zaterdag 30 januari 2016

Prong

Prong
Rock is back underground
Sinds 2014 en de release van ‘Ruining Lives’ en het in eigen beheer uitgebrachte ‘Unleashed In The West-Live In Berlin’ gaat het hard voor Prong. In maart 2015 verscheen het cover album ‘Songs From The Black Hole’ en begin februari komt ‘X - No Absolutes’ uit. Tussendoor werd er volop getoerd. In maart beginnen ze al aan een nieuwe rondreis in Europa. In de tweede helft van april is de VS aan de beurt. Samen goed voor 55 shows. Tijd dus om frontman Tommy Victor nog eens uit te nodigen voor een gesprek. Door het tijdsverschil met Los Angeles treffen we Victor gezeten aan de ontbijttafel.
Paul Van de gehuchte


Een korte terugblik
‘Sinds ‘Power Of The Damager’ (2007) was het eerder sporadisch dat er een nieuwe plaat van Prong verscheen. Het was gewoon iets dat ik moest doen: op een meer regelmatige basis werken. Dat was het doel dat ik me voorop had gesteld. Dat het allemaal zo vlotjes is verlopen kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Ik had het geluk dat naast de inbreng en inzet van Jason (bassist Christopher) en Art (drummer Cruz) er nog heel wat anderen waren waaronder Chris Collier en Steve Evetts die me met raad en daad hebben bijgestaan. Ja, ik heb het geluk aan mijn kant.’

Covers spelen lijkt op het eerste zicht een makkie, maar bij Prong kozen ze voor een heel andere invalshoek en dat maakte het allemaal een stuk moeilijker. ‘Het diende zich aan als een eenvoudig project dat we effe snel zouden afhaspelen, maar het draaide anders uit. De keuze om niet voor de hand liggende nummers te spelen is de verdienste van Jason. Het veranderde wel de situatie en het kostte me meer tijd om de teksten te leren. Een ander obstakel was de songs een Prong jasje aan te meten en tegelijk de oorspronkelijke artiest respectvol bejegenen. Doch, achteraf bekeken was het een leerrijk proces dat ons ook bij het maken van ‘X – No Absolutes’ vooruit heeft geholpen. Je ziet: Alles heeft een oorzakelijk verband en maakt deel uit van de afweging. Niets gebeurt zomaar.’

Een andere kijk op Prong
‘Naar wat ik hoor wordt er nu anders naar Prong gekeken dan een aantal jaren geleden. Ik weet niet wat ik moet geloven. De muziekindustrie fluctueert constant, elk publiek reageert verschillend. Je kunt er geen vat op krijgen. We proberen nu heel actief te zijn en er komen heel wat reacties, maar ons muzieksegment en meer algemeen rockmuziek zit nog altijd in een neerwaartse spiraal. Het is moeilijk voor iedereen om de grote massa nog mee te krijgen. In de jaren negentig en het tijdperk daarvoor kreeg je als rockband nog waardering en bewondering, maar dat hoort er nu niet meer bij.’

Geradbraakt
‘Als ik op tournee ga met Danzig dan reizen we redelijk comfortabel, maar het is zeker niet luxueus of met veel praal. Ik probeer er van te genieten. Het is iets wat ik gewoon moet doen. ‘It’s part of the job’. De laatste toer die we deden was samen met Danzig. Aangezien ik in alle twee speel betekende dat elke avond twee keer optreden. Het was erg zwaar voor me. Ik had overal pijn; mijn gewrichten, mijn ledematen. Ik was geradbraakt. Maar eenmaal terug thuis dan ga je het toeren missen. Het maakt deel uit van het bestaan waar je voor hebt gekozen en ofwel ga je tot het uiterste of je stapt eruit. Deze keer had ik meer tijd nodig om te recupereren. Ik probeer gezond te leven. Op tijd gaan slapen. Ik rook niet, drink niet, ga niet naar feestjes. Ik heb niet veel contact met de buitenwereld. Ik doe wat ik denk te moeten doen elke dag opnieuw.’

