingen zijn nefast voor onze verworven levensstijl en ons als vooruitstrevend beschouwd maatschappelijk model. Langzaamaan wordt het gehele systeem ondergraven. Vroeger had je veel grote ondernemingen die in handen waren van de overheid, net als de sector van de dienstverlening. Vadertje staat zorgde ervoor dat de winst terugvloeide naar de burgers in de vorm van verbeterde voorzieningen en nieuwe investeringen. Nu zijn het de aandeelhouders die de dienst uitmaken en het beleid van multinationals en overheidsbedrijven bepalen. Men denkt, net als in de politiek, op korte termijn. De winst die men dit en volgend jaar wil maken. De druk op ons maatschappelijk bestel is daardoor enorm toegenomen. Neem daar ook nog de gewelddadige conflicten bij elders in de wereld, maar ook in Europa en je kijkt plots aan tegen een weinig hoopgevend toekomstperspectief.’

Mijn meest gewaardeerde gitaar

Bezit je een uitgebreid arsenaal aan instrumenten?

‘Als beroepsmuzikant is het een deel van je job om creatief te zijn en te proberen je eigen weg te vinden. Instrumenten zijn daarbij een goed hulpmiddel. Het zijn werktuigen. Ik ben nooit op zoek geweest naar de gitaar met het beste geluid. Ik moet er gewoon een goed gevoel bij hebben. Momenteel bezit ik zeven gitaren. Mijn favoriet is een Telecaster ’72 Thinline. Het klinkt misschien een tikje sentimenteel, maar ’72 is ook mijn geboortejaar en dat heeft een beetje mee de keuze bepaald. Het is een lichte gitaar die goed in de hand ligt en die perfect past bij mijn speelstijl. Vroeger heb ik ook op Les Paul gitaren gespeeld, maar die wegen meer en ik kan er niet uithalen wat ik op dit moment denk nodig te hebben.’

Wat doe je of koop je om jezelf eens goed te verwennen?

‘Hm, goeie vraag. Ik denk dat ik mezelf het grootste plezier doe met me een vliegtuigticket te kopen en me een reis cadeau te doen. Ik ga heel graag naar de Griekse eilanden. De zon, de zee, het lekkere eten. Of ik ga nog eens terug naar India. Dichter bij huis zou ik mijn partner verrassen met een restaurant bezoekje. Haar trakteren op een glaasje champagne. Ik weet dat ze dergelijke attenties weet te appreciëren en voor mij is het ook genieten.’

De Hertzen straat

Is Von Hertzen je echte naam? Heb je interesse voor genealogie?

‘Ja Von Hertzen is onze familienaam. Mijn vader is al enige tijd gepensioneerd en begonnen met onze stamboom op te stellen. Hij is kunnen teruggaan tot begin de achttiende eeuw. Daar loopt het spoor dood. De gegevens toen werden doorgaans verzameld in een doop- of parochieregister. Maar de kerk waar onze gegevens werden bewaard is helemaal uitgebrand en de registers zijn mee in vlammen opgegaan. Maar hij is er vrij zeker van dat onze voorouders afkomstig zijn uit Zuid-Duitsland. Een tak van de familie is ooit via Zweden - mijn vader zijn moedertaal is Zweeds - tot in Finland gereisd. De naam Von Hertzen vind je ook terug in Estland, Letland, Litouwen en Rusland. In Sint-Petersburg is er bijvoorbeeld een Hertzen straat.’

 

Jullie zijn al een aantal jaren redelijk populair in Engeland en Japan. Tot nu wou het in de rest van Europa niet zo goed lukken. Hopen jullie dat daar met ‘New Day Rising’ verandering in komt?

‘Ja, naast de Scandinavische landen zijn we in Engeland en ook Japan relatief bekend en daar gaan we elk jaar ook terug optreden. Daar zou nu inderdaad verandering in kunnen komen. Spinefarm heeft zichzelf als label meer geprofileerd en op de kaart gezet. ‘New Day Rising’ krijgt alvast een Europese distributie in onder meer Duitsland en Oostenrijk als Spanje en Frankrijk. Hopelijk wordt het album hier en daar opgepikt en kunnen we zo ons territorium uitbreiden.’

