Locrian
Met uitsterven bedreigt: De
strijd om het voortbestaan
Met
‘Infinite Dissolution’ zet het drietal Foisy, Hannum en Hess verder de lijnen
uit van zowel het muzikale pad als het tekstuele concept van het in 2013
verschenen ‘Return To Annihilation’. Hun stijl is bijna uniek te noemen, want
weinig artiesten verenigen uiteenlopende genres als krautrock en death metal
met elkaar. De brug naar deze twee uitersten telt verschillende
aanknopingspunten bestaande uit noise, black metal, elektronische en
experimentele muziek, progrock en drones. De verhaallijn van ‘Return To
Annihilation’ (een planeet keert zich tegen zijn bewoners) spitst zich op
‘Infinite Dissolution’ toe tot het voltrekken van ons noodlot: het uitsterven
van de mensheid en de verdere evolutie van de aarde. Het album percipieert ook
de onmondigheid, het niet in staat zijn deze catastrofe in te schatten en onder
ogen te zien terwijl we zelf de sleutel in handen hebben om deze ramp nog af te
wenden.
Terence:
‘De mens heeft in zijn bestaan hier op aarde te veel ingegrepen op het
natuurlijke verloop. De evolutie is versneld, allerhande diversiteit aan flora
en fauna hebben we eigenhandig, soms doelbewust, andere per ongeluk definitief
vernietigd. Als een soort van verweer zijn mutaties en nieuwe soorten opgedoken
of komen er rampen als vloedgolven, overstromingen, aardbevingen die het
evenwicht proberen te herstellen. Alles wat we doen heeft zijn weerslag en het
kan en zal ons bestaan in gevaar brengen. Als er iets is dat we zouden moeten
geleerd hebben is dat we deze planeet nooit zullen kunnen bedwingen of
modelleren. De aarde bestaat ongeveer 4,56 miljard jaar. De moderne mens
bestaat amper 200.000 jaar. Voor ons was het een interessant uitgangspunt dat
terwijl we ons eigen graf aan het delven zijn, de planeet zich telkens herstelt
en/of aanpast.’
Een zeer ik-zuchtig procedé
Terence:
‘Als muzikant moet je altijd de uitdaging aangaan. Jezelf in vraag stellen.
Wanneer we samen komen proberen we nieuwe dingen uit. Het naast elkaar plaatsen
van elementen die in principe niet bij elkaar passen. Iets onverwachts of nooit
eerder gehoord aanbrengen. De regelmaat en normale orde van dingen doorbreken.
Het is een zeer ik-zuchtig procedé waarbij we met niemand rekening houden. Als
muzikant probeer je muziek te maken die zo een impact heeft dat wie er naar
luistert zich bij wijze van spreken ertoe bekeert. Wie ons een beetje kent weet
dat we nooit in herhaling vallen en we proberen tegelijkertijd iets attractief
te brengen dat misschien wel aanslaat bij mensen die nog niet vertrouwd zijn
met de muziek van Locrian.’
De tijd vliegt
Locrian
mag dit jaar tien kaarsjes uitblazen. Wanneer je zolang samen bent mag je
stilaan beginnen spreken over een lange termijn project. Het lijkt hem een
vreemd idee, maar inderdaad de tijd vliegt. Locrian is een heel productieve
band die het afgelopen decennium meer dan dertig releases uitgebracht. Een
aantal daarvan zijn samenwerkingen met andere acts. Zo deelden ze de studio met
onder meer Daleth, Harpoon, Katchmare, Century Plants, Horseback, Mamiffer en
Christoph Heemann. Terence heeft een goede band met zijn kompanen André en
Steven. Ze zijn heel open en eerlijk met elkaar. Muzikaal zitten ze op dezelfde
golflengte. Ook als ze samen op tournee gaan of op een festival spelen blijft
de sfeer opperbest. Ze drijven elkaar nooit tot het uiterste, want het moet
plezant blijven. Ze proberen rekening te houden met elkaars persoonlijkheid,
gevoeligheden, temperament en niet overhaast te werk gaan. Creatief bezig zijn
en samen muziek blijven maken is hun credo. Terence: ‘Als je niet oppast sta je
voor je het beseft aan de rand van de afgrond en heeft een burn-out je in zijn
greep. Als je niet oppast sta je voor je het beseft aan de rand van de afgrond
en heeft een burn-out je in zijn greep. Het klinkt misschien vreemd dat we ons
daarover zorgen maken, zeker wanneer je gefocust bent op een thema als
uitsterven; wanneer soorten of grote groepen op het punt staan van de aardbol
te verdwijnen (lacht).’
Geen spijt
Terence:
‘Als ik terugblik heb ik nergens spijt van. We hadden misschien eerder moeten
beginnen of meer kunnen toeren. Aan de andere kant hadden we het geluk om werk
te vinden dat we nog altijd graag doen. Ik
ben vader geworden van twee kinderen … . Zo gaat het nu eenmaal. Ik ben
blij dat er mensen zijn die bereid zijn om te luisteren naar onze muziek en er
ook van kunnen genieten. Dat we de kans krijgen om over muziek te praten,
ideeën uit te wisselen en dat we er nog altijd zijn. De meningen hierover
zullen verdeeld zijn, maar persoonlijk kan ik me ook niet inbeelden dat je één
van onze platen kunt bestempelen als een mislukking. Elk werkstuk maakt deel
uit van ons artistiek ontwikkelingsproces als muzikant. Nee, er is niets waar
we ons voor moeten schamen. Elk facet is een kans, een mogelijkheid die je
wordt aangeboden en die je met beide handen moet grijpen en koesteren.’