‘Met Art en Jason heb ik een goede verstandhouding. Als je in een groep of team moet functioneren dan leer je met elkaar omgaan. Je moet daar echt aan werken. Ruzie of meningsverschillen zijn er nog niet geweest. Je werkt voor een bepaalde tijd samen met dezelfde mensen en dan is het belangrijk dat je ook afstand bewaard en elkaar de ruimte geeft om elk zijn eigen ding te doen.’


Hillbillies
Op weg zijn is altijd een beetje een avontuur. ‘We waren onderweg tijdens de Danzig/Prong toer en wij reisden in een gehuurd busje, terwijl de mannen van Danzig in hun toer bus met trailer het land doorkruisten. Glenn Danzig was als de dood dat ik te laat zou zijn voor één van zijn optredens en had liever dat ik bij de Danzig entourage bleef, maar ik besloot om met het Prong gezelschap op te trekken. De eerste dag hadden we al prijs. Ergens in de staat Alabama, zeg maar niemandsland, kregen we motorpech. Uit het nabije dorp kwamen nieuwsgierige kinderen op blote voeten met in hun zog een troep straathonden een kijkje nemen. Het leek wel alsof we in een roadmovie waren terecht gekomen. Maar de dorpsbewoners – ook al zag je dat ze arm waren - bleken heel behulpzaam te zijn. Echt vriendelijke mensen. De lokale garagist herstelde de gebroken as van ons voertuig en zo raakten we op tijd in Atlanta, Georgia waar we zouden optreden. Normaal gezien als je op de baan bent zou je nooit op zo een afgelegen plek halt houden. Laat staan dat je contact hebt met de lokale bevolking. Op die manier was het voor ons wel een leerrijke ervaring.’

De ‘X’ in ‘No Absolutes’
‘De ‘X’ staat voor ‘tien’, want dit is ons tiende studioalbum. Onze manager had ‘Prong Ten’ voorgesteld, maar dat vond ik ontoereikend. Dus we combineerden de ‘tien’ met één van de songtitels. Ik heb me daarbij laten inspireren door Danzig. Denk aan ‘Danzig II: Lucifuge’, ‘Danzig III: How The Gods Kill’, enzovoort. Het hoesontwerp voor de cover, hoewel de beslissing daarover eerder werd genomen, sluit aan bij de vreselijke gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Sommige van de songs hebben een apocalyptisch thema en als je dat probeert uit te beelden kom je terecht bij een wereld in crisis en dat is precies wat je te zien krijgt. Iedereen leeft in angst of dat beeld krijgen we toch voorgespiegeld. Ik vind het soms ook wel ironisch hoe legioenen van mensen op zoek naar zichzelf een ideologie aanhangen en die dan ook nog koste wat het kost aan anderen willen opdringen. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld precies is zoals die er zou moeten uitzien. Je moet dat accepteren, want hoe kun je anders nog functioneren? De mens heeft niet de controle over wat er in de wereld omgaat. Het maakt allemaal deel uit van een groter geheel en neem het van mij aan: toeval bestaat niet.’

Leven dag aan dag
‘Ik probeer niet te ver vooruit te kijken, want dat maakt me depressief. Ik leef dag aan dag en neem zoveel mogelijk afstand van wat voor problemen dan ook. Ik heb al cash betaald voor de fouten uit het verleden en de opgelopen schade kun je niet meer herstellen. Ik hou het simpel. Dat is niet altijd evident in een maatschappij die gebaseerd op en kapitalistisch systeem van consumptie en dat koppelt aan het motief van gelukkig zijn. Ik vecht daartegen en wil niet dat geld of bezit mijn leven gaat bepalen. Aan de andere kant speelt het financiële aspect een grote rol. Ik zou me erg onzeker voelen als ik in geldnood mocht verkeren. Ik moet ook altijd wat geld op zak hebben. Dan voel ik me op mijn gemak.’  