Von Hertzen Brothers

Von Hertzen Brothers
New Day Rising
Spinefarm Records
De zesde schijf al voor deze Finse band die in deze contreien nog helemaal niet bekend is. Met deze ‘New Day Rising’ hopen ze dat daar nu verandering in komt. Voor de productie en mix brachten ze alvast grote kanonnen in stelling als Garth Richardson en Randy Staub. Die twee krijgen het voor mekaar om een breed opgezet en rijk geschakeerd klanktapijt te genereren waarin de harmonieuze samenzang tussen de drie broers Von Hertzen uitzonderlijk goed tot zijn recht komt. Het vijftal schiet pijlsnel uit de startblokken met de titelsong en het, met een Red Hot Chili Peppers intro, opzwepende ‘You Don’t Know My Name’. ‘Trouble’, ‘Hold Me Up’ en ‘Love Burns’ komen regelrecht uit de progrock school, overdadig en met veel gevoel melodrama. Tussendoor zorgt het mooie en pakkende ‘Black Rain’ voor wat verademing. ‘Dreams’ springt hier echt uit de band. Het is een vrolijk en licht verteerbare popsong en toch ook wel verrassend en speels. ‘Sunday Child’ is een echt strijdlied, dat doet denken aan Bastille of Coldplay. Met het hoogdravende ‘The Destitute’ duiken we opnieuw in diep progrock water. Het gevoelige ‘Hibernating Heart’ is een waardige afsluiter van een heel fijne plaat.

The Resistance

The Resistance

Torture Tactics

earMUSIC

Death metal act The Resistance is na zijn vertrek bij In Flames in 2010 het nieuwe paradepaardje van gitarist Jesper Strömblad. Ook de andere groepsleden zijn met zanger Marco Aro (The Haunted, ex-Face Down), trommelaar Chris Barkensjö (ex-Kaamos, ex-Grave), Glenn Ljunström (ex-In Flames) op gitaar en de net ingelijfde bassist Rob Hakemo (ex-M.A.N.) – tijdens de opnames werden de baspartijen ingespeeld door zowel Strömblad als Ljungström - niet van de minste. Deze mini is de opvolger voor hun in 2013 verschenen debuut album ‘Scars’. De zes nieuwe nummers zijn kort maar krachtig. Je wordt om de oren geslagen met snelle riffs, snoeiharde drumroffels, door merg en been gaand geschreeuw en dat alles aan een verschroeiend tempo. Alleen in het wat theatrale, instrumentale ‘Dying Words’ laat The Resistance zich van zijn meer melodieuze kant zien. Als toemaatje kent ‘Torture Tactics’ vier bonus tracks met respectievelijk twee songs van de ep ‘Rise From Treason’ en twee gelicht uit ‘Scars’. ‘Torture Tactics’ is ook de voorloper van de opvolger voor ‘Scars’ waarvoor de opnames volop aan de gang zijn. Wordt verwacht ergens in april of mei. ‘Torture Tactics’ is alvast een subliem metal schijfje, een ouderwetse knaller en daarmee stillen we voorlopig wel onze honger.