Mijn eerste instrument
Als
kind leerde Terence trompet spelen en later kwam daar ook nog piano bij. Als
toetsenist is hij zich blijven ontwikkelen. Hij is geen virtuoos en houdt het nu
vooral bij synthesizers. Hij zong ook in het kerkkoor. Dat hij noten kan lezen
ziet hij als een klein voordeel. Het is handig als je akkoorden herkent en zo
je weg vindt, maar verder dan dat gaat het niet. Terence: ‘Een synthesizer
heeft verschillende componenten en elementen, je hebt een heel arsenaal aan
geluiden en mogelijkheden. Die allemaal onder de knie krijgen vraagt veel tijd
en oefening. Om mijn kennis uit te breiden probeer ik de laatste jaren meer
uren te spenderen in de oefenruimte en dat werpt toch zijn vruchten af.’
Moog, Arp en Mellotron
De
informatie in verband met de release van ‘Infinite Dissolution’ somt ook de
verschillende keyboard instrumenten op die zijn gebruikt tijdens het
opnameproces. Blijkbaar gaat er veel geld naar de aanschaf van nieuw materiaal.
Terence: ‘Nee, toch niet. De meeste spullen heb ik toch al een aantal jaren in
mijn bezit. Mijn laatste aankoop was een Moog Little Fatty synthesizer -
spijtig genoeg is de productie er van stop gezet - die ik voor weinig geld op
de kop heb getikt. En dan heb ik nog wat pedalen gekocht. Ik probeer ook te
ruilen. Altijd handig voor als je op zoek bent naar een stereo delay of iets
dergelijks. Wat die lijst van keyboard instrumenten betreft: Die zijn niet
allemaal van mij hoor (lacht). De meeste zijn in bruikleen. In Electrical
Audio, de studio hebben ze een Mellotron staan en een oude EDP Wasp. Die
laatste heeft veel weg van een speelgoed synthesizer en was heel populair bij
industrial bands en electro groepen in de jaren tachtig. André heeft een Arp
Avatar. Het is een gitaar synthesizer. Brian Eno had er één tijdens zijn
periode bij Roxy Music, net als Keith Emerson ten tijde van Emerson, Lake &
Palmer. Commercieel was het instrument geen succes omdat het heel moeilijk was
om het juist af te stemmen en zo te houden. Je had al een andere Moog nodig om
je Arp op in te pluggen. In de studio was dit nog haalbaar, maar met dergelijke
vintage instrumenten op tournee gaan was geen goed idee. Ze zijn te
onbetrouwbaar. Geloof me, ik heb het aan den lijve ondervonden (lacht).’
Niet de meest dure of
excentrieke, maar wel de meest bizarre aankoop
Terence:
‘Iedereen doet wel eens iets dom of laat zich in het ootje nemen en dat geldt
ook voor mij. Op een dag, met geld dat ik gekregen had voor mijn verjaardag,
wou ik iets bijzonders kopen. Ik weet niet of je Craigslist kent? Het is een
advertentiewebsite waar je van alles en nog wat te koop kunt aanbieden,
contactadvertenties kunt plaatsen en zelfs vacatures en cv’s. Ik kwam in
contact met iemand die een oude string synthesizer, een bijzonder zeldzaam
instrument, te koop aanbood. Het ding was enorm en woog meer dan twintig
kilogram. Volgens de man had het ooit toebehoord aan niemand minder dan Pete
Sinfield. Die had het gebruikt op ‘Still’ zijn enige soloalbum en tijdens de periode
dat hij lid was van King Crimson. Ik was heel enthousiast en wou die
synthesizer absoluut kopen. Ik betaalde contant en nam mijn pronkstuk mee naar
huis. Maar er kwam helemaal geen geluid uit. Je hoorde alleen iets helemaal in
de verte, een soort gepiep. Het klonk afschuwelijk. Ik dacht, misschien krijg
ik er meer uit als ik het inplug op mijn versterker, met als resultaat een kortsluiting.
De vonken sprongen alle kanten uit. Ik kwam tot de conclusie dat ik me in de
luren had laten leggen: ‘I bought me a lemon’. Ik woonde toen nog in Chicago en
er zat niets anders op dan een maat van mij te contacteren, waar ik voorheen al
beroep op had gedaan en die instrumenten in hun oude glorie kon herstellen. Hij
kon het fiksen, maar het zou me drieduizend dollar kosten. Door het Pete
Sinfield verhaal waren mijn verwachtingen zo hoog gespannen en was de
teleurstelling des te groter. Tegelijk was ik ook erg kwaad. Was ik nu zelf een
handige Harry geweest, ik had zelf geprobeerd de synthesizer te herstellen.
Maar dat ben ik niet en dus zat er niets anders op dan het terug proberen te
verkopen. Het is me gelukt via eBay. Ik was wel eerlijk over de toestand waarin
het instrument zich bevond en kreeg er toch nog een paar honderd dollar voor. Het
was iemand in Europa, ik kan me niet precies herinneren waar, die er al lang
naar op zoek was en hij was gelukkig met zijn aankoop. Ik heb me lang
afgevraagd waarom ik het eerst niet heb uitgeprobeerd alvorens het te kopen,
maar mijn jeugdig enthousiasme en geloof in de goedheid van de mens heeft me
toen de das omgedaan (lacht).’