Nothing

Nothing

De beproeving van het grote niets

Frontman Domenic Palermo heeft gedurende zijn leven al heel wat tegenslagen te verwerken gekregen. Je ziet dit niet alleen aan zijn lichaamstaal en zijn fysionomie. Het klinkt ook door in de muziek van zijn band Nothing. Die brengt op 13 mei met ‘Tired Of Tomorrow’ een tweede album uit. Daar en over nog veel meer hadden we met Domenic een indringend gesprek bij het nuttigen van een lekker glas rode wijn.

Paul Van de gehuchte

De verwarring blijft

Waarom koos je als groepsnaam voor Nothing?

‘In 2002 kreeg ik een gevangenisstraf van twee jaar. Na die te hebben uitgezeten stond ik nog vijf jaar onder het toezicht van een parool commissie. Geen leuke tijd waarbij ik terecht kwam in een spiraal van onzekerheid, ontkenning en afwijzing. Ik had geen zin meer in muziek maken en nam dan maar ruimschoots de tijd om mijn eigen leven eens onder de loep te nemen. Ik las heel veel: boeken over metafysica, filosofie, theologie, spiritualiteit en dat heeft mijn manier van denken veranderd. Achteraf bekeken was de keuze voor Nothing als naam niet zo een goede ingeving. Je vindt ons niet zomaar terug via Google (lacht). Ik zie er geen negatieve connotatie in. Het is de som van mijn levensjaren tot nu toe. Het is ook een omschrijving van de absurditeit van alles. Alles is chaos, er is zit nergens lijn in, er is geen touw aan vast te knopen. Het heeft me nachtenlang wakker gehouden. Af en toe gebeurt dit nog. ‘Nothing’ is ook een krachtig woord, erg beladen.’ 

Je hebt al enkele beproevingen moeten doorstaan, hoe kijk je terug op het leven dat je tot nu geleid hebt?  

‘Soms dacht ik dat er een vloek op me rustte. Je krijgt geen vat op het leven, er gebeurt altijd wel iets onverwachts. De pure ontreddering die soms bezit van je neemt. Tot je tot het besef komt dat iedereen in hetzelfde schuitje zit. Je gaat alles anders bekijken. De wereld is niet tegen jou, maar tegen iedereen. Ik voel me niet verbonden met begrippen als noodlot of lotsbestemming. Op het einde gaan we allemaal dezelfde weg, de dood tegemoet. Dat is de enige zekerheid die we hebben.’

Sad music

Waarom kiezen voor dit specifieke muziekgenre?

‘Van bij de start van het project Nothing had ik een duidelijk doel voor ogen. De muziek moest triest, treurig en verdrietig zijn. Maar wel met een sterke en machtige uitstraling, met de nodige pracht en praal. Op de eerste EP’s was het nog niet helemaal tot me doorgedrongen dat het uitgroeide tot een obsessie om dramatische en zwaarmoedige muziek te maken. In die periode luisterde ik veel naar groepen als Slowdive, Ride en Low. Muziek die me nauw aan het hart lag en imponeerde, doch op een manier waarbij je zelf probeert de lijnen uit te zetten, met een eigen inbreng die garant staat voor progressie en groei. Het gaat met kleine stapjes. Op ‘Tired Of Tomorrow’ is het de titelsong die een volgende episode inluidt. Ik liet me hierbij inspireren door bands als Screaming Trees, Radiohead, muziek van midden de jaren negentig… . We blijven rekening houden met bepaalde, oudere aspecten. Op die manier kun je verder aan je eigen groepsgeluid werken. Je pikt dingetjes op als met een kledingroller. Als we er niet meer op vooruit gaan en stagneren dan stop ik onmiddellijk met muziek maken. Al blijf ik ook niet onbewogen en onwetend ten over staan van wie van onze muziek houdt. Je moet evolueren, maar daarom hoef je nog niet met elke nieuwe release tabula rasa te maken en van nul herbeginnen.

’

Zestig liter roze verf

Wat is het verhaal achter de hoesfoto’s?

‘De tijd om met een idee te komen voor een hoesontwerp begon te dringen. Ik woon in New York en had nog een week of zo voor de deadline. Ik bezocht een aantal kunstgalerijen en musea om wat inspiratie op te doen. Uiteindelijk waren het satellietfoto’s van ‘gridlock blocks’, verkeersknopen waarbij alle transport in een stadsgedeelte muurvast komt te zitten, die me de weg wezen. Het leek me te passen bij de albumtitel om foto’s van bovenaf te nemen om zo de impasse te tonen. Het draaide uit op een mix van die denkbeelden met als gevolg dat we grote letters gingen schilderen op een aantal daken in een verkommerde buurt van New York. Achteraf bleek dat ik de grootte en de impact van onze onderneming toch wel had onderschat. Een paar dagen later had ik iedereen opgetrommeld om mee te helpen. We gingen zestig liter roze verf kopen plus al het bijkomend materiaal dat je nodig hebt om een dergelijke klus te klaren. De dag nadien begonnen we eraan om zes uur ’s ochtends en werkten de hele dag door tot zeven uur ’s avonds. Dat we geen permissie hadden gevraagd zou ons nog bijna zuur opbreken. De volgende dag had ik een drone fotograaf gevonden die foto’s wou nemen  en we gingen samen op weg. Daar aangekomen stond ons een kleine verrassing te wachten. We kwamen er een rasta werkman tegen die van plan was om net die daken van een nieuwe laag teer te voorzien. Hoe groot is de kans dat dit gaat gebeuren? Het leek me zo surreëel. Onze fotograaf nam vlug een aantal foto’s en een paar filmshots met zijn drone. Daarna maakten we ons snel uit de voeten, want blijkbaar was nieuwe teer smeren op een flinke laag roze verf niet zo evident (lacht). Maar we hadden toch mooi onze missie volbracht.’

Achter de schermen

Don Argott heeft tijdens de opnames van ‘Tired Of Tomorrow’ een documentaire gedraaid. Waar en wanneer kunnen we die zien?

‘Ik heb eerder al met Don samengewerkt. Hij is bekend als maker van informatieve films. Op zijn palmares staan onder meer ‘The Art Of The Steal’, ‘Two Days In April’ en Lamb Of God’s ‘As The Palaces Burn’. We vroegen hem om de opnames bij te wonen. Aggott geniet van de reputatie om altijd op de juiste plaats te zijn op het juiste moment - ‘when shit hits the fan’ - wanneer er van alles misgaat. Ik werd overvallen en voor dood achtergelaten in Oakland, we hadden de perikelen met Collect Records dat blijkbaar banden had met de intussen alom gekende ondernemer Martin Shkreli, onze bassist Nick Bassett zijn moeder kwam te overlijden en mijn eigen vader kwam om het leven bij een tragisch ongeval. Het leek alsof de hemel op onze hoofden viel. Daarom was het wel goed om Don in de buurt te hebben die alles als buitenstaander registreerde en toont hoe wij met die gebeurtenissen omgaan en tegelijkertijd proberen om een nieuwe plaat in elkaar te boksen. Het heeft een tijd geduurd voor ik in het reine was met mezelf. Pas onlangs heb ik de film voor het eerst in zijn geheel bekeken. Nu lijkt het me een mooi document te zijn, een eerlijke, oprechte weergave van wat er in die periode is gebeurt.’ 

‘De documentaire wordt opgedeeld in zes afleveringen. Die kun je bekijken via onze website: http://www.bandofnothing.com/ of de sociale media waar we actief zijn. Het eerste deel is er al, de rest volgt binnenkort. Na de zes uitzendingen zal de film ook in zijn geheel kunnen worden bekeken.’

Een cameo voor Michael Jackson

Is het nummer ‘Eaten By Worms’ en de bijbehorende video een persoonlijk relaas van wat je is overkomen in Oakland?  

‘Klopt. Heb het geschreven tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis. Ik had enorm veel pijn en zat onder de morfine en andere pijnstillers. De onzekerheid die gepaard ging met mijn genezingsproces was geestelijk zwaar om dragen. De tijdspannes dat ik bij bewustzijn was bracht ik door met van alles op te schrijven. Ik had een notitieblok gekregen en dat helemaal vol gekrabbeld. De verpleegster zag ik altijd bedenkelijk kijken. Die dacht er het hare over (lacht). Het was mijn manier om alles te proberen te verwerken.

’

Sterf je echt in de video of is het een bijna doodservaring?

‘Het lied en het filmpje gaan over afscheid nemen van het leven, maar op een positieve manier. Mensen klampen zich vast aan het leven, want het leven is hen dierbaar. Toch komt er een dag dat je het moet loslaten en daar gaat het eigenlijk over. Michael Jackson is te zien in de video omdat ik tijdens mijn hospitalisatie dezelfde cocktail van medicijnen kreeg toegediend, waar hij aan is gestorven. Eén van de verpleegsters kwam op een ochtend langs en zei: ‘Hey, you are on the same three drugs that killed Michael Jackson’. Ik dacht: ‘What the fuck!’. Ik prijs me gelukkig dat ik het heb overleefd.’ 

Dr. Death 

Hoe sta je tegenover euthanasie?

‘Vreemd dat je dit oprakelt. Ik heb net via internet een boek besteld van Jack Kevorkian, de patholoog-anatoom die ooit is veroordeeld voor hulp bij zelfdoding. Met mijn vriend Doyle Martin, de zanger/gitarist van Cloakroom heb ik op regelmatige tijdstippen duistere en donkere gesprekken over verschillende onderwerpen. Onder meer Kevorkian en diens zienswijze en filosofie kwamen ter sprake. Ik vind het jammer dat men voor het bieden van hulp bij het sterfproces van mensen die ongeneeslijk ziek zijn in de gevangenis kan belanden. Wanneer een individu zelf kiest om uit het leven te stappen en die keuze autonoom wordt gemaakt, wanneer men nog mentaal gezond is, dan moet iedereen dat respecteren. Dat het streng gereguleerd is en onderworpen aan een strikt protocol moet wettelijk bepaald zijn. Je hebt ook mensen die er voor kiezen om verder te leven, ook al hebben ze veel pijn en ook daar moet je respect voor opbrengen. Kevorkian was ook een heel maffe schilder. Zijn werken moet je zeker eens bekijken.’   

Tekst geïnkt op huid

Zijn tatoeages een obsessie voor je?

‘Mocht ik de klok kunnen terugdraaien dan had ik geen enkele laten zetten… . De meest recente zijn allemaal citaten of woorden. Mijn linkerarm staat bijna volgeschreven. Ik begin meer en meer te lijken op het personage Leonard Shelby in de film ‘Memento’. Mijn laatste drie tatoeëringen zijn tekstfragmenten van liedjes: één van Townes Van Zandt, van Oasis en David Bowie. Er staat ook een gedicht van T. S. Eliot tussen en wat van mijn eigen teksten ook. Ik speel gitaar en ik heb moeite met het onthouden van mijn teksten, vandaar dat ze nu op mijn arm staan.’ 

‘Ik ben pas onlangs beginnen te beseffen dat het een gruwelijk zicht moet zijn. Ik ga niet meer naar tattooshops en laat me nu tatoeëren door een paar van mijn vrienden. Ik haat de pijn die ermee gepaard gaat en toch ga ik er niet mee stoppen. Ik ben een man van het woord, ik leef door en voor het woord en ik heb een immense bewondering voor iemand die woorden op een mooie manier kan samenbrengen en ze dan te kunnen lezen op mijn arm… . Ik verbeeld me dat als ik dood ben en ze zijn nog intact ik in een open kist lig  met mijn zonnebril op en men me kan lezen als een soort van ‘shortlist’ (lacht).’

Een andere optie is je huid laten verwijderen en ten toon stellen… 

‘Daar had ik nog niet aan gedacht. Is inderdaad een mogelijkheid en een mooi alternatief. Alleen een beetje morbide vind ik. Kan het in overweging nemen. Bedankt voor de tip.’

Varia

Ben je sportief aangelegd?

‘Nee, absoluut niet. Ik kijk af en toe naar sport op televisie. Bijvoorbeeld naar de Europese bekerwedstrijden voetbal. Voor de rest oefen ik alleen mijn rechterarm met het glas te heffen bij het drinken van wijn en bier. Mijn biceps mogen gezien worden. Het verschil met mijn linkerarm is groot. Zal er eens werk van moeten maken om alles terug in de juiste verhoudingen te krijgen. Om het snel te laten gaan kan ik altijd wat steroïden inspuiten.’

Heb je een dagelijks terugkerend ritueel?

‘Het eerste wat ik altijd wens als ik wakker word en mijn ogen open doe, is dat ik hier niet meer zou zijn. ‘Oh my God, I’m still here’ (bulderlach). En dan bak ik me een paar eieren of open een fles wijn.’

Heb je kinderen?

‘Nee, geen kinderen. Maar ik heb een hond. Een Brussels Griffon die luistert naar de naam Pierre. Heb het beestje genoemd naar iemand die ik erg graag mag: Pierre Robert, de bekende radio disc jockey, net als ik geboren en getogen is in Philadelphia.’

Zie jij jezelf oud worden?

‘Ik probeer in de eerste plaats om niet ziek te worden. Voor de rest zie ik wel wat er komt. Ik kan me mezelf inbeelden oud en dronken. Misschien in België. Met mijn vet lijf onderuit gezakt, de hele dag lekker Belgisch bier zuipen.’