Deep Purple

Deep Purple

The Official Deep Purple (Overseas) Live Series - Long Beach 1971

earMUSIC

In de zomer van 1971, met het één jaar eerder ingeblikte, fantastische ‘In Rock’ epos als aantrekkingspool trok Deep Purple in zijn sterkste bezetting voor een reeks van concerten naar de Verenigde Staten. Dat ze daar toen nog bijna nergens stonden wordt aangetoond door het feit dat ze in de Long Beach Arena als voorprogramma  mochten aanrukken voor de toen over de plas populaire Rod Stewart and The Faces. Maar het vijftal bestaande uit zanger Ian Gillan, Ritchie Blackmore op gitaar, Jon Lord (toetsen), bassist Roger Glover en achter de drumkit Ian Paice was klaar om nu ook de VS te veroveren. Alhoewel de set slechts uit vier nummers bestond duurde het optreden ruim zeventig minuten. Het was toen de gewoonste zaak van de wereld dat ieder groepslid een staaltje van zijn kunnen mocht etaleren en daarvoor trok men de nodige tijd uit. Met het voor die tijd spijkerharde ‘Speed King’ stak men meteen het vuur aan de lont. Na twee minuten mocht Jon Lord al aan een eerste solo beginnen op zijn Hammond orgel en ging al snel een ‘duel’ aan met snarenvirtuoos Blackmore. Met deze uitvoering van ‘Speed King’ bewees het kwintet dat er niets aan het toeval was overgelaten en dat ze perfect op elkaar waren ingespeeld. De tweede track was het op single verschenen ‘Strange Kind Of Woman’. Hier mogen Ian Gillan en Ritchie Blackmore wat kunstjes vertonen ondersteund door de solide ritmetandem Glover/Paice. Het onvoorziene middenstuk doet hier wel afbreuk aan het ‘hit gevoel’. Derde nummer is ‘Child In Time’, ironisch genoeg een lied over verliezers, dat het ijkpunt zou worden voor nog vele generaties van Deep Purple fans. Afsluiter is ‘Mandrake Root’, gelicht van hun debuut ‘Shades Of Deep Purple’ en in die periode één van hun favoriete live tracks. Een eerder complex, op blues geënt nummer dat hier afklokt op 27 minuten en waarmee Deep Purple zijn ambities van progressieve rockband gestalte geeft. Het hing toen al een tijdje in de lucht, maar na deze voorstelling was het een zekerheid. Voortaan behoorde Deep Purple tot de hardrock top drie en waren ze de evenknie van Led Zeppelin en Black Sabbath.

Gang Of Four

En toen bleef er nog maar een over

Zoals bij veel groepen is het verhaal van Gang Of Four er één van vallen en opstaan.

Het in 1976 opgerichte  Engelse equivalent van de Chinese bende van vier decimeerde zichzelf al snel tot een kern duo bestaande uit Jon King en Andy Gill. De twee leken wel een muzikale tweeling en doorzwommen samen vele watertjes. Het nieuws dat zanger Jon King in 2012 Gang Of Four had verlaten kwam dan ook als een verrassing. Andy was echter te bezeten van muziek om er dan ook maar het bijltje bij neer te leggen. Met meer dan vijfendertig jaar ervaring op de teller en neem dan nog de voorname rol die hij had gespeeld als producer daar maar bij, was het voor Gill niet zo moeilijk om een nieuwe bezetting rond zich te verzamelen. Daarbij werden nog enkele gastmuzikanten uitgenodigd die mee het negende Gang Of Four studio album gestalte zouden geven. Dat laatste was een idee dat bij hem al vele jaren sluimerde, maar King zag dat niet helemaal zitten en daarom draaide het altijd op niets uit. Tot nu, maar dan moest wel aan deze twee voorwaarden worden voldaan. Ten eerste, hij wou het niet alleen doen en had nood aan medewerkers of zo je wil handlangers. Ten tweede, er mocht geen link zijn of verwijzing naar het verleden van Gang Of Four. Het moest een weerspiegeling zijn van het nu, een tijdsopname van het heden. Wat ook indirect verwijst naar de titel ‘What Happens Next’. Met deze collectie songs kijkt Andy niet achterom, maar vooruit, de toekomst tegemoet.

Alweer een nieuwe start

Terwijl hij de liedjes schreef had Gill al een paar mensen in gedachten die hem ideaal leken om die nummers in te spelen en in te zingen. Zo kwam hij ook terecht bij zanger John ‘Gaoler’ Sterry. Na een aantal repetities kwam er een soort van finaal toelatingsexamen. Dat bestond uit een live concert waarbij Sterry zich als frontman moest bewijzen. Ee test die hij met vlag en wimpel doorstond. De afgelopen twee jaar heeft Gang Of Four intensief getoerd en opgetreden. John is er meer dan klaar voor om ook de songs die zijn ingezongen door Alison Mosshart, Robbie Furse en Herbert Grönemeyer live te brengen. Als het past in hun respectievelijke schema’s zouden een aantal van de gasten misschien al eens mee aantreden. Bijvoorbeeld gitarist Tomoyasu Hotei zou in Londen van de partij zijn en tijdens sommige concerten in Duitsland verwacht men Herbert op het podium te zien verschijnen. Alison is een bezige bij en naast Gang Of Four actief in nog drie andere bands, dus voor haar wordt het moeilijk, zo niet quasi onmogelijk om ergens present te zijn.

Stranded

Inspiratie voor zijn teksten haalt Gill door om zich heen te kijken. Mensen te observeren, te luisteren naar gesprekken, verhalen en dialogen, boeken te lezen en films te zien. Als hij onderweg is zit hij voortdurend notities te maken. Het is een proces dat door de jaren heen zo is gegroeid. Het is onderdeel gaan uitmaken van zijn bestaan als muzikant. Voor hem is het schrijven van een liedjestekst de normaalste zaak van de wereld.

Tijdens een verblijf ergens in Frankrijk hoorde Andy twee Britten commentaar geven op de manier een man die voorbij wandelde was gekleed. En niet in de fraaiste bewoordingen. Het werd het uitgangspunt voor ‘Stranded’. Het bestaan van (overbodige) luxe, al de verschillende kledingmerken, parfums en andere artikelen en accessoires mag je in vraag stellen. Net als de aspiratie die bestaat om er goed uit te zien en mee te zijn met de nieuwe trends. Later op de luchthaven wandelde hij voorbij al de winkels waar die luxegoederen zijn uitgestald en wat dat voorstelt. Een twee uur durende vliegreis gaf hem voldoende tijd om de tekst van ‘Stranded’ neer te pennen.

Specifiek geluid

Het minste wat je kan zeggen is dat Andy Gill zijn gitaarspel zeer herkenbaar is. Voor het ontwikkelen van een eigen stijl zocht hij inspiratie bij ritmegitarist Steve Cropper. Die maakte in de jaren zestig naam en faam bij Booker T. & The M. G.’s, later bij The Blues Brothers Band en als studio gitarist en producer voor het beroemde Stax label. Daarnaast is er ook nog Wilco Johnson, gitarist bij de Britse band Dr. Feelgood, die zich eveneens een unieke variant van ritmegitaar spelen eigen maakte. Eveneens van groot belang voor Andy was het specifieke groepsgeluid van Velvet Underground, James Brown en Jimi Hendrix, vooral dan het chaotische aspect bestaande uit tonnen feedback en andere effecten. 

Een niet zo grote verzameling gitaren

Naast zijn vertrouwde Fender Stratocaster telt de collectie van Andy Gill een semi akoestische Fender Telecaster Thinline, een Gibson 335 waar hij wel een boontje voor heeft, maar die hij minder gebruikt dan zijn Strat. Tot slot heeft hij nog een Magneto. Ziet eruit als een Stratocaster, maar heeft een ‘high-output pickup’, een bijzonder kenmerk dat hij naar waarde weet te schatten.

Zijn stempel drukken

In Gang Of Four bepaalt Gill de spelregels, maar ook als producer laat hij zich gelden. Hij is niet het soort producer die zich beperkt tot het geluidstechnische en alleen maar de opnames in goede banen leidt. Andy brengt zelf ideeën aan en probeert nauw samen te werken met de artiest in kwestie. Soms is dit erg ingrijpend. Het kan bijvoorbeeld de structuur van een song helemaal veranderen. Voorafgaand aan het opnameproces zijn er gesprekken gepland. Wat zijn de verwachtingen van beide partijen en hoe gaan die op elkaar worden afgestemd? Er wordt ook eerst geluisterd naar de muziek met bijbehorende commentaar en pas achteraf wordt er beslist of men met elkaar in zee gaat of niet.

Bijna zestig

Andy is negenenvijftig jaar, maar denkt nog niet aan ophouden. Hij kan zich een leven zonder Gang Of Four of helemaal zonder muziek nauwelijks voorstellen. Een groot aantal producers en muzikanten zijn veel ouder en die blijven toch ook actief? Het interessante aan Gang Of Four is dat na al die jaren, er nog altijd een publiek bestaat dat zich aangetrokken voelt en de muziek van muziek van Gang Of Four weet te waarderen. Fysiek voelt hij zich nog altijd topfit, dus er niets wat hem in de weg staat om nog een hele tijd door te gaan met muziek maken. Mocht hij niet in muziek business zijn terecht gekomen dan was hij waarschijnlijk architect geworden of iets begonnen in de kunstsector.

Dagelijks ritueel

Elke dag ziet er anders uit. Hoe zijn dagindeling er zal uitzien hangt af van met welk project hij bezig is. Slechts één gebruik blijft altijd hetzelfde: het nuttigen in de ochtend van drie koppen thee. De laatste weken stonden er vooral veel interviews op de planning. En verder is hij bezig met de voorbereidingen van de Amerikaanse tournee die op 3 maart van start gaat in Washington D. C. Veel tijd voor hobby’s of uitstapjes blijft er niet over. Bijna elke dag komt muziek op een of andere manier om de hoek kijken. Andy houdt van koken, dus af en toe vind je hem wel terug in de keuken waar hij staat te kokerellen.

The Red Devils

Gill is een grote voetbalfan en een tamelijk hevig supporter van Manchester United. Hij probeert elke wedstrijd te zien. Dit seizoen loopt het niet zo lekker en daar zijn verschillende oorzaken voor. Zo kreeg Louis Van Gaal, de nieuwe trainer onmiddellijk carte blanche om nieuwe en dure spelers aan te trekken, maar dat levert voorlopig niet het gewenste resultaat op. En laat dat laatste nu net zijn waar iedereen naar snakt. In het voetbal krijg je geen jaren meer de tijd om een ploeg uit te bouwen. De eigenaars en in mindere mate ook de supporters verwachten meteen een hoog rendement van de gedane investeringen. Radamel Falcao doet momenteel niet waarvoor hij is aangetrokken: veel doelpunten scoren. Volgens Andy wordt het ook het jaar niet van Adnan Januzaj. Die gaat teveel voor eigen succes en hij zou meer oog moeten hebben voor ploegmaten die in een betere scoringspositie staan. Dat bijvoorbeeld Danny Welbeck, die hij niet echt graag zag spelen, vertrok naar Arsenal, daar is hij dan weer niet rouwig om. Toch hoopt hij nog dat Man U de vierde plaats haalt, want die heeft recht op een stek in de Champions League.

Hoogte- en laagtepunten

Hij kijkt alvast uit naar de release van ‘What Happens Next’. Tot nu toe is de berichtgeving overwegend positief en dat stemt Andy hoopvol. Hoogtepunten in de carrière van Gang Of Four blijven toch de eerste twee langspelers: ‘Entertainment!’ en ‘Solid Gold’. Tijdens de periode van ‘Hard’ liep er veel verkeerd. Slecht management, verkeerde keuze van producer, niet nakomen van afspraken, zowat alles wat fout kon lopen ging mis. Na de eerste split in ‘83  had Gill enige tijd nodig om voor zichzelf uit te maken hoe het verder moest. Dat was duidelijk een moeilijke periode voor hem. Als producer steken twee albums boven de rest uit. Het debuut van Red Hot Chili Peppers in 1984 en Michael Hutchence zijn enige soloplaat uitgebracht in 1999. Vooral die laatste is hij erg trots op.

Gang Of Four

Gang Of Four

What Happens Next

Membran

Voor Gang Of Four hun eerste elpee ‘Entertainment!’ moeten we terug naar 1979. Het viertal uit Leeds kende weinig commercieel succes, maar zou wel door de jaren heen een sterke invloed uitoefenen op een resem andere acts waaronder R.E.M, Red Hot Chili Peppers, Rage Against The Machine, Nirvana, Bloc Party, The Rapture, Franz Ferdinand en LCD Soundsystem. Gang Of Four stond bekend om zijn rauwe geluid. De groep flirtte constant met het atonale, zowel wat zang als instrumenten betreft. Het spectrum van wanklanken werd gelardeerd met een mengeling van grimmige, kille punk en dub, funk en reggae elementen. Met de albums ‘Songs Of The Free’ (1982) en ‘Hard’ (1983) ging men iets meer de populaire toer op wat resulteerde in de cult hit ‘I Like A Man In Uniform’. Spilfiguren van de groep waren zanger Jon King en gitarist Andy Gill. Rond hen verzamelden ze telkens een wisselende bezetting. De band hield het een paar keer voor bekeken, maar maakte telkens een comeback, in 2004 zelfs in de originele bezetting. Pas in 2011 verscheen er met ‘Content’ – het was geleden van 1995 met ‘Shrinkwrap’ - een langspeler met nieuw materiaal. De plaat werd met gemengde gevoelens onthaald. Gang Of Four worstelde met zijn verleden en probeerde tegelijk aansluiting te vinden bij het heden. Een moeilijke oefening zo bleek. In 2012 verliet stichtend lid Jon King de band en liet zijn maatje Andy Gill verweesd achter. Die bleef echter niet bij de pakken zitten en rekruteerde met Thomas McNiece (basgitaar), zanger John Sterry en Jonny Finnigan op drums nieuwe groepsleden. Voor de opnames van ‘What Happens Next’, de opvolger voor ‘Content’ deed Gill ook beroep op enkele gastmuzikanten als Alison Mosshart (The Kills, The Dead Weather), de Japanse gitarist en icoon Tomoyasu Hotei en de Duitse stadionheld Herbert Grönemeyer. Ook Robbie Furze (The Big Pink) en Gail Ann Dorsey leveren vocale steun in respectievelijk ‘Graven Image’ en ‘First World Citizen’. Sterry lijkt zo te horen de geknipte vervanger voor King en dan is het vreemd dat Gill beroep doet op een rits extra zangers. Kreeg je bij het luisteren naar ‘Content’ nog het gevoel dat er een solide eenheid aan het werk was, dan gaat dat gevoel hier voor een stuk verloren. Anders bekeken kan je het ook zien als een vorm van vernieuwing. Het geeft een andere kijk op wat Gang Of Four tot voor kort als act betekende. Andy zijn herkenbare gitaarstijl is nog altijd overweldigend, de meeste liedjes zijn prima composities en toch mist het geheel net door de verschillende stemmen die typische Gang Of Four signatuur, die wel nog aanwezig was op het ‘Content’ album. De tracks die dit helemaal belichamen zijn ‘The Dying Rays’ en ‘Staubkorn’, niet toevallig de twee waarin Grönemeyer aan zet is. Voor de nog ‘echte’ Gang Of Four beleving verwijzen we naar ‘Dead Souls’, ‘Stranded’, ‘Obey The Ghost’, ‘Isle Of Dogs’ en ‘Where The Nightingales Sing’. De eerste single ‘Broken Talk’ verscheen al eind vorig jaar. Het is een van de twee nummers waar Alison Mosshart haar stem voor leent. Van ‘England In My Bones’, de tweede song waarop ze te horen is wordt in aanloop van de album release van ‘What Happens Next’ - voorzien op 27 februari - onderstaande video gelanceerd. Met de albumtitel laat Gill verstaan dat veel zal afhangen van wat de reacties zullen zijn op de nieuwe plaat. Geven die vrije baan voor een nieuw hoofdstuk of wordt dit hun zwanenzang? De toekomst zal het uitwijzen.