Een verwenbeurt     
Een sobere levensstijl, maar af en toe mag het iets meer zijn. ‘Soms gun ik me iets extra, maar dat zijn dan kleine dingen. Hier in de buurt zijn er een paar uitstekende, vegetarische, maar dure restaurants en eens lekker uit eten gaan vind ik wel leuk. Of ik koop me een nieuw computerspelletje. Ik heb een Playstation 4. Ik ben daar niet fanatiek in. Al wat ouder en bijlange niet zo snel als al die jonge spelertjes. Ik ben wel competitief, maar dan op een kleinere schaal. Bijvoorbeeld doorgaan naar het volgende niveau vind ik al een prestatie (lacht).’

Van muziek fan tot muzikant  
Tommy was elf jaar toen hij gebeten werd door de muziek microbe. Hij was een echte muziekfanaat en luisterde gretig naar alles waar hij zijn hand kon op leggen. Voor een aantal jaren draaide alles rond muziek. De overstap naar muzikant en wat zou uitmondden in Prong was onverwacht en eerder toevallig. ‘Ik was geen uitzonderlijk talent of zo. Het feit dat ik een carrière kon uitbouwen komt door mijn liefde voor muziek. Ik denk dat een beetje talent nodig is om er te geraken, maar je hoeft geen virtuoos te zijn. Ik had geen zin om muziek te gaan studeren. Ik leerde alleen wat ik dacht nodig te hebben. Kennis nastreven was niet echt aan de orde.’

Een gevolg daarvan is dat je mogelijkheden beperkt zijn? ‘Goeie vraag. Wat Prong betreft heb ik niet dat gevoel. Prong is Prong en als je zou afstappen van dat muzikale concept dan is het geen Prong meer. Op die manier kun je spreken van het werken binnen een wat ik beschouw alsnog ruim kader. Toch als je het vergelijkt met sommige andere artiesten. Staat er bijvoorbeeld een limiet op de muzikaliteit van Keith Richards, Eric Clapton of Angus Young? Ja, want dit geldt voor iedereen, wat je ook doet.’

Geef de mensen wat ze willen
‘Als rockmuzikant leef je bij de gratie van wie naar je wil luisteren. Je geeft de mensen wat ze willen. Prong heeft destijds de fout gemaakt om het te ver te gaan zoeken. Daarmee zorg je alleen maar voor verwarring.’

Als je buiten de lijntjes wil kleuren zou je kunnen overwegen om een soloplaat uit te brengen. ‘Dat is een mogelijkheid. Een soloalbum van Tommy Victor: de aandacht zou sowieso meer toegespitst zijn op het vocale aspect. Het zingen, het schrijven en componeren van songs. De gitaar zou naar het tweede plan verhuizen. Imponeren als gitarist is nooit een doel op zich geweest.’

Teenage Time Killers
Het idee voor het oprichten van Teenage Time Killers kwam van My Ruin gitarist Mick Murphy en COC drummer Reed Mullin. De sterrencast die ze rond zich verzamelden was zonder meer indrukwekkend. Tommy Victor had het geluk erbij te horen. Eind juli 2015 verscheen een eerste album ‘Teenage Time Killers: Greatest Hits Vol. 1’. Zit daar nog iets in de pijplijn? ‘Ik ga het project niet afschieten als een totale mislukking, maar het was verre van een succes. Reed heeft nog geprobeerd om nog wat extra datums te boeken, maar de belangstelling was niet bijster groot. Dat brengt ons terug tot de initiële vraag van hoe het er vandaag aan toe gaat in de muziekindustrie. Randy Blythe, Corey Taylor, Neil Fallon, Dave Grohl, Jello Biafra al die grote namen uit bekende groepen die participeren aan een mega supersterren project en er is bijna niemand die er naar omkijkt. Zo slecht is het gesteld met de rockmuziek. Mocht je dit doen in het R & B circuit of met popdiva’s als Adele, Myley Cyrus, Katy Perry en Ariana Grande, je verkoopt miljoenen platen. We zijn terug naar af. Rock is back underground.’

Geen opmerkingen: