woensdag 13 april 2016

Otep

Otep
Een verloren generatie

De ochtend van 23 maart 2016. Ik was nog niet echt bekomen van de bloedige terreuraanslagen in Brussel en Zaventem. Vanavond staat er een interview gepland met Otep Shamaya, zangeres van de Amerikaanse band Otep. Na de moordpartijen van gisteren lijkt een lijst met vragen opstellen een triviale bezigheid. Doch het leven gaat door. Als je barbarij en terreur je leven laat bepalen dan geef je toe en laat je een bende psychopaten triomferen. Toch dwalen mijn gedachten af. Ik denk aan Nora en Kasper, mijn kleinkinderen. In mei worden ze drie jaar. In wat voor maatschappij zullen zij opgroeien?
Paul Van de gehuchte


De passie opnieuw beleven
Shamaya is een spraakwaterval. Je krijgt er amper een woord tussen. Ze laat er ook geen twijfel over bestaan dat zij het is die aan de touwtjes trekt bij Otep. Het is haar groep. Ze schrijft alle nummers. Om ze dan in een definitieve vorm te gieten werkt ze wel samen met gitarist Ari Mihalopoulos. Nog voor de release begin 2013 van het door pers en publiek met gemengde gevoelens ontvangen ‘Hydra’ had Otep al aangekondigd dat ze er de stekker zou uittrekken. Men zou wel nog een aantal concerten spelen als een soort van afscheidstournee. Tijdens die optredens vond Shamaya echter de energie terug, haar liefde voor muziek. Wat de doorslag gaf was hun passage in 2014 op het Knotfest in San Bernardino. Ze werden uitgenodigd door Slipknot om er aan te treden. Het was de bedoeling dat ze een stek kregen op het tweede grote podium, maar door een samenloop van omstandigheden  - één van de redenen was dat ze zonder label zaten - moesten ze verhuizen naar de kleinere ‘extreme stage’. Toen ze aan hun set begonnen stonden er een vijftigtal mensen. Nog tijdens de duur van het eerste nummer zag je publiek weglopen van het grote podium en de massa voor Otep groeide aan tot een paar duizendtallen. Er bestaat beeldmateriaal van. Dat ging viraal en bracht de bal aan het rollen. Verschillende labels toonden interesse en het was tenslotte Napalm Records die als ‘winnaar’ uit de bus kwam. Otep: ‘Ik koos voor Napalm omdat ze zich konden inleven in de doelstelling van Otep als muziekgroep. Voor mij gaat het niet zozeer over het muziekgenre, maar de boodschap die ik wil brengen. Dat we daarbij luide muziek spelen is toeval. De ene noemt het nu metal. Fijn, want nu metal heeft een nieuw tijdperk ingeluid. De andere rapcore, mij om het even. Ik vind dat niet belangrijk. Voor het maken van ‘Generation Doom’ was de afspraak duidelijk. Ik wou en kreeg carte blanche. Ik wou de passionele prikkels die ik ervoer bij het schrijven van liedjes voor ons eerste album ‘Sevas Tra’ opnieuw beleven. En zo gebeurde.’ 

Breken met het ‘oude’ denken
In de nasleep van ‘Hydra’ maakte Shamaya ook op persoonlijk vlak een moeilijke tijd door. Nieuwe nummers schrijven maakte deel uit van het verwerkingsproces. De titel van het nieuwe album en de teksten zijn een uiting van Otep haar persoonlijke reflecties en observaties van hoe ze de wereld vandaag ziet. Bekeken vanuit het oogpunt als wereldwijde gemeenschap en in meer besloten kring, je familie en vrienden, de mensen in je straat, je buurt. Otep: ‘We zijn aanbeland op een kruispunt waarbij specifieke keuzes zullen gemaakt moeten worden die bepalend zullen zijn voor het leven van de toekomstige generaties. Of we glijden af naar totale chaos of staan schouder aan schouder en zijn saamhorig, verbonden en bouwen aan een beter bestaan. Als kunstenaar voel ik me verplicht om te ageren tegen onrecht, oorlog, onwetendheid. Ik verwerk het in mijn muziek. Met als gevolg dat ik in bepaalde landen niet meer welkom ben. Zelfs in een aantal staten hier in de VS ben ik persona non grata en mag ik niet meer optreden. Bij mijn generatie en de huidige zie je signalen dat men genoeg heeft van de achterkamer politiek, de macht van banken en multinationals, het ‘oude’ denken. Dat is wat ‘Generation Doom’ voor mij betekent. Zijn wij de generaties die een nieuwe tijd inluiden en op zoek naar gaan echte oplossingen of gaan we net ten onder en zijn we gedoemd om te mislukken. Will we be their doom or will they be our doom?’

Sekteleider en kalief: Het is één pot nat
Veel mensen ontvluchten oorlogsgebieden. Ze gaan op zoek naar een veilige omgeving, een plaats waar het goed is om te leven. Een groot aantal bestaat uit hele families waarvan één familielid eerder is vertrokken en een bestemming heeft bereikt en nu de rest laat overkomen. Toevallig zijn een groot deel van hen moslims. Sommige politici maken daar dankbaar gebruik van om die als groep te stigmatiseren en zo de echte problemen met betrekking tot klimaat, terreur, oorlog, economie uit de weg gaan. In de VS heb je bijvoorbeeld Donald Trump die het aanvallen en in elkaar slaan van moslims acceptabel maakt. In Europa, vooral Oost-Europese landen die pertinent weigeren om moslim vluchtelingen op te vangen. Otep: ‘Het is gevaarlijk om een hele bevolkingsgroep te stigmatiseren. In Amerika kennen we talloze schietpartijen met dodelijke afloop. Een aantal daders staan bekend als praktiserend christen. Zijn daarom alle christenen slecht? Hetzelfde geldt voor de moslims. Die zelfmoordterroristen die zichzelf opblazen in opdracht van kalief Abu Bakr al-Baghdadi zijn krankzinnig, mentaal ziek, getraumatiseerd, labiel en daardoor gemakkelijk beïnvloedbaar. Ik zie heel wat overeenkomsten met vroegere sektes in Amerika zoals The People’s Temple van James Warren Jones, Heaven’s Gate onder leiding van Marshall Applewhite, David Koresh en zijn Students Of The Seven Seals. In Japan had je ook nog Aum Shinrikyo gesticht door Shoko Asahara. Al die sekteleiders zetten aan tot moord, massamoord en zelfmoord. Er vielen honderden slachtoffers. Waar men ook heeft gefaald is de integratie van de instroom aan vluchtelingen in het algemeen, zowel hier als in Europa. De meesten zochten en zoeken nog altijd hun toevlucht tot geïsoleerde gemeenschappen bestaande uit land- of lotgenoten en creëren zo een eigen leefwereld binnen de autochtone maatschappij. Decennia lang is daar niet naar omgekeken en om daar nu als buitenstaander vat op te krijgen lijkt me heel erg moeilijk.’


Multitasken
Naast muzikante is Otep ook actrice, dichteres, schrijfster en schilderes. Zo trad ze onder meer op in de televisieserie ‘Def Poetry’, bracht ‘Movies In My Head’ uit, een bundel met kortverhalen , ‘Little Sins’, een verzameling met gedichten en was te horen als voice-over actrice in de film ‘The Hobbit: Battle Of The Five Armies’. Vooral dat laatste is een lucratieve bezigheid en wordt goed betaald. Naast die rolprent werkte ze ook mee aan video spelletjes en nog een aantal andere speelfilms. Een gave en voordeel is dat Shamaya gemakkelijk kan multitasken. Ze kan ook naar believen switchen. Bijvoorbeeld tijdens de tijd die ze doorbrengt op de toerbus is ze meestal aan het schrijven, maar soms gebeurt het dat ze ook audities doet via internet of e-mail. Om die reden heeft ze altijd een microfoon bij de hand. De inspiratie en ideeën voor haar schilderijen en tekeningen borrelt op uit haar onderbewustzijn. Otep: ‘Voor het schrijven van een verhaal kan ik putten uit plotse ingevingen of emoties. Niet zo voor het schilderen. In de loop der jaren is mijn vermogen om het mij visueel voor te stellen verloren gegaan en dat vind ik wel spijtig. De oorsprong, de kern van alles komt van mij, maar het zijn de energiestromen die van elkaar verschillen.’

Overleven
Door de combinatie van al haar activiteiten verdient ze niet onaardig. Ze kon zelfs de twee jaar dat ze koos om de muziek ‘on hold’ te zetten financieel moeiteloos overbruggen. Mocht ze een popster zijn en veel platen verkopen dan zou dat  alleen genoeg zijn om van te kunnen leven. Otep: ‘Ik wil niet te negatief overkomen, maar in het verleden was het soms moeilijk om je ‘underground’ fans te overtuigen om je platen te kopen. Men dacht dat al het geld naar de platenbonzen ging en niet naar de artiest. Een misvatting, want eigenlijk leent het label je geld voor het maken van een album en het inhuren van technici, de producer, de studio, enzovoort te bekostigen. Men gaat er dan vanuit dat je alles terugbetaald door middel van het aantal verkochte exemplaren. Als dat niet lukt dan zit je vast aan die overeenkomst en dat voor onbepaalde duur. Ik kan het niet genoeg herhalen: Als je een groep, klein of groot echt wil steunen; koop dan hun albums. Als muzikant kun je alleen maar je uiterste best om je creativiteit te benutten, zoveel mogelijk fans te behagen met je muziek en hopen dat ze zich die dan ook aanschaffen. Ik denk dat het vandaag weer de goede richting uitgaat en er meer muziekdragers worden verkocht. De release van ‘Generation Doom’ kan in elk geval op heel wat bijval rekenen.’

Andere interesses
Reizen doet Shamaya niet zo graag, want ze is al zo vaak onderweg om ergens te gaan optreden. Tenzij het naar Hawaii is, haar favoriete vakantiebestemming. Daarnaast brengt ze ook veel tijd door in de gymzaal. Fit zijn en blijven is haar motto. De euforie die ze ervaart wanneer endorfines vrijkomen na een fysieke inspanning, daarvoor doet ze het. Ook heel belangrijk in haar leven zijn haar honden. Ze is een dierenrechtenactivist en staat op de barricades als het gaat om de rechten van homo’s en lesbiennes te verdedigen. Ze wil de stem zijn voor degenen die niet voor zichzelf durven of kunnen opkomen. Het zijn allemaal zaken die veel tijd in beslag nemen, doch haar ook gelukkig maken.


Klimaat
Eén van de onderwerpen die aan bod komen op ‘Generation Doom’ is de klimaatverandering en wat er aan te doen. Een groot probleem dat zich nu al aandient is een gebrek aan water. Investeerders en multinationals hebben geen interesse meer in olie, gas, diamanten of immobiliën. Het nieuwe goud is water. Otep: ‘De controle verwerven over bronnen en waterreserves is hun doel. Om water dan voor grof geld te kunnen verkopen. Voor het maken van de cover van ‘Generation Doom’ heb ik me gebaseerd op de film ‘Mad Max: Fury Road’. De concerns en bedrijven, uitgebeeld door het personage Immortan Joe, zijn de schurken. Hij heeft de heerschappij en de macht over letterlijk alles, inclusief de watervoorraad. Eén van de grote boosdoeners als het gaat over de klimaatverandering is de veeteelt. Naast de voor landbouw in het algemeen enorme uitstoot van broeikasgassen heb je bijvoorbeeld voor het produceren van 100 gram rundvlees 1550 liter water nodig. Dat is een hallucinant cijfer.  In Californië heeft het al jaren bijna niet meer geregend. Al het water verdampt in de waterreservoirs, de jachthavens en meren. En dat komt niet terug. We hadden een tropisch gebied dat nu veranderd is in een woestijn. Wie er mocht aan twijfelen dat de mens geen invloed heeft op de verandering van het klimaat die nodig ik uit om eens naar Los Angeles te komen. 300 dagen per jaar hangt er een geel kleurige, stinkende mist over de stad. Die is er gekomen door een steeds toenemende, kolossale uitstoot van broeikasgassen door verkeer, fabrieken, landbouw, gezinnen. Dus onze impact op het klimaat is overduidelijk. En de vraag die zich nu stelt is niet meer ‘als’, maar ‘wanneer’. Het laatste wat we mogen doen is berusten en de strijd opgeven.’

De stad der engelen

Het zou een mogelijkheid kunnen zijn: Verhuizen en ergens anders gezonder gaan leven, maar voor Shamaya is dat geen optie. Otep: ‘Ik ben hier opgegroeid, het is mij thuisstad. Los Angeles verlaten zou ik zien als een vorm van verraad, een daad van lafheid. Ik vecht voor gezonde lucht, zuiver water en dat kun je niet doen vanop een afstand. Alleen krijg ik soms het gevoel dat ik nog de enige ben die de ernst van de situatie inziet.’

Geen opmerkingen: